Een buitenaardse bedreiging breekt los op een ruimtestation. Nu is het aan één lone survivor om het station te ontsnappen in deze survival-horrorshooter van Glen Schofield. Klinkt bekend? Deze keer gaat het om een gevangenis in de ruimte genaamd Black Iron. Deze bevindt zich op Callisto, een maan van Jupiter, en het is aan Jacob Lee om deze gevangenis te ontsnappen en onderweg een paar gruwelijke geheimen te ontdekken.
Dead Space-ontwikkelaar Glen Schofield regisseerde The Callisto Protocol
met een ambitie en belofte om de magie van de lang-uitgestorven Dead Space-franchise te heroveren en te overtreffen. Daarvoor richtte hij Striking Distance Studios op, die werken onder PUBG-studio Krafton. Na een jaar van hype en anticipatie is
The Callisto Protocol
eindelijk op aarde geland, maar behaalt de game ook zijn ambities?
Visueel ambitieus
Laten we de elephant in the room uit de weg krijgen: sinds dag één is de game bezaaid met prestatieproblemen zoals haperingen die het spel haast onspeelbaar maakten op de pc. Al heb ik zelf deze versie niet gespeeld, moet je maar een YouTube-video bekijken, een forum bezoeken of iemand spreken die het ergste ervan heeft meegemaakt om te concluderen dat deze build van het spel niet aan te raden valt. Gelukkig is reeds een tweede patch gelanceerd die de performantie significant verbeterd heeft. Ik speelde op een Xbox Series S en daarop kwam ik maar een paar technische problemen tegen: enkel tijdens een paar cutscenes observeerde ik wat significante framerate drops, en daarnaast ervoer ik tweemaal in mijn 13,5 uur met The Callisto Protocol een volledige crash waardoor ik de game terug moest opstarten, al waren mijn saves gelukkig intact. Allemaal vermijdbare problemen veroorzaakt door een Striking Distance-medewerker die zich overhaaste, aldus regisseur Glen Schofield. Jammer, want deze rampzalige release zal nu voor eeuwig met de game geassocieerd worden. Karma, zouden sommigen het noemen, aangezien die medewerker zich waarschijnlijk haastte wegens Schofields meedogenloze crunch-cultuur aan Striking Distance Studios.
Maar laten we duidelijk zijn: een grote reden voor deze performantieproblemen is natuurlijk het feit dat de grafische kant van de game zo verdomd indrukwekkend is. Dat medewerkers daar overwerkt zijn, is duidelijk aan het detail, de schaal en de kwaliteit van Callisto's visuals en omgevingen. Voorzichtig geplaatste lichtbronnen zorgen ervoor dat er altijd een aangenaam contrast op het scherm is. Ook actieve stoompijpen, sintels die door de lucht zweven, de golven van stromend water en allerlei bewegende objecten in de metalen omgevingen vertonen een indrukwekkend oog voor detail. Vooral hoofdstuk vijf, waar je in de buitenlucht van Callisto hevige sneeuw trotseert doorheen de scherpe rotsformaties is een delicatesse voor het oog. De motion capture is ook mooi verwezenlijkt; zo zie je met hoog detail de micro-expressies in de gezichten van acteurs Josh Duhamel en Karen Fukuhara, en dat zonder een liftrit naar de uncanny valley. Je monsterlijke vijanden zijn dan voor het merendeel niet erg origineel ontworpen, maar ook zij hebben heel wat detail in hun design zitten: een late gamevijand heeft stukjes vel (of zijn het bloedvaten?) die van zijn nek hangen. Het detail, de glinstering in het licht, de manier waarop het in de lucht zweeft en reageert op beweging van het monster zelf en de subtiele bioluminescentie hielden mij gehypnotiseerd.
