Reiner Knizia, bekend van onder andere De zoektocht naar El Dorado, Regenwormen & Lost Cities, is een waar begrip in boardgameland. Niet alleen omdat hij al meer dan 500 spellen en uitbreidingen heeft ontworpen, maar vooral omdat de meeste van zijn spellen toegankelijk zijn voor iedereen, van de occasionele boardgamer tot de veelspeler. Velen waren dan ook benieuwd of zijn laatste worp even succesvol zou zijn, gezien het legacy-aspect van My City.
Het legacy-wat? Een legacy spel is een soort van campagnespel, waarbij het spel na iedere partij verandert. Winnaars worden in dit geval bestraft, verliezers worden beloond en na ieder spel worden nieuwe regels geïntroduceerd die het spel een andere dynamiek geven.
Het legacy-wat? Een legacy spel is een soort van campagnespel, waarbij het spel na iedere partij verandert. Winnaars worden in dit geval bestraft, verliezers worden beloond en na ieder spel worden nieuwe regels geïntroduceerd die het spel een andere dynamiek geven.
Het spel zelf
My City, uitgebracht door 999 Games, gaat over het plaatsen van gebouwen in je stad en dat doorheen verschillende generaties, startende bij het prille begin tot de industrialisatie van de stad. De gebouwen in het spel worden voorgesteld als polyomino’s of Tetris-achtige blokken (zoals in Patchwork of Indian Summer), waardoor het telkens weer puzzelen wordt met de 24 tegels om ze zo optimaal in je stad neer te leggen.
De legacy-versie van het spel bestaat uit 24 spellen, onderverdeeld in 8 hoofdstukken van elk 3 spelletjes. De hoofdstukken vind je bij het openen van de doos in 8 afgesloten enveloppes, met daarbij telkens een simpel, maar duidelijk overzichtskaartje van hoe er in het desbetreffende hoofdstuk kan worden gescoord. Dat geldt trouwens voor het ganse artwork in My City: simpel, maar duidelijk. Afhankelijk van hoe je het vorige spel eindigde, krijg je bij de start van het volgende spel een beloning of straf via stickers. Dat kan gaan van stickers met extra stenen op, die je minpunten opleveren, tot stickers met bomen op die je net extra punten kunnen bezorgen in alle toekomstige spelletjes. Naast deze vrij uitgebreide campagneversie is er op de ommezijde van het bord ook een eeuwigdurende versie, die je telkens opnieuw kunt spelen, zonder dat de regels veranderen.
De legacy-versie van het spel bestaat uit 24 spellen, onderverdeeld in 8 hoofdstukken van elk 3 spelletjes. De hoofdstukken vind je bij het openen van de doos in 8 afgesloten enveloppes, met daarbij telkens een simpel, maar duidelijk overzichtskaartje van hoe er in het desbetreffende hoofdstuk kan worden gescoord. Dat geldt trouwens voor het ganse artwork in My City: simpel, maar duidelijk. Afhankelijk van hoe je het vorige spel eindigde, krijg je bij de start van het volgende spel een beloning of straf via stickers. Dat kan gaan van stickers met extra stenen op, die je minpunten opleveren, tot stickers met bomen op die je net extra punten kunnen bezorgen in alle toekomstige spelletjes. Naast deze vrij uitgebreide campagneversie is er op de ommezijde van het bord ook een eeuwigdurende versie, die je telkens opnieuw kunt spelen, zonder dat de regels veranderen.
Gameplay in een notendop
My City is zoals gezegd een tegellegspel. Iedere speler krijgt 24 gebouwen in drie kleuren en een eigen spelersbord dat er bij het begin van de legacy voor iedereen hetzelfde uitziet. Grasvelden, afgewisseld met bomen, stenen en een rivier die de kaart in twee verdeelt. Iedere ronde wordt een kaart omgedraaid met daarop een bepaald gebouw. Aan alle spelers om die vorm op hun bord te leggen, telkens startende aan de rivier. Daarna wordt een volgende kaart gedraaid die je aangrenzend aan je vorige gebouw moet leggen. Deze actie wordt herhaald tot er geen kaarten meer over zijn of tot iedere speler heeft gepast (passen kost je ook één punt, behalve als je na een pasbeurt beslist om te stoppen). Op het einde van het spel krijg je punten voor zichtbare bomen (die dus niet werden afgedekt door een tegel), maar krijg je ook minpunten voor zichtbare stenen én voor zichtbare lege grasvelden.
...and that's it! Ja, zo simpel is het eigenlijk. Zo bekom je na een eerste partij een winnaar, die twee ontwikkelingspunten scoort voor zijn campagne, maar als straf extra rotsblokken moet kleven. De tweede krijgt nog één ontwikkelingspunt en de derde of vierde speler krijgt geen ontwikkelingspunten, maar krijgt een sticker met een extra boom op, zodat hij bij de volgende spellen een minimaal voordeel heeft. Zonder iets van de aanvullende regels prijs te geven (de regels van het eerste hoofdstuk zijn namelijk bekend bij aanvang van My City, nvdr) komt er bij aanvang van het tweede spel meteen een nieuwe regel bij: groepen van gebouwen in dezelfde kleur levert je op het einde van het spel extra punten op. Zo is er bij ieder spel wel een – al dan niet kleine – regelwijziging of toevoeging waardoor het spelersbord steeds in beweging is en het spel boeiend blijft. Het kan op het einde van het spel wel een beetje verwarrend worden welke regels er nog allemaal gelden, maar het handige overzichtskaartje bij iedere enveloppe zorgt daarbij voor de nodige duidelijkheid.
Als je in My City hoopt op veel spelersinteractie, zal je wel ietwat bedrogen uitkomen, want behalve tijdens het bepalen van de winnaars en verliezers na het spelen van een spel, is er in My City bijna geen spelersinteractie te bespeuren. Iedereen krijgt zijn bord en puzzelt met zijn 24 gebouwen om daarna pas te gaan kijken bij de tegenstander hoeveel punten zij scoorden in het lopende spel. Het maakt dus op zich weinig uit of je het spel met 2, 3 of 4 speelt, al zijn de beloningen en strafpunten wel anders vanaf 3 spelers en zou ik My City dan ook eerder aanraden voor 3 of 4 spelers.
...and that's it! Ja, zo simpel is het eigenlijk. Zo bekom je na een eerste partij een winnaar, die twee ontwikkelingspunten scoort voor zijn campagne, maar als straf extra rotsblokken moet kleven. De tweede krijgt nog één ontwikkelingspunt en de derde of vierde speler krijgt geen ontwikkelingspunten, maar krijgt een sticker met een extra boom op, zodat hij bij de volgende spellen een minimaal voordeel heeft. Zonder iets van de aanvullende regels prijs te geven (de regels van het eerste hoofdstuk zijn namelijk bekend bij aanvang van My City, nvdr) komt er bij aanvang van het tweede spel meteen een nieuwe regel bij: groepen van gebouwen in dezelfde kleur levert je op het einde van het spel extra punten op. Zo is er bij ieder spel wel een – al dan niet kleine – regelwijziging of toevoeging waardoor het spelersbord steeds in beweging is en het spel boeiend blijft. Het kan op het einde van het spel wel een beetje verwarrend worden welke regels er nog allemaal gelden, maar het handige overzichtskaartje bij iedere enveloppe zorgt daarbij voor de nodige duidelijkheid.
Als je in My City hoopt op veel spelersinteractie, zal je wel ietwat bedrogen uitkomen, want behalve tijdens het bepalen van de winnaars en verliezers na het spelen van een spel, is er in My City bijna geen spelersinteractie te bespeuren. Iedereen krijgt zijn bord en puzzelt met zijn 24 gebouwen om daarna pas te gaan kijken bij de tegenstander hoeveel punten zij scoorden in het lopende spel. Het maakt dus op zich weinig uit of je het spel met 2, 3 of 4 speelt, al zijn de beloningen en strafpunten wel anders vanaf 3 spelers en zou ik My City dan ook eerder aanraden voor 3 of 4 spelers.
Conclusie
Knizia is er wat mij betreft opnieuw in geslaagd om een heel leuk spel af te leveren dat zeker en vast kan dienen om een eerste kennismaking te maken met dergelijke legacyspellen. De legacy blijft de volledige campagne boeiend, al worden de regels soms wat verwarrend en/of veel naar het einde van het spel toe. Met 24 verschillende spellen met een gemiddelde speelduur van 20 tot 30 minuten per spel krijg je zeker waar voor jouw geld. Na het spelen van de legcay moeten we eerlijk toegeven dat ik het spel een aantal dagen hebben laten rusten vooraleer we ook de eeuwigdurende versie op de achterkant van het speelbord een kans gaven. De eeuwigdurende versie kan je het best vergelijken met de spelregels die je halverwege de legacy tegenkomt, maar je doet er sowieso wel best aan om eerst de legacy te spelen vooraleer de eeuwigdurende versie te proberen, want deze gebruikt namelijk speelstukken die je normaal pas later in het spel krijgt.
Pro
- Ideale legacy-instapper
- Eenvoudig aan te leren
- De campagne is boeiend tot het einde
- Uren speelplezier
Con
- Teveel regels naar het einde toe
- Weinig spelersinteractie
- Legacy-veteranen blijven op hun honger zitten
8.5
