De PlayStation 3 en Xbox 360 zullen waarschijnlijk het best herinnerd worden als de consoles waarop iconische reeksen zoals Gears of War, Assassin's Creed, Uncharted, The Last of Us of zelfs de moderne Call of Duty-games het levenslicht zagen. Het was een tijd van bruin- en grijstinten, waarbij cover shooters domineerden. Maar, het was ook een moment waarop ontwikkelaars heel wat creatieve vrijheid kregen, wat voor enkele zeer originele, soms ronduit bizarre games zorgde zoals Tokyo Jungle, NieR, Catherine, Asura's Wrath of Killer is Dead. Een titel die ook aboluut in dit rijtje past, is het in 2011 verschenen El Shaddai: Ascension of the Metatron.
El Shaddai: Ascension of the Metatron werd ontwikkeld door Ignition Tokyo, een studio die werd opgericht door voormalige Capcom- en Clover Studio-medewerkers. Aan het roer stonden Sawaki Takeyasu, de character designer van onder andere Devil May Cry en Okami, en Masato Kimura, die meewerkte aan Devil May Cry en Resident Evil. Zij kregen carte blanche bij de ontwikkeling van hun eerste game, maar helaas zou het ook de enige titel van de studio zijn. Ignition Tokyo werd opgedoekt kort voor de release van het spel, waardoor de geplande sequels ook nooit tot leven kwamen (hoewel Takeyasu later de IP opkocht en een soort van vervolg maakte voor Nintendo Switch en PlayStation 4 met The Lost Child). Dat er überhaupt sequels zouden komen, was eigenlijk al twijfelachtig, want El Shaddai: Ascension of the Metatron toonde zichzelf net iets te bizar voor het brede publiek, waardoor het geen commercieel succes was.
De tocht van Enoch neemt ons mee naar de toren van de Watchers, die zich ergens afgezonderd in tijd en ruimte bevindt. Hier moet hij zich doorheen de verschillende verdiepingen werken in de hoop de Watchers te stoppen en de ware toedracht achter hun rebellie te ontdekken. Hij staat er gelukkig niet helemaal alleen voor, want Enoch wordt bijgestaan door vier aartsengelen en Lucifel, die jouw vooruitgang rapporteert aan God en jouw persoonlijke gids is in dit bijzondere avontuur. Wat dit spel net zo bijzonder maakt, is de visuele stijl van de levels die je doorloopt. Elk hoofdstuk in het spel heeft namelijk zijn eigen unieke en artistieke stijl, waarbij je door de schilderachtige pracht vaak van de ene verwondering in de andere valt. Het spel speelt zelf met perspectieven waardoor je plots kan overschakelen van een 3D- naar een 2D-perspectief. Combineer dit alles met een soundtrack die even dromerig als bombastisch is, en je krijgt een audiovisuele tour de force die je een onvergetelijke ervaring voorschotelt.
Eigenlijk zou je El Shaddai: Ascension of the Metatron in vele opzichten kunnen zien als een soort van deconstructie van het genre van hack and slash-spellen zoals Devil May Cry, Bayonetta en de oude God of War-spellen. Zo zal je verder bijvoorbeeld verschillende keren vechten tegen de Watchers in de vorm van baasgevechten, waarbij je deze gevechten eigenlijk niet hoort te winnen. Je hebt slechts drie wapens, die een beetje de archetypes zijn van het genre. Er zijn ook rode orbs op te rapen vanaf het begin van het spel. Die zal je als speler steeds willen oprapen, maar deze krijgen eigenlijk pas hun nut na het vierde hoofstuk. Naast de gevechten zijn er heel wat platforming-gedeeltes in de levens en lijk je soms zelfs in een walking simulator te zitten. Maar ook spreekt Lucifel jou als speler zelfs rechtstreeks aan en grijpt hij op bepaalde momenten op verrassende wijze in. Bovendien is het spel ook heerlijk bizar, en dit niet enkel omdat het lijkt op een anime-interpretatie van een bijbels verhaal. Het spel zit vol met bizarre elementen, zoals Lucifel die wordt voorgesteld als een clubganger die via zijn smartphone contact onderhoudt met God of het feit dat de Nefilim worden voorgesteld als een soort van speelse worstenmannetjes.