Meer actie dan horror
'Less is more', zegt men vaak, en dat geldt met name voor horror. The Callisto Protocol is het oneens: 'More is more', lijkt het te denken. Ontploffingen, huilende alarmen die het scherm afwisselend rood kleuren, ringen van vuur, acht vijanden die naar je toe sprinten, platforms die rondom je instorten. Spaarzaam gebruikt kunnen zo'n scenario's effectief zijn, maar Callisto voelt de nood je constant met zo'n gebeurtenissen te verrassen. Die nood om je als speler meedogenloos visueel en auditief aan te vallen met duizend-en-een dingen, vliegt in tegen de simpliciteit die nodig is om vrees te cultiveren. Dat resulteert erin dat Callisto voor het merendeel te bombastisch is om ooit echt eng te kunnen zijn. Ook de muziek is overweldigend: een goede stilte of een eenzame strijk van de cello kan wonderen doen, maar voor Callisto moet bijna elk moment vergezeld worden met een levendig orkest. Aan de gameplaykant lijkt survival horror me ook geen correcte beschrijving, aangezien zelfs op de hoogste moeilijkheidsgraad zowel kogels als HP-kits en upgrade-materiaal allesbehalve schaars waren. De game gooit vele monsters je richting op, maar geeft je ook genoeg munitie om dubbel zoveel monsters neer te halen. Het management van voorraden speelt enkel een kleine rol in de eerste helft van het spel, waar je maar zes itemslots hebt, en dus waardevolle goodies moet laten liggen als je genoeg voorraden wil hebben om de volgende aanval te overleven. Die moeilijkheidsgraden hebben blijkbaar zelfs geen impact op de item-economie, enkel op de schade van aanvallen en de HP van vijanden.
Nu goed, The Callisto Protocol is dus geen (goede) survival horrorgame en is vooral een action-shooter. Het leeft of sterft dus vooral op basis van zijn combat en die is voornamelijk competent. Met wapens die je doorheen het verhaal verzamelt, kan je makkelijker het gevecht aangaan tegen de mutanten in Black Iron. Wapen-feedback zit goed, elk schot heeft een impact, en alles wat je in de game doet voelt lekker crunchy. De wapens zijn niets speciaals (ze lijken zelfs wat teveel op elkaar aangezien er uiteindelijk maar een klein aantal te verzamelen zijn), maar ze doen wat ze moeten doen, en kunnen in upgradebomen extra handig gemaakt worden. Die upgrades voel je ook echt: je magazine verdubbelt, waardoor je meer plaats hebt in je inventaris, of een alternatieve schietmodus maakt je kogels explosief, of voegt een homing effect toe. Combat heeft naast het schieten ook een belangrijke mêlee-component: met een elektrische stok kan je de monsters in elkaar slaan met combo's, zolang je hun tegenaanvallen goed kan ontwijken. Dat ontwijken is een bedrieglijk eenvoudig systeem, waarbij je in een richting moet wandelen om automatisch een aanval te ontwijken. Dit systeem is even wennen, maar kan een cruciale vaardigheid worden in gevechten eens je het onder de knie krijgt. Wat wel wat minder consistent aanvoelt, is hoe centraal de vijand in je scherm te zien moet zijn voor deze ontwijking lukt. Tot slot heb je de Gravity Restraint Projector (GRP), een handschoen waarmee je objecten of vijanden kan rondslingeren. Zonder menig upgrade is deze tool niet betrouwbaar genoeg om constant te gebruiken, maar de GRP vindt zijn nut vooral wanneer er vallen in de omgeving (zoals spinnende raders of spijkers aan de wand) zijn om vijanden in te duwen. Ook dat is satisfying as hell.
The Callisto Protocol is uitdagend, soms schreeuwwaardig uitdagend, en dat vooral op de hoogste moeilijkheidsgraad. Naast een paar vicieuze moeilijkheidspieken zal de combat een verademing zijn voor mensen die van een uitdaging houden, al zie ik wel veel frustratie in de toekomst voor mensen die zich aan Callisto wagen maar liever een simpele ervaring willen: zelfs op de laagste moeilijkheidsgraad kan het pittig worden. Vooral je weg vinden door encounters met een groot aantal vijanden tegelijk kan zowel je hart sneller doen slaan als je doen knarsetanden. De doodsanimaties, die op zich al een eigen controverse hebben uitgelokt omdat meer doodsanimaties in betalende DLC zouden verschijnen, zijn amusant, maar ook wat puberaal en repetitief. Zo is er een grote focus op het verwijderen van hoofden en ledematen, zelfs wanneer de ondernomen actie dat er niet echt natuurlijk doet uitzien (een arm afhakken met een botte stoot? That's a first). Vanwege de hoge moeilijkheid kan je ook verwachten heel wat segmenten opnieuw te moeten spelen en al snel worden vele van de doodsanimaties saai omdat je ze voor de dertigste keer ziet. Net als cutscenes kunnen deze animaties nooit worden geskipt. Dat zet het debacle van de betaalde doodsanimaties wel in een nieuw daglicht, aangezien ze ook in het basisspel zwaar geapprecieerd zouden zijn.
