Bedrijfsculturen, missies, en waarden

[Jonathan]

Er is een duidelijke trend waarin jongere generaties vaker op zoek zijn naar een job die aanleunt tegen hun eigen persoonlijke waarden, en waar ze het gevoel hebben een positieve impact te genereren. Ik ben misschien geen jongere meer, maar ik heb wel het gevoel bij deze groep te horen.

Vandaag las ik een blogpost van een ex-werknemer van Shell. Daarin beschrijft hij hoe bedrijven als Shell er in slagen om hun werknemers te laten geloven dat ze aan een betere wereld bouwen, terwijl een kritische analyse vaak aantoont dat dat helemaal niet zo is.

Bovendien zijn veel organisaties de laatste jaren, al dan niet gesteund door marketing firma's, erg goed geworden zijn in "employer branding". Voor velen is dit gewoon een manier om dingen mooi voor te stellen, en achter gesloten deuren gaat het er vaak helemaal anders aan toe.

Niet alles dat blinkt is goud.

Het is dus vaak héél moeilijk om een werkgever op dit vlak in te kunnen schatten zonder er eerst kostbare maanden door te brengen.

In dit topic zou ik graag positieve en negatieve ervaringen met verschillende bedrijfsculturen delen, en tips uitwisselen rond het herkennen van red flags en het doorgronden van de ware gedaante van een organisatie.

 

[Hellsdinner]

Mijn werk heeft een soort vreemde mix van Zweedse, Vlaamse en Vietnamese cultuur (omdat ik voor 3 verschillende managers/branches werk, in house IT in een multinational).

Mijn ervaringen met ieder op vlak van bedrijfscultuur:
- Zweeds: Werknemer is koning, managers lijken meer bezig te zijn met alles "Perfect, amazing, great" te noemen en minder met het eigenlijke werk. Ook constant proberen meetings "leuker" proberen te maken en teamspirit voorop te stellen, -> Ik vond dit in het begin leuk, maar als je wilt groeien in je job is dit eigenlijk vreselijk. Ook altijd het gevoel dat je aan vriendjespolitiek moet doen en zeker niemand tegen het hoofd stoot. Alles moet ook perfect volgens Code of Conduct enzovoort gebeuren, constant hameren op groene oplossingen, ethiek van het bedrijf, maar als je dan kijkt naar de werkelijkheid houd vooral de business en het management zich hier zelf amper aan.

- Vlaams: Vaak nog een bepaalde "boerenmentaliteit" waar het werk vooral goed gedaan moet worden, alhoewel er tegenwoordig ook meer en meer naar randzaken gekeken wordt. Vriendjespolitiek ook hier meer en meer van toepassing. Kun je wel tenminste iets tegen je baas zeggen en er van uit gaan dat er ook werkelijk naar je geluisterd wordt. Wordt ook meer naar de werkelijkheid gekeken ipv naar bepaalde cijfers/woorden op papier.

- Vietnamees: Nog een strict hierarchie gevoel. Als iemand "hoger" dan jou (ouder/management positie/meer ervaren) iets zegt dan volg je dat, anders getuigt dat van geen respect en kan je naar verdere samenwerking fluiten. Nemen het niet altijd zo nauw met de regeltjes maar zullen altijd "ja" zeggen als je hen iets vraagt (ookal doen ze het dan toch niet). Er is wel een grote focus op een band met je collegas maar eerder na de uren, iets dat ook wordt aangemoedigd/gesteund door management, want dat is eigenlijk het enige moment waarop ze hun "echte" ik kunnen zijn en de lijnen tussen posities vervagen.

Misschien is dit niet helemaal een antwoord op jouw vraag, maar zo interpreteer ik het.

 

[Meester Kweepeer]

Hier door de jaren ook verschillende culturen meegemaakt. Eigenlijk kan ik ze rangschikken volgens hoe centraal werk volgens die cultuur in uw leven moet staan.

