Anime op film kan je tot 1907 terug gaan traceren. Anime als kunstvorm zelf zelfs al veel, veel vroeger. In de jaren 1910 al waren er talrijke Japanse animatoren die een breed publiek konden bereiken. Bij ‘ons’ in het Westen was animatie met een meer volwassen vibe heel lang niet zo aan de orde. Ja, er was wel animatie met een ‘volwassen vibe’ (nudge nudge wink wink) maar dat is een heel ander artikel … De cartoons en tekenfilms in Amerika en Europa hadden fans van jong tot oud maar het bleef altijd wel met een duidelijk jonger doelpubliek. Tegenwoordig is adult animation een volwaardig genre op de meeste streamingdiensten.
The Bob’s Burgers Movie komt op 13 juli naar Disney+. Is het een smakelijke brok of blijf je toch best bij een gezonde salade? Dat ontdek je hieronder!
Summer is awful. There’s too much pressure to enjoy yourself.
Toen ik nog jong(er) was, was niks leuker dan veel te vroeg wakker worden en naar beneden sluipen om Disney te kijken. Nu begrijp ik ook wel dat Donald Duck eigenlijk een goede babysit was voor ouders die zes uur écht te vroeg vonden, maar hoe leuk was het niet! Maar met ouder worden, waren tekenfilms minder en minder mijn keuze. Tuurlijk, ik zag wel veel van de bioscoopklassiekers en ik was net zo weg van schattige figuurtjes op zestien als op zes (en tweeënveertig … ) maar ik werd groot en de tekenfilmwereld bleef manifest kind. Nochtans kan je met tekenen meer kanten uit dan met live werk, zelfs in de tijd van special effects extraordinaire, is de limiet van je verbeelding met een potlood oneindig groter dan met een ranke deerne en een camera. Bekijk maar de tekeningen van kinderen en wat een fantastische dingen daaruit komen, geen twee keer kom je hetzelfde tegen (behalve als je een Minion-fan in huis hebt). Het was dus maar een kwestie van tijd - behoorlijk wat tijd, maar soit - voor animatoren zouden inzien dat het medium absoluut kon en mocht meegroeien met liefhebbers … en nog een decennium of zo langer voor studio’s het aandurfden om er geld voor te geven.
De eerste rebelse animatie-stapjes die een breder publiek naar de buis zouden lokken, waren die van Homer Simpson en familie. The Simpsons begonnen in veel meer basic vorm tijdens de Tracey Ullman Show in 1987. Al van in het begin was duidelijk dat het niet onmiddellijk om de klassieke nuclear family ging waar de televisie normaal mee aan kwam draven. In zijn beginjaren slaagde de serie er meermaals in om de conservatievere kant van de States op stang te jagen. Eat my shorts? Won’t somebody think of the children! Al waren Bart & Co absolute doetjes in vergelijking met wat MTV en de grunge-generatie zouden voortbrengen. Beavis & Butt-head, Daria, South Park, … waren (en zijn) legendarisch voor het grenzen verleggen (en die grenzen in brand te steken, op te plassen om te doven en te begraven in een gracht) met wat tot dan toe werd gezien als aanvaardbaar op tv. Beavis & Butt-head kon je nog proberen wegredeneren als een bepaald soort tienergedrag waar ze ook wel weer zouden uitgroeien (spoiler: de nieuwe B & B-h film komt eraan en ze zijn er absolúút niet uitgegroeid) maar een South Park liet echt van geen enkel heilig huisje een spaander heel. Deze reeksen waren voor een heel bewust gekozen doelpubliek gemaakt: volwassen mensen die tegen een stootje konden. Ze waren een manier om tegen schenen te schoppen via een medium dat toeliet om veel verder te gaan dan klassieke formats. Ondertussen zijn we op een punt van positief evenwicht gekomen. Er zijn nog steeds huis- en schenenschoppers maar net zo zijn er gewoon fijne reeksen klassiek verhaal-vertellende cartoons waar je als grote(re) mens jezelf kan in verliezen gewoon als plezier, en je brein niet noodzakelijk op setting ‘acht jaar oud’ moet gaan zetten.
