Archief - Jouw pijngrens

Misschien niet echt een 'leuk' topic. Jammer dat mensen soms zo hard moeten afzien, en zelf heb ik wel veel schrik voor de pijn dat ik misschien nog moet lijden in mijn leven. Maar veel kan je er toch niet aan doen. Over het algemeen ervaar ik weinig pijn, ook omdat ik erg voorzichtig ben, bijna nooit ziek ben, en ik ervaar bijna nooit pijn (buiten de miltsteken tijdens sport of mijn darmproblemen). Ik heb echt totaal geen idee of mijn pijngrens juist hoog of laag ligt.

Het meest pijnlijke dat ik ooit ervaren heb is denk ik (acute) appendicitis. Al zijn verhalen van andere mensen die ik al gehoord heb blijkbaar nog pijnlijker, en had ik het geluk dat ik daar eigenlijk maar twee - drie dagen mee bleef rondlopen. Ik zat in het vijfde leerjaar, en op een woensdagavond in de laatste week van de kerstvakantie bleef er een vriend spelen (weet niet meer waarom), en sportte ik nog echt intens. Die nacht begon ik daar echt last van te hebben. Over de donderdag weet ik niet meer goed hoe dat verliep, maar vrijdag stond ik dus echt op met veel pijn, en lag ik soms op de grond te kermen van de pijn, dus dan is mijn ma die zei als ik er "vandaag" nog last van had, dat we naar de huisarts gingen, en ze dacht al dat het om appendictis ging, en de huisarts dacht ook aan dat, en dan zijn we direct naar de spoed gegaan, waar ik rond 12 uur of in de middag geopereerd werd. Het is ook wel een soort pijn dat soms echt pijnlijk is, en dan dat het weer eventjes wat minder is, om dan weer op te komen. Uiteindelijk vrijdag - zaterdag - zondag in het ziekenhuis moeten blijven, en de maandag op mijn verjaardag naar huis mogen gaan. Dan nog een week niet naar school moeten gaan. En dan een week of vier minstens niet turnen (al zat ik toch wel weer vrij snel al te spelen of te voetballen op de speelplaats).

Toen ik anderhalf jaar was had ik ook een barst in mijn schedel na een ongeval. Maar daar herinner ik me niets van. Maar dat is wel blijkbaar nog zichtbaar (volgens mijn pa) aan de achterkant van mijn schedel.

Verder is depressie ook echt geen lachertje. Dat wens ik niemand toe.

Maar waar ligt jouw pijngrens en wat is het pijnlijkste dat jij al ervaren hebt in je leven?

Ik heb als kind eens 3 dagen met ne gebroken vinger rondgelopen die meer dan 45 graden scheef stond. Dan toch uiteindelijk in het ziekenhuis geraakt omdat er toevallig iemand anders ook moest gaan en ik mee mocht 'voor de zekerheid'. (was op kamp)

Toen ik mijn sleutelbeen had gebroken omdat ik was gevallen met de fiets.
Stond terug op, boekentas terug op de rug en verder naar huis. Onderweg toch maar gebeld om mij te komen ophalen want het ging niet meer. Mocht een weekje thuisblijven van school

Dat is het ergste tot nu toe.

Ohm zei:

Toen ik mijn sleutelbeen had gebroken omdat ik was gevallen met de fiets.
Stond terug op, boekentas terug op de rug en verder naar huis. Onderweg toch maar gebeld om mij te komen ophalen want het ging niet meer. Mocht een weekje thuisblijven van school

Dat is het ergste tot nu toe.

Klik om te vergroten...

Ja, dat kan ik me voorstellen. Als ze in de koers hun sleutelbeen breken, weten ze het direct hoor. Dan is het ook over & out in de koers. Respect dat je toch nog die boekentas op deed, en voort probeerde fietsen.

Veel banale dingen; ader geraakt, topje van duim gesneden...
Maar het pijnlijkste ooit voor mij is ongetwijfeld afkicken van crack en speed.
Daar heb ik ooit de hel gezien.
Maar als de keuze uw leven opgeven of herpakken wat er nog overblijft en terug van de grond proberen opbouwen is, wordt alles wel zeer in perspectief gezet.
En ja ik weet uiteraard dat het mijn eigen fout was dat ik ooit verkeerde keuzes gemaakt heb.

Heb een aantal verhalen van pijnlijke dingen die ik heb meegemaakt.

