Delphiwizard zei:
Ik vermoed dat je gewoon introvert bent,niks mis mee.
Introvertie heeft daar niets mee te maken, ik denk zelfs dat ik een extrovert ben omdat ik van mezelf voel dat ik dagelijks met mensen moet bezig zijn om me goed in mijn vel te voelen, en ik me ook beter (mss wel uitgeput), maar veel beter voel na intens sociaal contact. Ik ben ook iemand die mijn gevoelens enzo moet delen aan andere mensen, waarom denk je dat ik altijd wall of texts typ op forums? Wel omdat dat voor mij quasi mijn eigen manier is waarop ik mijn gevoelens of mijn gedachten kan delen. En de weinige vrienden die ik heb zijn daar ook niet echt in geïnteresseerd. Op zich wil ik graag over koetjes en kalfjes praten, maar ik heb het gewoon nooit echt geleerd (tevens een reden waarom ik angst heb voor uitgaan)... Simpelweg omdat ik niet in het juiste gezin heb geleefd.
Mijn pleegouders waren een vrij streng, deftig, voorbeeldig gezin waar ik ook niets tekort kwam en in bepaalde zin verwend, zelfs te verwend was. En op dat moment leek er weinig mis te zijn, maar zij zijn exact de reden waarom ik nu een voorstander ben van een vrije opvoeding, maar ook een soort van: "leren vallen en leren opstaan"-opvoeding, omdat zij mij deels nooit hebben durven laten vallen, waardoor ik nooit heb leren opstaan. Terwijl ik daar gewoon nood aan had. Ja, ik had wel nood aan iemand die ervoor zorgde dat ik genoeg deed met school, maar ik had ook nood om zelf te ondervinden aan de lijve bepaalde levenslessen te leren en die heb ik niet op tijd gehad... Nu ik heb ook altijd een sociale achterstand gehad. In principe: laat mij terug klein zijn en ik zou het helemaal anders aanpakken. Optimistisch, behulpzaam en sociaal proberen zijn, enzovoort. Maar als ik bijvoorbeeld 7 jaar was ik nog niet klaar om me als een zevenjarige te gedragen enzovoort. Puur omdat kindermishandeling dat gewoon enorm vertraagd heeft. Of mensen me nooit echt goed heb kunnen inschatten wie ik was. Zelfs nu hebben mijn pleegouders geen flauw idee over hoe mijn persoonlijkheid in elkaar zit. Als ze mij zien, dan zullen ze wel mij zien, maar gaan ze het karakter op mij gaan plakken van wat het karakter is dat ze het liefst in hun zoon hadden willen zien, maar niet wie ik ben. Ze hebben altijd van mij iemand proberen maken die ik niet ben of nooit kan zijn. Misschien zie je op dat vlak ook wel dat ik niet hun echte zoon ben. Ik kan er nog veel meer over vertellen, maar ik ga het hierbij laten.
En een grote reden waarom ik bijvoorbeeld sociale angst heb, is omdat ik gewoon angst voor afwijzing heb, en bij veel mensen het gevoel heb dat ze me als ze me zelfs al aankijken me afgewezen hebben op bijvoorbeeld de kledij die ik draag, de manier waarop ik loop, waarom ik dit doe, waarom ik dat op een bepaald uur doe (bvb. waarom werkt een jonge gast zoals jij nu niet, maar waarom doe je dat nu op zo een uur). Ik kan het wel negeren, maar de angst gaat nooit weg. Het probleem is ook dat het een vicieuze cirkel is. Je werkt niet omdat je sociale angst hebt omdat je gaat falen / je belachelijk gaat maken (op vlak van sociaal contact op de werkvloer, werkprestatie (bvb. ik wil niet te veel vragen stellen mbt op het werk dat ik doe, maar ik wil ook niets teveel verkeerd doen, waardoor ik angst heb dat collega's gaan zeggen: "maar wat doe jij nu". En omdat ik geen werkervaring heb / of niet van werken kan aanpakken gaat dat gewoon niet). Maar je voelt je dan ook schuldig omdat je overdag niet werkt, en bijvoorbeeld op een uur waar iedereen zou moeten werken boodschappen doet. Mensen zeggen van mij dat ik een zeer kritisch persoon ben. Maar wellicht projecteer ik zelfkritiek ook op andere mensen waardoor ik het gevoel heb dat zij over mij oordelen terwijl dat wellicht niet zo is. En ik ben zelf misschien ergens een perfectionist. Voor mij is het dus ergens één van mijn sterkte en zwakte punten, en mensen zeggen ook soms dat ik zwart-wit denk, terwijl ik van mezelf vind dat ik zeer grijs kan denken, omdat ik perfect aan elk iets 10 "zwarte" dingen en 10 "witte" dingen kan zeggen waardoor ik in principe iets kan nuanceren. Ik zou bijvoorbeeld een geweldige devil's advocate zijn, omdat als ik wil de meest belachelijke zaken kan verdedigen zolang ik er maar zelf in geloof (heel belangrijke maar! maar ik kan wel goed acteren (denk ik) omdat ik het ergens al heel mijn leven lang doe). Eigenlijk toont het perfect aan hoe ik in elkaar zit. Ik kan zeer goed problemen constateren, maar ze niet aanpakken. Omdat ik altijd vastloop.
Maar in werkelijkheid zit het allemaal nog veel complexer in elkaar bij mij.
