Squidward

Redactrice
Squidward

Squidward

Redactrice
Review: Dungeon Alchemist
  • 1
  • 2
Als kind heb je soms vreemde droomjobs. Die van mij - of eentje van die van mij - was ‘achtergronden tekenen’. Ik kon met grote bewondering naar tekenfilms zitten kijken, met al mijn aandacht op wat áchter de personages gebeurde. Al die fijn uitgetekende omgevingen, met honderden raampjes waar allerlei levens konden worden geleefd … Ik vond het fantastisch. Dromen over hoe het zou zijn om er rond te lopen, alles wat mogelijk was met wat fantasie. Ja, ik zou het graag gedaan hebben. Want het decor, de wereld, is toch wat je project leven geeft. Je kan Belle wel laten rondwaren in een kasteel, maar die bibliotheek spreekt dertig jaar later nóg tot de algemene verbeelding. Alles is nu eenmaal mooier als de setting goed zit.
De onvoorstelbare puzzel van hoe Tetris tot bij ons kwam
  • 0
  • 1
Een Nederlandse man met Indische roots die midden de jaren tachtig voor Amerika en Japan naar het communistische Rusland trok, met gevaar voor eigen leven. Klinkt als een thriller en dat was/wordt het ook. Waarom deed deze man, Henk Rogers, dat? Voor Tetris! Nee, geen top secret, for your eyes only spionagedossier. Het spelletje Tetris. Dat spel werd in 1984 door Aleksej Pazjitnov ontwikkeld, toen hij op de Technische Universiteit van Moskou werkte. Genaamd naar tetronimo’s (blokjes bestaande uit vier vierkantjes) ging Tetris al snel de universiteit rond en raakte het uiteindelijk zelfs in Hongarije.

Omdat de Sovjet-Unie op een welbepaalde manier werkte, bleven alle inkomsten maar ook de rechten van Tetris eigendom van de staat. Toen Henk Rogers de game onder ogen kreeg bij een bezoek aan Moskou, zag hij een enorm potentieel … en stapte hij het gevecht van zijn leven in. Tetris belooft een cold war thriller te zijn met een heel uniek verhaal. We zien onder andere...
Review: Trenches
  • 0
  • 2
Zowel de Eerste als de Tweede Wereldoorlog komen in de gamewereld vaak aan bod. Er zijn enorm veel imposante veldslagen en campagnes die je op je geliefde platform kan gaan spelen en dat op vaak meeslepende wijze. Er is iets in de combinatie waargebeurd en de relatieve - en in het geval van de Groote Oorlog ook effectieve - lowtech waar je mee aan de slag moet, die het een fascinerend gegeven maken om spellen op te baseren. Ik heb zelf al met veel plezier - maar weinig succes - een aantal keer het strijdgeweld opgezocht. Wat voor mij een nieuw concept was: een horror game die zich afspeelt tíj́dens een grote oorlog. En ik geef toe, mijn eerste nieuwsgierigheid lag dicht bij mijn ick factor, want was dit niet een beetje … fout? Duik met mij de loopgraven in en we ontdekken het samen.
Seriereview: Interview with the Vampire
  • 0
  • 0
Gisteren vond ik op internet zo een meme waarvan je zegt ‘He, nooit op gelet.’: Sinds de jaren zeventig had elk decennium zijn ‘little yellow dude. In de jaren zeventig was er Woodstock uit de Peanuts comics, daarna Pac-Man, Bart Simpson, SpongeBob en als laatste de Minions. Wat men allemaal niet bedenkt. De stijl van jeans, lengte van rokken, snit van een snor … Van muziekstijl tot ondergoed, tijdsperiodes hebben allemaal eigen karakters, eigen invullingen. Dat kan ook gezegd worden over de vampier, dit creatuur onderging ook al verschillende incarnaties.
Review: Fire Emblem Engage
  • 0
  • 3
Fire Emblem bestaat ondertussen drieëndertig jaar. Drieëndertig! Dat zijn zeventien spellen in de saga en vijf spin-offs. Al zijn de games pas na 2001 naar Europa en Amerika gekomen - na gebruik van de personages in Super Smash Bros. Melee - en al duurde het even voor FE zijn publiek hier echt vond, sinds Awakening (2012) kan elke nieuwe telg rekenen op een enthousiast onthaal. Slaagt Fire Emblem Engage erin om de speler te engageren (ha!)? Ik ging met het spel aan de slag en ik kan nu al zeggen, het was moeilijk om mijn Switch neer te leggen.
Seriereview: The Thing About Pam
  • 0
  • 3
‘Djeezes, Pam …’ was eigenlijk gewoon mijn plaatshoudertje terwijl ik de reeks bekeek, maar nu ik door de zes afleveringen ben, is het eigenlijk wel een toepasselijke uitdrukking. Djeezes, Pam … Het zijn vaak de gewoonste mensen die je met open mond achterlaten. Ik heb in dit kort stukje jaar al een aantal series bekeken - wat moet je anders met dit weer - met verschillende insteken, groots of fantastisch of somptueus. Het verhaal van Pamela Marie Hupp steekt ze allemaal voorbij qua niveau W The Actual F.
I scream, we all Scream en dat al voor de zesde keer!
  • 0
  • 2
Mooie jonge mensen achtervolgen en afslachten met een groot mes, het blijft een populair tijdverdrijf. In mijn tienerjaren was Scream dé heropleving van de slasherfilm en ondertussen zijn we aan film nummer zes. Dat maakt dan netjes twee trilogieën, maar - getuige Saw - dat wil niks zeggen over hoe lang er nog kan doorgegaan worden. Dit voorjaar is Ghostface terug in de bioscoop, dit keer weliswaar zonder heldin van het eerste uur Sidney Prescott, want Neve Campells loonvoorstel was niet wat zij aanvaardbaar vond. Heel erg jammer, maar ergens wel te begrijpen want Sidney = Scream en omgekeerd. Gelukkig is er Jenna Ortega, op wie we absoluut kunnen vertrouwen voor een sterke prestatie.

