In het Pantheon van platformmascottes zijn de eerste helden die in het oog springen uiteraard de Mario’s, Sonic’s en andere Crash Bandicoots van deze wereld. Het zijn stuk voor stuk personages die decennia geleden reeds enorme populariteit wisten te vergaren en door slimme reboots ook vandaag nog de nodige relevantie hebben. Wanneer je lager op de trap gaat kijken, dan wordt het al snel ietwat obscuurder. De meesten onder ons herinneren zich Rayman nog en ook Jak en Daxter doen nog een belletje rinkelen, maar kent iemand nog Bubsy en Spot? Het is in die categorie van ietwat vergeten helden met een aaibaarheidsfactor dat we ook Kao The Kangaroo terugvinden.
Kao The Kangaroo
was nooit onderdeel van de elite. De knuffelbare kangoeroe met de bokshandschoenen was indertijd zowat de Olé-koek van het platformen omdat het op oerdegelijke wijze gewoon kopieerde wat de grotere merken in het genre deden. Op zich is daar weinig mis mee, er valt namelijk wel iets te zeggen voor een game die het gebrek aan originele ideeën inruilt voor een solide variatie op wat de anderen doen. Het is op die manier dat Kao (Spreek je dus uit als K-O) indertijd toch genoeg zieltjes wist te winnen, zodat een reboot in 2022 bij veel nostalgische gamers toch enige vorm van herkenning weet op te roepen. Die game met die boksende kangoeroe, die herinner ik me nog. Nou, het is daar dat ontwikkelaar Tate Media dus op rekent, want hun reboot van Kao doet wat de kangoeroe altijd al deed en dat is het gebrek aan originele concepten compenseren met degelijkheid. Olé!
Springen op een vaker besprongen pad
Nu lijkt het er uiteraard wat op alsof ik Kao The Kangaroo probeer weg te zetten als een soort “platformer van de Aldi”, maar er is in het genre waarin het spel opereert hoegenaamd niks mis met springen op platgetreden paden. Wat voor een game als dit uiteindelijk telt is de manier waarop het speelt en de setting waarin het dat doet. Al de rest is fluffy bijzaak. Op dat vlak is er weinig aan te merken op Kao. Het is een spel dat zo uit een tijdcapsule van de vroege jaren 2000 geplukt lijkt en voorzien van een aardig nieuw likje verf zijn oude kunstjes nog eens mag opvoeren. Het is rondspringen en hindernissen ontwijken en regelmatig een paar vijandjes een muilpeer met je bokshandschoenen verkopen terwijl je tal van spulletjes verzamelt. Het is simpele gameplay uit simpele tijden en net daarin schuilt uiteraard de charme van een game als dit.
De sfeer van een zaterdagochtendcartoon
Waar Kao wel in verschilt in vergelijking met de traditionele platformers uit lang vervlogen tijden, is dat deze reboot opvallend hard leunt op verhaalvertelling. Vroeger kreeg je gewoon te horen dat je zusje of vriendin of tros bananen gestolen was en je ging er achteraan gaan stuiteren door de verschillende levels. De actie wordt regelmatig onderbroken door cutscènes die het verhaal vertellen over wat er gebeurd is met Kao’s verdwenen vader en zus en waarom een kangoeroe in godsnaam met bokshandschoenen op pad gaat. Op zich kan ik de charme van wat meer achtergrond en motivatie voor de personages zeker appreciëren, alleen is de verhalende uitwerking in Kao duidelijk op kindermaat gemaakt. Logisch zul je zeggen, maar op die manier maakt de game het soort split waar JCVD vroeger een patent op leek te hebben. Aan de ene kant mikt het spel op de nostalgie van gamers die Kao nog kennen van vroeger, maar het probeert met de presentatie die lijkt op die van een tekenfilm op zaterdagochtend ook jongere spelertjes in te palmen. Het helpt in elk geval niet dat Kao ietwat van een betweterig lulletje is in deze game, die constant de ene na de andere oneliner afvuurt met een irritant stemmetje. Dat de game ook in de valkuil van flauwe humor trapt met bijvoorbeeld erg duffe verwijzingen naar popcultuur zoals TikTok maakt het allemaal niet veel beter. Het overkoepelende verhaal zal ongetwijfeld beter in de smaak vallen bij jongere spelers, maar voor deze oude dinosaurus hoefde het niet zo nodig. In mijn tijd hielden Kangoeroes nog hun muil.