Vast in de zevende gamegeneratie
De combat zit dus voornamelijk goed, maar waarom voelt The Callisto Protocol in 2022 zo ... oud? Het spel zit vol achterhaalde gamedesign-beslissingen die doen denken aan de trends van twee gamegeneraties geleden. Zo is Callisto uiteindelijk een corridor shooter met extreme lineariteit die doet denken aan de eindeloze gangen van Final Fantasy XIII. Ook is de ervaring bestrooid met QTE's om deuren te openen, en moet je minutenlang door ventilatieopeningen kruipen. De zichtbare HP-staaf en het aantal kogels zijn dan wel geïntegreerd in de wereld (respectievelijk als een chip in Jacobs nek, en als deel van de geweren zelf), maar er was duidelijk geen onderliggend gedachtegoed over minimalistische UI. Want tegelijk krijgen we storende pop-uptutorials en objectieven in het groot over het scherm geschreven, alsof de lineariteit van de game nog verwarring toeliet over waar je heen moest. Ook de stemopnames die je in de wereld kan vinden, zijn niet enkel volledig oninteressant (ze geven geen informatie over de wereld in Black Iron, en ze helpen bijna nooit om een personage uit te diepen), ze zijn ook ontworpen om enkel gespeeld te worden terwijl je stilstaat in het archiefmenu. Dat terwijl Bioshock reeds twaalf jaar geleden een perfect voorbeeld gaf van hoe je zo'n stemopnames intelligent kan gebruiken. Ook moderne gemakken zoals hoofdstukkenselectie, New Game Plus en verstelbare moeilijkheidssliders zijn niet van toepassing.
Nog zo'n element dat beduidend oud voelt, is de manier waarop het verhaal verteld wordt. Zo is er een absurde scheiding tussen cutscenes en gameplay, waarbij de NPC's enkel spreken tijdens cutscenes, maar bijna nooit tijdens het wandelen of vechten. Dat geeft Callisto een oubollige cutscene-combat-cutscene-structuur die zowel repetitief als formulair aanvoelt. De marketing mag The Callisto Protocol dan wel 'verhaalgedreven' noemen, Callisto voelt veel meer als een mechanische poging tot een Dead Space-kloon met een oppervlakkig verhaaltje tussen elk gameplaysegment geplakt. Het verhaal bestaat er voornamelijk uit dat Jacob, die beweert zonder reden opgesloten geweest te zijn, bondgenoten maakt en hun aanwijzingen volgt om de planeet te kunnen ontsnappen. Al neemt het verhaal wel wat wendingen, vond ik ze pijnlijk voorspelbaar, maar nog belangrijker: betekenisloos. Uiteindelijk rust je interesse in het verhaal grotendeels op je band met de personages, maar die personages zijn te eenzijdig en onuitgediept om van te houden. Dat is niet de fout van hoofdacteurs Josh Duhamel en Karen Fukuhara, die degelijk werk doen met wat ze krijgen. Hun teksten gaven hen nu eenmaal weinig nuance of persoonlijkheid. "I'm starting to really hate this place", zegt Jacob na het ontsnappen van een riool. Zo'n complexe, illuminerende en gevatte teksten kan je doorheen het spel, waaronder op sleutelmomenten, verwachten.
De Callisto Factor?