Zoals we al konden zien in de teaser eind vorig jaar, is Woodsboro achtergelaten en gaat het verhaal verder in New York City. Sam en Tara proberen een nieuwe start te maken in de grote stad. We merken dat Sam het nog zwaar heeft met wat ze meegemaakt heeft. Ze vreest dat ze een duisternis in zich...
Filmreview: She Said
  • 0
  • 3
De geschreven pers is al lang niet meer wat het ooit was (en zal noei nie meer wurre wa het was). Te veel freelancers, weinig consistentie en niet vaak nog geneigd om oprecht kritisch te zijn, nee, het proberen bijbenen met de online 24/7 nieuwscultuur blijkt voor veel kranten moeilijk. Alles hapklaar, weinig tijd of interesse voor diepgaand werk. Nochtans bewijzen sommige journalisten nog elk jaar dat wie zich vastbijt, met heel sappige botten kan bovenkomen.
Sebastian Stan staat scherp in Sharper
  • 0
  • 0
Let me give you a piece of advice: if you’re going to steal, steal a lot. Een opmerkelijke openingszin voor de trailer van Sharper, een Apple Original film die op 17 februari uitkomt. Sebastian Stan is als Bucky Barnes de publieke harten binnengevlogen, maar werkt ondertussen ook hard om het MCU te overstijgen. Zijn grootste wapenfeit tot nog toe buiten Marvel, is Pam & Tommy, waar hij hair metal wild dude Tommy Lee neerzet. Nu zet hij zijn tanden in de neo noir thriller Sharper. Samen met Julianne Moore en John Lithgow staat hij in een thriller waarin niks of niemand zal zijn wat ze lijken.