The real tragedy is that I don't have time to get nachos before we start.
Bob’s Burgers is ondertussen elf jaar oud en aan zijn elfde seizoen bezig. Nochtans zag het er na seizoen één niet direct rooskleurig uit. De bedenker van de show, Loren Bouchard (Dr Katz, Central Park) had eerst een beetje meer gestoord idee in gedachten. In de traditie van die jaren (en de grote Amerikaanse zenders) wou Bouchard een comedy die zowel rond familie als werk draaide. Gezin en job, zijnde de grondslag voor waar televisie nog steeds het meest mee werkt. Maar als ‘specialleke’ wou hij van de familie die hij centraal wou stellen graag kanibalen maken. Aparte invalshoek, dat zeker! Helaas (?) was dit een puntje waar veel potentiële aankopers toch over vielen en werd dat idee afgevoerd, wat er voor zorgde dat er toch een eerste reeks kon verkocht worden. Door het schrappen van de kanibaal-gimmick, was seizoen één voor Bob en familie een beetje zoeken naar vaste grond. Je mag zeker absurd gaan maar er moet wel een beetje een richting of doel inzitten als je de bedoeling hebt om langlopend te gaan. Gelukkig komen loonsonderhandelingen voor programma’s meestal pas na seizoen twee en dus kreeg Bouchard de kans om verder te tweaken. De reactie op Bob’s Burgers vanaf seizoen twee is dan ook merkbaar positiever en het programma wint zelfs een Writers’ Guild Award. Sindsdien is de reeks veelvuldig genoemd bij de beste animatiereeksen van de laatste jaren.
Bob’s Burgers draait om … Bob die burgers bakt! De familie Belcher (to belch is burpen in het Engels maar Belcher is ook wel een echte familienaam) bestaande uit Bob, vrouw Linda en kinderen Tina, Gene en Louise. Het gezin woont in een niet nader genoemde stad aan het water, die zou kunnen Seymour Bay zijn afgaande van de krant die Bob vaak leest. Ze hebben een burgerrestaurant dat weliswaar draait, maar ook niet veel meer dan dat. Bob’s Burgers moet vaak het onderspit delven voor anderen, veelal Jimmy Pesto’s Pizzeria recht tegenover. In hun zaak bedenkt Bob elke dag weer een andere Burger van de Dag, met namen die soms epische woordspelingen inhouden - Tunami voor een tonijnburger - of heerlijk foute namen, zoals Child Molester Burger (it comes with candy). Naast de zaak van de Belchers vinden we de begrafenisondernemer It’s Your Funeral en een pand dat elke week een andere invulling krijgt (opnieuw met de nodige woordgrapjes). De basis is klassiek - net als bij bijvoorbeeld The Simpsons - een liefhebbend koppel, kan leven maar geen luxe, drie kinderen en een verzameling familie, vrienden en achtergrondpersonages variërend van ‘gewoontjes’ naar ‘bizar’.
