Op 1 juli speelde Jack White in de AFAS Live in Amsterdam met de Supply Chain Issues Tour. Nu konden we evengoed naar een show in België geweest zijn, maar we besloten er een weekendje van te maken en het concert in een ander land te beleven. Dat bleek een goeie keuze geweest te zijn, want de AFAS bleek een aangename kleinere zaal te zijn waar het geluid goed tot zijn recht komt en je ook een heel intiem concert krijgt.
Voor ik over het optreden zelf begin, wil ik ook even vermelden dat smartphones niet toegestaan zijn tijdens deze tour. Wat betekent dat? Iedereen kreeg een tasje om zijn smartphone in te stoppen dat op slot ging met een soort van anti winkeldiefstal clipje. Dat kreeg je na sluiting niet meer open. Je kon wel nog altijd je smartphone gebruiken buiten de zaal waar je het dan even kon laten open maken. Dit had als gevolg dat er in de zaal geen enkele smartphone te zien was en ik moet wel zeggen dat dit erg aangenaam was. Er was geen enkele afleiding. Iedereen kon zich 100 procent focussen op het optreden.
Ik moet eerlijk toegeven dat ik niet alle projecten van Jack even goed opvolg. Al was het voornamelijk een mix van zijn recentere nummers en van The White Stripes (setlist). Dat was wel een aangename verrassing gezien ik daar zelf het meeste van ken. Het begint al meteen stevig met het nummer Taking Me Back (Fear of The Dawn) van zijn meest recente plaat terwijl het doek nog langzaam naar boven gaat. We vliegen er dus meteen in en we zijn allemaal duidelijk klaar voor een feestje. Van daar stomen we meteen door naar het titelnummer Fear Of The Dawn.
Er komen dan enkele nummers van The White Stripes aan en de zaal wordt langzaam aan helemaal wild. Jack is een man van weinig woorden dus we razen gewoon verder door zijn repertoire zonder een echte adempauze, wel een uur lang. Dat uur vliegt wel voorbij en gelukkig zitten er ook enkele rustigere nummers tussen om even op adem te komen. Zoals We Are going To Be Friends bijvoorbeeld.
Na een uur neemt de band dan toch enkele minuten pauze en dan moet eigenlijk nog het beste van de avond komen. What’s The Trick en I’m Slowly Turning Into You warmen ons perfect op voor de knallers die hij voor het einde gehouden heeft. Namelijk Steady, As She Goes en uiteraard Seven Nations Army. Iedereen brulde mee van begin tot het eind bij deze twee laatste nummers en ik denk dat ik voor het heel publiek kan spreken wanneer ik zeg dat dat het schoonste moment van heel de show was. Kiekevel kreeg ik ervan. Going out with a bang zoals ze zeggen.
Een diepe buiging voor Jack.
Playlist (die grotendeels overeenkomt)
Voor ik over het optreden zelf begin, wil ik ook even vermelden dat smartphones niet toegestaan zijn tijdens deze tour. Wat betekent dat? Iedereen kreeg een tasje om zijn smartphone in te stoppen dat op slot ging met een soort van anti winkeldiefstal clipje. Dat kreeg je na sluiting niet meer open. Je kon wel nog altijd je smartphone gebruiken buiten de zaal waar je het dan even kon laten open maken. Dit had als gevolg dat er in de zaal geen enkele smartphone te zien was en ik moet wel zeggen dat dit erg aangenaam was. Er was geen enkele afleiding. Iedereen kon zich 100 procent focussen op het optreden.
Ik moet eerlijk toegeven dat ik niet alle projecten van Jack even goed opvolg. Al was het voornamelijk een mix van zijn recentere nummers en van The White Stripes (setlist). Dat was wel een aangename verrassing gezien ik daar zelf het meeste van ken. Het begint al meteen stevig met het nummer Taking Me Back (Fear of The Dawn) van zijn meest recente plaat terwijl het doek nog langzaam naar boven gaat. We vliegen er dus meteen in en we zijn allemaal duidelijk klaar voor een feestje. Van daar stomen we meteen door naar het titelnummer Fear Of The Dawn.
Er was geen enkele smartphone in de zaal te zien en dat was wel aangenaam.
Er komen dan enkele nummers van The White Stripes aan en de zaal wordt langzaam aan helemaal wild. Jack is een man van weinig woorden dus we razen gewoon verder door zijn repertoire zonder een echte adempauze, wel een uur lang. Dat uur vliegt wel voorbij en gelukkig zitten er ook enkele rustigere nummers tussen om even op adem te komen. Zoals We Are going To Be Friends bijvoorbeeld.
Na een uur neemt de band dan toch enkele minuten pauze en dan moet eigenlijk nog het beste van de avond komen. What’s The Trick en I’m Slowly Turning Into You warmen ons perfect op voor de knallers die hij voor het einde gehouden heeft. Namelijk Steady, As She Goes en uiteraard Seven Nations Army. Iedereen brulde mee van begin tot het eind bij deze twee laatste nummers en ik denk dat ik voor het heel publiek kan spreken wanneer ik zeg dat dat het schoonste moment van heel de show was. Kiekevel kreeg ik ervan. Going out with a bang zoals ze zeggen.
Een diepe buiging voor Jack.
Playlist (die grotendeels overeenkomt)