Max (Stan) is de zoon van Madeline (Moore) Moeder heeft een nieuwe vriend, een heuse miljardair (Lithgow). Max verdient echter de kost als oplichter en confidence man en ziet in zijn nieuwe stiefvader een doelwit dat te goed is om te laten passeren. Helaas (voor Max) lijkt Madeline voluit de kant van haar partner te kiezen en een eerste poging eindigt met zoonlief in...
DCI John Luther is terug in The Fallen Sun
  • 0
  • 3
In 2010 maakte de wereld kennis met DCI John Luther (en Alice Morgan!) in de BBC reeks ‘Luther’. De kijker leert het personage kennen als een vastberaden flik, lid van de Serious Crimes Unit (later de Serious & Serial Unit). John Luther is op het obsessieve af bijna geconsumeerd door zijn job. Dat merken we aan zijn privé leven (in feite geen) en hoe hij er niet in slaagt om een ‘af’ knop te vinden. De duisternis waar de job hem in brengt, past hem bijna zo goed als zijn iconische mantel. Door vijf seizoenen volgden fans de DCI door talloze spannende en gruwelijke momenten, zich afvragend hoeveel één man gevraagd om te geven kan worden. Een extra dimensie kwam door de ingewikkelde relatie die Luther ontwikkeld met de briljante maar psychopate (beetje maar) Alice.

De roep om meer Luther is nooit gestild en de gebeden zijn nu verhoord: vanaf 10 maart komt op Netflix de film Luther: The Fallen Sun. Na seizoen vijf was er absoluut nog mogelijkheid om het verhaal verder...
De honderdste Liam Neeson is Marlowe
  • 0
  • 3
And in walked this dame, she was hot stuff and she was trouble. Lees dat zinnetje in een Humphrey Bogart stem en je zit meteen in een rokerig kantoor van een geharde privé detective, anno 1942 ergens. De klassieke American Noir. De beste films zitten er tussen: The Maltese Falcon, Double Indemnity, The Big Sleep, … Enkele van deze films, ook Lady in the Lake bijvoorbeeld, hebben als hoofdpersonage Philip Marlowe. Het personage debuteerde in de boeken van Raymond Chandler, maar maakte heel snel de overstap naar het zilveren scherm.

Dit jaar komt Philip Marlowe (geheel terecht) terug onder de publieke aandacht en wel in de honderdste (100!) film van Liam Neeson. De film blijft trouw aan de glamoureuze setting van de jaren dertig, waarin Neeson’s Marlowe op zoek moet naar de ex-minnaar van een rijke jonge vrouw (die ook nog eens de dochter van een bekende filmster is). Moeder en dochter worden vertolkt door Diane Kruger (Inglorious Basterds, National Treasure) en de...
Seriereview: The Serpent Queen
  • 0
  • 2
Geschiedenis is een kwestie van overlevering en net als bij het bekende fluisterspel, is na een tijdje de oorspronkelijke waarheid nog moeilijk uit te puren. Wat na vele jaren nog overblijft van een mens zijn leven, zijn de anecdotes, de verhalen die blijven plakken. Dan kan je gerust heel je leven een brave kerkganger geweest zijn, als je een keer uit je slof geschoten was toen een kleinkind een bal door de ruit shotte, ben je tien generaties later over-over-overgrootoom Karel met een huis vol breekbare kostbaarheden en een kort lontje. Gaf je een keer een snoepje aan het buurmeisje, ben je na honderdvijftig jaar de heks met het peperkoeken huisje. Wij zijn geen meester van ons karakterieel erfgoed. The Serpent Queen laat ons persoonlijk kennismaken met iemand wiens rekening door overlevering gemaakt werd: Catharina de Medici.
De jacht gaat verder in Hunters seizoen twee
  • 1
  • 1
Ik dacht niet dat het er nog van ging komen, twee jaar is tenslotte een lange tijd in televisieland, maar deze week komt er dan toch een tweede seizoen van Hunters, op Prime. Sowieso kijk je altijd wel -op zijn minst even- als je ‘Al Pacino’ ziet staan (al maakt ook Al wel eens een foutje) en Hunters stelde twee jaar geleden absoluut niet teleur. Het is dan ook een heel interessante invalshoek en eentje die niet zo heel gek bij de haren getrokken is. De hunters jagen op Nazis. Iets wat tot vandaag nog gedaan wordt. Wie heeft niet nog de verhalen gevolgd van de zoektocht naar de Mengeles, de Barbies en de Eichmanns. Er zijn ook heel knappe verfilmingen en documentaires van deze speurtochten te zien.