Men kan stellen dat, aangezien Dead Space zo'n geweldige game is die in ons hoofd nog verbeterd wordt door onze nostalgie-brillen, de vergelijking ermee oneerlijk is. Hoe zou Callisto ooit positief naar voren kunnen komen als je het met zo'n titaan vergelijkt? Toch moeten we rekening houden dat The Callisto Protocols marketing en regisseur expliciet rekenden op en gebruik maakten van de vergelijking met Dead Space. Niet enkel zijn de omgevingen, gameplaysystemen en het hoofdidee duidelijk door Dead Space geïnspireerd, daarnaast zijn ook specifieke elementen zoals de UI, die Dead Space in de tijd zo uniek maakten, klakkeloos overgenomen. Dat Schofield zelf mede verantwoordelijk is voor Dead Space, voelt hier haast irrelevant: als puntje bij paaltje komt, probeerde The Callisto Protocol de mantel van Dead Space over te nemen, maar in de plaats is het een significant minder sterke game, die naast zijn prachtige omgevingen weinig aan de formule toevoegt. Dat feit plaatst Callisto in een ongunstige positie voor de vergelijking die ongetwijfeld zal volgen zodra de Dead Space-remake in januari van 2023 verschijnt. Of die remake zelf de moeite waard is, valt nog te bezien.
Zonder gedenkwaardig verhaal, speciale vijanden, unieke wapens of innovatieve mechanics om zich mee te onderscheiden, zie ik (behalve als een sequel daar verandering in brengt) geen toekomst waar The Callisto Protocol binnen vijf jaar nog steeds gunstig besproken wordt. The Callisto Protocol weigert koppig eender wat vers te doen. Daardoor is het ook gedoemd om in de schaduw te verblijven van zijn innovatieve oom. Die teleurstelling terzijde, is er zeker plezier te beleven aan The Callisto Protocol. En dat zolang dat je geen pure survival horror verwacht, zolang je met de laatste patch speelt, en zolang je geen probleem hebt met constante dismemberment.
Dead Space-ontwikkelaar Glen Schofield regisseerde The Callisto Protocol
eindelijk op aarde geland, maar behaalt de game ook zijn ambities?Visueel ambitieus
Laten we de elephant in the room uit de weg krijgen: sinds dag één is de game bezaaid met prestatieproblemen zoals haperingen die het spel haast onspeelbaar maakten op de pc. Al heb ik zelf deze versie niet gespeeld, moet je maar een YouTube-video bekijken, een forum bezoeken of iemand spreken die het ergste ervan heeft meegemaakt om te concluderen dat deze build van het spel niet aan te raden valt. Gelukkig is reeds een tweede patch gelanceerd die de performantie significant verbeterd heeft. Ik speelde op een Xbox Series S en daarop kwam ik maar een paar technische problemen tegen: enkel tijdens een paar cutscenes observeerde ik wat significante framerate drops, en daarnaast ervoer ik tweemaal in mijn 13,5 uur met The Callisto Protocol een volledige crash waardoor ik de game terug moest opstarten, al waren mijn saves gelukkig intact. Allemaal vermijdbare problemen veroorzaakt door een Striking Distance-medewerker die zich overhaaste, aldus regisseur Glen Schofield. Jammer, want deze rampzalige release zal nu voor eeuwig met de game geassocieerd worden. Karma, zouden sommigen het noemen, aangezien die medewerker zich waarschijnlijk haastte wegens Schofields meedogenloze crunch-cultuur aan Striking Distance Studios.
