The Matrix is back! 18 jaar na het einde van een van ‘s werelds bekendste sciencefiction trilogieën komen ze met een vierde deel op de proppen. Ik was best sceptisch toen een sequel werd aangekondigd, want remakes, reboots en vervolgen na een lange afwezigheid, zijn namelijk meestal niet de beste keuze vanuit Hollywood. Of mijn scepticisme het bij het rechte eind had, kom je hieronder te weten! By the way, het is wel degelijk een sequel op de volledige trilogie en niet enkel op het eerste deel. Het is dus een must om de trilogie gezien te hebben alvorens ook maar iets van Resurrections te kunnen begrijpen en te genieten.
Na het succes van The Matrix uit 1999 konden sequels niet uitblijven. Vier jaar later kregen we The Matrix Reloaded en Revolutions op ons bord getoverd. Het was een van de weinige gevallen waar we in hetzelfde jaar zowel het vervolg als de conclusie te zien kregen. Deze films werden back to back gefilmd zoals dat ook het geval was met The Lord of the Rings en het tweede en derde deel van The Pirates of the Caribbean-franchise. De originele Matrix trilogie werd geschreven en geregisseerd door Lana en Lilly Wachowski. De reacties op de sequels waren zacht uitgedrukt behoorlijk verdeeld. Nu, meer dan twintig jaar sinds het eerste deel, brengt Lana Wachowski, deze keer zonder haar zus, The Matrix terug tot leven.
Down The Rabbit Hole Once More
Thomas Anderson (Keanu Reeves), is een award winnende game designer. Hij zit vast in een oneindige routine van het saaie dagdagelijkse leven. Werken, eten en slapen om het de volgende dag allemaal weer helemaal opnieuw te doen. Zijn psychiater (Neil Patrick Harris) schrijft hem pillen voor tegen de angstaanvallen en zelfmoordneigingen die hij geregeld heeft. Toch voelt alles aan alsof hij het al eens eerder heeft meegemaakt. Wanneer hij wordt gecontacteerd door Morpheus (Yahya Abdul-Mateen II) en Bugs (Jessica Henwick), krijgt hij de keuze om de digitale wereld, The Matrix, te verlaten en opnieuw down the rabbit hole te gaan.
The Matrix Resurrections is meteen de mooiste en minst serieuze film van de franchise. De lelijke grauwe groene gloed van zijn voorgangers is verdwenen en een brede oase aan kleuren streelt deze maal het oog. In het eerste deel van de film wordt de serieuze toon van de vorige delen vervangen door een onvoorstelbaar meta-avontuur waar zelfs Deadpool jaloers op zou zijn. Het is meteen duidelijk dat de film zich alles behalve serieus neemt en de ene na de andere verwijzing van zelfbewustzijn op de kijker afvuurt. Dit kan best komisch en gedurfd zijn bij momenten, maar is dat wat we van The Matrix-franchise willen?
Déjà vu²
Doorheen de film worden we non-stop geconfronteerd met flashbacks en beelden van de vorige delen. Dit alles maakt ons duidelijk dat het wel degelijk een directe sequel is op alle voorgaande delen. Ironisch genoeg zorgt dit ervoor dat we dit allemaal al eens eerder gezien hebben. Déjà vu, snap je hem? Het is een leuke gimmick, maar hierdoor weten we als kijker al veel eerder dan het hoofdpersonage hoe de vork in de steel zit.
Wanneer de talloze déjà vu’s de revue gepasseerd zijn, worden we de rest van de film getorpedeerd met kilo’s aan expositie en uitleg wat er zich allemaal afspeelde tussen de vorige delen en het heden. Ook hier krijgen we terug flashbacks voorgeschoteld en komen enkele bekende personages opdagen. Het is best jammer dat we niet meer van het onbekende verleden te zien krijgen en we aan een recordtempo zoveel informatie moeten opnemen. Hierdoor was de bedoeling en het punt van het verhaal me niet altijd even duidelijk en kwam er meteen een antwoord op mijn grootste vraag sinds de aankondiging van deze film: Was een sequel eigenlijk wel nodig? Neen. Hoe leuk het ook is om de wereld van The Matrix nog eens te betreden en te zien hoe het er aan toe gaat, het is een onnodige sequel waar ik nog steeds het nut niet goed van weet en me afvraag of er nu nog films zullen volgen.
Voor een franchise die ooit zo baanbrekend was en het actiegenre naar een hoger niveau tilde, stelt het deze keer, net zoals de sequels, best teleur. Er is geen enkel moment dat me als fantastisch of vernieuwend bijbleef. Zelfs de actiescènes zijn hier van een ondermaats niveau dan wat we van de franchise gewend zijn. Ze voelen veel minder gechoreografeerd aan en door de snelle editing is het haast onmogelijk om alles deftig te kunnen volgen. Ligt het aan het feit dat Keanu Reeves nu een twintigtal jaar ouder is? Ik denk het niet. Hij blijft ongelooflijk rocken in de John Wick-franchise.
Naast onze favoriete hoofdrolspeler voegt deze film ook tal van nieuwe personages toe. Jammer genoeg is de achtergrond en informatie hiervan flinterdun, waardoor ik zelf hun namen niet meer kon herinneren van zodra de credits begonnen te lopen. De acteerprestaties en de spark tussen Keanu Reeves en Carrie-Ann Moss is deze keer wel geloofwaardiger dan ooit en is dan ook een highlight van de film. De soundtrack en Jonathan Groff als Agent Smith zijn een lichtpuntje maar dat wordt dan weer naar beneden gehaald door een miscaste Neil Patrick Harris.
Na het succes van The Matrix uit 1999 konden sequels niet uitblijven. Vier jaar later kregen we The Matrix Reloaded en Revolutions op ons bord getoverd. Het was een van de weinige gevallen waar we in hetzelfde jaar zowel het vervolg als de conclusie te zien kregen. Deze films werden back to back gefilmd zoals dat ook het geval was met The Lord of the Rings en het tweede en derde deel van The Pirates of the Caribbean-franchise. De originele Matrix trilogie werd geschreven en geregisseerd door Lana en Lilly Wachowski. De reacties op de sequels waren zacht uitgedrukt behoorlijk verdeeld. Nu, meer dan twintig jaar sinds het eerste deel, brengt Lana Wachowski, deze keer zonder haar zus, The Matrix terug tot leven.
Down The Rabbit Hole Once More
Thomas Anderson (Keanu Reeves), is een award winnende game designer. Hij zit vast in een oneindige routine van het saaie dagdagelijkse leven. Werken, eten en slapen om het de volgende dag allemaal weer helemaal opnieuw te doen. Zijn psychiater (Neil Patrick Harris) schrijft hem pillen voor tegen de angstaanvallen en zelfmoordneigingen die hij geregeld heeft. Toch voelt alles aan alsof hij het al eens eerder heeft meegemaakt. Wanneer hij wordt gecontacteerd door Morpheus (Yahya Abdul-Mateen II) en Bugs (Jessica Henwick), krijgt hij de keuze om de digitale wereld, The Matrix, te verlaten en opnieuw down the rabbit hole te gaan.
The Matrix Resurrections is meteen de mooiste en minst serieuze film van de franchise. De lelijke grauwe groene gloed van zijn voorgangers is verdwenen en een brede oase aan kleuren streelt deze maal het oog. In het eerste deel van de film wordt de serieuze toon van de vorige delen vervangen door een onvoorstelbaar meta-avontuur waar zelfs Deadpool jaloers op zou zijn. Het is meteen duidelijk dat de film zich alles behalve serieus neemt en de ene na de andere verwijzing van zelfbewustzijn op de kijker afvuurt. Dit kan best komisch en gedurfd zijn bij momenten, maar is dat wat we van The Matrix-franchise willen?