Hunters neemt de kijker mee naar 1977. Een Joods echtpaar komt gewelddadig om het leven en hun kleinzoon - Jonah - zint op wraak. Hij maakt tijdens de traditionele rouwperiode (Shiva) kennis met Meyer Offerman, een intrigerende figuur die hem een ‘geleide’ voor zijn wraakzucht biedt...
12 Angry Men: nog steeds kwaad, maar nu in 4K
  • 0
  • 0
Films die iedereen moet gezien hebben en go … Een onderwerp waar je uren kan over gaan discussiëren en een heel aantal tips zal uit meenemen. Sommige films zijn echter zonder enige twijfel vaste klant op de lijst, je kan er cinematografisch gewoon niet rond. 12 Angry Men van Sidney Lumet, uit 1957, is één van die films. De premisse van het verhaal lijkt eenvoudig: een tiener staat terecht voor moord. Twaalf mannen vormen de jury. Twaalf stemmen die één gelijke noot moeten vinden. Alles doorheen een broeierige zomerdag. Simpel, toch? Maar wat een meesterwerk maakt Lumet ervan, met behulp van een cast om U tegen te zeggen: Henry Fonda, Martin Balsam, Jack Klugman, Lee J. Cobb, … Drie Oscarnominaties sleepte de prent in de wacht (Beste Film dat jaar was Bridge Over The River Kwai).

Vanaf 28 maart van dit jaar komt Kino Lorber met de 4K Ultra HD-uitgave van 12 Angry Men. Kino Lorber bestaat ondertussen bijna vijftig jaar en brengt film zowel in de zalen als de huiskamers. Ze...
Astérix en Obelix op hun verste reis naar The Middle Kingdom
  • 0
  • 1
La douce France, het bracht ons al zoveel! Wijn, kaas, croissants, Monet, gele hesjes en witte vlaggen … én mijn favoriete stripreeks: Asterix (‘Astérix’ en Français). Ik lag als kind al krom met de namen, ik ging zelfs op zoek naar de strips in andere talen om te zien wat ze er daar van maakten. De dappere Galliërs met hun toverdrankje zijn in eigen land nationaal erfgoed. Toen de reeks zestig jaar oud werd, kwam er zelfs een speciale munt van twee euro op de markt.

Sinds 1967 zijn er zowel animatie- als live action-films rond Asterix en Obelix gemaakt en het moet gezegd: de films zijn stuk voor stuk uitstekend. Asterix en Cleopatra uit 1968 is een komisch pareltje. De speelfilms met Depardieu als Obelix staan in verschillende lijsten met beste Franse komedies ooit. Nee, als het op stripadaptaties aankomt kan een DC, bijvoorbeeld, veel leren van Frankrijk. Op 1 februari nippen we terug aan de magische toverdrank. Na missies in Egypte, Groot-Brittannië, met vikings...
Seriereview: Les Papillons Noirs
  • 0
  • 3
Heeft een belofte een vervaldatum? Met die ene vraag werd ik binnengezogen in het verhaal van Les Papillons Noirs. Het valt mij nu ook voor het eerst op, dat ik voor relatief veel Frans te kijken, relatief weinig - oké, geen - Frans materiaal review. Dat heeft, volgens mij, veel met de sfeer te maken. Bij Angelsaksische producties is er vaak een luide trom. This is an important stóry. Let us tell you this stóry. Volstrekt gerechtvaardigd. Bij Franse producties is er iets … intiemers, bijna. Alsof je in vertrouwen iets te horen krijgt. Zelfs bij zware histoires heb je een gevoel alsof men je zegt ‘hey, psst, je doet ermee wat je wil, maar luister hier eens naar.’ Misschien ben ik te melancholisch met Eindejaar, maar bekijk het zelf eens en dat gevoel bekruipt je zeker met Les Papillons Noirs.
Women Talking, maar nog steeds weinig gehoord
  • 0
  • 3
Denken wij even samen terug naar de vroege jaren negentig. Op weekendnamiddagen waren er steeds gezinsvriendelijke reeksen om te volgen en eentje daarvan was Road to Avonlea. Rinkelt er nog een belletje? Blond meisje uit de stad komt in landelijk dorp terecht? Enfin, het doet hier eigenlijk niks terzake behálve dat Sarah Polley, dat blonde meisje, nu groot is en al een hele tijd ook aan de andere kant van de camera staat en daar meer dan gesmaakte resultaten mee haalt. Haar nieuwste project is Women Talking, een film waar al reikhalzend naar uitgekeken wordt, ook al is het verhaal allesbehalve eenvoudig.