Bob Belcher (H. Jon Benjamin, Archer, Family Guy) is pater familias. Hij is eerder aan de pessimistische kant door het uitblijven van succes voor zijn zaak. Hij is getrouwd met Linda (John Roberts), zijn tegenpool met tomeloos enthousiasme voor alles wat ze doet en onvoorwaardelijke steun (meestal) voor haar gezin. Dochter Tina (Dan Mintz, Adventure Time, Silicon Valley) is dertien en gek op/nieuwsgierig naar jongens. Ze houdt ook van paarden en achterwerken. Gene (Eugene Mirman, Flight of the Conchords, Archer) is elf en heeft grote interesse in muziek. Hij maakt graag zelf al eens een instrument en schreef al zeker één complete musical. Louise (Kristen Schaal, SNL, BoJack Horseman) is met haar negen jaar de jongste. Altijd met de onafscheidelijke konijnenoortjes en de neiging om te grommen naar mensen. Naast het gezin heb je een wijde variëteit aan bijkomende personages die het geheel kleur geven. Er is Teddy (Larry Murphy), een klusjesman met goede bedoelingen en minder goede resultaten. De huisbaas van de Belchers is Calvin Fischoeder (lees fish odour ofte visgeur - Kevin Kline, French Kiss, De-Lovely) de steenrijke en een beetje vreemde eigenaar van het groot pretpark aan de kade vlakbij Bob’s Burgers en zijn broertje, de even vreemde Felix (Zach Galifianakis, The Hangover, Birdman). Door een enorme sinkhole vlak voor de deur van het restaurant, raken Bob en Linda in de penarie. Mr Fischoeder en de stad lijken niet te neigen naar een snelle oplossing en ondertussen wordt de bank ongeduldig. Terwijl haar ouders proberen de zaak te redden, wil Louise bewijzen aan een klasgenootje dat ze geen baby is. Dat is het op zich staande verhaal van The Bob’s Burgers Movie (om de film niet te spoilen, houden we het hierbij). Je hoeft dus helemaal geen elf seizoenen bij te zijn om deze te verorberen. De personages zijn sympathiek en glijden niet af in een karikatuur (ahem, Simpsons) en behalve de - gelukkig beperkt in aantal en duur - liedjes zit er niks in waarvan je denkt ‘te lang’ of ‘mocht geknipt’. Op dit moment mag je dus concluderen dat Bob en Co nog goed bezig zijn.
The Bob’s Burgers Movie komt op 13 juli naar Disney+. Is het een smakelijke brok of blijf je toch best bij een gezonde salade? Dat ontdek je hieronder!
Summer is awful. There’s too much pressure to enjoy yourself.
Toen ik nog jong(er) was, was niks leuker dan veel te vroeg wakker worden en naar beneden sluipen om Disney te kijken. Nu begrijp ik ook wel dat Donald Duck eigenlijk een goede babysit was voor ouders die zes uur écht te vroeg vonden, maar hoe leuk was het niet! Maar met ouder worden, waren tekenfilms minder en minder mijn keuze. Tuurlijk, ik zag wel veel van de bioscoopklassiekers en ik was net zo weg van schattige figuurtjes op zestien als op zes (en tweeënveertig … ) maar ik werd groot en de tekenfilmwereld bleef manifest kind. Nochtans kan je met tekenen meer kanten uit dan met live werk, zelfs in de tijd van special effects extraordinaire, is de limiet van je verbeelding met een potlood oneindig groter dan met een ranke deerne en een camera. Bekijk maar de tekeningen van kinderen en wat een fantastische dingen daaruit komen, geen twee keer kom je hetzelfde tegen (behalve als je een Minion-fan in huis hebt). Het was dus maar een kwestie van tijd - behoorlijk wat tijd, maar soit - voor animatoren zouden inzien dat het medium absoluut kon en mocht meegroeien met liefhebbers … en nog een decennium of zo langer voor studio’s het aandurfden om er geld voor te geven.