Op 3-jarige leeftijd ben ik uit bed gesukkeld om de 1 of andere reden. We verbleven toen bij mijn grootouders in Engeland, dus vreemd bed dat ik niet gewoon was. Ik wou opstaan en zette mijn hand op wat het nachtkastje leek om recht te staan, maar mist dat nachtkastje en belandde tussen het bed en een dressoir met mijn gezicht recht op de punt van die dressoir, net onder mijn oog (blauw oog gehad en een putje aan overgehouden in mijn schedel, dat enkel zichtbaar is als ik lach). Verder weet ik er helaas weinig van, mijn moeder wist mij dat te vertellen.

Toen ik 10 was, was ik op straat mijne fiets aant propermaken omdat we de dag nadien op fietsuitstap gingen met de klas.
Bij het testen van mijn fiets ben ik tijdens het fietsen met mijn linkervoet van mijn pedaal geschoven en heeft de pedaal een stuk uit de achterkant van mijn been getrokken (net onder de spier) tot op het bot (was vies om tot op het bot te zien). Direct met de ambulance naar het ziekenhuis gegaan om het te laten hechten. Tot op de dag van vandaag heb ik daar nog een litteken van in de vorm van een kleine haaienbeet . En heb daar sindsdien geen gevoel meer op die plaats.

Toen ik 12 was ofzo had ik door het voetballen op school mijne voet omgeslagen op ne rand van borduurtje waar een boom in stond. Halve dag nog met helse pijn proberen rond te wandelen van lokaal naar lokaal. Voet zag zo blauw als iets, 's avonds na school naar het ziekenhuis geweest, bleek dat bij het omslagen van mijne voet een pees een stuk bot had losgetrokken van de zijkant van mijne voet.

Op 14-jarige leeftijd serieuze onstoken appendix gehad. Was begonnen begin juli en was na een weekje wat buikpijn enzo weggegaan, dus dacht dat dat maar buikgriep was. Ben heel de zomervakantie (2 maanden) bezig geweest, op kamp enzo en toen het school terug begon was die buikpijn terug. Paar dagen terug thuis geweest (van de zogezegde griep). Buikpijn bleef aanhouden en uiteindelijk naar het ziekenhuis geweest omdat mijn appendix gesprongen was en heel die tijd had mijn lichaam weefsel rondgebouwd voor mij te beschermen, dus als het langer had geduurt had ik hoogstwaarschijnlijk dit bericht niet kunnen typen. Dus veel geluk gehad. Heb daar nog een half jaar of langer zelfs nadien van afgezien en amper naar school ben kunnen gaan.

Volgens mij is dat alles .

als kind gebeten geweest door een hond
als kind met m'n knie op een scherpe steen gevallen. Bloeden dat dat deed. Hebben ze natuurlijk mogen dichtnaaien.
als kind de remmen van m'n fiets niet vinden (was nieuwe fiets met torpedorem) en volle bak helling af gegaan. Omdat ik bijna het fabriek binnen reed, ben ik er dan van afgesprongen. Ik hoopte van in een groen stukje te vallen, maar ben vol op de kasseien terecht gekomen.
als kind met mijn rechterbeen in een mierenhoop gestaan. Ik heb er nog trauma's van.
als kind met m'n vinger tussen de autodeur.
als tiener nog eens gebeten geweest door een hond
als tiener bij volleybal op school af en toe een vinger verstuikt.
als volwassene m'n auto tegen een boom geplooid en eentje frontaal tegen tegenligger.
met motorscooter onderuit gegaan op kiezel (algoed reed ik niet zo snel)
als volwassene met m'n pink een cirkelzaag opgezocht.
als volwassene nogmaals met m'n vinger tussen de autodeur gezeten (wel andere auto)
als fietser overhoop gereden door een auto. Even KO geweest door de impact. Pedaal van fiets stond in m'n kuit gemarkeerd met diepveneuze trombose tot gevolg. Zadel was ook in m'n lies geslagen, waarbij een blauwe plek steeds uitbreidde en op een bepaald moment zefs m'n ballen blauw zagen (direct aan de baxter gemogen, want was blijkbaar m'n eigen aan het vergiftigen of zo). Mn zenuw in m'n been is ook deels afgestorven, waardoor ik heel snel een ijskoud gevoel op m'n scheen heb en m'n voet voelt altijd aan alsof ik een te kleine schoen aan heb. Dat laatste is eigenlijk de meest lastige pijn. gewoon omdat het bijna constant zo'n zeurend gevoel is
Ook nog met een stuk ijzer eens los door m'n oorlel gesneden. Ook best een bloederige, maar niet zo pijnlijke gelegenheid.
En verder heb ik m'n lenzen al eens een paar keer verkeerd in m'n ogen gestoken en dat is alsof ge zand in uw ogen hebt.

Maar voor de rest ben ik niet accident-gevoelig en heb ik nog niet te veel fysieke pijnen gehad. Buiten gisteren: a zo veel zeer in m'n dijbenen van het fietsen. En dat bleef maar duren en bleef maar duren.

Mentaal: een paar keer ldvd en een keer een diepe burnout.

Oh ik heb een keer echt super veel geluk gehad, en Tonerider die over remmen van een volle helling begint doet me daaraan denken, maar wij waren zot van de koers toen ik een kind was (dus mijn ma en ik), dus gingen we eens in aanloop naar de ronde of in het voorjaar naar de koppenberg, en we wandelden hem op... Maar er waren blijkbaar buien op die dag, en toen we boven stonden begon het plots te regenen, dan daalden we die koppenberg terug af om terug te gaan naar de auto, maar die kasseien waren super glad, en ik probeerde zo traag mogelijk te gaan, maar ik kon gewoon niet traag gaan, en ging steeds rapper en rapper omdat het te glad was, dus begon ik daar zonder dat ik wou die koppenberg af te lopen naar beneden.... En ik wist echt niet hoe ik kon stoppen... Ik zat daar al bijna heel die berg af te lopen als een gek, toen ik nog de reflex had om me aan die bomen vast te houden aan de berm aan de rechterkant... Een van de laatste bomen, echt quasi letterlijk de laatste... Anders ging ik daar gewoon keihard tegen die kasseien gevallen zijn want met dat tempo ging dat nooit goed afgelopen zijn. Ik ging met 20 a 30 km/u naar beneden op die berg... Echt met de schrik vrijgekomen toen.

Fysiek heb ik eigenlijk nog maar 1 keer echt veel pijn gehad: Toen ik 14 (+/-) was tijdens een voetbalmatch de noppen van voetbalschoenen vol op mijn knie gekregen. Barstje in knieschijf tot gevolg en vooral op het moment zelf echt een helse pijn. Voor de rest eigenlijk niets noemenswaardigs.

Echter mentale pijn is een heel ander verhaal... Enkele jaren geleden toen mijn relatie op de klippen liep (na 4 jaar) heb ik echt ontzettend zwaar afgezien. Voornamelijk door het feit dat ik er tot op vandaag nog altijd van overtuigd ben dat zij mijn grote liefde was en dat mijn kans daartoe weg is. Klinkt allemaal dramatisch I know, maar zelfs jaren later voel ik nog hetzelfde. Nadien ook wel wat kortere relaties gehad, maar het lukt mij gewoon niet meer om iemand anders echt graag te zien.

Daarbovenop heb ik regelmatig het gevoel dat mijn leven nutteloos en doelloos is. Op zich heb ik niet te klagen: Ik heb een goede job, woon in een mooi appartement, heb goede vrienden en familie, goede gezondheid, heb een grote passie (running), enz... En toch heb ik regelmatig periodes (weken tot maanden) dat ik mij serieus vragen stel... Dat zijn toch de momenten waarop ik serieus kan afzien.

Tonerider zei:

als kind gebeten geweest door een hond
als kind met m'n knie op een scherpe steen gevallen. Bloeden dat dat deed. Hebben ze natuurlijk mogen dichtnaaien.
als kind de remmen van m'n fiets niet vinden (was nieuwe fiets met torpedorem) en volle bak helling af gegaan. Omdat ik bijna het fabriek binnen reed, ben ik er dan van afgesprongen. Ik hoopte van in een groen stukje te vallen, maar ben vol op de kasseien terecht gekomen.
als kind met mijn rechterbeen in een mierenhoop gestaan. Ik heb er nog trauma's van.
als kind met m'n vinger tussen de autodeur.
als tiener nog eens gebeten geweest door een hond
als tiener bij volleybal op school af en toe een vinger verstuikt.
als volwassene m'n auto tegen een boom geplooid en eentje frontaal tegen tegenligger.
met motorscooter onderuit gegaan op kiezel (algoed reed ik niet zo snel)
als volwassene met m'n pink een cirkelzaag opgezocht.
als volwassene nogmaals met m'n vinger tussen de autodeur gezeten (wel andere auto)
als fietser overhoop gereden door een auto. Even KO geweest door de impact. Pedaal van fiets stond in m'n kuit gemarkeerd met diepveneuze trombose tot gevolg. Zadel was ook in m'n lies geslagen, waarbij een blauwe plek steeds uitbreidde en op een bepaald moment zefs m'n ballen blauw zagen (direct aan de baxter gemogen, want was blijkbaar m'n eigen aan het vergiftigen of zo). Mn zenuw in m'n been is ook deels afgestorven, waardoor ik heel snel een ijskoud gevoel op m'n scheen heb en m'n voet voelt altijd aan alsof ik een te kleine schoen aan heb. Dat laatste is eigenlijk de meest lastige pijn. gewoon omdat het bijna constant zo'n zeurend gevoel is
Ook nog met een stuk ijzer eens los door m'n oorlel gesneden. Ook best een bloederige, maar niet zo pijnlijke gelegenheid.
En verder heb ik m'n lenzen al eens een paar keer verkeerd in m'n ogen gestoken en dat is alsof ge zand in uw ogen hebt.

