Hier is het ook bijna zover. Na een heel intense relatie van 6 jaar, waarvan 5 jaar samenwonend, verhuis ik zaterdag naar mijn eigen plekje. Ik kijk er naar uit, maar ik heb ook wat schrik voor het gemis en de eenzaamheid.
Tussen mij & mijn ex werkt het niet meer, er zijn te veel dingen gezegd en gedaan die niet door de beugel kunnen en à la limite passen wij niet bij elkaar. Ik ga gelukkiger zijn alleen, er zijn veel manieren waarop mijn leven beter zal zijn, financieel, in 't huishouden, het dagelijkse leven.
Maar dat wil niet zeggen dat ik hem niet graag meer zie of hem niet ga missen. Ook al zijn er vreselijke dingen gezegd geweest, hij is een groot deel van mijn leven geweest en ik zal zelfs gewoon zijn aanwezigheid missen. Iemand om mijn verhaal tegen te doen, zijn humor, onze discussies over politiek. Op dat vlak was hij wél een goeie match. Het was ook zo'n verrijking voor mij om eens een partner te hebben die intellectueel niet allleen op hetzelfde niveau stond, maar zelfs boven mij (dat klinkt arrogant, maar het was de eerste keer dat ik dit had en dat is echt een gigantisch verschil).
Dus ja, gemengde gevoelens. Komende weken ga ik heel veel wenen, denk ik.