Laagdrempelig spelplezier
Dat Kao the Kangaroo op kleinere spelertjes mikt, merk je ook aan de moeilijkheidsgraad die vrijwel onbestaande is. De meeste vijanden laten zich met een paar meppen vloeren en indien ze wat dreigender uit de hoek komen heb je speciale moves in je handschoenen die elke tegenstand decimeert. Ook een erg genereuze levensbalk zorgt ervoor dat Kao nooit in de problemen komt. Dat betekent dat je als oudstrijder van het genre uiteraard nauwelijks uitdaging moet verwachten van de game, maar voor nieuwkomertjes werkt het gelukkig des te meer.
Kao the Kangaroo gaat, daar kunnen we het ondertussen over eens zijn, niet voor originaliteitsprijzen. Toch valt tijdens het spelen moeilijk te ontkennen dat er een amusante degelijkheid van de game uitgaat. Kao laat zich erg goed besturen, deels omwille van het feit dat het beestje een zekere massa heeft. Op die manier speelt de game een tikje trager dan veel andere games in het genre en voelt het springen best bevredigend. Je bent je altijd bewust van de plek waar je kangoeroe gaat landen, iets waar sommige andere spellen in dit genre nog wat van kunnen leren. De bewegingen die Kao tot zijn beschikking heeft zijn ook niet zonder de nodige variatie. Of het nu gaat om een rolbeweging om vijandelijke aanvallen te ontwijken, in lianen klimmen met behulp van zijn oren of een grappling hook gebruiken om rond te slingeren, Kao kan het allemaal. Het is niks dat we nog niet eerder in andere spellen hebben gezien, maar het levert leuke gameplay op. Een segment waarbij het buideldier wegvlucht van een reusachtige boomstam is gewoon veel te leuk uitgevoerd om het weg te zetten als een imitatie van soortgelijke levels uit Crash Bandicoot. De stages zijn kleurrijk en speels en uiteraard onderverdeeld in de traditionele thema’s van grotten vol lava en een broeierige jungle tot ijzige sneeuwlandschappen . Dat de game die clichés omarmt, maar er wel genoeg gevarieerde actie in weet te brengen, toont aan dat de makers een duidelijke affiniteit hebben voor het genre.
Ouderwetse verzamelwoede
Dat Kao’s handschoenen niet enkel geschikt zijn om te meppen, maar ook gebruikt kunnen worden voor wat lichte puzzels, zorgt eveneens voor wat afwisseling. Zo kun je de dingen in brand steken om spinnenwebben die je pad blokkeren weg te werken of magische knoppen raken die verborgen platformen doen verschijnen voor een korte tijd. Dat Kao the Kangaroo een liefdesbrief aan de spellen van twintig jaar geleden is, dat merk je uiteraard eveneens aan de overdaad aan dingen die je kan verzamelen. Extra leventjes en hart containers waarvan vier er je een permanente boost aan levenskracht geven? De game is al niet bepaald uitdagend te noemen, maar waarom ook niet. Verder heb je nog muntjes, runen, scrolls, juweeltjes en de letters K, A en O, die in de hub-werelden en levels verstopt zitten. Al die spulletjes zijn uiteraard vooral bedoeld om je ertoe aan te zetten de omgeving uit te kammen, maar dat je er extra’s zoals nieuwe outfits voor je kangoeroe mee kan vrijspelen is uiteraard mooi meegenomen. Als je het soort gamer bent die gruwelt van dit soort ouderwetse verzamelwoede hoef je in elk geval niet te stressen. Los van de runen die je moet vinden om nieuwe levels vrij te spelen, is het verzamelen van scrolls, letters en andere prullaria volledig optioneel. Of je nu simpelweg wat door de stages wil springen of de levels afschuimen op zoek naar elk geheim, Kao the Kangaroo heeft voor elk wat wils.
