Sooner, een Belgische streamingdienst, biedt een uitgebreide selectie aan films, variërend van onafhankelijke producties tot tijdloze meesterwerken. De catalogus wordt regelmatig aangevuld en het platform heeft verschillende abonnementsvormen, maar biedt ook de mogelijkheid om afzonderlijk een film te huren.
Het verhaal wordt verteld via een drieluik, waarbij elk deel vanuit een ander perspectief wordt belicht. In het eerste deel staat de moeder centraal, vervolgens verschuift de focus naar de leraar en ten slotte draait het derde deel om Minato en zijn beste vriend Yori, waarbij de gebeurtenissen worden ontrafeld vanuit hun oogpunt. Kore-eda's onthulling van de waarheid is doordrenkt van onschuld, waardoor je als kijker wordt uitgedaagd om je eigen perceptie van het verhaal te heroverwegen. Dit vereist vakmanschap en creativiteit, kwaliteiten die Hirokazu Kore-eda moeiteloos toont. Hoewel het eerste deel van de film traag op gang komt, werd ik al snel meegezogen in het web van veranderende waarheden en valse beschuldigingen. Dit is een film die tijd nodig had om te bezinken, voordat ik de volledige impact van het verhaal kon begrijpen.
De film wordt nog versterkt door de krachtige muzikale score van Ryuichi Sakamoto (1952-2023), tevens zijn laatste compositie voor een langspeelfilm.
Het verhaal is eenvoudig maar doeltreffend, met weinig dialoog, en schetst een leven dat gevuld is met kleine momenten van geluk. Zelfs wanneer de routine doorbroken wordt, zoals door het onverwachte bezoek van een nichtje, blijft Hirayama onveranderd in zijn kijk op de wereld. Als hij spreekt is het met een zekere onhandigheid maar altijd oprecht, zonder enige vorm van bitterheid. Zijn introverte aard gaat gepaard met een grote vriendelijkheid en tederheid.
Wim Wenders staat bekend als een toonaangevend regisseur en zijn filmografie spreekt voor zich. Met Perfect Days heeft hij een poëtische reflectie van iemands alledaagse leven gemaakt, een bewust kleine film met een mooie boodschap. Elke dag brengt nieuwe ervaringen met zich mee: een nieuw liedje, een nieuwe foto om te maken, de glimlach van een vreemde. Perfect Days is een film die ik kan aanbevelen en die ik zelf nog vaak zal bekijken.
Nobody Has to Know is een intiem en bescheiden verhaal over de band tussen twee personen. De film speelt zich af in het prachtige landschap van Schotland, wat de adembenemende uitzichten nog aantrekkelijker maakt om naar te kijken. Elke scène werd visueel perfect in beeld gebracht en ik kon niet anders dan versteld staan van de fotografie.
Beide hoofdrolspelers zetten hun rol goed neer en zijn prima op elkaar ingespeeld. Het verhaal is eenvoudig. Er zijn geen grootse mysteries of overweldigende spanningen, maar eerder een kalme en bedachtzame verkenning van relaties en emoties. Met een speelduur van anderhalf uur biedt Nobody Has to Know de perfecte balans tussen verhaalontwikkeling en diepgang - net genoeg om mijn filmavond compleet te maken. Nobody Has to Know is een mooie film die me een prettige kijkervaring bood, maar hou de zakdoeken klaar, want helaas is niet alles rozengeur en maneschijn.
