Black Widow is de eerste Marvel film sinds twee jaar, bijt de spits af van Phase Four én is de 24ste film sinds de start van het Marvel Cinematic Universe (MCU) dat begon met Iron Man in 2008. Na acht keer in de huid van Russische spionne Natasha Romanoff aka Black Widow te kruipen, krijgt Scarlett Johansson voor het eerst haar solo film, wat misschien ook meteen haar laatste keer kan zijn. Of deze film haar eer aandoet, kom je in deze review te weten.
De film begint met een flashback naar de kinderjaren van Natasha Romanoff. Hierin komen we al snel te weten dat Natasha deel uitmaakt van een Russisch undercoverteam dat zich voordoet als een Amerikaans gezin bestaande uit Alexei Shostakov (David Harbour) als haar vader, Melina Vostokoff (Rachel Weisz) als haar moeder en Yelena Belova (Florence Pugh) als haar zus. Nadat hun surrogaat vader informatie van S.H.I.E.L.D. stal, zijn ze hun dekmantel kwijt en vluchten ze naar Cuba. Daar aangekomen staat hun leider General Dreykov (Ray Winstone), een officier van de Sovjet Armed Forces, hen op te wachten. Natasha en Yelena worden tegen hun wil uit het gezin getrokken en worden ondergeschikt aan de Red Room, een trainingsprogramma dat van hen Black Widows maakt. Tijdens de openingcedits krijgen we wat fragmenten te zien van de Red Room training met een tenenkrullende cover van Smells Like Teen Spirit op de achtergrond. Vanaf hier begint het langzaamaan al bergaf te gaan.
Family matters
Na de intro springen we naar de gebeurtenissen na Captain America: Civil War. Natasha duikt onder in Noorwegen nadat ze Captain America en de Winter Soldier hielp ontsnappen. Daar krijgt ze onverwachts een mysterieuze boodschap waardoor ze terug wordt meegesleurd naar haar duistere verleden. Laat me meteen met de deur in huis vallen: Wat een interessante, emotionele en gewaagde spionagefilm had kunnen zijn, is een veel te brave clichéfilm geworden waar we er al dertien in een dozijn van hebben. Met spijt vond ik dit een bitterzoet afscheid van Scarlett Johansson die nu eens de kans kreeg om écht te schitteren. Nochtans is er een goede basis en ruim voldoende bronmateriaal om er iets unieks van te maken.
Het grootste probleem ligt bij het script. Ze springen vaak van de hak op de tak, maken bedenkelijke keuzes die niet echt Avenger waardig zijn en wanneer er dan eens moeite wordt gedaan om een wat diepere en emotionelere richting op te gaan door onder andere een familiereünie, overtuigt het niet vanwege de flinterdunne personages die we amper gezien hebben en waar we geen band mee hebben.
Girl Power en typische Marvel-humor
Met een bijna volledig vrouwelijke cast worden de vrouwen mooi in de spotlight gezet. De energie tussen Scarlett Johansson en Florence Pugh zit goed, maar aangezien de speelduur gelimiteerd is komen actrice Rachel Weisz en Bond girl Olga Kurylenko te weinig in beeld. Jammer, want van beide had ik graag meer gezien.
Films van DC krijgen vaak de kritiek te serieus te zijn, maar Marvel verdient in mijn ogen de tegenovergestelde kritiek. De humor is vaak te flauw en daardoor landen de meeste grappen niet. Stel je voor dat je als doel ongezien een geheime basis infiltreert. Waarom zou je het toch nodig vinden om luidop een opmerking te maken voor wat comic relief? Zoiets vind ik eerder frustrerend en het wordt moeilijker de film en thema's die het probeert aan te kaarten serieus te nemen. David Harbour steelt als Red Guardian af en toe de show, al doet het me maar een drietal keer hard door m'n neus blazen in plaats van luidop te lachen. Jammer genoeg krijgt hij niet de kans om eens volledig te schijnen als het Russische equivalent van Captain America.
De solo MCU-films vallen of staan vaak door hun villain
Zoals te vaak voorkomt bij de standalone Marvel-films moeten ze het vaak hebben van hun villain. Taskmaster en General Dreykov zijn zo cliché, zwak en voorspelbaar vergeleken met hun bronmateriaal dat ze meteen bij het steeds langer wordend lijstje van teleurstellende villains horen. Naast maar een handvol memorabele personages doorheen alle films is dit toch echt een zwakte waar Marvel hopelijk in de toekomst komaf mee kan maken.
Uiteindelijk, als je fan bent van afgelopen films en genoegen kunt nemen met bedenkelijke special effects, een pacing die niet weet wanneer gas bij te geven of juist moet remmen en Russische personages die allemaal Engels praten met een Russisch accent, is het wel fijn om eens wat meer achtergrond te krijgen van Black Widow die we tot nu toe enkel maar als zijpersonage te zien kregen. En zoals bij elke Marvel-film ontbreekt er ook bij deze geen post-credits scène.
