Hellsdinner
Crew Member
Wat @glashelder zegt. Als je het al eens probeert neer te schrijven puur voor jezelf, dan kan je dat nadien ook gebruiken in mogelijke gesprekken met psycholoog/therapeut/psychiater.
Mentaal Welzijn
- Onderwerp starter glashelder
- Startdatum
MisterV
Well-known member
Medicatie kan op zich ook bij de huisarts. Met daar te vertellen dat je naar een psycholoog gaat i.v.m. depressie is normaal al voldoende, je gaat daar niet nog eens heel uw verhaal moeten doen. Het blijft wel een hulpmiddel dat de symptomen een beetje afvlakt waardoor je de achterliggende problematiek kan aanpakken.
Dat je bij die eerste psychologe niet eerlijk was kan aan de omstandigheden indertijd liggen of aan het feit dat het niet goed matcht. Moeilijk om dat op een forum in te schatten. Maar het feit dat je bij iemand nieuw terug van 0 moet beginnen hoeft niet negatief te zijn, die kijkt dan misschien ook met een frisse blik naar de situatie. Diezelfde huisarts kan u mogelijk doorverwijzen naar een psycholoog geschikt voor uw problematiek en met een doorverwijzing kan je er mogelijk ook sneller terecht. Ze kunnen u ook doorverwijzen naar een eerstelijnspsycholoog, dat is goedkoper maar ook beperkt tot een aantal sessies. Mogelijk kan je wel naar dezelfde persoon blijven gaan aan het duurdere tarief.
Succes alvast!
Mulan
Well-known member
@Waelvis bij mij heeft er NOOIT een psycholoog (heb er meer dan 5 gehad de voorbije 12 jaar) medicatie voorgesteld.
Volgens mij om 2 redenen: enerzijds omdat het niet "erg genoeg" was in hun ogen om ermee te starten en anderzijds omdat ze ook patiënten kunnen verliezen door het te vermelden. Zeker de "iets oudere" die nog het beeld hebben dat medicatie je zal veranderen in een verslaafde zombie.
Na enkele maanden wekelijks bij de psycholoog zonder enige vooruitgang in mijn burn-out heeft mijn huisarts me voor medicatie doorgestuurd naar een psychiater. Die gaf gewoon zelf aan: "Ik kan u iets voorschrijven, maar ik ben geen specialist. Ik stuur u liever door naar een specialist hiervoor." Het was ook nodig want ik reageer heel snel heel fout op medicatie en het heeft 5 verschillende soorten medicatie gekost om een goede match te vinden. De combinatie ADHD - antidepressiva kan namelijk nog eens voor extra problemen zorgen. Ik had geluk dat mijn huisarts me bij een goede psychiater binnen kreeg die wekelijks telefonisch contact had met mij ivm de bijwerkingen. Ook daarin moet je geluk hebben.
Wat betreft de psycholoog: je geeft zelf al aan dat je niet verwacht dat deze je voldoende zal kunnen begeleiden. Je moet de kans wel vergroten op een goede match, bespreek dat dus zeker met je huisarts.
Ik had de medicatie trouwens nodig om vooruitgang te KUNNEN maken in de psychotherapie. De medicatie was dus ook een kantelpunt in mijn herstel.
Daarnaast heb ik ook een traject gevolgd in een psychiatrisch dagziekenhuis: voornamelijk mensen die al enkele maanden thuis zaten met depressie, die al een intensieve behandeling voor verslaving hadden gevolgd of mensen met een burn-out. Geen "bende zotten" dus maar allemaal normale mensen die met wat extra hulp terug een normaal leven gingen gaan oppikken. Puur qua tijdspanne heb ik daar het meeste vooruitgang gemaakt. Verschillende soorten therapiën waarvan ik er een 3-4tal per week volgde. Ik ging maximaal 2 volle dagen per week en vond dat enorm verrijkend!
Ik geef het gewoon mee omdat het heel drastisch kan klinken maar in praktijk dus gewoon groepstherapie was voor mensen met gelijkaardige problemen.