Maar laten we duidelijk zijn: een grote reden voor deze performantieproblemen is natuurlijk het feit dat de grafische kant van de game zo verdomd indrukwekkend is. Dat medewerkers daar overwerkt zijn, is duidelijk aan het detail, de schaal en de kwaliteit van Callisto's visuals en omgevingen. Voorzichtig geplaatste lichtbronnen zorgen ervoor dat er altijd een aangenaam contrast op het scherm is. Ook actieve stoompijpen, sintels die door de lucht zweven, de golven van stromend water en allerlei bewegende objecten in de metalen omgevingen vertonen een indrukwekkend oog voor detail. Vooral hoofdstuk vijf, waar je in de buitenlucht van Callisto hevige sneeuw trotseert doorheen de scherpe rotsformaties is een delicatesse voor het oog. De motion capture is ook mooi verwezenlijkt; zo zie je met hoog detail de micro-expressies in de gezichten van acteurs Josh Duhamel en Karen Fukuhara, en dat zonder een liftrit naar de uncanny valley. Je monsterlijke vijanden zijn dan voor het merendeel niet erg origineel ontworpen, maar ook zij hebben heel wat detail in hun design zitten: een late gamevijand heeft stukjes vel (of zijn het bloedvaten?) die van zijn nek hangen. Het detail, de glinstering in het licht, de manier waarop het in de lucht zweeft en reageert op beweging van het monster zelf en de subtiele bioluminescentie hielden mij gehypnotiseerd.
Meer actie dan horror
'Less is more', zegt men vaak, en dat geldt met name voor horror. The Callisto Protocol is het oneens: 'More is more', lijkt het te denken. Ontploffingen, huilende alarmen die het scherm afwisselend rood kleuren, ringen van vuur, acht vijanden die naar je toe sprinten, platforms die rondom je instorten. Spaarzaam gebruikt kunnen zo'n scenario's effectief zijn, maar Callisto voelt de nood je constant met zo'n gebeurtenissen te verrassen. Die nood om je als speler meedogenloos visueel en auditief aan te vallen met duizend-en-een dingen, vliegt in tegen de simpliciteit die nodig is om vrees te cultiveren. Dat resulteert erin dat Callisto voor het merendeel te bombastisch is om ooit echt eng te kunnen zijn. Ook de muziek is overweldigend: een goede stilte of een eenzame strijk van de cello kan wonderen doen, maar voor Callisto moet bijna elk moment vergezeld worden met een levendig orkest. Aan de gameplaykant lijkt survival horror me ook geen correcte beschrijving, aangezien zelfs op de hoogste moeilijkheidsgraad zowel kogels als HP-kits en upgrade-materiaal allesbehalve schaars waren. De game gooit vele monsters je richting op, maar geeft je ook genoeg munitie om dubbel zoveel monsters neer te halen. Het management van voorraden speelt enkel een kleine rol in de eerste helft van het spel, waar je maar zes itemslots hebt, en dus waardevolle goodies moet laten liggen als je genoeg voorraden wil hebben om de volgende aanval te overleven. Die moeilijkheidsgraden hebben blijkbaar zelfs geen impact op de item-economie, enkel op de schade van aanvallen en de HP van vijanden.
Callisto is te bombastisch om echt eng te zijn.
Nu goed, The Callisto Protocol is dus geen (goede) survival horrorgame en is vooral een action-shooter. Het leeft of sterft dus vooral op basis van zijn combat en die is voornamelijk competent. Met wapens die je doorheen het verhaal verzamelt, kan je makkelijker het gevecht aangaan tegen de mutanten in Black Iron. Wapen-feedback zit goed, elk schot heeft een impact, en alles wat je in de game doet voelt lekker crunchy. De wapens zijn niets speciaals (ze lijken zelfs wat teveel op elkaar aangezien er uiteindelijk maar een klein aantal te verzamelen zijn), maar ze doen wat ze moeten doen, en kunnen in upgradebomen extra handig gemaakt worden. Die upgrades voel je ook echt: je magazine verdubbelt, waardoor je meer plaats hebt in je inventaris, of een alternatieve schietmodus maakt je kogels explosief, of voegt een homing effect toe. Combat heeft naast het schieten ook een belangrijke mêlee-component: met een elektrische stok kan je de monsters in elkaar slaan met combo's, zolang je hun tegenaanvallen goed kan ontwijken. Dat ontwijken is een bedrieglijk eenvoudig systeem, waarbij je in een richting moet wandelen om automatisch een aanval te ontwijken. Dit systeem is even wennen, maar kan een cruciale vaardigheid worden in gevechten eens je het onder de knie krijgt. Wat wel wat minder consistent aanvoelt, is hoe centraal de vijand in je scherm te zien moet zijn voor deze ontwijking lukt. Tot slot heb je de Gravity Restraint Projector (GRP), een handschoen waarmee je objecten of vijanden kan rondslingeren. Zonder menig upgrade is deze tool niet betrouwbaar genoeg om constant te gebruiken, maar de GRP vindt zijn nut vooral wanneer er vallen in de omgeving (zoals spinnende raders of spijkers aan de wand) zijn om vijanden in te duwen. Ook dat is satisfying as hell.