Maar voor de rest ben ik niet accident-gevoelig en heb ik nog niet te veel fysieke pijnen gehad. Buiten gisteren: a zo veel zeer in m'n dijbenen van het fietsen. En dat bleef maar duren en bleef maar duren.

Mentaal: een paar keer ldvd en een keer een diepe burnout.

Klik om te vergroten...

Wat is ldvd, en dat met een stuk ijzer door je oorlel snijden begrijp ik niet goed? ja, als kind doe je soms echt domme dingen. Bij mij valt dat dan nog wel mee, wat ik gedaan heb dan.

Ik ben wel al drie keer aangereden door een auto, dus met de fiets rijden is echt gevaarlijk. Een keer door iemand die zijn deur opendeed vlak voor dat ik daar kwam met de fiets en zo nog net tegen gereden met mijn pedaal en voet... Ja, daar heb ik nog een putje van in mijn voet (maar dat deed echt geen pijn). Maar die vent had zich verontschuldigd, en ik had het daarbij gelaten.

Dan ook nog eens tegen een auto gereden. Het begon juist te regenen, en die auto reed voor mijn neus om ergens in een garage te rijden, en had mij nooit gezien. Ik kon totaal niet meer remmen, had dat niet verwacht en door te remmen viel ik en sleer ik tot ik tegen de auto knal... Door dat ik daar dus tegen die auto vlieg, was er een flinke deuk in die auto. En dan aanrijdingsformulier ingevuld... Ik was niet in fout, maar... het fietspad waar ik op reed is dus wel een fietspad maar niet goed aangegeven (dat had geen andere kleur, maar dezelfde kleur als het voetpad met enkel een ander patroon) en ze zeiden dat ze me daardoor niet gezien hadden, en de winkeleigenaar van wie die garage was waar men op reed, zei dat het niet de eerste keer was dat dit gebeurde.

Dan ook nog eens opnieuw wanneer het regende overgestoken aan de uitrit van een autostrade. Ik had gekeken, ik zag niets, stak vrij snel over omdat ik snel thuis wou zijn want het stortregende, dus ik was echt mega gehaast (maar khad goed gekeken). Ik steek over, en dan word ik aangereden, en kon ik nog even door maar was het alsof ik zonder banden rondreed... Ik compleet verschoten. Ik dacht eerst even dat de autobestuurder ging wegrijden, maar dan stopte die toch. Het begon extreem te stortregenen. Die vent was enorm in shock, had me compleet niet staan, niet geremd enzovoort, en de hele ruiten zaten vol met de regen (waardoor hij me niet zag), en zo met 70 km/u of meer geraakt. Maar dan wel enkel het achterste van mijn fiets. Mijn band was compleet naar de kloten, maar de rest van de fiets was oké denk ik. Dus zeer veel geluk gehad daar. Was ik iets trager (en minder gehaast) en toch overgestoken misschien vol tegen mij.

Maar als fietser altijd dubbel uitkijken. Normaal ben ik een voorzichtig persoon, maar je kan niet voorzichtig genoeg zijn in het leven!

Dat motorongeval waar ik een barst in de schedel kreeg, was ook doordat mijn mama met de motor recht tegen een auto aanreed die ook zijn deur opendeed en niet keek. Zij heeft daar een verbrand been aan overgouden (door de motor op haar te krijgen), en ik ben met mijn kop hard tegen iets gevolgen (een muur of auto), maar ik weet het exacte verhaal niet. En mijn pa die achterop was, zei dat ik niet kon wenen omdat ik aan het stikken was. Maar ik weet dus niets meer van dat.

wie kent er geen ldvd? misschien was dat een plaatselijk gebeuren, maar we zeiden dat zo als ik kind was. Wat ist jong, hedde last van ldvd? Liefdesverdriet

edit: blijkbaar is ldvd toch een algemeen gekende term:
https://www.ldvd.nl/
Het Vlaams woordenboek » LDVD
en ldvd googlen geeft gewoon direct hits weer met liefdesverdriet.
Dus het is algemeen beschaafd nederlands.

dat ijzer door m'n oorlel was met dat ik een las moest testen op dat lang stuk ijzer. Je moest kracht zetten op het gelaste stuk en het ijzer tegen houden. Maar bij het testen schoot dat ijzer uit m'n hand en los door m'n oorlel.