Zoals je al kan raden, staat dit spel garant voor een bijzondere ervaring en ik was alvast blij om het na al die jaren nog eens te kunnen beleven. Dankzij deze HD-remaster krijg je verbeterde laadtijden en kan je rekenen op een hogere resolutie en betere frame rate, waarbij je ook hier kan kiezen tussen een HiRes-modus met een native HD-resolutie en een Action-modus, waarbij de frame rate prioriteit krijgt. Op Nintendo Switch speelt het spel bovendien geweldig in zowel handheld als docked modus. Verder krijg je met deze versie ook nog twee bonusitems, namelijk een digitale versie van de novelle Lucifer's Fall Chronicles of Ceta, die zich afspeelt na het einde van het spel, en een artbook, maar dat is minder relevant. Verder voegt deze remaster weinig nieuws toe aan het spel en is het vooral een opgepoetste versie die zeer getrouw aan de originele ervaring blijft, wat zich ook vertaalt in de lagere prijs van het spel. Als ik toch twee puntjes van kritiek mag geven, dan kan je niet heen om het feit dat sommige platforming-segmenten frustrerend kunnen zijn, vaak door het vaste perspectief van de camera. Daarnaast is er ook geen lock on-functie, wat niet echt handig is tijdens de gevechten, zeker als er meerdere vijanden aanwezig zijn op het scherm. Door de mobiliteit van de vijanden zat ik tijdens gevechten vaak ook in een verkeerde richting te slaan met mijn melee-wapens, wat toch wel wat klungelig oogde.
El Shaddai: Ascension of the Metatron werd ontwikkeld door Ignition Tokyo, een studio die werd opgericht door voormalige Capcom- en Clover Studio-medewerkers. Aan het roer stonden Sawaki Takeyasu, de character designer van onder andere Devil May Cry en Okami, en Masato Kimura, die meewerkte aan Devil May Cry en Resident Evil. Zij kregen carte blanche bij de ontwikkeling van hun eerste game, maar helaas zou het ook de enige titel van de studio zijn. Ignition Tokyo werd opgedoekt kort voor de release van het spel, waardoor de geplande sequels ook nooit tot leven kwamen (hoewel Takeyasu later de IP opkocht en een soort van vervolg maakte voor Nintendo Switch en PlayStation 4 met The Lost Child). Dat er überhaupt sequels zouden komen, was eigenlijk al twijfelachtig, want El Shaddai: Ascension of the Metatron toonde zichzelf net iets te bizar voor het brede publiek, waardoor het geen commercieel succes was.
Een hemelse ervaring
Met de IP terug in handen van Takeyasu besloot hij het spel een tweede kans te geven met zijn nieuwe studio Crim, waardoor we drie jaar geleden een HD-remaster voor pc kregen en sinds kort is deze remaster ook beschikbaar op Nintendo Switch. Dit was natuurlijk geweldig nieuws, want ook vandaag de dag blijft El Shaddai een bijzondere ervaring. Destijds werd het spel wat mis begrepen wegens verkeerde verwachtingen, gezien dit spel werd ontwikkeld door Devil May Cry-veteranen. Zij die een actietitel in deze trend hadden verwacht kwamen bedrogen uit. El Shaddai stond immers garant voor iets heel uniek en radicaal, en ik zou zelfs niet weten waar te beginnen om dit uit te leggen. Het verhaal bijvoorbeeld, is er eentje van bijbelse proporties en is geïnspireerd op het Eerste Boek van Enoch. Het spel plaatst je in de schoenen van Enoch die naar de aarde wordt gestuurd om de zeven gevallen engelen, ook gekend als de Grigori of de Watchers, terug naar de Hemel te brengen, voordat de Council of Heaven al het leven op aarde vernietigt met een zondvloed. De Watchers hadden immers voor een onnatuurlijke evolutie van de mensheid gezorgd en zich met hen verder geproduceerd, wat tot het ontstaan van de Nefilim leidde.De tocht van Enoch neemt ons mee naar de toren van de Watchers, die zich ergens afgezonderd in tijd en ruimte bevindt. Hier moet hij zich doorheen de verschillende verdiepingen werken in de hoop de Watchers te stoppen en de ware toedracht achter hun rebellie te ontdekken. Hij staat er gelukkig niet helemaal alleen voor, want Enoch wordt bijgestaan door vier aartsengelen en Lucifel, die jouw vooruitgang rapporteert aan God en jouw persoonlijke gids is in dit bijzondere avontuur. Wat dit spel net zo bijzonder maakt, is de visuele stijl van de levels die je doorloopt. Elk hoofdstuk in het spel heeft namelijk zijn eigen unieke en artistieke stijl, waarbij je door de schilderachtige pracht vaak van de ene verwondering in de andere valt. Het spel speelt zelf met perspectieven waardoor je plots kan overschakelen van een 3D- naar een 2D-perspectief. Combineer dit alles met een soundtrack die even dromerig als bombastisch is, en je krijgt een audiovisuele tour de force die je een onvergetelijke ervaring voorschotelt.