- Amerikaans: zeer positief ingesteld en niks is een probleem. Alles is een challenge. Werk staat heel centraal, maar tegelijkertijd staat privé daarbuiten. Zo waren religie en politieke overtuiging onbespreekbaar, zelfs informeel.

- Nederlands: leunt aan bij het Amerikaanse, maar daar is de blend met privé aanweziger. Er wordt vaak gekeuveld over zowat alles. Discussies kunnen hard zijn, maar open en meestal komt er dan ook een oplossing waarbij iedereen die 'ja' zegt ook effectief ervoor gaat.

- Waals: werk is er, maar het is vooral belangrijk om met iedereen overeen te komen. Problemen worden bijna tussen pot en pint uitgewerkt. De serieux is er minder aanwezig. Men geraak er wel uit. Indien niet, of je gaat er als Vlaming te hard in, dan breekt de relatie of is er achteraf veel kneedwerk nodig.

- Vlaams: Nederlands, maar minder rechtlijning. Om hetzelfde voorbeeld te nemen, waar Nederlanders allemaal 'ja' zeggen, doen de Vlamingen dat ook, maar dan begint het politieke spel en de achterkamertjespolitiek. Een beslissing staat zelden vast. Dit werd in mijn geval des te duidelijker wanneer de KMO overgenomen werd door een Nederlandse firma. Daarbij wordt kritiek vaak op de man gespeeld, maar ook persoonlijk ervaren. Er heerst in Vlaanderen ook een toxische cultuur van hard werken, zolang dat heel zichtbaar is. Dat half uurtje of uurtje langer ostentatief aan een bureau blijven zitten om toch maar aan te tonen dat je geen '9 to 5' mentaliteit hebt, is ongeschreven regel.

 

[Muñoz]

De instelling waar ik nu ongeveer 2 maanden werk (een autonome overheidsinstelling die focust op onderzoek en beleidsanalyse) heeft echt een, voor mij alleszins, deprimerende werksfeer. Ik ben (buiten de stagiairs) veruit de jongste, en ook de enigste die een kwantitatieve achtergrond heeft. Al de rest zijn 40+'ers met vaak een doctoraat in de rechten. Het heeft mij 2 weken gekost om in te zien dat ik eigenlijk 0,0 raakvlak heb met eender wie die daar vast werkt. Ik vind het niet zo erg, maar ik had toch liever iemand gehad die daar ook werkt en wiens leefwereld verder reikt dan de kindjes, hernia's en de jaarlijkse reis naar fucking Oostenrijk. Gelukkig is het maar voor max. 6 maanden, maar ik weet nu al dat ik ergens wil werken waar de sfeer veel gemoedelijker is en jonger van geest is.

Ze betalen wel extreem goed voor mijn eerste job (55000+ bruto per jaar en dan nog EL's), en ik kan 3/4 dagen per week thuiswerken, maar daar is dan ook alles mee gezegd.

Ohja: het is wel heel nuttig en zeer relevant werk (dus werk waar ik mij zelf ook 'goed' bij voel), maar dat weegt toch niet op tegen een oubollige, doodse werksfeer imo. Dan doe ik, denk ik, nog veel liever een corporate job met 0,0 maatschappelijke waarde maar waar het vol zit met mensen die nog 'jong' van aard zijn en kunnen meepraten over zaken die niet direct met hun werk, onderzoek of studies te maken hebben.

 

[Squidward]

Ik werk in het onderwijs maar daar is toch ook wel een heel bepaalde bedrijfscultuur. Of je nu naar Gemeenschaps of Katholiek gaat. Voor een ‘bedrijf’ dat ontwikkeling en ontplooiing van (jonge) mensen als basisbedoeling heeft, is er weinig beperkender en nauwdenkender dan een onderwijsinstelling. Het is waarschijnlijk niet 100% in lijn met de originele vraag, maar toch een pijnlijke realisatie als je zo even aan de slag bent.

