Ik weet eigenlijk niet of het aanmaken van deze thread mij geruster of net banger heeft gemaakt
. Ben wel blij dat ik niet alleen dat beklemmend gevoel heb. Ik weet niet of dat voornamelijk getriggerd wordt door de onvermogen om het te begrijpen, of dat daadwerkelijk mijn leven zal eindigen. Maybe both.
Eigenlijk vatte avondland deze thread al mooi samen in onderstaande.
mja, heb hetzelfde gevoel met deze thread. Ik ben tot nu toe nog niet zoveel mensen tegen gekomen die dezelfde paniek/angst hebben bij de dood (niet dat het een onderwerp is dat ge met veel mensen bespreekt natuurlijk) en ik dacht er zo'n beetje alleen in te staan, maar nu blijken er toch redelijk wat mensen met diezelfde gevoelens te kampen. Hoewel ik het spijtig vind voor hen, doet het wel deugd om te weten dat die struggle niet enkel bij mij is.
Toch zou het wel mogen minderen, want dat is soms echt mijn eerste gedachte als ik wakker ben of mijn laatste voor ik ga slapen. 'oef, ik ben wakker. als ik vannacht was gestorven, zou ik nu als persoon niet meer bestaan' (duh, bedankt for stating the obvious, brains) of: 'wat als ik niet wakker wordt morgen. mijn leven gaat voorbij zijn en ik ga het nooit weten. ik ga gewoon ophouden te bestaan.' of dergelijke gedachten.
Gelukkig heb ik een Tanuki om naar te kijken en dat maakt dan wel dat ik me gelukkig prijs dat ik nog leef en hiervan kan genieten. maar die gedachte aan de dood kan echt wel hard op me inwerken.
Is dat niet onhoudbaar? Want als je bijvoorbeeld je bucketlist hebt afgewerkt is er ofwel een leegte, ofwel verzin je dan nieuwe zaken (en heb je dus nooit alles gedaan).
De eindigheid van het aardse leven ga je nooit veranderen. Berusting en aanvaarding van de dood als onderdeel van het leven is toch echt belangrijk? Zorg gewoon dat je geniet van het leven en goed bent voor andere mensen. Wees dankbaar voor wat je hebt in het leven, in plaats van op jacht te gaan op elementen.
Voor mij is het leven niet eindig. Als ik in mij keer voel ik dat er buiten mijn biologisch/chemische ik ook een kern van leven/bewustzijn in mij zit. Dat leven is niet verbonden aan de evolutie en toekomstige aftakeling van mijn lichaam. Het staat los van mijn ervaringen die ik heb meegemaakt en die mij maken tot de persoon die ik ben, het staat ook los van mijn intelligentie, geaardheid of wat dan ook. Dat leven lijkt mij ook niet dood te kunnen gaan. Ik stel het mij altijd voor als een soort van vlammetje dat diep in mij zit, de essentie van mijn wezen. Het is moeilijk te omschrijven, maar ik voel dat dat leven niet zal sterven wanneer ik dus ooit lichamelijk stop met leven!
Belangrijk, ja, maar daarom lukt het nog niet he. Rationeel weet ik dat de dood bij het leven hoort en je enkel verder leeft omdat je atomen terug in de natuur worden opgenomen, maar dat is geen geruststellende gedachte he. Het gaat om de persoon en voor mij zijn dat juist wel de ervaringen, intelligentie, etc. zelfs het uiterlijk. Ook daar heb ik het moeilijk mee: het vergaan van het uiterlijke en hoe je als oude mens helemaal niet meer op je jonge ik lijkt, want psychisch blijf ik wel hangen rond m'n jongvolwassenheid. Alleen de fysiek takelt af en de kerel die ik nu in de spiegel zie, is niet de kerel die ik ben als ik mezelf niet zie. Klinkt een beetje raar, maar als ik bezig ben met het dagelijkse leven dan ben ik geen kerel van bijna 47 jaar, maar iemand rond de dertig of zo. het is enkel het fysieke dat me er steeds aan herinnert dat ik waarschijnlijk al serieus over de helft van mijn leven ben en geen jonge mens meer ben. (allez, ook mijn woordgebruik toont wel dat ik al bijna een halve eeuw oud ben, maar dat is nog iets anders).
