Hayrus
Well-known member
Beste muziekvrienden en nobele onbekenden
Ik moest deze keer echt niet lang nadenken over welk album ik wou voorstellen. Het stond al op mijn shortlist vanaf de eerste AOTW-ronde, maar wegens omstandigheden (zie verder) heb ik het toen niet gekozen. Ik presenteer jullie het album 'To Forget' door 'A Whisper in the Noise', uit het fantastische muziekjaar 2012. Misschien hebben de ouwe getrouwen op dit forum nog een vage herinnering over hoe lovend ik toen was over dit album. Dat is sindsdien niet veranderd.
A Whisper in the Noise is een relatief onbekende Amerikaanse muziekgroep bestaande uit twee artiesten: componist West Thordson en violiste Sonja Larson. Nu verwacht ik niet dat die namen u iets zeggen. West Thordson is op heden actief als componist en creëerde de muziek voor bijvoorbeeld Split en Glass. Sonja Larson werkt als professioneel muzikante en muzieklerares. De band was actief van 2002 tot 2012, waarna ze volledig van de radar zijn verdwenen. Ze brachten vier albums uit in die periode, waarvan dit meesterwerk hun magnum opus werd, althans voor mij persoonlijk. Veel meer over de band weet ik zelf ook niet. Ze hebben niet zo lang bestaan en zijn geen grote naam, maar ze hebben op mij, met dit ene album, wel een grote indruk nagelaten. Wie meer wil weten over de geschiedenis van de band, kan een kijkje nemen op op de website van het label (Exile On Mainstream Records).
Het album To Forget schreeuwt 'melancholie' voor mij. Dat begint al bij de titel. Het voelt aan als een verleden, dat je liefst zou willen vergeten omwille van de pijn en het verdriet dat het met zich meebrengt, maar waar je blijft naar terugkeren omdat er ook schoonheid te ontdekken valt in datzelfde verleden. Telkens ik dit album hoor, waan ik mij op een herfstige wandeling in een verlaten bos dat wordt verlicht door het laatste uurtje zon van de dag. Ik zou je willen aanraden om, binnen een half jaar, het album ook op die manier te luisteren.
Elk nummer uitgebreid beschrijven, heb ik altijd moeilijk gevonden. Ik doe een poging, maar voel je vrij om dit deel over te slaan. Muziek-naar-woorden komt nooit tot zijn recht vind ik.
De bonzende verdronken drum op de opener en titeltrack, To Forget, neemt je als luisteraar mee op die herfstwandeling. Na de intro trekt Black Shroud de melancholie-motor op gang: "Coming to find this now is over". A Sea Estranging Us doet er nog een schepje bovenop. De zee van reverb is sterk aanwezig op zowat elk instrument in dit nummer (en in feite doorheen het hele album). De vocals gaan hier mee in op en de percussie zorgt voor enige houvast. Met de chorus van All My wordt het even wat 'poppier'. Sad, Sad Song en Every Blade of Grass hebben een wat meer open gevoel (relatief natuurlijk in een weemoedig album als dit). Maya's Song legt de basis voor wat het hoogtepunt wordt: vanaf Your Hand telt niets meer op deze wereld. Wat dit nummer voor mij betekent, valt niet uit te leggen in woorden. Ik kan het alleen maar ervaren, volledig in mezelf gekeerd. Het roept niet noodzakelijk een bepaalde persoonlijke gebeurtenis of periode op; gewoon een gevoel. De zang van Sonja Larson in combinatie met de strijkers en piano is hemels. Nadat Your Hand uw hart heeft uitgerukt, kun je nog even bekomen met Of This Sorrow, vredig eindigend met het tjirpen van de krekels en het ruisen van het gras na deze heel persoonlijke wandeling.
Over genres kunnen we lang discuteren. De term 'atmospheric art-rock' komt vaak terug. Als ik het zelf zou moeten omschrijven, zeg ik dat het neigt naar ambient post-rock en dream pop. De beschrijving op de website van het label vind ik persoonlijk veelzeggender:
"Try to picture yourself walking a wide field or meadow in late summer and not only listen to the insect sounds and the wind moving the grass but also what’s underneath these sounds: a certain power of nature to prevail the inner struggles of one’s self."
Met dat laatste is alles gezegd. Ik hoop dat jullie een mooie luisterervaring hebben.
Ik moest deze keer echt niet lang nadenken over welk album ik wou voorstellen. Het stond al op mijn shortlist vanaf de eerste AOTW-ronde, maar wegens omstandigheden (zie verder) heb ik het toen niet gekozen. Ik presenteer jullie het album 'To Forget' door 'A Whisper in the Noise', uit het fantastische muziekjaar 2012. Misschien hebben de ouwe getrouwen op dit forum nog een vage herinnering over hoe lovend ik toen was over dit album. Dat is sindsdien niet veranderd.
A Whisper in the Noise is een relatief onbekende Amerikaanse muziekgroep bestaande uit twee artiesten: componist West Thordson en violiste Sonja Larson. Nu verwacht ik niet dat die namen u iets zeggen. West Thordson is op heden actief als componist en creëerde de muziek voor bijvoorbeeld Split en Glass. Sonja Larson werkt als professioneel muzikante en muzieklerares. De band was actief van 2002 tot 2012, waarna ze volledig van de radar zijn verdwenen. Ze brachten vier albums uit in die periode, waarvan dit meesterwerk hun magnum opus werd, althans voor mij persoonlijk. Veel meer over de band weet ik zelf ook niet. Ze hebben niet zo lang bestaan en zijn geen grote naam, maar ze hebben op mij, met dit ene album, wel een grote indruk nagelaten. Wie meer wil weten over de geschiedenis van de band, kan een kijkje nemen op op de website van het label (Exile On Mainstream Records).
