Kileru
Legacy Member
Hi.
Als je dit leest dan is dit waarschijnlijk omdat, ook jij, vaak denkt "wat nou als ik morgen een vliegticket koop en nooit meer terugkeer naar dit land?"
Well, let's talk about it.
Als je, net als ik, al je hele leven deel uitmaakt van de minderbedeelden in dit land; dan weet je ook meteen dat hard werk,noch talent, jou gaan verder helpen.
'Cause no one cares.
In België redeneerd men zo:
Ah, u bent arm? Ga dan werken.
U hebt geen werk? Ga er dan vinden.
U hebt geen huis? Dat is uw eigen schuld.
Blijkbaar is in België alles je eigen schuld.
Een klein autobiografisch verhaaltje:
Op de dag van mijn 17e verjaardag besloot mijn moeder me uit huis te zetten omdat ik, met mijn eigen verdiende geld, spullen had gekocht voor mezelf ipv iedere cent af te geven.
Vrienden en familie kwam dit te weten, niemand biedde hulp aan. Men nam me allemaal kwalijk dat ik nu dakloos was. Ik kreeg deur na deur in mijn gezicht gesmeten van mensen die ik al 17 jaar kende.
Ik ben nog twee weken naar school kunnen gaan, terwijl ik in een struik bij een brug in dendermonde sliep.
Toen de school erachter kwam dat ik dakloos was werd ik van school gesmeten. "Slechte reclame" noemden ze het. "wat moeten de mensen wel niet denken?"
Dus geen diploma.
Ik ben nog 18 maanden dakloos geweest.
Waarom 18 maanden?
Well, 12 maanden op straat omdat ik "schoolverlater" was en dus geen recht had op een uitkering.
Ik was nog geen 18 dus kreeg ook geen leefloon.
En ik was al te oud voor een jeugdinstelling.
Toen ik dan eindelijk 18 was en een uitkering had kon ik eindelijk hulp krijgen. Wat ook gebeurde, voor 3 maanden. En 3 maanden lang werd mijn gehele inkomen ingenomen door het opvangcentrum waar ik verbleef. Slechts 20€/maand zag ik van mijn eigen geld.
Toen dit gedaan was belande ik gewoon terug op straat. Na lang vechten dan toch eindelijk een app gevonden.
Om dan na 2 maanden plots, op aandringen van ocmw en werkwinkel, geschorst te worden door rva.
Dus heb ik eindelijk een app, verlies ik mijn inkomen voor 3 maanden.
Spoel dan door, met ongeluk continu, tot 2018 (bijna 11 jaar later) en heb ik na eindeloos vechten en ongeluk eindelijk mijn droomjob beet.
Vind ik kort erna de vrouw van mijn leven.
Vind ik mijn droomhuis.
En in een tijdspanne van 6 maanden is 1 persoon erin geslaagd dit allemaal van me af te nemen en me 11 jaar terug geslagen. Terug werkloos. Terug dakloos. Terug vriendloos.
En waarom?
Omdat mijn baas jaloers was op mijn relatie en mijn vriendin voor zichzelf wou.
Dus loog hij over mijn aanwezigheden. Keerde plots op 1 dag de hele werkvloer tegen me en ben ik nu alles kwijt, letterlijk.
En heeft die klootzak mijn job, mijn lief, een promotie en niks van gevolgen.
Alles waar ik 11 jaar voor had gevochten. Om terug deel uit te kunnen maken van de samenleving. Om terug respect en liefde te kunnen krijgen en geven. Om terug mens te zijn.
En dan op 1 dag. 1 moment. En alles,mijn hele wereld, gewoon kapot.
En dan hoor je mensen zeggen "het is je eigen schuld dat je dakloos bent."
Het kan iedereen overkomen, maar mensen die opgegroeid zijn in armoede, dat zijn de vaste slachtoffers. Mensen als ik.
