Fundamenteel gesproken mogen roguelikes en roguelites hun duidelijke verschillen hebben, maar beide concepten concentreren zich hoe dan ook op één centraal punt: randomisatie! Wegens deze gedistilleerde fixatie kun je bijna altijd een zekere graad aan onvoorspelbaarheid verwachten, ongeacht het aanvullende subgenre waar ontwikkelaars van roguelites onderling voor kozen. Wel moet ik er nog even bij zeggen dat zelfs binnen dezelfde gameplay-niche enkele noemenswaardige afwijkingen zullen ontstaan: als platformer valt Spelunky niet te vergelijken met Dead Cells, enzovoort. Rogue Legacy is eveneens een toepasselijk voorbeeld omtrent dit breder onderwerp, welke recent toevallig een sequel ontving! Hoe exact sloegen Cellar Door Games erin om hun nieuwste titel doen op te vallen, en is het überhaupt superieur wanneer je het naast diens voorganger zet?
Omdat willekeurigheid essentieel is voor de formule van een roguelite, kun je dus meteen het volgende verwachten: alle vijanden, items en hinderlagen - evenals de locaties die zulke aspecten tevens behuizen - worden per sessie telkens opnieuw gepositioneerd. Hiermee moeten spelers leren hoe ze door middel van improvisatie al dan niet als overwinnaar uit de bus kunnen komen, wat vervolgens de replay value van het concept automatisch verhoogt. In hoeverre dit soort ontwerp alsook invloed heeft op de mogelijkheden van het speelbare personage hangt van game tot game af, maar dit laatste idee is juist hetgeen waar de identiteit van Rogue Legacy rondom draait.
“This is a journey into money. Loads of money.”
Per poging veranderen de vaardigheden van de selecteerbare karakters, een element waardoor je steeds anders gaat nadenken over de manier waarop je aanvalt en rond beweegt. Meestal kunnen we hier spreken over voordelige eigenschappen, maar omdat Rogue Legacy 2 een gevoel voor humor heeft, gebeurt het wel eens dat er iets negatiefs verbonden is aan de krijger die je koos. Een ridder die kleurenblind is, of iemand bij wie luidruchtige darmgassen regelmatig ontsnappen? Dat hoort nu eenmaal bij het totaalpakket! Sommige nadelen obstrueren echter de gameplay op een rechtstreekse manier, zoals het gezichtsveld dat tijdelijk verduistert nadat je schade oploopt, maar in zulke instanties koppelt het spel dit met een hoger percentage goud dat je kunt oprapen. Een typische ‘risico en beloning’ routine om te overwegen met andere woorden, want de finale inhoud van je geldbuidel zal elders veruit je sterkste troef zijn.
Ik garandeer je dat je tientallen keren zult sterven in Rogue Legacy 2, wat niet zozeer betekent dat louter de hardcore gamer zich voor dit spel hoeft in te schrijven. Het verzamelde goud spendeer je namelijk om upgrades in een zogenaamde skill tree aan te kopen, zodat karakter #2 verbeterd is tegenover de persoon wiens stappen hij of zij opvolgt. Logischerwijze zal #2 ook op een nietsnut lijken tegenover #50, omdat de omvang van die upgrades enorm wijd is. Niet alleen je statistieken mag je stapsgewijs verhogen, want in diezelfde skill tree rekruteer je eveneens nieuwe NPC’s die hun diensten verlenen. Een smid zal uiteraard verantwoordelijk zijn voor nieuwe offensieve of defensieve uitrusting, terwijl de tovenares allerhande kenmerken (zoals hoe vaak je springt) kan aanpassen. Mits je de nodige materialen bezit en wat extra geld ophoest, welteverstaan.
“L, O, D, S, O, M, O, N, E. What's that spell? Loadsamoney… prob’ly!”