The Callisto Protocol is uitdagend, soms schreeuwwaardig uitdagend, en dat vooral op de hoogste moeilijkheidsgraad. Naast een paar vicieuze moeilijkheidspieken zal de combat een verademing zijn voor mensen die van een uitdaging houden, al zie ik wel veel frustratie in de toekomst voor mensen die zich aan Callisto wagen maar liever een simpele ervaring willen: zelfs op de laagste moeilijkheidsgraad kan het pittig worden. Vooral je weg vinden door encounters met een groot aantal vijanden tegelijk kan zowel je hart sneller doen slaan als je doen knarsetanden. De doodsanimaties, die op zich al een eigen controverse hebben uitgelokt omdat meer doodsanimaties in betalende DLC zouden verschijnen, zijn amusant, maar ook wat puberaal en repetitief. Zo is er een grote focus op het verwijderen van hoofden en ledematen, zelfs wanneer de ondernomen actie dat er niet echt natuurlijk doet uitzien (een arm afhakken met een botte stoot? That's a first). Vanwege de hoge moeilijkheid kan je ook verwachten heel wat segmenten opnieuw te moeten spelen en al snel worden vele van de doodsanimaties saai omdat je ze voor de dertigste keer ziet. Net als cutscenes kunnen deze animaties nooit worden geskipt. Dat zet het debacle van de betaalde doodsanimaties wel in een nieuw daglicht, aangezien ze ook in het basisspel zwaar geapprecieerd zouden zijn.
Vast in de zevende gamegeneratie
De combat zit dus voornamelijk goed, maar waarom voelt The Callisto Protocol in 2022 zo ... oud? Het spel zit vol achterhaalde gamedesign-beslissingen die doen denken aan de trends van twee gamegeneraties geleden. Zo is Callisto uiteindelijk een corridor shooter met extreme lineariteit die doet denken aan de eindeloze gangen van Final Fantasy XIII. Ook is de ervaring bestrooid met QTE's om deuren te openen, en moet je minutenlang door ventilatieopeningen kruipen. De zichtbare HP-staaf en het aantal kogels zijn dan wel geïntegreerd in de wereld (respectievelijk als een chip in Jacobs nek, en als deel van de geweren zelf), maar er was duidelijk geen onderliggend gedachtegoed over minimalistische UI. Want tegelijk krijgen we storende pop-uptutorials en objectieven in het groot over het scherm geschreven, alsof de lineariteit van de game nog verwarring toeliet over waar je heen moest. Ook de stemopnames die je in de wereld kan vinden, zijn niet enkel volledig oninteressant (ze geven geen informatie over de wereld in Black Iron, en ze helpen bijna nooit om een personage uit te diepen), ze zijn ook ontworpen om enkel gespeeld te worden terwijl je stilstaat in het archiefmenu. Dat terwijl Bioshock reeds twaalf jaar geleden een perfect voorbeeld gaf van hoe je zo'n stemopnames intelligent kan gebruiken. Ook moderne gemakken zoals hoofdstukkenselectie, New Game Plus en verstelbare moeilijkheidssliders zijn niet van toepassing.