Mijn punt is dit:
Ben je geboren in armoede, in een land als belgië, dan sterf je daar ook in. Omdat niemand hier je iets gunt. Omdat men er altijd vanuit gaat gaan dat je het gestolen hebt. Dat je het verdient. Puur en alleen omdat je geen rijke snob bent, zoals zij.
Dus, ga ik vertrekken uit België.
Een enkel vliegticket naar L.A. en dan mijn dakloze dagen slijten op Venice Beach of Santa Monica.
Als ik dan toch dakloos moet zijn, dan maar in stijl en bij het strand.
+ America is the land of opportunities.
Als je niks probeerd, zal je ook niks vinden.
Ik ben nu al dakloos, als ik enkel naar daar ga om er ook dakloos te zijn, fine by me. Het is sowieso al beter dan dakloos zijn in België. Warmer, vooral. Dommer bevolking ook. Meer hulp voor daklozen.
Maar stel nu, best case scenario.
Ik kan er werk vinden als illigale werknemer. Ik kan sparen, koop een vals pasport en kan een beter leven starten dan hier ooit mogelijk was voor iema nd als ik.
In Amerika ben ik een buitenlander. Goedkopere werkkracht.
Hier ben ik een dakloze loser die waarschijnlijk zijn geld op doet aan alcohol en drugs en het verdient om zo te leven.
De mentaliteit hier... Ik zweer het..
België is 1 van de ergste, en 1 der duurste, landen om in te wonen.
Het zou leuk zijn om likeminded people te vinden die ook niks te verliezen hebben, en dan in groep naar daar te gaan. Vandaar dat ik dit hier plaats. Maar het is meer een back-up plan. Om eenzaamheid tegen te gaan.
Maar het originele plan is uiteraard gewoon alleen gaan. Want als je nooit probeerd, als je nooit kijkt of je ballen hebt, dan zal er ook nooit wat gebeuren.
Alhoewel, uit persoonlijke ervaring weet ik dat in België m'n te bang is om zulke onzekere stappen te ondernemen.
Als je dit leest dan is dit waarschijnlijk omdat, ook jij, vaak denkt "wat nou als ik morgen een vliegticket koop en nooit meer terugkeer naar dit land?"
Well, let's talk about it.
Als je, net als ik, al je hele leven deel uitmaakt van de minderbedeelden in dit land; dan weet je ook meteen dat hard werk,noch talent, jou gaan verder helpen.
'Cause no one cares.
In België redeneerd men zo:
Ah, u bent arm? Ga dan werken.
U hebt geen werk? Ga er dan vinden.
U hebt geen huis? Dat is uw eigen schuld.
Blijkbaar is in België alles je eigen schuld.
Een klein autobiografisch verhaaltje:
Op de dag van mijn 17e verjaardag besloot mijn moeder me uit huis te zetten omdat ik, met mijn eigen verdiende geld, spullen had gekocht voor mezelf ipv iedere cent af te geven.
Vrienden en familie kwam dit te weten, niemand biedde hulp aan. Men nam me allemaal kwalijk dat ik nu dakloos was. Ik kreeg deur na deur in mijn gezicht gesmeten van mensen die ik al 17 jaar kende.
Ik ben nog twee weken naar school kunnen gaan, terwijl ik in een struik bij een brug in dendermonde sliep.
Toen de school erachter kwam dat ik dakloos was werd ik van school gesmeten. "Slechte reclame" noemden ze het. "wat moeten de mensen wel niet denken?"
Dus geen diploma.
Ik ben nog 18 maanden dakloos geweest.
Waarom 18 maanden?
Well, 12 maanden op straat omdat ik "schoolverlater" was en dus geen recht had op een uitkering.
Ik was nog geen 18 dus kreeg ook geen leefloon.
En ik was al te oud voor een jeugdinstelling.