Het album To Forget schreeuwt 'melancholie' voor mij. Dat begint al bij de titel. Het voelt aan als een verleden, dat je liefst zou willen vergeten omwille van de pijn en het verdriet dat het met zich meebrengt, maar waar je blijft naar terugkeren omdat er ook schoonheid te ontdekken valt in datzelfde verleden. Telkens ik dit album hoor, waan ik mij op een herfstige wandeling in een verlaten bos dat wordt verlicht door het laatste uurtje zon van de dag. Ik zou je willen aanraden om, binnen een half jaar, het album ook op die manier te luisteren.
Elk nummer uitgebreid beschrijven, heb ik altijd moeilijk gevonden. Ik doe een poging, maar voel je vrij om dit deel over te slaan. Muziek-naar-woorden komt nooit tot zijn recht vind ik.
De bonzende verdronken drum op de opener en titeltrack, To Forget, neemt je als luisteraar mee op die herfstwandeling. Na de intro trekt Black Shroud de melancholie-motor op gang: "Coming to find this now is over". A Sea Estranging Us doet er nog een schepje bovenop. De zee van reverb is sterk aanwezig op zowat elk instrument in dit nummer (en in feite doorheen het hele album). De vocals gaan hier mee in op en de percussie zorgt voor enige houvast. Met de chorus van All My wordt het even wat 'poppier'. Sad, Sad Song en Every Blade of Grass hebben een wat meer open gevoel (relatief natuurlijk in een weemoedig album als dit). Maya's Song legt de basis voor wat het hoogtepunt wordt: vanaf Your Hand telt niets meer op deze wereld. Wat dit nummer voor mij betekent, valt niet uit te leggen in woorden. Ik kan het alleen maar ervaren, volledig in mezelf gekeerd. Het roept niet noodzakelijk een bepaalde persoonlijke gebeurtenis of periode op; gewoon een gevoel. De zang van Sonja Larson in combinatie met de strijkers en piano is hemels. Nadat Your Hand uw hart heeft uitgerukt, kun je nog even bekomen met Of This Sorrow, vredig eindigend met het tjirpen van de krekels en het ruisen van het gras na deze heel persoonlijke wandeling.
Over genres kunnen we lang discuteren. De term 'atmospheric art-rock' komt vaak terug. Als ik het zelf zou moeten omschrijven, zeg ik dat het neigt naar ambient post-rock en dream pop. De beschrijving op de website van het label vind ik persoonlijk veelzeggender:
"Try to picture yourself walking a wide field or meadow in late summer and not only listen to the insect sounds and the wind moving the grass but also what’s underneath these sounds: a certain power of nature to prevail the inner struggles of one’s self."
Met dat laatste is alles gezegd. Ik hoop dat jullie een mooie luisterervaring hebben.
Fun fact 1: ondanks hun relatief lage bekendheid, is deze band toch op Europese tournée geweest en heb ik ze zowaar mogen aanschouwen in het ondertussen verloren gegane Magasin 4 in Brussel, samen met een handjevol mensen (net even opgezocht, op 15 mei 2012). Een herinnering waar ik heel dankbaar voor ben, dat ik ze heb mogen beleven.
Fun fact 2: zoals gezegd stond dit album reeds op mijn shortlist voor de eerste ronde. Het album bleek toen echter compleet onvindbaar te zijn online; geen Spotify, geen YouTube of Bandcamp... Ik heb daarom gemaild naar het label met de vraag om het album op Spotify (in België) beschikbaar te maken, zodat ik mijn AOTW kon voorstellen. Ik kreeg een vriendelijk antwoord met een gratis download van het album en de mededeling dat ze mijn vraag rechtstreeks gingen doorspelen naar West Thordson, die de rechten op het album bezat. Voor AOTW heb ik er toen helaas niks meer van gehoord. Intussen zijn we enige tijd verder en is het album warempel op Spotify verschenen. Ik blijf in de waan dat mijn mailtje er voor iets tussen zat.
Fun fact 3: West Thordson componeerde filmmuziek voor M. Night Shyamalan's Split en Glass. Wie luistert naar de soundtrack van Split, herkent op een bepaald moment de intro van de titeltrack 'To Forget':
Fun fact 2: zoals gezegd stond dit album reeds op mijn shortlist voor de eerste ronde. Het album bleek toen echter compleet onvindbaar te zijn online; geen Spotify, geen YouTube of Bandcamp... Ik heb daarom gemaild naar het label met de vraag om het album op Spotify (in België) beschikbaar te maken, zodat ik mijn AOTW kon voorstellen. Ik kreeg een vriendelijk antwoord met een gratis download van het album en de mededeling dat ze mijn vraag rechtstreeks gingen doorspelen naar West Thordson, die de rechten op het album bezat. Voor AOTW heb ik er toen helaas niks meer van gehoord. Intussen zijn we enige tijd verder en is het album warempel op Spotify verschenen. Ik blijf in de waan dat mijn mailtje er voor iets tussen zat.
Fun fact 3: West Thordson componeerde filmmuziek voor M. Night Shyamalan's Split en Glass. Wie luistert naar de soundtrack van Split, herkent op een bepaald moment de intro van de titeltrack 'To Forget':
Laatst bewerkt:
)