Hier begon het schoentje voor mij te knellen. Progressie-gerelateerde curves zijn nu eenmaal te verwachten, aangezien zulke drijfveren vaak in een roguelite opduiken. Bij het merendeel van die games tracht je krachtige synergieën samen te stellen terwijl je stilaan de individuele nuances begint te begrijpen, zoals waartoe je personage exact in staat is. Die curve komt (proportioneel gesproken) echter onevenredig over in Rogue Legacy 2, omdat statistische verbeteringen na verloop van tijd aanzienlijk meer impactvol voelen dan hetgeen wat de speler zelf verricht. Overwinningen smaakten hierdoor voor mij minder zoet; een nederlaag veroorzaakte eerder instinctieve gedachten zoals “Goh, blijkbaar had ik achteraf bekeken vaker moeten sterven” in plaats van een meer interessante denkwijze. Taaie situaties loop je sowieso tegen het lijf, maar op eigen houtje de complexiteit van vijandelijke patronen of de gevaren van een omgeving overmeesteren speelt hier minder van belang wegens de hevige nadruk op upgrades. Zelfs tot het punt dat ik af en toe besloot om met een nieuw personage eerder geld in te zamelen, in plaats van een oprechte poging te wagen om werkelijke vordering te boeken. “Money makes the world go round,” zoals men zegt …
De balans van de economie in Rogue Legacy 2 leverde dus helaas stoornissen op, terwijl de gameplay nochtans erop vooruit ging tegenover het eerste deel. Het spel controleert best vlotjes en het aan elkaar verbinden van bewegingen, zoals op projectielen of tegenstanders stuiteren via de nieuwe Spin Kick, bleef me voldoende entertainen. De nieuwe vaardigheden die je doorgaans verdient, versnellen tevens het tempo van het spel, welke nogmaals de responsiviteit van de sequel uitdrukkelijk demonstreren. Daarenboven wisten de verschillende klasses me aangenaam te verrassen met hun diversiteit: in totaal werd dit vervolg uitgerust met maar liefst vijftien klasses, en telkens vergen hun specialisaties toch een andere aanpak. Met de Bard mik je muzikale noten waarmee je door middel van een Spin Kick meer schade verricht, met de Ronin baat het om vijanden voornamelijk met de tip van je katana te raken en de Boxer verkoopt ettelijke opdoffers, terwijl je diens potentiële schade opkrikt met hogere combo’s. Chapeau aan de ontwikkelaars!
“Doin’ up the house is my bread and butter …”
Bij sommige klasses merkte ik echter wel een groter probleem op, namelijk dat de User Interface in meerdere opzichten behoorlijk ondermaats is. Neem nu de Gunslinger: een uiterst snelle schutter, hoewel je rekening moet houden met diens beperkte munitie vooraleer je moet herladen. Het aantal resterende kogels zie je echter niet in de nabijheid van het personage, maar wél bij de rand van de scherm, ver weg van de eigenlijke actie. Verder mankeert er ook wat aan de in-game woordenlijst die normaliter alle nodige vragen zou beantwoorden: de aanwezige data werd niet eens alfabetisch gerangschikt, laat staan dat een aantal termen helemaal spoorloos zijn! Daarnaast vulde Cellar Door Games de tool tips (voor spreuken, wapens, …) her en der met incorrecte of incomplete informatie in, terwijl de kaart waarmee je navigeert ook niet alle icoontjes per ruimte toont. Sommige menu’s zijn eveneens niet grondig ontworpen, maar soit, ik dwaal af. Wat ik met deze anekdotes concreet wil verduidelijken, is dat een resem slordigheden gezamenlijk verscheidene gameplay-facetten bemoeilijken, inclusief (maar niet beperkt tot) het construeren van spontane strategieën. Fouten die Cellar Door Games eventueel met patches kan rechtzetten? Dat geef ik toe, hoewel men dit grotendeels met de reeds verstreken Early Access-periode van dit spel kon vermijden …