Toen ik dan eindelijk 18 was en een uitkering had kon ik eindelijk hulp krijgen. Wat ook gebeurde, voor 3 maanden. En 3 maanden lang werd mijn gehele inkomen ingenomen door het opvangcentrum waar ik verbleef. Slechts 20€/maand zag ik van mijn eigen geld.
Toen dit gedaan was belande ik gewoon terug op straat. Na lang vechten dan toch eindelijk een app gevonden.
Om dan na 2 maanden plots, op aandringen van ocmw en werkwinkel, geschorst te worden door rva.
Dus heb ik eindelijk een app, verlies ik mijn inkomen voor 3 maanden.
Spoel dan door, met ongeluk continu, tot 2018 (bijna 11 jaar later) en heb ik na eindeloos vechten en ongeluk eindelijk mijn droomjob beet.
Vind ik kort erna de vrouw van mijn leven.
Vind ik mijn droomhuis.
En in een tijdspanne van 6 maanden is 1 persoon erin geslaagd dit allemaal van me af te nemen en me 11 jaar terug geslagen. Terug werkloos. Terug dakloos. Terug vriendloos.
En waarom?
Omdat mijn baas jaloers was op mijn relatie en mijn vriendin voor zichzelf wou.
Dus loog hij over mijn aanwezigheden. Keerde plots op 1 dag de hele werkvloer tegen me en ben ik nu alles kwijt, letterlijk.
En heeft die klootzak mijn job, mijn lief, een promotie en niks van gevolgen.
Alles waar ik 11 jaar voor had gevochten. Om terug deel uit te kunnen maken van de samenleving. Om terug respect en liefde te kunnen krijgen en geven. Om terug mens te zijn.
En dan op 1 dag. 1 moment. En alles,mijn hele wereld, gewoon kapot.
En dan hoor je mensen zeggen "het is je eigen schuld dat je dakloos bent."
Het kan iedereen overkomen, maar mensen die opgegroeid zijn in armoede, dat zijn de vaste slachtoffers. Mensen als ik.
Mijn punt is dit:
Ben je geboren in armoede, in een land als belgië, dan sterf je daar ook in. Omdat niemand hier je iets gunt. Omdat men er altijd vanuit gaat gaan dat je het gestolen hebt. Dat je het verdient. Puur en alleen omdat je geen rijke snob bent, zoals zij.
Dus, ga ik vertrekken uit België.
Een enkel vliegticket naar L.A. en dan mijn dakloze dagen slijten op Venice Beach of Santa Monica.
Als ik dan toch dakloos moet zijn, dan maar in stijl en bij het strand.
+ America is the land of opportunities.
Als je niks probeerd, zal je ook niks vinden.
Ik ben nu al dakloos, als ik enkel naar daar ga om er ook dakloos te zijn, fine by me. Het is sowieso al beter dan dakloos zijn in België. Warmer, vooral. Dommer bevolking ook. Meer hulp voor daklozen.
Maar stel nu, best case scenario.
Ik kan er werk vinden als illigale werknemer. Ik kan sparen, koop een vals pasport en kan een beter leven starten dan hier ooit mogelijk was voor iema nd als ik.
In Amerika ben ik een buitenlander. Goedkopere werkkracht.
Hier ben ik een dakloze loser die waarschijnlijk zijn geld op doet aan alcohol en drugs en het verdient om zo te leven.
De mentaliteit hier... Ik zweer het..
België is 1 van de ergste, en 1 der duurste, landen om in te wonen.
Het zou leuk zijn om likeminded people te vinden die ook niks te verliezen hebben, en dan in groep naar daar te gaan. Vandaar dat ik dit hier plaats. Maar het is meer een back-up plan. Om eenzaamheid tegen te gaan.
Maar het originele plan is uiteraard gewoon alleen gaan. Want als je nooit probeerd, als je nooit kijkt of je ballen hebt, dan zal er ook nooit wat gebeuren.
Alhoewel, uit persoonlijke ervaring weet ik dat in België m'n te bang is om zulke onzekere stappen te ondernemen.