Killjoy

Games rond de Olympische Spelen zijn in het verleden niet altijd een garantie voor veel spelplezier gebleken. Een veelvoud aan korte minigames waarvan de meeste lijken te draaien rond het razendsnel rammen op je controller, het is die perceptie die het idee van een game rond de Olympics niet bepaald aanlokkelijk maakt. Met de game naar aanleiding van de Olympische Spelen in Tokyo probeert SEGA echter die banvloek te doorbreken door te kiezen voor variatie en toegankelijke fun.

Nostalgie is een raar beestje. We leven in een tijd waarin dertigers massaal tickets kopen om naar Spring in het Sportpaleis te gaan kijken, terwijl we vijftien jaar terug Jelle Cleymans eigenhandig op de trein naar Oostende hadden geschopt. Zodra je een bepaalde leeftijd gepasseerd bent krijg je nu eenmaal last van een aandoening genaamd oudezakkenitis, waarbij je alles uit je jonge jaren door een roze bril gaat bekijken. Dat gaat van Bieke Crucke die er als tienermeisje eigenlijk al veertig uitzag, tot films als Beverly Hills Ninja die geen cinematografisch meesterwerk meer blijkt te zijn en games die de tand des tijds niet bepaald schitterend hebben doorstaan. Hoe het Alex Kidd in Miracle World DX in zijn remake vergaat, dat lees je uiteraard in de review.

Het is niet gemakkelijk om anno 2021 een geile oude man te zijn. We leven in een tijd van politieke correctheid en MeToo, waarin gluren met een sterrenkijker naar de tienerdochter van de buren je een schop in Uranus en een contactverbod oplevert. Waar een hardnekkige wil is, daar is echter een weg. Dat bewijst ieders favoriete geilneef Larry Laffer. Niet alleen houdt deze held van middelbare leeftijd nog steeds de vlag van de slechte smaak stijf omhoog, hij doet ook zijn uiterste best om het stoffige point and click genre wat nieuw leven in te zuig...blazen!! Ow boy, dit wordt zo een soort review zeker?

Song of Horror opent met Daniel, een aan lager wal geraakte verslaafde die uit de financiële put probeert te kruipen door klusjes voor zijn baas op te knappen. Wanneer je taak erin bestaat om naar een creepy huis te trekken en daar te gaan onderzoeken wat er met een teruggetrokken auteur gebeurd is zou ik toch nog even mijn arbeidsvoorwaarden er op na lezen. We hebben allemaal The Haunting gezien en Resident Evil gespeeld, we weten allemaal dat je dat soort griezelige landhuizen moet omgaan zoals een grootverdiener met belastingen doet. Gewoon vermijden en naar Monaco trekken, maar zeker niet naar binnen gaan om uit te zoeken wat dat rare geluid te betekenen heeft. Daniel ziet echter het spreekwoordelijke bos door de bomen niet en probeert te achterhalen waar die mysterieuze muziek vandaan komt. Kijk, zo wordt je dus te grazen genomen door een geest.

Eerste indrukken zijn vaak misleidend. De eerste twee uren is MechWarrior 5: Mercenaries een redelijke game. Het voelt allemaal een tikje inspiratieloos en saai aan. Standaard tutorials die de controls en concepten aanleren en het “O nee, de slechteriken hebben mijn pappie vermoord“-plotje op de rails zetten. Het voelt in het begin aan alsof MechWarrior 5 een inwisselbaar rondje knallen gaat worden waarin je als Pietje Kortstaart, of hoe je held ook mag heten, wraak gaat nemen op de moordenaars van je vader die heel gemeen zijn. Dan wordt het echter beter.

Valet service is in onze contreien nauwelijks bekend, maar is over de grote plas een ingeburgerd gegeven dat me eerlijk gezegd de stuipen op het lijf jaagt. Het komt erop neer dat wanneer je naar een club of restaurant gaat je vervolgens aan de ingang de sleutels van je wagen overhandigt aan een medewerker die de bolide voor je gaat parkeren. Je geeft een totale vreemde dus wat geld om je persoonlijke batmobile te gaan stallen en die na je avondje uit, hopelijk intact, terug te krijgen. Heb ik last van vertrouwensproblemen wanneer ik zeg dat het idee van een random kerel die met mijn wagen een ritje gaat maken niet meteen het begin zou markeren van een zorgeloos avondje uit? Draagt Manuel wel goed zorg voor mijn vierwielig monster is alles wat steeds door mijn gedachten zou flitsen. Het is met die nachtmerries dat Very Very Valet lijkt te spelen. Het is een game die opgezet is uit klanten die hun wagens veilig geparkeerd willen zien en de Valets die zoveel mogelijk voertuigen aan...