Nog zo'n element dat beduidend oud voelt, is de manier waarop het verhaal verteld wordt. Zo is er een absurde scheiding tussen cutscenes en gameplay, waarbij de NPC's enkel spreken tijdens cutscenes, maar bijna nooit tijdens het wandelen of vechten. Dat geeft Callisto een oubollige cutscene-combat-cutscene-structuur die zowel repetitief als formulair aanvoelt. De marketing mag The Callisto Protocol dan wel 'verhaalgedreven' noemen, Callisto voelt veel meer als een mechanische poging tot een Dead Space-kloon met een oppervlakkig verhaaltje tussen elk gameplaysegment geplakt. Het verhaal bestaat er voornamelijk uit dat Jacob, die beweert zonder reden opgesloten geweest te zijn, bondgenoten maakt en hun aanwijzingen volgt om de planeet te kunnen ontsnappen. Al neemt het verhaal wel wat wendingen, vond ik ze pijnlijk voorspelbaar, maar nog belangrijker: betekenisloos. Uiteindelijk rust je interesse in het verhaal grotendeels op je band met de personages, maar die personages zijn te eenzijdig en onuitgediept om van te houden. Dat is niet de fout van hoofdacteurs Josh Duhamel en Karen Fukuhara, die degelijk werk doen met wat ze krijgen. Hun teksten gaven hen nu eenmaal weinig nuance of persoonlijkheid. "I'm starting to really hate this place", zegt Jacob na het ontsnappen van een riool. Zo'n complexe, illuminerende en gevatte teksten kan je doorheen het spel, waaronder op sleutelmomenten, verwachten.
De Callisto Factor?
Men kan stellen dat, aangezien Dead Space zo'n geweldige game is die in ons hoofd nog verbeterd wordt door onze nostalgie-brillen, de vergelijking ermee oneerlijk is. Hoe zou Callisto ooit positief naar voren kunnen komen als je het met zo'n titaan vergelijkt? Toch moeten we rekening houden dat The Callisto Protocols marketing en regisseur expliciet rekenden op en gebruik maakten van de vergelijking met Dead Space. Niet enkel zijn de omgevingen, gameplaysystemen en het hoofdidee duidelijk door Dead Space geïnspireerd, daarnaast zijn ook specifieke elementen zoals de UI, die Dead Space in de tijd zo uniek maakten, klakkeloos overgenomen. Dat Schofield zelf mede verantwoordelijk is voor Dead Space, voelt hier haast irrelevant: als puntje bij paaltje komt, probeerde The Callisto Protocol de mantel van Dead Space over te nemen, maar in de plaats is het een significant minder sterke game, die naast zijn prachtige omgevingen weinig aan de formule toevoegt. Dat feit plaatst Callisto in een ongunstige positie voor de vergelijking die ongetwijfeld zal volgen zodra de Dead Space-remake in januari van 2023 verschijnt. Of die remake zelf de moeite waard is, valt nog te bezien.
The Callisto Protocol weigert koppig eender wat vers te doen.
Zonder gedenkwaardig verhaal, speciale vijanden, unieke wapens of innovatieve mechanics om zich mee te onderscheiden, zie ik (behalve als een sequel daar verandering in brengt) geen toekomst waar The Callisto Protocol binnen vijf jaar nog steeds gunstig besproken wordt. The Callisto Protocol weigert koppig eender wat vers te doen. Daardoor is het ook gedoemd om in de schaduw te verblijven van zijn innovatieve oom. Die teleurstelling terzijde, is er zeker plezier te beleven aan The Callisto Protocol. En dat zolang dat je geen pure survival horror verwacht, zolang je met de laatste patch speelt, en zolang je geen probleem hebt met constante dismemberment.
Conclusie
The Callisto Protocol is een competente en uitdagende shooter vol met adembenemende omgevingen en bloedpompende scenario's, die gedoemd is de vergetelheid in te duiken wegens zwakke horror, achterhaald gamedesign, een flauw verhaal, een technisch rampzalige launch en het gebrek aan een sterke Callisto-factor.
Pro
- Uitdagende, bevredigende combat
- Indrukwekkende visuals en omgevingen
Con
- Achterhaald gamedesign
- Te bombastisch om eng te zijn
- Vindt geen eigen identiteit
- Verhaal en personages een nothingburger
- Performantieproblemen
6.5
Over
Beschikbaar vanaf
2 december 2022
Gespeeld op
- Xbox Series X|S
Beschikbaar op
- PC
- PlayStation 4
- PlayStation 5
- Xbox One
- Xbox Series X|S
Genre
- Action
- Horror
- Shooter
Ontwikkelaar
- Striking Distance Studios
Uitgever
- Krafton
.