Kao The Kangaroo
Springen op een vaker besprongen pad
Nu lijkt het er uiteraard wat op alsof ik Kao The Kangaroo probeer weg te zetten als een soort “platformer van de Aldi”, maar er is in het genre waarin het spel opereert hoegenaamd niks mis met springen op platgetreden paden. Wat voor een game als dit uiteindelijk telt is de manier waarop het speelt en de setting waarin het dat doet. Al de rest is fluffy bijzaak. Op dat vlak is er weinig aan te merken op Kao. Het is een spel dat zo uit een tijdcapsule van de vroege jaren 2000 geplukt lijkt en voorzien van een aardig nieuw likje verf zijn oude kunstjes nog eens mag opvoeren. Het is rondspringen en hindernissen ontwijken en regelmatig een paar vijandjes een muilpeer met je bokshandschoenen verkopen terwijl je tal van spulletjes verzamelt. Het is simpele gameplay uit simpele tijden en net daarin schuilt uiteraard de charme van een game als dit.
De sfeer van een zaterdagochtendcartoon
Waar Kao wel in verschilt in vergelijking met de traditionele platformers uit lang vervlogen tijden, is dat deze reboot opvallend hard leunt op verhaalvertelling. Vroeger kreeg je gewoon te horen dat je zusje of vriendin of tros bananen gestolen was en je ging er achteraan gaan stuiteren door de verschillende levels. De actie wordt regelmatig onderbroken door cutscènes die het verhaal vertellen over wat er gebeurd is met Kao’s verdwenen vader en zus en waarom een kangoeroe in godsnaam met bokshandschoenen op pad gaat. Op zich kan ik de charme van wat meer achtergrond en motivatie voor de personages zeker appreciëren, alleen is de verhalende uitwerking in Kao duidelijk op kindermaat gemaakt. Logisch zul je zeggen, maar op die manier maakt de game het soort split waar JCVD vroeger een patent op leek te hebben. Aan de ene kant mikt het spel op de nostalgie van gamers die Kao nog kennen van vroeger, maar het probeert met de presentatie die lijkt op die van een tekenfilm op zaterdagochtend ook jongere spelertjes in te palmen. Het helpt in elk geval niet dat Kao ietwat van een betweterig lulletje is in deze game, die constant de ene na de andere oneliner afvuurt met een irritant stemmetje. Dat de game ook in de valkuil van flauwe humor trapt met bijvoorbeeld erg duffe verwijzingen naar popcultuur zoals TikTok maakt het allemaal niet veel beter. Het overkoepelende verhaal zal ongetwijfeld beter in de smaak vallen bij jongere spelers, maar voor deze oude dinosaurus hoefde het niet zo nodig. In mijn tijd hielden Kangoeroes nog hun muil.
Laagdrempelig spelplezier
Dat Kao the Kangaroo op kleinere spelertjes mikt, merk je ook aan de moeilijkheidsgraad die vrijwel onbestaande is. De meeste vijanden laten zich met een paar meppen vloeren en indien ze wat dreigender uit de hoek komen heb je speciale moves in je handschoenen die elke tegenstand decimeert. Ook een erg genereuze levensbalk zorgt ervoor dat Kao nooit in de problemen komt. Dat betekent dat je als oudstrijder van het genre uiteraard nauwelijks uitdaging moet verwachten van de game, maar voor nieuwkomertjes werkt het gelukkig des te meer.
Kao the Kangaroo doet niks nieuws onder de zon en doet dat voortreffelijk.