De film begint met een flashback naar de kinderjaren van Natasha Romanoff. Hierin komen we al snel te weten dat Natasha deel uitmaakt van een Russisch undercoverteam dat zich voordoet als een Amerikaans gezin bestaande uit Alexei Shostakov (David Harbour) als haar vader, Melina Vostokoff (Rachel Weisz) als haar moeder en Yelena Belova (Florence Pugh) als haar zus. Nadat hun surrogaat vader informatie van S.H.I.E.L.D. stal, zijn ze hun dekmantel kwijt en vluchten ze naar Cuba. Daar aangekomen staat hun leider General Dreykov (Ray Winstone), een officier van de Sovjet Armed Forces, hen op te wachten. Natasha en Yelena worden tegen hun wil uit het gezin getrokken en worden ondergeschikt aan de Red Room, een trainingsprogramma dat van hen Black Widows maakt. Tijdens de openingcedits krijgen we wat fragmenten te zien van de Red Room training met een tenenkrullende cover van Smells Like Teen Spirit op de achtergrond. Vanaf hier begint het langzaamaan al bergaf te gaan.
Family matters
Na de intro springen we naar de gebeurtenissen na Captain America: Civil War. Natasha duikt onder in Noorwegen nadat ze Captain America en de Winter Soldier hielp ontsnappen. Daar krijgt ze onverwachts een mysterieuze boodschap waardoor ze terug wordt meegesleurd naar haar duistere verleden. Laat me meteen met de deur in huis vallen: Wat een interessante, emotionele en gewaagde spionagefilm had kunnen zijn, is een veel te brave clichéfilm geworden waar we er al dertien in een dozijn van hebben. Met spijt vond ik dit een bitterzoet afscheid van Scarlett Johansson die nu eens de kans kreeg om écht te schitteren. Nochtans is er een goede basis en ruim voldoende bronmateriaal om er iets unieks van te maken.
Het grootste probleem ligt bij het script. Ze springen vaak van de hak op de tak, maken bedenkelijke keuzes die niet echt Avenger waardig zijn en wanneer er dan eens moeite wordt gedaan om een wat diepere en emotionelere richting op te gaan door onder andere een familiereünie, overtuigt het niet vanwege de flinterdunne personages die we amper gezien hebben en waar we geen band mee hebben.
Girl Power en typische Marvel-humor
Met een bijna volledig vrouwelijke cast worden de vrouwen mooi in de spotlight gezet. De energie tussen Scarlett Johansson en Florence Pugh zit goed, maar aangezien de speelduur gelimiteerd is komen actrice Rachel Weisz en Bond girl Olga Kurylenko te weinig in beeld. Jammer, want van beide had ik graag meer gezien.
Films van DC krijgen vaak de kritiek te serieus te zijn, maar Marvel verdient in mijn ogen de tegenovergestelde kritiek. De humor is vaak te flauw en daardoor landen de meeste grappen niet. Stel je voor dat je als doel ongezien een geheime basis infiltreert. Waarom zou je het toch nodig vinden om luidop een opmerking te maken voor wat comic relief? Zoiets vind ik eerder frustrerend en het wordt moeilijker de film en thema's die het probeert aan te kaarten serieus te nemen. David Harbour steelt als Red Guardian af en toe de show, al doet het me maar een drietal keer hard door m'n neus blazen in plaats van luidop te lachen. Jammer genoeg krijgt hij niet de kans om eens volledig te schijnen als het Russische equivalent van Captain America.
De solo MCU-films vallen of staan vaak door hun villain
Zoals te vaak voorkomt bij de standalone Marvel-films moeten ze het vaak hebben van hun villain. Taskmaster en General Dreykov zijn zo cliché, zwak en voorspelbaar vergeleken met hun bronmateriaal dat ze meteen bij het steeds langer wordend lijstje van teleurstellende villains horen. Naast maar een handvol memorabele personages doorheen alle films is dit toch echt een zwakte waar Marvel hopelijk in de toekomst komaf mee kan maken.
Een bitterzoet afscheid van Scarlett Johansson die nu eens de kans kreeg om écht te schitteren.
Uiteindelijk, als je fan bent van afgelopen films en genoegen kunt nemen met bedenkelijke special effects, een pacing die niet weet wanneer gas bij te geven of juist moet remmen en Russische personages die allemaal Engels praten met een Russisch accent, is het wel fijn om eens wat meer achtergrond te krijgen van Black Widow die we tot nu toe enkel maar als zijpersonage te zien kregen. En zoals bij elke Marvel-film ontbreekt er ook bij deze geen post-credits scène.
Conclusie
Scarlett Johansson krijgt eindelijk haar eigen film in Black Widow dat jammer genoeg niet z'n volledige potentieel bereikt vanwege het risicoloze, voorspelbare en zwakke script. Naast Scarlett Johansson en Florence Pugh krijgen de zij-personages te weinig tijd om écht te schitteren. Tel daar nog eens teleurstellende villains bij en je krijgt een film die je ergens anders wel al eens beter gezien hebt.
Pro
- Extra achtergrond van Black Widow
- Soundtrack
Con
- Zwakke villains
- Cliché verhaal
- Haalt nooit het potentieel
- Te braaf
6
Over deze film
Beschikbaar vanaf
7 juli 2021
Genre
- Actie
- Avontuur
Speelduur
133 minuten
Regie
Cate Shortland
Cast
Scarlett Johansson, Florence Pugh, David Harbour, Rachel Weisz, William Hurt, Ray Winstone, Olga Kurylenko, ...
Uitgever
Marvel Studios
Website
Laatst bewerkt:
