De zaal gonsde van de geruchten dat de avond voordien een Ierse wervelwind een park in Antwerpen op z'n kop gezet had. Die wervelwind luisterde naar de naam Flogging Molly. Op de tonen van There's Nothing Left Pt. 1 kwamen de leden op het podium, het bleek de stilte voor storm te zijn.
Wie toch nog stond te slapen was er aan voor de moeite, zonder compassie steekt de band Drunken Lullabies af en de bekers bier vlogen door de zaal alsof Romelu Lukaku de Rode Duivels net wereldkampioen gemaakt had. De zaal transformeerde in een draaikolk en mensen die vooraan stonden, stonden plots achteraan en omgekeerd. Het was meteen duidelijk: dit wordt een ouderwets avondje van duwen, stampen en pinten gooien.
Whistles the Wind zat acht jaar lang niet meer in het live repertoire maar vanavond dus wel en het publiek kan eindelijk even bekomen, de armen moeten in de lucht (inclusief okselvijvers) en de zaal gaat broederlijk van links naar rechts. Tien op tien voor dit geslaagde kumbaya-moment.
De gezapigheid kan meteen terug de kast in want de band lanceert een salvo in de vorm van Tobacco Island en The Croppy Boy ’98. Tijdens Float zou je je even op het Schlagerfestival kunnen wanen: de hele zaal gaat zitten en Marie Louise-gewijs gaan we door de woeste orkaan. Gelukkig waren er nog enkele crowdsurfers die het punkgehalte hoog hielden door op een halve meter boven de vloer te zweven.
Een toepasselijkere titel kan een nummer niet hebben om de dansvloer van de AB te beschrijven. Er vliegen schoenen, bekers, T-shirts en mensen door de lucht tijdens Devil's Dance Floor. Half naakte lichamen botsen en bonken tegen elkaar, de vloer wordt herleid tot een Ierse lough van bier en zweet. Hier en daar gaan er mensen tegen de grond maar naar goeie punk- en hardcoretraditie worden ze snel weer recht geholpen en gaan ze weer aan de slag. Het gaat er nog heel even heftig aan toe want die andere publiekslieveling The Seven Deadly Sins houdt iedereen in beweging tot er met het ingetogen If I Ever Leave This World Alive een einde komt aan de waanzin.
De tour eindigt hier in Brussel en de band snakt naar hun thuis, volgens de immer charismatische frontman is dat vooral naar een handvol katten en kinderen. Behalve King zelf, die wil gewoon recht naar de pub "to get piss drunk because that's what you do after a long tour". Iedereen krijgt een rondje applaus: bandleden, security, techniekers en het publiek over gans Europa. De fanbase van Flogging Molly is groot in België dus de zaal klapt lustig mee. Nu de formaliteiten van de baan zijn, is het tijd voor het laatste nummer What's Left of the Flag, de dame en heren bewijzen zo een laatste keer dat ze na 23 stops doorheen Europa nog bakken energie te delen hebben. Zou die Guinness daar voor iets tussen zitten?
Op de tonen van Monty Python, bedankt de bedankte de band nog eens uitvoerig het publiek. Handen werden geschud, er werd geknuffeld en alles mocht weg: de drumstokken, plectrums, setlists en blikken Guinness. King ging zowaar een praatje slaan met een heel jonge fan (en z'n mama en papa). Terwijl een deel van het publiek de zaal verliet, werden de laatste fans nog getrakteerd op een crowdsurf van gitarist Dennis Casey. Een broederlijk tafereel tussen fans en band, allicht de reden waarom Flogging Molly al meer dan twintig jaar een graag geziene gast is in ons live circuit.
Drunken Lullabies
The Likes of You Again
Swagger
A Song of Liberty
The Kilburn High Road
Whistles the Wind
The Hand of John L. Sullivan
Tobacco Island
The Croppy Boy '98
Float
Life Begins and Ends (but Never Fails)
Devil's Dance Floor
Crushed (Hostile Nations)
The Seven Deadly Sins
These Times Have Got Me Drinking / Tripping Up the Stairs
If I Ever Leave This World Alive
What's Left of the Flag
Black Friday Rule
Salty Dog
Always Look on the Bright Side of Life (Monty Python)
Wie toch nog stond te slapen was er aan voor de moeite, zonder compassie steekt de band Drunken Lullabies af en de bekers bier vlogen door de zaal alsof Romelu Lukaku de Rode Duivels net wereldkampioen gemaakt had. De zaal transformeerde in een draaikolk en mensen die vooraan stonden, stonden plots achteraan en omgekeerd. Het was meteen duidelijk: dit wordt een ouderwets avondje van duwen, stampen en pinten gooien.
Het was meteen duidelijk: dit wordt een ouderwets avondje van duwen, stampen en pinten gooien.