Karry98 zei:

Fysiek heb ik eigenlijk nog maar 1 keer echt veel pijn gehad: Toen ik 14 (+/-) was tijdens een voetbalmatch de noppen van voetbalschoenen vol op mijn knie gekregen. Barstje in knieschijf tot gevolg en vooral op het moment zelf echt een helse pijn. Voor de rest eigenlijk niets noemenswaardigs.

Echter mentale pijn is een heel ander verhaal... Enkele jaren geleden toen mijn relatie op de klippen liep (na 4 jaar) heb ik echt ontzettend zwaar afgezien. Voornamelijk door het feit dat ik er tot op vandaag nog altijd van overtuigd ben dat zij mijn grote liefde was en dat mijn kans daartoe weg is. Klinkt allemaal dramatisch I know, maar zelfs jaren later voel ik nog hetzelfde. Nadien ook wel wat kortere relaties gehad, maar het lukt mij gewoon niet meer om iemand anders echt graag te zien.

Daarbovenop heb ik regelmatig het gevoel dat mijn leven nutteloos en doelloos is. Op zich heb ik niet te klagen: Ik heb een goede job, woon in een mooi appartement, heb goede vrienden en familie, goede gezondheid, heb een grote passie (running), enz... En toch heb ik regelmatig periodes (weken tot maanden) dat ik mij serieus vragen stel... Dat zijn toch de momenten waarop ik serieus kan afzien.

Klik om te vergroten...

Ja mentale pijn is echt een bitch. Alle fysieke pijn die ik ooit ervaren heb komt niet in de buurt van de mentale pijn waar ik soms aan lijd. Sterkte. Lopen (en een goede wandeing) kan daar wel tegen helpen om je gedachten soms te verzetten (en dat merk ik bij mezelf)

Ik hoop dat het bij mezelf ooit beter gaat gaan, maar ik vrees ervoor. Ik heb gewoon leren leven met depressieve gedachtes denk ik. Sinds mijn zelfmoordpoging is het zeker nog een pak verslechterd... op mentaal vlak en qua depressie. Nu heb ik het idee dat ik het toen deed omwille van drie keer niets, maar nu weet ik ook dat 90% v/d mensen die toen 'oprecht bezorgd' waren om mij er nu niet meer zijn. Mijn beste maat weet dat zelfs nog altijd niet dat ik dat gedaan had. Ik heb dat nooit verteld. Omdat ik gewoon niet het gevoel heb dat ik met hem echt over serieuze dingen kan praten, omdat hij daar geen behoefte aan heeft, en nog een pak meer introverter is dan ik. En hij ook niet de persoon is waar mee ik met zo een dingen terecht bij kan.

Als ik toen had geweten dat ik nog zo een vier jaar moest lijden... tja. Ik probeer nu wat "brokstukken" die ik heb gemaakt te lijmen, en weer iets te doen in mijn leven en op zo een manier nieuwe mensen te leren kennen, maar het is makkelijker gezegd dan gedaan. Ik doe nu examencommissie, en probeer echt waar om mijn angsten en depressie op momenten te negeren. Voor mijn examens slagen, zal ik wel doen, en daar heb ik wel zin in. Iets in mijn leven terug doen, zal me echt helpen, maar met het leren kennen van nieuwe mensen blijf ik echt moeite hebben. Dus ik zie wel... er zijn dus lichtpuntjes, maar nu pas zie ik echt wel hoe diep ik gezeten hebben. Eigenlijk was mentale hulp eigenlijk echt wel verantwoord (mss nog steeds, maar dat zal wel binnenkort gebeuren). Het is wel zo dat je zelf actie moet nemen in het leven, als je iets wilt. Ze gaan het niet op een presenteerblaadje gaan brengen aan jou. Dat is iets dat ik wel geleerd heb.

Heb ne keer mijn knie in frietjes van elkaar gelopen (ging veel te vaak, met veel te slechte schoenen op de gewone baan lopen). De pijn in de auto de dag nadien op weg naar't werk zal ik nooit vergeten. Elke keer ik moest schakelen was het net alsof er iemand een mes in de zijkant van m'n knie ronddraaide, echt zo'n schrapende pijn.