Laat me alvast met een goedgunstige passage eindigen, door de lofwaardige visuele evolutie van Rogue Legacy 2 op te hemelen. De ontwikkelaars maakten komaf met de afschuwelijke pixel art van het eerste deel, en in ruil daarvoor mogen onze ogen nu genieten een appetijtelijk voorkomen waar men handgetekende achtergronden kruiste met cel shaded, driedimensionale modellen. Hoge grafische ambities zouden hier volkomen overbodig geweest zijn, want met dit nieuw, esthetisch samenhangend geheel verwezenlijkte Cellar Door Games een vibrante en drastisch fraaiere presentatie. Bovendien maken die eerder vermelde 3D-modellen het mogelijk om enige subtiliteiten uit de kast te halen, zoals onder andere dynamische lichteffecten, wat je vooral bij de baasgevechten kunt bezichtigen. Al bij al weinig om over te klagen, zeker wanneer je weet dat de aanbevolen systeemvereisten verwijzen naar een GPU die dateert uit - je leest het goed - het jaar 2012. Met als gevolg hoeft quasi niemand zich dus zorgen te maken over de performantie van het spel, want zelfs middelmatige PC’s (volgens de normen van vandaag) kunnen beeldfrequenties zoals 60 of misschien ook 120 frames per seconde ondersteunen.
Omdat willekeurigheid essentieel is voor de formule van een roguelite, kun je dus meteen het volgende verwachten: alle vijanden, items en hinderlagen - evenals de locaties die zulke aspecten tevens behuizen - worden per sessie telkens opnieuw gepositioneerd. Hiermee moeten spelers leren hoe ze door middel van improvisatie al dan niet als overwinnaar uit de bus kunnen komen, wat vervolgens de replay value van het concept automatisch verhoogt. In hoeverre dit soort ontwerp alsook invloed heeft op de mogelijkheden van het speelbare personage hangt van game tot game af, maar dit laatste idee is juist hetgeen waar de identiteit van Rogue Legacy rondom draait.
“This is a journey into money. Loads of money.”
Per poging veranderen de vaardigheden van de selecteerbare karakters, een element waardoor je steeds anders gaat nadenken over de manier waarop je aanvalt en rond beweegt. Meestal kunnen we hier spreken over voordelige eigenschappen, maar omdat Rogue Legacy 2 een gevoel voor humor heeft, gebeurt het wel eens dat er iets negatiefs verbonden is aan de krijger die je koos. Een ridder die kleurenblind is, of iemand bij wie luidruchtige darmgassen regelmatig ontsnappen? Dat hoort nu eenmaal bij het totaalpakket! Sommige nadelen obstrueren echter de gameplay op een rechtstreekse manier, zoals het gezichtsveld dat tijdelijk verduistert nadat je schade oploopt, maar in zulke instanties koppelt het spel dit met een hoger percentage goud dat je kunt oprapen. Een typische ‘risico en beloning’ routine om te overwegen met andere woorden, want de finale inhoud van je geldbuidel zal elders veruit je sterkste troef zijn.
Een ridder die kleurenblind is, of iemand bij wie luidruchtige darmgassen regelmatig ontsnappen? Dat hoort nu eenmaal bij het totaalpakket!
Ik garandeer je dat je tientallen keren zult sterven in Rogue Legacy 2, wat niet zozeer betekent dat louter de hardcore gamer zich voor dit spel hoeft in te schrijven. Het verzamelde goud spendeer je namelijk om upgrades in een zogenaamde skill tree aan te kopen, zodat karakter #2 verbeterd is tegenover de persoon wiens stappen hij of zij opvolgt. Logischerwijze zal #2 ook op een nietsnut lijken tegenover #50, omdat de omvang van die upgrades enorm wijd is. Niet alleen je statistieken mag je stapsgewijs verhogen, want in diezelfde skill tree rekruteer je eveneens nieuwe NPC’s die hun diensten verlenen. Een smid zal uiteraard verantwoordelijk zijn voor nieuwe offensieve of defensieve uitrusting, terwijl de tovenares allerhande kenmerken (zoals hoe vaak je springt) kan aanpassen. Mits je de nodige materialen bezit en wat extra geld ophoest, welteverstaan.
“L, O, D, S, O, M, O, N, E. What's that spell? Loadsamoney… prob’ly!”
Hier begon het schoentje voor mij te knellen. Progressie-gerelateerde curves zijn nu eenmaal te verwachten, aangezien zulke drijfveren vaak in een roguelite opduiken. Bij het merendeel van die games tracht je krachtige synergieën samen te stellen terwijl je stilaan de individuele nuances begint te begrijpen, zoals waartoe je personage exact in staat is. Die curve komt (proportioneel gesproken) echter onevenredig over in Rogue Legacy 2, omdat statistische verbeteringen na verloop van tijd aanzienlijk meer impactvol voelen dan hetgeen wat de speler zelf verricht. Overwinningen smaakten hierdoor voor mij minder zoet; een nederlaag veroorzaakte eerder instinctieve gedachten zoals “Goh, blijkbaar had ik achteraf bekeken vaker moeten sterven” in plaats van een meer interessante denkwijze. Taaie situaties loop je sowieso tegen het lijf, maar op eigen houtje de complexiteit van vijandelijke patronen of de gevaren van een omgeving overmeesteren speelt hier minder van belang wegens de hevige nadruk op upgrades. Zelfs tot het punt dat ik af en toe besloot om met een nieuw personage eerder geld in te zamelen, in plaats van een oprechte poging te wagen om werkelijke vordering te boeken. “Money makes the world go round,” zoals men zegt …
In mijns inziens kampt Rogue Legacy 2 nog steeds met dezelfde systematische problemen die sinds het begin bestonden.
De balans van de economie in Rogue Legacy 2 leverde dus helaas stoornissen op, terwijl de gameplay nochtans erop vooruit ging tegenover het eerste deel. Het spel controleert best vlotjes en het aan elkaar verbinden van bewegingen, zoals op projectielen of tegenstanders stuiteren via de nieuwe Spin Kick, bleef me voldoende entertainen. De nieuwe vaardigheden die je doorgaans verdient, versnellen tevens het tempo van het spel, welke nogmaals de responsiviteit van de sequel uitdrukkelijk demonstreren. Daarenboven wisten de verschillende klasses me aangenaam te verrassen met hun diversiteit: in totaal werd dit vervolg uitgerust met maar liefst vijftien klasses, en telkens vergen hun specialisaties toch een andere aanpak. Met de Bard mik je muzikale noten waarmee je door middel van een Spin Kick meer schade verricht, met de Ronin baat het om vijanden voornamelijk met de tip van je katana te raken en de Boxer verkoopt ettelijke opdoffers, terwijl je diens potentiële schade opkrikt met hogere combo’s. Chapeau aan de ontwikkelaars!
“Doin’ up the house is my bread and butter …”
Bij sommige klasses merkte ik echter wel een groter probleem op, namelijk dat de User Interface in meerdere opzichten behoorlijk ondermaats is. Neem nu de Gunslinger: een uiterst snelle schutter, hoewel je rekening moet houden met diens beperkte munitie vooraleer je moet herladen. Het aantal resterende kogels zie je echter niet in de nabijheid van het personage, maar wél bij de rand van de scherm, ver weg van de eigenlijke actie. Verder mankeert er ook wat aan de in-game woordenlijst die normaliter alle nodige vragen zou beantwoorden: de aanwezige data werd niet eens alfabetisch gerangschikt, laat staan dat een aantal termen helemaal spoorloos zijn! Daarnaast vulde Cellar Door Games de tool tips (voor spreuken, wapens, …) her en der met incorrecte of incomplete informatie in, terwijl de kaart waarmee je navigeert ook niet alle icoontjes per ruimte toont. Sommige menu’s zijn eveneens niet grondig ontworpen, maar soit, ik dwaal af. Wat ik met deze anekdotes concreet wil verduidelijken, is dat een resem slordigheden gezamenlijk verscheidene gameplay-facetten bemoeilijken, inclusief (maar niet beperkt tot) het construeren van spontane strategieën. Fouten die Cellar Door Games eventueel met patches kan rechtzetten? Dat geef ik toe, hoewel men dit grotendeels met de reeds verstreken Early Access-periode van dit spel kon vermijden …
De balans van de economie leverde helaas stoornissen op, terwijl de gameplay nochtans erop vooruit ging tegenover het eerste deel.