Volgens mij om 2 redenen: enerzijds omdat het niet "erg genoeg" was in hun ogen om ermee te starten en anderzijds omdat ze ook patiënten kunnen verliezen door het te vermelden. Zeker de "iets oudere" die nog het beeld hebben dat medicatie je zal veranderen in een verslaafde zombie.
Na enkele maanden wekelijks bij de psycholoog zonder enige vooruitgang in mijn burn-out heeft mijn huisarts me voor medicatie doorgestuurd naar een psychiater. Die gaf gewoon zelf aan: "Ik kan u iets voorschrijven, maar ik ben geen specialist. Ik stuur u liever door naar een specialist hiervoor." Het was ook nodig want ik reageer heel snel heel fout op medicatie en het heeft 5 verschillende soorten medicatie gekost om een goede match te vinden. De combinatie ADHD - antidepressiva kan namelijk nog eens voor extra problemen zorgen. Ik had geluk dat mijn huisarts me bij een goede psychiater binnen kreeg die wekelijks telefonisch contact had met mij ivm de bijwerkingen. Ook daarin moet je geluk hebben.
Wat betreft de psycholoog: je geeft zelf al aan dat je niet verwacht dat deze je voldoende zal kunnen begeleiden. Je moet de kans wel vergroten op een goede match, bespreek dat dus zeker met je huisarts.
Ik had de medicatie trouwens nodig om vooruitgang te KUNNEN maken in de psychotherapie. De medicatie was dus ook een kantelpunt in mijn herstel.
Daarnaast heb ik ook een traject gevolgd in een psychiatrisch dagziekenhuis: voornamelijk mensen die al enkele maanden thuis zaten met depressie, die al een intensieve behandeling voor verslaving hadden gevolgd of mensen met een burn-out. Geen "bende zotten" dus maar allemaal normale mensen die met wat extra hulp terug een normaal leven gingen gaan oppikken. Puur qua tijdspanne heb ik daar het meeste vooruitgang gemaakt. Verschillende soorten therapiën waarvan ik er een 3-4tal per week volgde. Ik ging maximaal 2 volle dagen per week en vond dat enorm verrijkend!
Ik geef het gewoon mee omdat het heel drastisch kan klinken maar in praktijk dus gewoon groepstherapie was voor mensen met gelijkaardige problemen.
Enj0i^
Member
Ja ik ga nu ook al een tijd naar een psycholoog en neem medicatie, maar ik heb niet de indruk dat we echt grote vorderingen maken.
De medicatie helpt wel tegen, maar ook moeilijk om te zeggen hoeveel.
Ik zou ook wel eens groepstherapie willen volgen, maar ben bang dat daar mensen zitten die me in de slechte zin naar beneden zouden meetrekken. Ik ben nogal gevoelig voor doem verhalen.
Mulan
Well-known member
Het voordeel van het ziekenhuis waar ik ging, was dat je zelf volledig vrije keuze had in de therapie die je wou volgen. 1x zat ik in een groep waar ik voelde dat ik zelf de rol van hulpverlener aan het opnemen was en niet bezig was met mijn eigen herstel maar met dat van anderen. Na 3 sessies een gesprek aangevraagd en gezegd dat ik daarom wou stoppen met die therapie, was geen probleem.
En waar ik ging heb ik modules zelfzorg, rouwverwerking, lichaamswerk, relaxatie en beeldend werken gevolgd. De eerste 2 waren zeker pittig naar verhalen van anderen toe, maar de laatste 3 waren veel luchtiger en toch had ik er heel veel aan naar zelfinzicht toe. Om maar aan te geven dat de ene groepstherapie de andere niet is.
Heel lang verhaal dat ik in spoilers ga zetten, hopelijk helpt het wat om dit neer te typen.
TLDR: Een hele hoop factoren die nu in m'n gezicht ontploffen en ik zelfs niet deftig uitgetypt krijg. Maar ik vrees dat ik voor de eerste maal in m'n leven echt paniekaanvallen heb gehad. En het probleem zit er in dat ik het deels wel onder controle krijg, maar deels ook niet. En dat de paniekaanvallen me heel wat lichamelijke klachten geven waar ik nu onderzoeken voor krijg. Maar die onderzoeken zijn zowiezo eens niet slecht.