Vroeger ook vaak last gehad van het syndroom van tietze. Onbeschrijfelijke pijn, waarschijnlijk is dit wel de ergste pijn die ik tot nu ooit in m'n leven gehad heb. Het is zo verschrikkelijk als elke ademhaling gewoon een enorme pijnscheut door je lichaam stuurt, adem is namelijk iets waar je niet op kan besparen

Ook ooit een keertje een klein mes in mijn ribben gekregen. Maar al bij al viel die pijn best wel mee, vreemd genoeg.

der zijn 2 categorieen in voor mij, kzal er een score aan geven

kortstondige pijn:

1) 4 breuken tegelijk gehad tijdens het voetballen, 1 in de pols en de andere 3 in de hand diagonaal van het ene kootje naar het andere. ik kon niemeer ademen en viel op mijn knieen van tzeer. (5/10)

2) klein teentje gebroken toen dak opstond en over tvoeteinde van mijn bedrand sprong omdat ik gehaast was (beeld u het horrorbeeld in van een klein teentje dat op 90 graden staat die ge moet terugplooien om in u schoen te kunnen ) (6/10)

3) gevallen met de brommer in vietnam in een bocht waar er onverwachts grave op den asfalt lag me teenslippers aan, enkel was onder de brommer beland en zo over den tarmac geschoven, ik kon het bot zien van mijn enkel. (6/10)

pijn van langere duur:

4) gekneusde ribben door ne maat die op mijn tent sprong, deed pijn iedere keer dak ademde -_- (7/10)

5) gecrasht met de moto rond 100km/u zonder beschermende kleren, mijn knieen en onderrug lagen open, ma dat deed eigenlijk nie veel zeer, toen dak in tziekenhuis kwam dat ze mijn wondes met een schuurborstel zonder verdoving uitborstelden wel wa meer ze zat er toch een goe half uur aan (6/10)

6) koppijn door een gaatje in een tand, soms lag ik uren af te zien in mijn bed dak iedere hartslag voelde in mijn hoofd. pas achter 3 keer de tijdelijke vulling te verwijderen was ik er vanaf. kmocht nog 3 dafalgans nemen en een paar ibuprofens allemaal tegelijk dak er wa groggy van liep, de pijn minderde geen beetje. ik wil het nooit meer meemaken das gelijk de zwaarste kater ooit x50... da krijgt een welverdiende score van 11/10

ik heb er nog nen hoop, ma da zijn de meest memorabele waarvan ik echt wel kan zeggen dat het pijn deed. een gebroken neus of oogkas valt bijvoorbeeld nog goe mee

-Stenen gevecht.. Eentje met mijn hoofd opgevangen (recht op mijn slaap) Ff groggy, genaaid en dan verder
-In een kruiwagen gaan staan om bij de buren te kijken. Kruiwagen valt om en met mijn hoofd op een verroest plaatje aan een paal --> Naaien en spuitje
-Pink tot op het bot afgesneden aan een maisblad --> Thuis een plakkertje gaan halen en verder spelen, maar bleef bloeden dus bang naar mijn papa om het te zeggen
-Liggend op een skateboard een heuvel af gaan --> front opengeschuurd
-the fresch prince nadoen op de fiets (wanneer die voor dat huis staat en met zijn hoofd rond draait) --> struiken in gedonderd
-Knie uit de kom. Wegdraaien met de noppen van voetbalschoen nog in de grond..
-Op voetbaltraining maat 46 tegen mijn neus --> Neus over. Na paar uur op spoed gezeten te hebben kwamen ze vertellen dat de zwelling ondertussen te dik was.. Paar weken laten hebben ze mijn neusholte open gekapt (met hamer en beitel zeiden ze)
-Tenniselleboog laten fixen bij de kine kan ook pijnlijk zijn (en na de sessie deugd doen)
-Wijsheidstanden laten trekken (4 tegelijk)
-Gebroken Ribben
-Meniscus laten weghalen. Vrij lang mee rondgelopen en blijven voetballen. Pijn kwam en ging
-Auto ongeval op nieuwjaarsnacht. Bob zat trouwens achter het stuur (pertotale)
-Meerdere spierscheuren en verrekkingen
-gebroken pols
-gebroken tenen
-gebroken vingers
-snijwondes
-platgeslagen vingers
-en nog wat van die standaard dingen

Meeste pijn is paar jaar geleden. Toen heb ik met mijn voet tussen een heftruck en een elektrische transpallet gezeten.
Staan ging niet meer. Even flauwgevallen. Toch terug beginnen werken, mocht heftruck doen, (dan moest ik niet steunen op mijn voet) Maar kon niet op de gaspedaal duwen...
Redelijk veel geluk gehad dat het niet op mijn enkel zelf was, maar eerder geraakt aan de zijkant van mijn wreef

foto hier onder

Lakigigar zei:

Als ze in de koers hun sleutelbeen breken, weten ze het direct hoor. Dan is het ook over & out in de koers.