Allesbehalve alledaags
Dat de visuele presentatie zowat het hoofdelement van El Shaddai is, merk je onmiddellijk aan de interface van het spel, of liever het gebrek hieraan (al kan je dit wel aanzetten in het optiemenu). Het spel geeft het leveldesign alle kans om zich tentoon te stellen door elementen zoals een levensbar of andere HUD-elementen achterwege te laten. Hoeveel leven je nog over hebt, dien je bijvoorbeeld in ware Ghosts 'n Goblins-traditie af te leiden uit hoeveel stukken van je harnas je al hebt verloren. De afwezigheid van de interface kan je ook zien als een soort van minimalisme en dit concept zet zich ook door in de gameplay zelf van het spel. Zo is er helemaal geen upgradesysteem en gebruik je eigenlijk slechts vier actieknoppen tijdens het spelen. Je gebruikt slechts één knop om aan te vallen en één om te springen. De twee schouderknoppen gebruik je vervolgens om te blocken, je wapen te zuiveren of een wapen van een vijand te stelen, en in combinatie om een aantal speciale aanvallen uit te voeren. Hierdoor lijken de gevechten verraderlijk simpel, maar zijn ze best pittig en steunen ze meer op het belang van een correcte timing, of je de knop lang ingedrukt houdt of niet, en zelfs de afstand tot je vijand tijdens het lanceren van je aanvallen.Het spel geeft het leveldesign alle kans om zich tentoon te stellen.
Eigenlijk zou je El Shaddai: Ascension of the Metatron in vele opzichten kunnen zien als een soort van deconstructie van het genre van hack and slash-spellen zoals Devil May Cry, Bayonetta en de oude God of War-spellen. Zo zal je verder bijvoorbeeld verschillende keren vechten tegen de Watchers in de vorm van baasgevechten, waarbij je deze gevechten eigenlijk niet hoort te winnen. Je hebt slechts drie wapens, die een beetje de archetypes zijn van het genre. Er zijn ook rode orbs op te rapen vanaf het begin van het spel. Die zal je als speler steeds willen oprapen, maar deze krijgen eigenlijk pas hun nut na het vierde hoofstuk. Naast de gevechten zijn er heel wat platforming-gedeeltes in de levens en lijk je soms zelfs in een walking simulator te zitten. Maar ook spreekt Lucifel jou als speler zelfs rechtstreeks aan en grijpt hij op bepaalde momenten op verrassende wijze in. Bovendien is het spel ook heerlijk bizar, en dit niet enkel omdat het lijkt op een anime-interpretatie van een bijbels verhaal. Het spel zit vol met bizarre elementen, zoals Lucifel die wordt voorgesteld als een clubganger die via zijn smartphone contact onderhoudt met God of het feit dat de Nefilim worden voorgesteld als een soort van speelse worstenmannetjes.
Zoals je al kan raden, staat dit spel garant voor een bijzondere ervaring en ik was alvast blij om het na al die jaren nog eens te kunnen beleven. Dankzij deze HD-remaster krijg je verbeterde laadtijden en kan je rekenen op een hogere resolutie en betere frame rate, waarbij je ook hier kan kiezen tussen een HiRes-modus met een native HD-resolutie en een Action-modus, waarbij de frame rate prioriteit krijgt. Op Nintendo Switch speelt het spel bovendien geweldig in zowel handheld als docked modus. Verder krijg je met deze versie ook nog twee bonusitems, namelijk een digitale versie van de novelle Lucifer's Fall Chronicles of Ceta, die zich afspeelt na het einde van het spel, en een artbook, maar dat is minder relevant. Verder voegt deze remaster weinig nieuws toe aan het spel en is het vooral een opgepoetste versie die zeer getrouw aan de originele ervaring blijft, wat zich ook vertaalt in de lagere prijs van het spel. Als ik toch twee puntjes van kritiek mag geven, dan kan je niet heen om het feit dat sommige platforming-segmenten frustrerend kunnen zijn, vaak door het vaste perspectief van de camera. Daarnaast is er ook geen lock on-functie, wat niet echt handig is tijdens de gevechten, zeker als er meerdere vijanden aanwezig zijn op het scherm. Door de mobiliteit van de vijanden zat ik tijdens gevechten vaak ook in een verkeerde richting te slaan met mijn melee-wapens, wat toch wel wat klungelig oogde.
Conclusie
Dat de cultklassieker El Shaddai: Ascention of the Metatron een speciale game is, is het minste wat je kan zeggen. Meer nog dan een spel, is dit een bezwerende audiovisuele en artistieke ervaring met een dosis absurditeit zoals alleen de Japanners dit durven te ontwerpen. Het is zeker geen spel dat iedereen zal aanspreken, maar als je openstaat voor dit soort ervaringen dan staat er je een onvergetelijke beleving te wachten die er dankzij de HD-remaster vloeiender en mooier uitziet dan het origineel van dertien jaar geleden.
Pro
- Artistiek en sfeervol
- Audiovisueel prachtig
- Hoog weirdness-gehalte
- Eenvoudige, maar uitdagende gameplay
Con
- Geen lock on-functie tijdens gevechten
- Enkele frustrerende platforming-segmenten
9
Over
Beschikbaar vanaf
28 april 2024
Gespeeld op
- Nintendo Switch
Beschikbaar op
- Nintendo Switch
- PC
Genre
- Action
- Platformer
Ontwikkelaar
- crim Co., Ltd.
Uitgever
- crim Co., Ltd.