En ik ben momenteel niet aanwezig op een festival waar ik al een jaar naar uitkeek. Het feit dat het heel het weekend gaat regenen beurt me wel wat op. Sorry not sorry.
Ik ben ook helemaal niet het type persoon om dit soort dingen te delen, maar het lucht wel even op. Ik ga ontzettend blij zijn als binnen een week mijn examens gedaan zijn en mijn grootmoeder hopelijk zonder al te veel pijn is gegaan. Als ik dan nog van die aanvallen krijg moet ik ook wel dringend eens hulp gaan zoeken.
Mijn grootmoeder. Ik heb niet de makkelijkste jeugd gehad, en mijn grootmoeder/vader hebben heel vaak voor mij gezorgd. Hele goede band mee gehad, tot enkele jaren geleden de grootmoeder cognitief achteruit ging. Ikzelf werk in de zorg, en herkende de symptomen van dementie nogal snel. Alsook enkele van de andere kleinkinderen merkten snel op dat er moest ingegrepen worden. Lang verhaal kort is er veel te laat ingegrepen in dit proces en heb ik hierin vaak het voortouw genomen, met alle stress en familieruzies tot gevolg. We waren al geen te close familie, maar mijn band met een aantal familieleden is sindsdien helemaal verbroken. Klassieke verhaal van de kinderen die veel te laat inzien dat er hulp nodig is. En een afschuwelijk slechte huisarts. Maar wat gebeurd is...
An sich een verhaal dat al enkele jaren duurt, en waarbij mijn grootmoeder pas, veel te laat, in een WZC is beland. De zorgvolmacht voor mijn grootmoeder ligt bij mijn grootvader en de kinderen en het laatste jaar in het WZC heb ik alles wat kunnen 'loslaten'. Toch blijft dit een constante stressfactor die heel subtiel sluimert bij mij, zeker omdat ik weet dat het de laatste momenten zijn met mijn grootmoeder.
Drie weken geleden nog eens op bezoek geweest. Was een heel kort bezoek, en ze was heel erg afwezig. Maar op zich was ze rustig, maar bij mij is ze steeds rustiger dan bij de rest. Hoogstwaarschijnlijk omdat ik er ook beter mee om kan gaan dan de rest van de familie, of het gedrag toch beter kan plaatsen. Na mijn vorig bezoek heb ik nog op een mooie manier afscheid genomen want ik had het gevoel dat het 'voor elk moment' kan zijn.
An sich een verhaal dat al enkele jaren duurt, en waarbij mijn grootmoeder pas, veel te laat, in een WZC is beland. De zorgvolmacht voor mijn grootmoeder ligt bij mijn grootvader en de kinderen en het laatste jaar in het WZC heb ik alles wat kunnen 'loslaten'. Toch blijft dit een constante stressfactor die heel subtiel sluimert bij mij, zeker omdat ik weet dat het de laatste momenten zijn met mijn grootmoeder.
Drie weken geleden nog eens op bezoek geweest. Was een heel kort bezoek, en ze was heel erg afwezig. Maar op zich was ze rustig, maar bij mij is ze steeds rustiger dan bij de rest. Hoogstwaarschijnlijk omdat ik er ook beter mee om kan gaan dan de rest van de familie, of het gedrag toch beter kan plaatsen. Na mijn vorig bezoek heb ik nog op een mooie manier afscheid genomen want ik had het gevoel dat het 'voor elk moment' kan zijn.
Mijn studies. Ik ben niet de beste planner, ook nooit geweest. De laatste 2 maand is, na een zeer stressvolle periode, even een periode geweest van uitblazen. Heeft veel deugd gedaan, en met volle moed begon ik terug aan de blok. Me drie weken opsluiten om al de achterstallige leerstof in te halen zoals ik het altijd doe. Het is niet het moeilijkste examen, dus zou wel moeten lukken.
Een goeie drie weken geleden start ik aan de blokperiode (uiteraard eerste dagen niks gedaan, zoals steeds). Ik begon goed 'op gang' te komen en besloot om mezelf echt te verplichten van te studeren want de vorige examens waren met de hakken over de sloot. Ik zit in een speciaal traject waarbij niet slagen voor een examen eigenlijk geen optie is. Ik begon, naar mijn doen, eigenlijk wel op tijd met studeren zodat ik dit weekend (7 dagen voor het examen) naar een festival kon gaan waar ik al een heel jaar naar uitkeek en in de tussentijd waren er nog 2 activiteiten waar ik echt naartoe wou.