 

[Jonathan]

Ik werk in het onderwijs maar daar is toch ook wel een heel bepaalde bedrijfscultuur. Of je nu naar Gemeenschaps of Katholiek gaat. Voor een ‘bedrijf’ dat ontwikkeling en ontplooiing van (jonge) mensen als basisbedoeling heeft, is er weinig beperkender en nauwdenkender dan een onderwijsinstelling. Het is waarschijnlijk niet 100% in lijn met de originele vraag, maar toch een pijnlijke realisatie als je zo even aan de slag bent.

Op welke manier is werken binnen een onderwijsinstelling beperkend?

 

[Noctilucus]

Grootste red flag: overdreven hoog personeelsverloop, zowel bij management als bij de lagen eronder in de organisatie (kan je met wat geluk op voorhand op Linkedin wel zien)

Ook typische red flag zit hem in hoe een bedrijf zich naar buiten toe probeert te profileren. Zo van die typische clichés als "work hard, play hard dus we voorzien elke week/maand gratis drank": betekent quasi altijd "we proberen jullie uit te persen en zoet te houden met iets dat veel goedkoper is dan deftig betalen of voldoende mensen aanwerven"

Er zijn in grote lijnen wel verschillen tussen culturen van continenten / landen (veel van de vorige comments herken ik wel) maar binnen eenzelfde land kan je nog hele grote verschillen hebben tussen bedrijven, gedreven door het top management en soms ook de historiek van het bedrijf.

Om aan het rijtje hierboven toe te voegen, een aantal clichés die ik toch vaak heb zien bevestigd worden, met de randopmerking van hierboven dat het natuurlijk niet voor alle bedrijven in dat land zal gelden:
- Franse bedrijven: heel vaak heel veel politiek, veel wordt ook niet op vergaderingen beslist maar aan de koffiemachine

- Japanse bedrijven: erg hiërarchisch, tot en met in een aantal gevallen een glazen plafond waar je als niet-Japanner (ook in buitenlandse vestigingen) niet door geraakt

- Chinese bedrijven: al even hiërarchisch, als "de baas" aan tafel zit in vergaderingen, doet de rest van het team hun mond nauwelijks open of gaan ze zeker niet tegen de baas in.

 

[Squidward]

Op welke manier is werken binnen een onderwijsinstelling beperkend?

Ik denk niet dat het op zich zoveel erger (of beter) is dan veel bedrijven, het was iets wat mij als jonge leerkracht gewoon enorm verwonderde. De ‘bedrijfscultuur’ in de leraarskamer: je moet sociaal zijn en op een heel welbepaalde manier (gespreksonderwerpen: de kindjes, de kleinkindjes, de bouw/verbouwing of welbepaalde hobbies [fietsen, wandelen, paddel], of de gezondheid). Als je even nood hebt aan stilte of ademen, kruip op een toilet want in de LK wordt je daarop aangekeken. Er zijn veel meer LKs die racistisch, maar racístisch, zijn dan ik mij vroeger kon voorstellen. Ook nog veel te vaak homofoob. Als jonge leerkracht die van school komt met de boodschap ‘en ga nu maar jonge mensen vormen’ was dat een vreemde gewaarwording. Zoals ik zei, dat zal op veel meer plaatsen zo zijn, maar op scholen waar grote posters uithangen over zelfvertrouwen, geen pesten, jezelf zijn enzovoort enzoverder is het besef van ‘nee, zo werkt het toch niet’ wel confronterend. ‘Wees jezelf! Als jezelf voldoet aan A, B en C’.
Mijn gevoel van beperkt zijn komt veelal neer op het feit dat de ontplooiing waar ze zo trots moeten op zijn nog veel te vaak afgeblokt wordt. Het is moeilijk om uit te schrijven, er is een keurslijf dat je niet zou verwachten.