De eerste rebelse animatie-stapjes die een breder publiek naar de buis zouden lokken, waren die van Homer Simpson en familie. The Simpsons begonnen in veel meer basic vorm tijdens de Tracey Ullman Show in 1987. Al van in het begin was duidelijk dat het niet onmiddellijk om de klassieke nuclear family ging waar de televisie normaal mee aan kwam draven. In zijn beginjaren slaagde de serie er meermaals in om de conservatievere kant van de States op stang te jagen. Eat my shorts? Won’t somebody think of the children! Al waren Bart & Co absolute doetjes in vergelijking met wat MTV en de grunge-generatie zouden voortbrengen. Beavis & Butt-head, Daria, South Park, … waren (en zijn) legendarisch voor het grenzen verleggen (en die grenzen in brand te steken, op te plassen om te doven en te begraven in een gracht) met wat tot dan toe werd gezien als aanvaardbaar op tv. Beavis & Butt-head kon je nog proberen wegredeneren als een bepaald soort tienergedrag waar ze ook wel weer zouden uitgroeien (spoiler: de nieuwe B & B-h film komt eraan en ze zijn er absolúút niet uitgegroeid) maar een South Park liet echt van geen enkel heilig huisje een spaander heel. Deze reeksen waren voor een heel bewust gekozen doelpubliek gemaakt: volwassen mensen die tegen een stootje konden. Ze waren een manier om tegen schenen te schoppen via een medium dat toeliet om veel verder te gaan dan klassieke formats. Ondertussen zijn we op een punt van positief evenwicht gekomen. Er zijn nog steeds huis- en schenenschoppers maar net zo zijn er gewoon fijne reeksen klassiek verhaal-vertellende cartoons waar je als grote(re) mens jezelf kan in verliezen gewoon als plezier, en je brein niet noodzakelijk op setting ‘acht jaar oud’ moet gaan zetten.
The real tragedy is that I don't have time to get nachos before we start.
Bob’s Burgers is ondertussen elf jaar oud en aan zijn elfde seizoen bezig. Nochtans zag het er na seizoen één niet direct rooskleurig uit. De bedenker van de show, Loren Bouchard (Dr Katz, Central Park) had eerst een beetje meer gestoord idee in gedachten. In de traditie van die jaren (en de grote Amerikaanse zenders) wou Bouchard een comedy die zowel rond familie als werk draaide. Gezin en job, zijnde de grondslag voor waar televisie nog steeds het meest mee werkt. Maar als ‘specialleke’ wou hij van de familie die hij centraal wou stellen graag kanibalen maken. Aparte invalshoek, dat zeker! Helaas (?) was dit een puntje waar veel potentiële aankopers toch over vielen en werd dat idee afgevoerd, wat er voor zorgde dat er toch een eerste reeks kon verkocht worden. Door het schrappen van de kanibaal-gimmick, was seizoen één voor Bob en familie een beetje zoeken naar vaste grond. Je mag zeker absurd gaan maar er moet wel een beetje een richting of doel inzitten als je de bedoeling hebt om langlopend te gaan. Gelukkig komen loonsonderhandelingen voor programma’s meestal pas na seizoen twee en dus kreeg Bouchard de kans om verder te tweaken. De reactie op Bob’s Burgers vanaf seizoen twee is dan ook merkbaar positiever en het programma wint zelfs een Writers’ Guild Award. Sindsdien is de reeks veelvuldig genoemd bij de beste animatiereeksen van de laatste jaren.
Je mag zeker absurd gaan, maar er moet wel een beetje een richting of doel inzitten
Bob’s Burgers draait om … Bob die burgers bakt! De familie Belcher (to belch is burpen in het Engels maar Belcher is ook wel een echte familienaam) bestaande uit Bob, vrouw Linda en kinderen Tina, Gene en Louise. Het gezin woont in een niet nader genoemde stad aan het water, die zou kunnen Seymour Bay zijn afgaande van de krant die Bob vaak leest. Ze hebben een burgerrestaurant dat weliswaar draait, maar ook niet veel meer dan dat. Bob’s Burgers moet vaak het onderspit delven voor anderen, veelal Jimmy Pesto’s Pizzeria recht tegenover. In hun zaak bedenkt Bob elke dag weer een andere Burger van de Dag, met namen die soms epische woordspelingen inhouden - Tunami voor een tonijnburger - of heerlijk foute namen, zoals Child Molester Burger (it comes with candy). Naast de zaak van de Belchers vinden we de begrafenisondernemer It’s Your Funeral en een pand dat elke week een andere invulling krijgt (opnieuw met de nodige woordgrapjes). De basis is klassiek - net als bij bijvoorbeeld The Simpsons - een liefhebbend koppel, kan leven maar geen luxe, drie kinderen en een verzameling familie, vrienden en achtergrondpersonages variërend van ‘gewoontjes’ naar ‘bizar’.