Kao the Kangaroo gaat, daar kunnen we het ondertussen over eens zijn, niet voor originaliteitsprijzen. Toch valt tijdens het spelen moeilijk te ontkennen dat er een amusante degelijkheid van de game uitgaat. Kao laat zich erg goed besturen, deels omwille van het feit dat het beestje een zekere massa heeft. Op die manier speelt de game een tikje trager dan veel andere games in het genre en voelt het springen best bevredigend. Je bent je altijd bewust van de plek waar je kangoeroe gaat landen, iets waar sommige andere spellen in dit genre nog wat van kunnen leren. De bewegingen die Kao tot zijn beschikking heeft zijn ook niet zonder de nodige variatie. Of het nu gaat om een rolbeweging om vijandelijke aanvallen te ontwijken, in lianen klimmen met behulp van zijn oren of een grappling hook gebruiken om rond te slingeren, Kao kan het allemaal. Het is niks dat we nog niet eerder in andere spellen hebben gezien, maar het levert leuke gameplay op. Een segment waarbij het buideldier wegvlucht van een reusachtige boomstam is gewoon veel te leuk uitgevoerd om het weg te zetten als een imitatie van soortgelijke levels uit Crash Bandicoot. De stages zijn kleurrijk en speels en uiteraard onderverdeeld in de traditionele thema’s van grotten vol lava en een broeierige jungle tot ijzige sneeuwlandschappen . Dat de game die clichés omarmt, maar er wel genoeg gevarieerde actie in weet te brengen, toont aan dat de makers een duidelijke affiniteit hebben voor het genre.
Ouderwetse verzamelwoede
Dat Kao’s handschoenen niet enkel geschikt zijn om te meppen, maar ook gebruikt kunnen worden voor wat lichte puzzels, zorgt eveneens voor wat afwisseling. Zo kun je de dingen in brand steken om spinnenwebben die je pad blokkeren weg te werken of magische knoppen raken die verborgen platformen doen verschijnen voor een korte tijd. Dat Kao the Kangaroo een liefdesbrief aan de spellen van twintig jaar geleden is, dat merk je uiteraard eveneens aan de overdaad aan dingen die je kan verzamelen. Extra leventjes en hart containers waarvan vier er je een permanente boost aan levenskracht geven? De game is al niet bepaald uitdagend te noemen, maar waarom ook niet. Verder heb je nog muntjes, runen, scrolls, juweeltjes en de letters K, A en O, die in de hub-werelden en levels verstopt zitten. Al die spulletjes zijn uiteraard vooral bedoeld om je ertoe aan te zetten de omgeving uit te kammen, maar dat je er extra’s zoals nieuwe outfits voor je kangoeroe mee kan vrijspelen is uiteraard mooi meegenomen. Als je het soort gamer bent die gruwelt van dit soort ouderwetse verzamelwoede hoef je in elk geval niet te stressen. Los van de runen die je moet vinden om nieuwe levels vrij te spelen, is het verzamelen van scrolls, letters en andere prullaria volledig optioneel. Of je nu simpelweg wat door de stages wil springen of de levels afschuimen op zoek naar elk geheim, Kao the Kangaroo heeft voor elk wat wils.
Conclusie
Kao the Kangaroo mist uitdaging en had net wat betere verhaalvertelling en stemmenwerk kunnen gebruiken, maar slaagt gelukkig in zijn opdracht waar het echt telt. Het is dan ook een erg solide tijdcapsule geworden die het soort platformer uit lang vervlogen tijden weet te presenteren met een kleurrijke frisse presentatie en een responsieve besturing. Wat de game mist aan eigen ideeën, maken de makers gelukkig goed met leuk leveldesign en amusante gameplay.
Pro
- Oerdegelijke gameplay
- Fijn leveldesign
- Erg toegankelijk voor jongere spelers
Con
- Maar dus niet al te uitdagend voor oudere gamers
- Het stemmenwerk van Kao kan irritant worden
7
Over
Beschikbaar vanaf
27 mei 2022
Gespeeld op
- PlayStation 4
Beschikbaar op
- Nintendo Switch
- PC
- PlayStation 4
- PlayStation 5
- Xbox One
- Xbox Series X|S
Genre
- Platformer
Ontwikkelaar
- Tate Multimedia
Uitgever
- Tate Multimedia