Klik om te vergroten...

Fiorenzo Magni, 1956.

In de 12e etappe brak Magni zijn linkersleutelbeen, maar bleef toch doorrijden. Hij weigerde in het hospitaal een plaaster, en weigerde de Giro te verlaten. De dokters hebben toen zijn torso ingepakt met elastische banden. Omdat hij geen kracht meer kon zetten met zijn linkerarm, bond hij een stuk fietsband aan zijn stuur, en klemde die tussen zijn tanden voor extra hefboomwerking. In etappe 16 viel Magni weer na in een goot gereden te zijn bij een afdaling (hij kon niet goed meer remmen), en brak hierbij zijn opperarmbeen, waarna hij bewusteloos geraakte van de pijn. Men laadde hem op in een ambulance, waar hij weer bijkwam, en toen hij besefte dat hij naar het ziekenhuis werd gebracht, schreeuwde hij tegen de chauffeur om te stoppen. Magni nam zijn fiets en sloot terug aan bij het peloton, dat op hem aan het wachten was. De befaamde 20e etappe, waar Charlie Gaul zijn befaamde ontsnapping plaatste in een rit door sneeuw en ijs, gaven 60 renners op door de verschrikkelijke weersomstandigheden. Magni hield vol, en werd tweede in het eindklassement, op 3 minuten van Gaul.

Hoh, heb ook al een mooi lijstje aan accidenten en sportongevallen.
- arm gebroken, meteen operatie en correctie want stond in een hoek van 60°. 4 weken plaaster
- gewrichtsbanden enkel links & rechts gescheurd (is véél pijnlijker dan arm breken)
- verschillende malen genaaid door vanalles en nog wat (metalstuds, glas ... )
- wijsheidstanden eruit (niks van gevoeld eigenlijk)
- nagel in arm gehad die er voor goei 3 cm in zat. Zelf terug uitgetrokken, dat was toch een 10tal min tandenbijten
- Vijs in eigen vinger gedraaid. Slechtste was daar om de viseuze in de terugstand te moeten zetten om ze er weer uit te draaien. Niet plezant ...
- amandelen eruit op 24jaar. (was een van de pijnlijkere nachten). 's morgens dag nadien was ik alweer aan het ontbijten, middag eten etc. Na 2 dagen was ik alweer frieten aan het eten.
en nu 4 maand geleden achillespees afgescheurd.
Vorige week voor de eerste keer terug gaan tennissen. Na 3 maand stond ik terug op skilatten.

Ik herstel eigenlijk vrij snel in het algemeen en kan wel wat verdragen.
Maar 1 moment ga ik nooit vergeten, ik was keeper in de voetbal en er heeft mij ooit een spits verrast door met de top (punt) te shotten. Als keeper verwacht je dat niet ... Bal kwam in mijn kruis terecht. Op dat moment besefte ik dat de bal nog niet weg was en sta ik weer recht ... Op dat moment shot hij volle kracht voor 2e maal, terug op dezelfde plaats. Toen heb ik echt afgezien

Drie dingen komen naar boven.

Als kind wou ik op verlof eens stoer doen, hopend dat andere kinderen zo met me zouden spelen. Ik ging op een wip staan en probeerde achterwaartse salto (als ze dat op tv kunnen, zo moeilijk kan dat niet zijn, toch?). Wel, ik kwam op men arm terecht. Dan terug naar men ouders gelopen, maar vader vond dat ik overdreef. Na een halfuur/uur kermen, zei men moeder dat men vader de pot op kon en zijn we naar het ziekenhuis geweest. Vader wou eerst niet gaan, zulke dingen kosten namelijk geld. Wat bleek: ik had een driedubbele armbreuk (2 maal arm, 1 maal elleboog). Ironisch genoeg, gebeurde dit in Denemarken, waar door het superieure sociale stelsel zelfs mensen die in het land iets acuut voorhebben gratis geholpen worden. Ge had mijn vader zijn kop moeten zien toen de dokter hem zei dat hij niets moest betalen.