Twee dagen in de blokperiode kreeg ik plots telefoon. Grootmoeder gevallen in WZC en heupfracteur. Situatie is wat het is, ik besluit van even voor mezelf te 'kiezen' en me niet te gaan bemoeien in wat er gebeurd is. Ik weet wel als 'ervaringsdeskundige' dat dit in haar situatie betekend dat het nog enkele weken gaat duren en er buiten pijnstilling niet veel meer kan worden gedaan. Toch word er de keuze gemaakt om haar een operatie te geven (92 jaar, zwaar dementerend, ondanks dat ze mobiel is/was wandelt ze zo goed als niet meer). So far so good, ik ben aan het studeren en weet dat er in het ziekenhuis beter voor haar gezorgd gaat worden dan in het WZC op dit moment. Maar iedereen die het concept 'kwetsbaarheid bij ouderen' kent weet wat dit gaat betekenen.
Paar dagen gaan voorbij, en ik ga naar mijn eerste activiteit. Niks speciaals, tot ik, na een paar drankjes, plots een enorme zweetaanval krijg, en het gevoel heb dat m'n hart aan 100 in't uur gaat. Zo extreem dat ik op een bepaald moment op het punt stond om een ambulance te bellen voor mezelf. Paar vrienden hebben me wat gekalmeerd, en na een uurtje was het over en heb ik eigenlijk de rest van de avond een toffe avond gehad.
Dag erna opgestaan, niks aan de hand, gewoon terug naar de les geweest en alles was normaal. Paar dagen erna moest ik bij een kennis van me zijn en wou ik met de fiets gaan zoals ik wekelijks doe. Fietsen ging heel vlot tot ik aan een rood licht stond. Plotseling begon ik te zweten, draaierig te worden, heel hoge hartslag, ... Terug hetzelfde als een paar dagen ervoor. Ik moest gaan zitten omdat ik schrik had dat ik ging vallen en stond, net zoals voordien, terug op het punt om een ambulance te bellen. Een tiental minuten gewacht en toen verder gefietst. Rest van de avond een heel wazig gevoel en het gevoel van 'mezelf niet te zijn'.
Ondertussen wel de druk van te moeten studeren, maar het lukte echt niet. Constant een vreemd knagend gevoel, maar we moeten erdoor.
Paar dagen erna terug van hetzelfde. Uitleg gaat wat lang zijn, maar komt erop neer dat ik tijdens het autorijden heel gevaarlijke toeren heb gedaan omdat ik me op de autosnelweg plots heel slecht begon te voelen en volop in paniek schoot omdat ik dacht dat er terug iets met m'n hart was. Gelukkig was er iemand bij me in de auto die heeft overgenomen (op de pechstrook geraakt), want ik weet niet hoe dit anders was afgelopen.
Naar de huisarts gegaan omdat ik het allemaal niet vertrouwde. Symptomen die heel 'tegenstrijdig' zijn. Plots warm krijgen, duizelig, hoge bloeddruk, hypertens. De momenten waarop waren ook vreemd. Ook het gevoel van alle 'focus' kwijt te zijn. Alsof je aan het dromen bent op een vermoeide dag en die klik naar 'terug focussen' niet kunt maken. Een constante waas. Plots kwam dat op, dan was het weer weg.
Bloedname, urinestaal, EKG, afspraak bij cardioloog. Familie is wel gekend met hypertensie, maar zelf nooit echt last van gehad.
Nu wel, zelfs in rust, milde hypertensie. Urine en bloedstalen zijn allemaal goed, enkel cholesterol wat te hoog van't schoon leven. Op de EKG's is er ook niks te zien. Wel de komende weken nog een hoop onderzoeken gepland, maar eigenlijk wel tamelijk zeker dat dat niet het probleem is van mijn plotse aanvallen. Zelfs in het ziekenhuis had ik moeite met niet naar buiten te lopen omdat de gedachte dat ik een 'aanval' zou krijgen ervoor zorgde dat ik nog ongeruster werd.