Een dansfeest in de pub
Wie dacht op adem komen toen zanger Dave King ode bracht aan z'n daddy-o, kwam bedrogen uit. De viool schakelde een versnelling hoger en de zaal was weer vertrokken. Het tempo werd hoog gehouden met klassiekers als Swagger, The Kilburn High Road en nieuwer werk zoals A Song Of Liberty. Tussen de nummers door weet King het publiek te entertainen als geen ander. Het was een soort toogpraat voor gevorderden maar het publiek hangt aan z'n lippen. Hier en daar werd er op Guinness getrakteerd, een welgekomen verfrissing.Whistles the Wind zat acht jaar lang niet meer in het live repertoire maar vanavond dus wel en het publiek kan eindelijk even bekomen, de armen moeten in de lucht (inclusief okselvijvers) en de zaal gaat broederlijk van links naar rechts. Tien op tien voor dit geslaagde kumbaya-moment.
De gezapigheid kan meteen terug de kast in want de band lanceert een salvo in de vorm van Tobacco Island en The Croppy Boy ’98. Tijdens Float zou je je even op het Schlagerfestival kunnen wanen: de hele zaal gaat zitten en Marie Louise-gewijs gaan we door de woeste orkaan. Gelukkig waren er nog enkele crowdsurfers die het punkgehalte hoog hielden door op een halve meter boven de vloer te zweven.
Een toepasselijkere titel kan een nummer niet hebben om de dansvloer van de AB te beschrijven. Er vliegen schoenen, bekers, T-shirts en mensen door de lucht tijdens Devil's Dance Floor. Half naakte lichamen botsen en bonken tegen elkaar, de vloer wordt herleid tot een Ierse lough van bier en zweet. Hier en daar gaan er mensen tegen de grond maar naar goeie punk- en hardcoretraditie worden ze snel weer recht geholpen en gaan ze weer aan de slag. Het gaat er nog heel even heftig aan toe want die andere publiekslieveling The Seven Deadly Sins houdt iedereen in beweging tot er met het ingetogen If I Ever Leave This World Alive een einde komt aan de waanzin.
Swing a little more, little more o'er the merry-o
Swing a little more, on the Devil's dance floor
De tour eindigt hier in Brussel en de band snakt naar hun thuis, volgens de immer charismatische frontman is dat vooral naar een handvol katten en kinderen. Behalve King zelf, die wil gewoon recht naar de pub "to get piss drunk because that's what you do after a long tour". Iedereen krijgt een rondje applaus: bandleden, security, techniekers en het publiek over gans Europa. De fanbase van Flogging Molly is groot in België dus de zaal klapt lustig mee. Nu de formaliteiten van de baan zijn, is het tijd voor het laatste nummer What's Left of the Flag, de dame en heren bewijzen zo een laatste keer dat ze na 23 stops doorheen Europa nog bakken energie te delen hebben. Zou die Guinness daar voor iets tussen zitten?
Nog één keer alles uit de kast
Iedereen weet dat het laatste nummer, nooit echt het laatste nummer is. Het publiek roept en tiert en King verschijnt weer op het podium: Black Friday Rule wordt akoestisch ingezet. Het publiek kan zo'n rustige intro wel smaken en zingt luidkeels mee. Ondertussen komen de andere leden terug op het podium om met z'n allen het nummer af te werken. Beautiful Bridget (zoals King steeds naar z'n vrouw verwijst) laat nog één keer de viool knallen voor Salty Dog. Het publiek danst, zingt maar het geniet vooral.Op de tonen van Monty Python, bedankt de bedankte de band nog eens uitvoerig het publiek. Handen werden geschud, er werd geknuffeld en alles mocht weg: de drumstokken, plectrums, setlists en blikken Guinness. King ging zowaar een praatje slaan met een heel jonge fan (en z'n mama en papa). Terwijl een deel van het publiek de zaal verliet, werden de laatste fans nog getrakteerd op een crowdsurf van gitarist Dennis Casey. Een broederlijk tafereel tussen fans en band, allicht de reden waarom Flogging Molly al meer dan twintig jaar een graag geziene gast is in ons live circuit.
Set list
There's Nothing Left Pt. 1Drunken Lullabies
The Likes of You Again
Swagger
A Song of Liberty
The Kilburn High Road
Whistles the Wind
The Hand of John L. Sullivan
Tobacco Island
The Croppy Boy '98
Float
Life Begins and Ends (but Never Fails)
Devil's Dance Floor
Crushed (Hostile Nations)
The Seven Deadly Sins
These Times Have Got Me Drinking / Tripping Up the Stairs
If I Ever Leave This World Alive
What's Left of the Flag
Black Friday Rule
Salty Dog
Always Look on the Bright Side of Life (Monty Python)
Foto's Flogging Molly
Foto's Pet Needs