Het ergste wat ik ooit heb meegemaakt qua fysieke pijn is een niersteen. Eerst voelde ik me wat ongemakkelijk (sinds wanneer heb ik rugpijn?). Dat werd meer en meer dat ik dacht dat ik ziek was en ben ik op de grond gaan liggen. Iemand bracht me naar het ziekenhuis en in de auto echt beginnen creperen. Creperen is het enige woord dat enigszins in de buurt komt. Ik kronkelde echt van de pijn. Da's blijkbaar normaal soms ga je door pijn stil liggen om zo weinig mogelijk te voelen, maar bij nierstenen ga je blijkbaar spastisch bewegen in de hoop er van weg te geraken. In het ziekenhuis kom je dan binnengereden in een rolstoel. Zit daar een vrouw achter de balie terwijl je ligt te creperen: "mag ik u identiteitskaart a.u.b.". Toen vielen mijn ogen uit mijne kop. Ik dacht dat dit België was, dat je eerst geholpen werd en ze dan pas je verzekering checkten. Niet dus. Sindsdien heb ik men kritiek op de gezondheid/geldindustrie in de VS wat teruggeschroefd. 't is hier niet anders. Dat gezegd zijnde, ben ik nooit zo'n fan van pillen enz geweest, maar ik dankte de westerse geneeskunde met hart en ziel toen ik een pijnstillende baxter kreeg. Na onderzoek bleek dat de niersteen klein genoeg was om uit te plassen. Dan heb ik nog 3 weken (!) pijn geleden voor dat spul eruit kwam. Da's dus 3 weken pijnstillers en om de zoveel uur komt de pijn weer terug, maar mag je nog geen nieuwe pijnstiller nemen. Toen dat spul er eindelijk uit was snapte ik waarom het zo'n pijn deed. Het is echt een klompje mineraal dat met stekels langs alle kanten uitgroeit. No wonder dat dat enorm schuur in u minieme urineleiders.

LDVD. De eerste keer dat mijn liefje uit uitmaakte toen ik 13 was (we waren maand of 2/3 samen). Ik viel echt uit de lucht. Het verbaasde me echt dat zoiets zoveel pijn kan doen. Sindsdien moet niemand denigrerend doen over kalverliefde bij mij.

Verbrijzelde knieschijf. Fuck dat deed pijn.

Asateo zei:

Het ergste wat ik ooit heb meegemaakt qua fysieke pijn is een niersteen. Eerst voelde ik me wat ongemakkelijk (sinds wanneer heb ik rugpijn?). Dat werd meer en meer dat ik dacht dat ik ziek was en ben ik op de grond gaan liggen. Iemand bracht me naar het ziekenhuis en in de auto echt beginnen creperen. Creperen is het enige woord dat enigszins in de buurt komt. Ik kronkelde echt van de pijn. Da's blijkbaar normaal soms ga je door pijn stil liggen om zo weinig mogelijk te voelen, maar bij nierstenen ga je blijkbaar spastisch bewegen in de hoop er van weg te geraken. In het ziekenhuis kom je dan binnengereden in een rolstoel. Zit daar een vrouw achter de balie terwijl je ligt te creperen: "mag ik u identiteitskaart a.u.b.". Toen vielen mijn ogen uit mijne kop. Ik dacht dat dit België was, dat je eerst geholpen werd en ze dan pas je verzekering checkten. Niet dus. Sindsdien heb ik men kritiek op de gezondheid/geldindustrie in de VS wat teruggeschroefd. 't is hier niet anders. Dat gezegd zijnde, ben ik nooit zo'n fan van pillen enz geweest, maar ik dankte de westerse geneeskunde met hart en ziel toen ik een pijnstillende baxter kreeg. Na onderzoek bleek dat de niersteen klein genoeg was om uit te plassen. Dan heb ik nog 3 weken (!) pijn geleden voor dat spul eruit kwam. Da's dus 3 weken pijnstillers en om de zoveel uur komt de pijn weer terug, maar mag je nog geen nieuwe pijnstiller nemen. Toen dat spul er eindelijk uit was snapte ik waarom het zo'n pijn deed. Het is echt een klompje mineraal dat met stekels langs alle kanten uitgroeit. No wonder dat dat enorm schuur in u minieme urineleiders.

Klik om te vergroten...

Idem, tot 3x toe nierstenen gehad. Elke keer onderweg naar spoed de wagen moeten laten stoppen om in de berm over te geven van de pijn.

Daarnaast ook een 10-tal keer m'n schouder uit de kom gehad, elke keer sleuren en doen om hem er terug in te krijgen maar enkel op Sziget Festival in Boedapest hebben ze hem er zonder narcose terug ingekregen. Pijn was wel niets vergeleken met nierstenen.

Kritiek hierboven op het afgeven van je ID is wel wat over, dit doen ze niet voor je verzekering maar enerzijds voor tagtracking (je bandje) in het ziekenhuis, anderzijds om je medisch dossier te checken om na te gaan of je (onder andere) geen allergische reacties hebt op bepaalde pijnstilling of andere medicatie die je daar toegediend krijgt.