Kijk eens aan, het is een nieuwe first-person horror game. Er zijn weinig genres die de voorbije jaren zo een opmars gemaakt hebben onder kleine studio’s dan dit. Enge stukjes verhaalvertelling in een claustrofobische setting waar het vechten om te overleven is tussen de jumpscares door? Wanneer het goed gedaan is ben ik fan. Helaas is zoiets makkelijker gezegd dan gedaan en krijg je voor elke SOMA en Outlast meerdere Agony’s die de plank volledig mis slaan. Of Maid of Sker wel de juiste balans weet te vinden ontdek je in de review.

Het is met gemengde gevoelens dat ik Assassin’s Creed Valhalla terug opstart. Tientallen uren heb ik namelijk door Engeland gedwaald op plundertochten, missies en afleidingen. Honderden icoontjes heb ik weggewerkt op de grote map die de spelwereld weergeeft om mijn haast obsessieve drang naar voltooiing te bevredigen. Het was een lange tocht vol hoogtepunten, dieptepunten en de occasionele dosis tijdverspilling eigen aan dit soort games, maar ik was klaar. Tot Ubisoft dus besloot om de eerste van twee uitbreidingen uit te brengen in de vorm van Wrath of the Druids, waarin je een nieuw land vol avonturen en afleidingen mag gaan ontdekken. “Just when I thought I was out, they pull me back in” zoals Michael Corleone het in The Godfather Part III zo treffend wist te brengen. Of de eerste expansie voor Valhalla een aanbod is dat je niet kan weigeren of eerder vissenvoer kom je uiteraard in deze review te weten.

Skate City is één van de vele kleine mobile games die recent de sprong richting grote consoles gewaagd hebben. De game verscheen in 2019 als een exclusiefje voor Apple Arcade en wist daar behoorlijk te bekoren met een combinatie van een goede besturing en een prettige artstyle. Of de game het in zijn mars heeft om ook op console een kickflip te scoren, of eerder voluit op de bek gaat, dat merk je in de review.

Het was een broeierig warme zomeravond in New York de eerste keer dat ik kennismaakte met baseball. Ik stond op een overvolle metro gevuld met een overdaad aan oranje en blauwtinten en keek diep in de hazelbruine ogen van het meisje dat ik een paar dagen eerder in de Apple Store had leren kennen. Wanneer een Amerikaans meisje je uitnodigt voor een “sportsgame”, dan meent ze dat ook. Tijdens de benauwende rit voelde je de anticipatie van het publiek in de aanloop naar een belangrijke match van hun thuisteam, een anticipatie die tijdens de wandeling naar het imposante Citi Field Stadium enkel in crescendo ging. Let’s go Mets! Het is die sfeer en hazelbruine ogen en zomersproetjes die ik steeds met de sport ben blijven associëren, want eerlijk? Ik snapte geen bal van de regels van baseball.

Er gaat een zekere aantrekkingskracht uit van het bouwen van iets. Of het nu gaat om een doos LEGO die je langzaam ziet uitgroeien tot een Millennium Falcon of een doos van Ikea die je omvormt tot een kast genaamd Svensson, het gevoel iets “gemaakt” te hebben is onmiskenbaar bevredigend. Dat verklaart het succes dat building-sims op console de voorbije jaren gehad hebben. Ziekenhuizen, pretparken, Zuid-Amerikaanse dictaturen en complexe metropolen, dat alles en meer is er recent de revue gepasseerd. Ook Buildings Have Feelings Too lijkt in eerste instantie een schattige variatie op dit thema te gaan brengen, maar kiest toch voor een andere aanpak. Dit is een game waarin je weliswaar probeert een grote stad uit te bouwen, maar dat doe je hier niet door budgetten en grondstoffen te beheren, maar door rekening te houden met de gevoelens van je gebouwen.