Déjà vu²
Doorheen de film worden we non-stop geconfronteerd met flashbacks en beelden van de vorige delen. Dit alles maakt ons duidelijk dat het wel degelijk een directe sequel is op alle voorgaande delen. Ironisch genoeg zorgt dit ervoor dat we dit allemaal al eens eerder gezien hebben. Déjà vu, snap je hem? Het is een leuke gimmick, maar hierdoor weten we als kijker al veel eerder dan het hoofdpersonage hoe de vork in de steel zit.
Wanneer de talloze déjà vu’s de revue gepasseerd zijn, worden we de rest van de film getorpedeerd met kilo’s aan expositie en uitleg wat er zich allemaal afspeelde tussen de vorige delen en het heden. Ook hier krijgen we terug flashbacks voorgeschoteld en komen enkele bekende personages opdagen. Het is best jammer dat we niet meer van het onbekende verleden te zien krijgen en we aan een recordtempo zoveel informatie moeten opnemen. Hierdoor was de bedoeling en het punt van het verhaal me niet altijd even duidelijk en kwam er meteen een antwoord op mijn grootste vraag sinds de aankondiging van deze film: Was een sequel eigenlijk wel nodig? Neen. Hoe leuk het ook is om de wereld van The Matrix nog eens te betreden en te zien hoe het er aan toe gaat, het is een onnodige sequel waar ik nog steeds het nut niet goed van weet en me afvraag of er nu nog films zullen volgen.
The Matrix Resurrections is het mooiste, het minst serieuze en meest zelfbewuste deel van de franchise.
Voor een franchise die ooit zo baanbrekend was en het actiegenre naar een hoger niveau tilde, stelt het deze keer, net zoals de sequels, best teleur. Er is geen enkel moment dat me als fantastisch of vernieuwend bijbleef. Zelfs de actiescènes zijn hier van een ondermaats niveau dan wat we van de franchise gewend zijn. Ze voelen veel minder gechoreografeerd aan en door de snelle editing is het haast onmogelijk om alles deftig te kunnen volgen. Ligt het aan het feit dat Keanu Reeves nu een twintigtal jaar ouder is? Ik denk het niet. Hij blijft ongelooflijk rocken in de John Wick-franchise.
Naast onze favoriete hoofdrolspeler voegt deze film ook tal van nieuwe personages toe. Jammer genoeg is de achtergrond en informatie hiervan flinterdun, waardoor ik zelf hun namen niet meer kon herinneren van zodra de credits begonnen te lopen. De acteerprestaties en de spark tussen Keanu Reeves en Carrie-Ann Moss is deze keer wel geloofwaardiger dan ooit en is dan ook een highlight van de film. De soundtrack en Jonathan Groff als Agent Smith zijn een lichtpuntje maar dat wordt dan weer naar beneden gehaald door een miscaste Neil Patrick Harris.
Conclusie
The Matrix Resurrections zal net zoals zijn voorgangers gemengde reacties uitlokken. Voor mij voelt het vooral aan als een onnodige sequel. De film is wel het mooiste, het minst serieuze en meeste zelfbewuste deel van de franchise. Jammer genoeg zijn de actiescènes door epileptische edits ondermaats en komt er zoveel informatie op je afgestormd waardoor je het plot van de film wat mist. De acteerprestaties en vonk tussen Keanu Reeves en Carrie-Ann Moss houden samen met de soundtrack de film recht. Jammer van de oninteressante zijpersonages en miscaste Neil Patrick Harris.
Pro
- Sommige acteerprestaties
- Soundtrack
- Enorm zelfbewust
Con
- Eigenlijk te zelfbewust
- Ondermaatse actie
- Oninteressante bijpersonages
- Wazig plot
6
Over deze film
Beschikbaar vanaf
22 december 2021
Genre
- Actie
- Scifi
Speelduur
148 minuten
Regie
Lana Wachowski
Cast
Keanu Reeves, Carrie-Anne Moss, Yahya Abdul-Mateen II, Jonathan Groff, Jessica Henwick & Neil Patrick Harris
Uitgever
Warner Bros. Pictures
Blijf toch benieuwd!