Monster
In Monster, de nieuwste film van Kore-eda Hirokazu, worden opnieuw de thema's van verdriet en familiebanden onderzocht, kenmerkend voor Hirokazu’s oeuvre. De film opent met een scène waarin een gebouw in brand staat, terwijl alleenstaande moeder Saori en haar twaalfjarige zoon Minato vanaf het balkon van hun appartement toekijken. Het wordt al snel duidelijk dat Saori zich zorgen maakt om haar zoon, die zich de laatste tijd vreemd gedraagt. Hij lijkt stress te hebben door een conflict op school waarbij hij ook fysiek werd aangevallen. Wanneer de verdenking op een jonge leraar valt, wordt deze door de schooldirectie tot zondebok verklaard om de reputatie van de school te beschermen.Het verhaal wordt verteld via een drieluik, waarbij elk deel vanuit een ander perspectief wordt belicht. In het eerste deel staat de moeder centraal, vervolgens verschuift de focus naar de leraar en ten slotte draait het derde deel om Minato en zijn beste vriend Yori, waarbij de gebeurtenissen worden ontrafeld vanuit hun oogpunt. Kore-eda's onthulling van de waarheid is doordrenkt van onschuld, waardoor je als kijker wordt uitgedaagd om je eigen perceptie van het verhaal te heroverwegen. Dit vereist vakmanschap en creativiteit, kwaliteiten die Hirokazu Kore-eda moeiteloos toont. Hoewel het eerste deel van de film traag op gang komt, werd ik al snel meegezogen in het web van veranderende waarheden en valse beschuldigingen. Dit is een film die tijd nodig had om te bezinken, voordat ik de volledige impact van het verhaal kon begrijpen.
De film wordt nog versterkt door de krachtige muzikale score van Ryuichi Sakamoto (1952-2023), tevens zijn laatste compositie voor een langspeelfilm.
Perfect Days
Hirayama volgt een strikte dagelijkse routine. Zijn weekdagen beginnen steevast met het vertrouwde geluid van de straatveger, gevolgd door het gebruikelijke ritueel van tandenpoetsen, het trimmen van zijn snor, het aantrekken van zijn werkoverall en het halen van een blikje koffie uit de automaat. Daarna stapt hij in zijn auto en rijdt hij naar Tokyo, waar hij als schoonmaker van openbare toiletten werkt. Hij heeft een passie voor muziek, literatuur en de natuur en zijn favoriete hobby is het maken van analoge foto's van bomen.Het verhaal is eenvoudig maar doeltreffend, met weinig dialoog, en schetst een leven dat gevuld is met kleine momenten van geluk. Zelfs wanneer de routine doorbroken wordt, zoals door het onverwachte bezoek van een nichtje, blijft Hirayama onveranderd in zijn kijk op de wereld. Als hij spreekt is het met een zekere onhandigheid maar altijd oprecht, zonder enige vorm van bitterheid. Zijn introverte aard gaat gepaard met een grote vriendelijkheid en tederheid.
Wim Wenders staat bekend als een toonaangevend regisseur en zijn filmografie spreekt voor zich. Met Perfect Days heeft hij een poëtische reflectie van iemands alledaagse leven gemaakt, een bewust kleine film met een mooie boodschap. Elke dag brengt nieuwe ervaringen met zich mee: een nieuw liedje, een nieuwe foto om te maken, de glimlach van een vreemde. Perfect Days is een film die ik kan aanbevelen en die ik zelf nog vaak zal bekijken.
Nobody Has to Know
Het rustige leven van Phil (Bouli Lanners) wordt abrupt verstoord wanneer hij getroffen wordt door een beroerte. Gelukkig staat Millie (Michelle Fairley), de dochter van zijn werkgever, klaar om hem te verzorgen. Hun relatie blijkt echter gecompliceerder dan verwacht, want Millie herinnert Phil aan dat ze ooit geliefden waren maar dit verborgen hielden voor de rest van de gemeenschap. Na verloop van enkele weken beginnen Phils herinneringen langzaam terug te keren, wat de vraag doet rijzen: was hij ooit echt samen met Millie?Nobody Has to Know is een intiem en bescheiden verhaal over de band tussen twee personen. De film speelt zich af in het prachtige landschap van Schotland, wat de adembenemende uitzichten nog aantrekkelijker maakt om naar te kijken. Elke scène werd visueel perfect in beeld gebracht en ik kon niet anders dan versteld staan van de fotografie.
Beide hoofdrolspelers zetten hun rol goed neer en zijn prima op elkaar ingespeeld. Het verhaal is eenvoudig. Er zijn geen grootse mysteries of overweldigende spanningen, maar eerder een kalme en bedachtzame verkenning van relaties en emoties. Met een speelduur van anderhalf uur biedt Nobody Has to Know de perfecte balans tussen verhaalontwikkeling en diepgang - net genoeg om mijn filmavond compleet te maken. Nobody Has to Know is een mooie film die me een prettige kijkervaring bood, maar hou de zakdoeken klaar, want helaas is niet alles rozengeur en maneschijn.