In de afwachting terug aan het studeren. Ik moest er me echt doorsleuren want saaie leerstof, maar op zich lukte het wel. Tot ik plots ergens een passage zag over paniekaanvallen in de GGZ met enkele verhalen erbij van ervaringsdeskunigen. En een van die verhalen beschreef gewoon exact wat ik heb meegemaakt de laatste dagen. Ondanks dat ik over het algemeen goed tegen stress kan kan dit ook (vroeger) wel een invloed hebben op mijn lichaam. Vroeger uitte zich dat ik extreem misselijk worden. En, ondanks mijn stresstolerantie zou het wel een tamelijk logische verklaring kunnen zijn.
Laatste week loopt op zich iets beter, maar ik merk dat ik mezelf wel aan het opsluiten ben. Laatste dagen voor het festival, en ook schrik dat ik daar een 'aanval' zou krijgen. Ik heb de laatste dagen nog 2 maal een korte 'aanval' gehad tijdens het autorijden, maar ik heb het toen zelf onder controle kunnen houden en mezelf kunnen kalmeren. Ik dacht dat het zo stapje voor stapje wel in orde zou komen eenmaal de examens achter de rug zijn (eind volgende week). Ik was de leerstof voor de tweede maal aan het herhalen en alles ging best vlot.
Gisteren plots telefoon. Er is besloten van de grootmoeder naar palliatieve te brengen. Ik ben hier bijna ingestort. Het grootste gevoel van verdriet en opluchting tegelijk. Ticket voor festival verkocht omdat m'n kop er echt niet naar stond. Vandaag ging ik opstaan, en een laatste bezoek brengen aan m'n grootmoeder.
Vandaag opgestaan, wederom met een vreemd gevoel. De gedachte alleen al dat ik tot in het ziekenhuis moest rijden maakte me paniekerig. Uiteindelijk niet gegaan. Heb letterlijk de hele dag thuis gezeten. Ik krijg ook geen boek voor de examens aangeraakt. Langs de ene kant wil ik naar het ziekenhuis. Langs de andere kant zou ik liefst van al willen dat ik nu telefoon zou krijgen dat ze overleden is zodat dit eindelijk over is. Ik denk dat ik nu pas door heb hoe extreem hard dit aan mij heeft geknaagd de laatste jaren. Dat, bovenop de studieperiode nu, en alle voorgaande stressfactoren zorgen ervoor dat alle weggemoffelde problemen plots recht in m'n gezicht onploffen.
Daarnet naar de winkel gegaan omdat het wc papier op was. Ik aan het denken 'ahh, gisteren ben ik ook in de winkel geweest en was ik helemaal niet paniekerig'. Die gedachte alleen zorgde er denk ik voor dat ik juist wel in paniek schoot, en eenmaal aan de kassa heel veel moeite had om mezelf terug te kalmeren. Hartslag ging weer omhoog, tintelend gevoel overal, en vooral het gevoel dat ik zo snel als mogelijk naar buiten zou moeten lopen. Het is me wel gelukt om af te rekenen.
Volgende week examen, en nu al schrik dat ik in paniek ga geraken in het examenlokaal. Dit omdat ik de laatste lessen ook ben moeten vertrekken omdat ik met echt slecht voelde. De dag erna heb ik een nieuwe afspraak in het ziekenhuis voor een controle echo van m'n hart, en ik stress nu al over het feit dat ik -het gebouw- terug binnen moet en ik terug een paniekaanval zou krijgen. Dit terwijl er twee/drie weken geleden niks aan de hand was en ik normaal de meest stressbestendige persoon ben die ik zelf ken.
