The Conjuring: The Devil Made Me Do It is al het achtste deel van The Conjuring Universe. Zelf ben ik best wel fan van de vorige twee delen en heb ik naast de The Conjuring films alleen maar Annabelle (2014) gezien. Na het flauwe Annabelle hield ik even de boot af om de rest van de franchise te bekijken, veel positiefs werd er toch niet over gezegd. Nu acht jaar na het eerste deel neem ik terug een kijkje of de voorlopig laatste telg iets te bieden heeft.
In het derde deel van The Conjuring films, dat gebaseerd is op ware verhalen en zich afspeelt in 1981, volgen we opnieuw paranormale onderzoekers Ed (Patrick Wilson) en Lorraine Warren (Vera Farmiga). Tijdens de openingsscène worden we meteen onderworpen aan een uitdrijving van de achtjarige David Glatzel (Julian Hilliard). Deze gaat niet zoals gepland en daarom nodigt schoonbroer van dienst, Arne Johnson (Ruairi O'Connor), de demon uit om zich naar zijn lichaam te verplaatsen om de broer van zijn vriendin Debbie Glatzel (Sarah Catherine Hook) te redden. Ed merkt dit op maar krijgt door het conflict een hartaanval waardoor hij met een coma in het ziekenhuis belandt.
Wanneer Ed ontwaakt vertelt hij Lorraine over de demon die in het lichaam van Arne transporteerde. Ze licht de politie in om polshoogte te gaan nemen, maar jammer genoeg heeft het kwaad al geschied en vermoord Arne zijn huurbaas. Dit was de eerste moord in de geschiedenis van Brookfield, Connecticut en de eerste Amerikaanse moordzaak die demonische bezetenheid claimt als verdediging. De film laat de haunting house setting achter zich en in de plaats krijgen we een paranormaal detectiveverhaal.
The missing Wan
James Wan geeft voor dit deel de regisseursstoel door aan Michael Chaves die eerder ook The Curse of la Llorona inblikte in hetzelfde universum. Ondanks de film er visueel goed uitziet, miste ik de opbouw van spanning en een gevoel van empathie voor het bezetene slachtoffer. Waar de vorige films hun tijd namen om de getroffen familie rustig aan je voor te stellen, ontbreekt hier meteen een band met de personages. Het gebrek aan het langzame folteren van een geest of demon kan hier mee te maken hebben. In de vorige delen kroop de angst meteen onder je huid en volgde je op de voet hoe ze stap voor stap geteisterd werden. Je kon niet anders dan je slecht voelen in hun plaats.
Terwijl het wel gewaagd en interessant is om even afstand te nemen van de spookhuizen, merk je meteen dat er hierdoor heel wat sfeer verloren gaat. Het gevaar dat om elke hoek schuilt en de claustrofobische sfeer is er niet. Wanneer men dan pogingen doet zie je de jumpscares al van ver aankomen. Met een interessanter script of een regisseur met wat meer ervaring zou dit misschien beter gewerkt hebben.
Each film is only as good as its villain
Wat mij nog het meeste stoorde was de antagonist van het verhaal. Je komt er tergend weinig over te weten en de motieven worden nooit uit de doeken gedaan. Ondanks witchcraft wel al eens eerder subtiel voorkwam in het eerste deel kon het mij hier minder overtuigen qua entertainmentgehalte. Alles voelt wat te braaf aan en na wat opzoekwerk kwam ik te weten dat er toch best wat interessante dingen werden geschrapt en veel werd gesleuteld aan het script. Als je de trailer bekijkt zie je meteen al een handvol beelden die het afgewerkte product niet gehaald hebben.
Het sterkste deel van de film blijven de acteerprestaties van het Warren-koppel. De chemistry tussen Vera Farmiga en Patrick Wilson zit al sinds het eerste deel goed. John Noble, die altijd goed is, komt even piepen als priester die met pensioen is en ook op het acteren van de nevenpersonages valt niks op aan te merken.
In het derde deel van The Conjuring films, dat gebaseerd is op ware verhalen en zich afspeelt in 1981, volgen we opnieuw paranormale onderzoekers Ed (Patrick Wilson) en Lorraine Warren (Vera Farmiga). Tijdens de openingsscène worden we meteen onderworpen aan een uitdrijving van de achtjarige David Glatzel (Julian Hilliard). Deze gaat niet zoals gepland en daarom nodigt schoonbroer van dienst, Arne Johnson (Ruairi O'Connor), de demon uit om zich naar zijn lichaam te verplaatsen om de broer van zijn vriendin Debbie Glatzel (Sarah Catherine Hook) te redden. Ed merkt dit op maar krijgt door het conflict een hartaanval waardoor hij met een coma in het ziekenhuis belandt.
Wanneer Ed ontwaakt vertelt hij Lorraine over de demon die in het lichaam van Arne transporteerde. Ze licht de politie in om polshoogte te gaan nemen, maar jammer genoeg heeft het kwaad al geschied en vermoord Arne zijn huurbaas. Dit was de eerste moord in de geschiedenis van Brookfield, Connecticut en de eerste Amerikaanse moordzaak die demonische bezetenheid claimt als verdediging. De film laat de haunting house setting achter zich en in de plaats krijgen we een paranormaal detectiveverhaal.
The missing Wan
James Wan geeft voor dit deel de regisseursstoel door aan Michael Chaves die eerder ook The Curse of la Llorona inblikte in hetzelfde universum. Ondanks de film er visueel goed uitziet, miste ik de opbouw van spanning en een gevoel van empathie voor het bezetene slachtoffer. Waar de vorige films hun tijd namen om de getroffen familie rustig aan je voor te stellen, ontbreekt hier meteen een band met de personages. Het gebrek aan het langzame folteren van een geest of demon kan hier mee te maken hebben. In de vorige delen kroop de angst meteen onder je huid en volgde je op de voet hoe ze stap voor stap geteisterd werden. Je kon niet anders dan je slecht voelen in hun plaats.
Terwijl het wel gewaagd en interessant is om even afstand te nemen van de spookhuizen, merk je meteen dat er hierdoor heel wat sfeer verloren gaat. Het gevaar dat om elke hoek schuilt en de claustrofobische sfeer is er niet. Wanneer men dan pogingen doet zie je de jumpscares al van ver aankomen. Met een interessanter script of een regisseur met wat meer ervaring zou dit misschien beter gewerkt hebben.
Each film is only as good as its villain
Wat mij nog het meeste stoorde was de antagonist van het verhaal. Je komt er tergend weinig over te weten en de motieven worden nooit uit de doeken gedaan. Ondanks witchcraft wel al eens eerder subtiel voorkwam in het eerste deel kon het mij hier minder overtuigen qua entertainmentgehalte. Alles voelt wat te braaf aan en na wat opzoekwerk kwam ik te weten dat er toch best wat interessante dingen werden geschrapt en veel werd gesleuteld aan het script. Als je de trailer bekijkt zie je meteen al een handvol beelden die het afgewerkte product niet gehaald hebben.
Met een interessanter script of een regisseur met wat meer ervaring zou dit misschien beter gewerkt hebben.
Het sterkste deel van de film blijven de acteerprestaties van het Warren-koppel. De chemistry tussen Vera Farmiga en Patrick Wilson zit al sinds het eerste deel goed. John Noble, die altijd goed is, komt even piepen als priester die met pensioen is en ook op het acteren van de nevenpersonages valt niks op aan te merken.
Conclusie
The Conjuring: The Devil Made Me Do It komt jammer genoeg niet aan het niveau van de vorige twee delen. Je mist meteen de sfeer, originaliteit en cameratechnieken van James Wan. Een spannender en beter script met een interessantere en engere antagonist zouden zeker geholpen hebben.
Pro
- Acteerprestaties
- Poging om iets anders te proberen
Con
- Antagonist
- Te braaf
- Niet spannend genoeg
- Weinig empathie voor slachtoffer zoals in vorige delen
6
Over deze film
Beschikbaar vanaf
9 juni 2021
Genre
- Horror
- Thriller
Speelduur
112 minuten
Regie
Michael Chaves
Cast
Vera Farmiga, Patrick Wilson, Ruairi O'Connor, Sarah Catherine Hook, Julian Hilliard, John Noble, ...
Uitgever
Warner Bros.