Bob Belcher (H. Jon Benjamin, Archer, Family Guy) is pater familias. Hij is eerder aan de pessimistische kant door het uitblijven van succes voor zijn zaak. Hij is getrouwd met Linda (John Roberts), zijn tegenpool met tomeloos enthousiasme voor alles wat ze doet en onvoorwaardelijke steun (meestal) voor haar gezin. Dochter Tina (Dan Mintz, Adventure Time, Silicon Valley) is dertien en gek op/nieuwsgierig naar jongens. Ze houdt ook van paarden en achterwerken. Gene (Eugene Mirman, Flight of the Conchords, Archer) is elf en heeft grote interesse in muziek. Hij maakt graag zelf al eens een instrument en schreef al zeker één complete musical. Louise (Kristen Schaal, SNL, BoJack Horseman) is met haar negen jaar de jongste. Altijd met de onafscheidelijke konijnenoortjes en de neiging om te grommen naar mensen. Naast het gezin heb je een wijde variëteit aan bijkomende personages die het geheel kleur geven. Er is Teddy (Larry Murphy), een klusjesman met goede bedoelingen en minder goede resultaten. De huisbaas van de Belchers is Calvin Fischoeder (lees fish odour ofte visgeur - Kevin Kline, French Kiss, De-Lovely) de steenrijke en een beetje vreemde eigenaar van het groot pretpark aan de kade vlakbij Bob’s Burgers en zijn broertje, de even vreemde Felix (Zach Galifianakis, The Hangover, Birdman). Door een enorme sinkhole vlak voor de deur van het restaurant, raken Bob en Linda in de penarie. Mr Fischoeder en de stad lijken niet te neigen naar een snelle oplossing en ondertussen wordt de bank ongeduldig. Terwijl haar ouders proberen de zaak te redden, wil Louise bewijzen aan een klasgenootje dat ze geen baby is. Dat is het op zich staande verhaal van The Bob’s Burgers Movie (om de film niet te spoilen, houden we het hierbij). Je hoeft dus helemaal geen elf seizoenen bij te zijn om deze te verorberen. De personages zijn sympathiek en glijden niet af in een karikatuur (ahem, Simpsons) en behalve de - gelukkig beperkt in aantal en duur - liedjes zit er niks in waarvan je denkt ‘te lang’ of ‘mocht geknipt’. Op dit moment mag je dus concluderen dat Bob en Co nog goed bezig zijn.
Conclusie
Met 102 minuten is Bob’s Burgers in zijn genre best lang. The Simpsons Movie telde indertijd 87 minuten en leek (voor mij) al eindeloos, maar ik had het op dat moment ook wel al wat gehad met Springfield. BB heeft een veel eenvoudiger verhaal en slaagt er door (relatief, het blijft Bob’s Burgers) die eenvoud in om zijn tijd vrij probleemloos te vullen. Wanneer het te heet is om te slapen of wanneer je gewoon zin hebt in iets dat makkelijk wegkijkt, kan je zeker deze opzetten. Vermakelijk genoeg voor zowel kinderen als volwassenen en clever genoeg voor zowel volwassenen als kinderen.
Pro
- Vlot
- Kan op zich staan indien je de serie niet kent
Con
- Je bent fan van de liedjes of niet
8
Over deze film
Beschikbaar vanaf
13 juli 2022
Genre
- Animatie
- Familie
- Komedie
Speelduur
102 minuten
Regie
Loren Bouchard
Cast
H. Jon Benjamin, Kristen Schaal, Dan Mintz, John Roberts, Eugene Mirman, Kevin Kline, …
Uitgever
Disney+