Ik heb al eens, ooit, aangehaald dat Hollywood bij momenten eenzelfde verhaal op eenzelfde moment lijkt te ontdekken. Voor ‘Women Talking’ duikt de regisseur in de wereld van de Mennonieten, en afgesloten, conservatieve geloofsgemeenschappen zijn de laatste paar jaar een onderwerp van interesse geworden. Zij keren zich af van de moderne wereld, maar de moderne wereld vindt hen én...
Seriereview: House of the Dragon
  • 0
  • 8
Televisie-evenementen zijn van alle tijden. Al zolang de beeldbuis in ons leven is, zijn er redenen geweest om thuis te blijven. Onmisbaar, omdat er geschiedenis werd geschreven of gewoon om te kunnen meepraten aan de koffiemachine. En met de jaren zijn er steeds meer zenders en steeds grotere budgetten waardoor het lijkt alsof er elk seizoen meer en meer must see op de televisie komt. Ik ga toegeven dat ik met heel veel niet mee ben. Ik heb een paar dingen gemist. Niks om van omver te vallen, hoor, maar bijvoorbeeld Breaking Bad heb ik niet gezien. Zoveel seizoenen, de moed zakt mij in mijn (kekke) schoenen om eraan te beginnen. En dan krijgt alles nog eens spinoffs en prequels, sequels, reboots, … Dat wil niet zeggen dat ik immuun ben aan alles van hype. Game of Thrones heb ik hondstrouw gevolgd en toen dáár een prequel op kwam …
Review: Atari 50: The Anniversary Celebration
  • 0
  • 3
Retrogaming, in één woord dus, is een ‘ding’. Er zijn vijftig lange jaren verstreken sinds Pong zijn intrede maakte. Via deze virtuele ping pong raakte het concept “videospel” bij een breed publiek bekend. Sinds dat moment is er een evolutie geweest die je, qua snelheid, kan gaan vergelijken met die van het eerste vliegtuig tot de mens in de ruimte. De gamewereld is nu een miljardenindustrie, niet weg te denken en nog steeds constant op zoek naar nieuw, ander en beter. Bij retrogaming gaat men net terug gaat in de tijd, door consoles en spellen uit stoffigere tijden te verzamelen. Ook dit is een markt waar soms enorme bedragen over (of onder) de toonbank gaan. Het is al even een vaste categorie onder vintage verkopers (nog geen antiek, mentaal zijn we daar nog niet klaar voor … maar dat zal nog wel komen). Het mag dan ook niet verwonderen dat games in retrostijl en heruitgaves van klassieke spellen vaak fel gesmaakt worden.
Spin een Web of Wyrd met Hellboy
  • 0
  • 1
Anung Un Rama (op zijn hoofd staat een kroon van vlammen) is beter gekend als Hellboy, een half demoon die ooit als baby door Nazi-wetenschappers naar aarde is gehaald. Sinds 1993 zijn zijn avonturen te volgen in comics, er waren ook al films en de Right Hand of Doom (schattig!) heeft ook wat games op zijn actief. Volgend jaar komt Hellboy: Web of Wyrd de rangen vervoegen en alleen al op terminologie heb ik bij deze meer bijgeleerd dan anders. Web of Wyrd is een roguelite, wat dan weer de light (gettit?) versie is van een roguelike. Games die het patroon volgen van de klassieker Rogue. Elementen zoals willekeurige generaties van omgeving of permadeath (dood = dood = game over) en nog een aantal dingen. Daar waar een -like ze allemaal heeft, heeft een -lite er maar enkele. Iedereen is dankbaar voor een ontbreken van permadeath.

Hellboy: Web of Wyrd brengt de speler in een verhaal waar het Butterfly House centraal staat. Onze...
Terug
Bovenaan