Twee dagen in de blokperiode kreeg ik plots telefoon. Grootmoeder gevallen in WZC en heupfracteur. Situatie is wat het is, ik besluit van even voor mezelf te 'kiezen' en me niet te gaan bemoeien in wat er gebeurd is. Ik weet wel als 'ervaringsdeskundige' dat dit in haar situatie betekend dat het nog enkele weken gaat duren en er buiten pijnstilling niet veel meer kan worden gedaan. Toch word er de keuze gemaakt om haar een operatie te geven (92 jaar, zwaar dementerend, ondanks dat ze mobiel is/was wandelt ze zo goed als niet meer). So far so good, ik ben aan het studeren en weet dat er in het ziekenhuis beter voor haar gezorgd gaat worden dan in het WZC op dit moment. Maar iedereen die het concept 'kwetsbaarheid bij ouderen' kent weet wat dit gaat betekenen.
Paar dagen gaan voorbij, en ik ga naar mijn eerste activiteit. Niks speciaals, tot ik, na een paar drankjes, plots een enorme zweetaanval krijg, en het gevoel heb dat m'n hart aan 100 in't uur gaat. Zo extreem dat ik op een bepaald moment op het punt stond om een ambulance te bellen voor mezelf. Paar vrienden hebben me wat gekalmeerd, en na een uurtje was het over en heb ik eigenlijk de rest van de avond een toffe avond gehad.
Dag erna opgestaan, niks aan de hand, gewoon terug naar de les geweest en alles was normaal. Paar dagen erna moest ik bij een kennis van me zijn en wou ik met de fiets gaan zoals ik wekelijks doe. Fietsen ging heel vlot tot ik aan een rood licht stond. Plotseling begon ik te zweten, draaierig te worden, heel hoge hartslag, ... Terug hetzelfde als een paar dagen ervoor. Ik moest gaan zitten omdat ik schrik had dat ik ging vallen en stond, net zoals voordien, terug op het punt om een ambulance te bellen. Een tiental minuten gewacht en toen verder gefietst. Rest van de avond een heel wazig gevoel en het gevoel van 'mezelf niet te zijn'.
Ondertussen wel de druk van te moeten studeren, maar het lukte echt niet. Constant een vreemd knagend gevoel, maar we moeten erdoor.
Paar dagen erna terug van hetzelfde. Uitleg gaat wat lang zijn, maar komt erop neer dat ik tijdens het autorijden heel gevaarlijke toeren heb gedaan omdat ik me op de autosnelweg plots heel slecht begon te voelen en volop in paniek schoot omdat ik dacht dat er terug iets met m'n hart was. Gelukkig was er iemand bij me in de auto die heeft overgenomen (op de pechstrook geraakt), want ik weet niet hoe dit anders was afgelopen.
Naar de huisarts gegaan omdat ik het allemaal niet vertrouwde. Symptomen die heel 'tegenstrijdig' zijn. Plots warm krijgen, duizelig, hoge bloeddruk, hypertens. De momenten waarop waren ook vreemd. Ook het gevoel van alle 'focus' kwijt te zijn. Alsof je aan het dromen bent op een vermoeide dag en die klik naar 'terug focussen' niet kunt maken. Een constante waas. Plots kwam dat op, dan was het weer weg.
Bloedname, urinestaal, EKG, afspraak bij cardioloog. Familie is wel gekend met hypertensie, maar zelf nooit echt last van gehad.
Nu wel, zelfs in rust, milde hypertensie. Urine en bloedstalen zijn allemaal goed, enkel cholesterol wat te hoog van't schoon leven. Op de EKG's is er ook niks te zien. Wel de komende weken nog een hoop onderzoeken gepland, maar eigenlijk wel tamelijk zeker dat dat niet het probleem is van mijn plotse aanvallen. Zelfs in het ziekenhuis had ik moeite met niet naar buiten te lopen omdat de gedachte dat ik een 'aanval' zou krijgen ervoor zorgde dat ik nog ongeruster werd.
In de afwachting terug aan het studeren. Ik moest er me echt doorsleuren want saaie leerstof, maar op zich lukte het wel. Tot ik plots ergens een passage zag over paniekaanvallen in de GGZ met enkele verhalen erbij van ervaringsdeskunigen. En een van die verhalen beschreef gewoon exact wat ik heb meegemaakt de laatste dagen. Ondanks dat ik over het algemeen goed tegen stress kan kan dit ook (vroeger) wel een invloed hebben op mijn lichaam. Vroeger uitte zich dat ik extreem misselijk worden. En, ondanks mijn stresstolerantie zou het wel een tamelijk logische verklaring kunnen zijn.