Laat me alvast met een goedgunstige passage eindigen, door de lofwaardige visuele evolutie van Rogue Legacy 2 op te hemelen. De ontwikkelaars maakten komaf met de afschuwelijke pixel art van het eerste deel, en in ruil daarvoor mogen onze ogen nu genieten een appetijtelijk voorkomen waar men handgetekende achtergronden kruiste met cel shaded, driedimensionale modellen. Hoge grafische ambities zouden hier volkomen overbodig geweest zijn, want met dit nieuw, esthetisch samenhangend geheel verwezenlijkte Cellar Door Games een vibrante en drastisch fraaiere presentatie. Bovendien maken die eerder vermelde 3D-modellen het mogelijk om enige subtiliteiten uit de kast te halen, zoals onder andere dynamische lichteffecten, wat je vooral bij de baasgevechten kunt bezichtigen. Al bij al weinig om over te klagen, zeker wanneer je weet dat de aanbevolen systeemvereisten verwijzen naar een GPU die dateert uit - je leest het goed - het jaar 2012. Met als gevolg hoeft quasi niemand zich dus zorgen te maken over de performantie van het spel, want zelfs middelmatige PC’s (volgens de normen van vandaag) kunnen beeldfrequenties zoals 60 of misschien ook 120 frames per seconde ondersteunen.
Conclusie
Bijna tien jaar passeerden sinds de geboorte van Rogue Legacy 1, dus was Cellar Door Games succesvol in het scheppen van een waardig vervolg? Afhankelijk van je standpunt zal het antwoord op deze vraag natuurlijk variëren: fans krijgen meer van hetzelfde, weliswaar met notabele verfijningen, maar in mijns inziens kampt Rogue Legacy 2 nog steeds met dezelfde systematische problemen die sinds het begin bestonden. Betere besturing, speelbare personages en graphics, dat wel, maar voor mij belemmerde het overheersende upgrade-formaat juist hoeveel plezier ik met het spel beleefde. Ik ben geen voorstander van zulke grindy praktijken, zeker wanneer gekochte upgrades uiteindelijk resulteren in véél duurdere aankoopprijzen, en zelfs post-completion content (zoals New Game+) kon me nauwelijks boeien. Ik betwist niet dat Rogue Legacy 2 - los van diens aangekaarte tekortkomingen - al bij al een competente titel is, maar ik prefereer nu eenmaal meer bescheiden roguelites, welke (in tegenoverstelling tot een decennium geleden) in het huidige milieu bijzonder talrijk zijn …
Pro
- Véél mooiere visuals
- Vlotte besturing
- Lage systeemvereisten
- Vijftien klasses zorgen voor afwisseling in de gameplay
Con
- Fouten in informatiebronnen
- Skill tree domineert het concept
- Weinig interessante facetten
- De economie en de 'grind' die daaromtrent ontstaat
7
Over
Beschikbaar vanaf
28 april 2022
Gespeeld op
- PC
Beschikbaar op
- PC
- Xbox One
- Xbox Series X|S
Genre
- Action
- Platformer
- Roguelike
Ontwikkelaar
- Cellar Door Games
Uitgever
- Cellar Door Games