Laatste week loopt op zich iets beter, maar ik merk dat ik mezelf wel aan het opsluiten ben. Laatste dagen voor het festival, en ook schrik dat ik daar een 'aanval' zou krijgen. Ik heb de laatste dagen nog 2 maal een korte 'aanval' gehad tijdens het autorijden, maar ik heb het toen zelf onder controle kunnen houden en mezelf kunnen kalmeren. Ik dacht dat het zo stapje voor stapje wel in orde zou komen eenmaal de examens achter de rug zijn (eind volgende week). Ik was de leerstof voor de tweede maal aan het herhalen en alles ging best vlot.
Gisteren plots telefoon. Er is besloten van de grootmoeder naar palliatieve te brengen. Ik ben hier bijna ingestort. Het grootste gevoel van verdriet en opluchting tegelijk. Ticket voor festival verkocht omdat m'n kop er echt niet naar stond. Vandaag ging ik opstaan, en een laatste bezoek brengen aan m'n grootmoeder.
Vandaag opgestaan, wederom met een vreemd gevoel. De gedachte alleen al dat ik tot in het ziekenhuis moest rijden maakte me paniekerig. Uiteindelijk niet gegaan. Heb letterlijk de hele dag thuis gezeten. Ik krijg ook geen boek voor de examens aangeraakt. Langs de ene kant wil ik naar het ziekenhuis. Langs de andere kant zou ik liefst van al willen dat ik nu telefoon zou krijgen dat ze overleden is zodat dit eindelijk over is. Ik denk dat ik nu pas door heb hoe extreem hard dit aan mij heeft geknaagd de laatste jaren. Dat, bovenop de studieperiode nu, en alle voorgaande stressfactoren zorgen ervoor dat alle weggemoffelde problemen plots recht in m'n gezicht onploffen.
Daarnet naar de winkel gegaan omdat het wc papier op was. Ik aan het denken 'ahh, gisteren ben ik ook in de winkel geweest en was ik helemaal niet paniekerig'. Die gedachte alleen zorgde er denk ik voor dat ik juist wel in paniek schoot, en eenmaal aan de kassa heel veel moeite had om mezelf terug te kalmeren. Hartslag ging weer omhoog, tintelend gevoel overal, en vooral het gevoel dat ik zo snel als mogelijk naar buiten zou moeten lopen. Het is me wel gelukt om af te rekenen.
Volgende week examen, en nu al schrik dat ik in paniek ga geraken in het examenlokaal. Dit omdat ik de laatste lessen ook ben moeten vertrekken omdat ik met echt slecht voelde. De dag erna heb ik een nieuwe afspraak in het ziekenhuis voor een controle echo van m'n hart, en ik stress nu al over het feit dat ik -het gebouw- terug binnen moet en ik terug een paniekaanval zou krijgen. Dit terwijl er twee/drie weken geleden niks aan de hand was en ik normaal de meest stressbestendige persoon ben die ik zelf ken.
TLDR: Een hele hoop factoren die nu in m'n gezicht ontploffen en ik zelfs niet deftig uitgetypt krijg. Maar ik vrees dat ik voor de eerste maal in m'n leven echt paniekaanvallen heb gehad. En het probleem zit er in dat ik het deels wel onder controle krijg, maar deels ook niet. En dat de paniekaanvallen me heel wat lichamelijke klachten geven waar ik nu onderzoeken voor krijg. Maar die onderzoeken zijn zowiezo eens niet slecht.
En ik ben momenteel niet aanwezig op een festival waar ik al een jaar naar uitkeek. Het feit dat het heel het weekend gaat regenen beurt me wel wat op. Sorry not sorry.
Ik ben ook helemaal niet het type persoon om dit soort dingen te delen, maar het lucht wel even op. Ik ga ontzettend blij zijn als binnen een week mijn examens gedaan zijn en mijn grootmoeder hopelijk zonder al te veel pijn is gegaan. Als ik dan nog van die aanvallen krijg moet ik ook wel dringend eens hulp gaan zoeken.
Enj0i^
Member
Klinkt heel herkenbaar allemaal die fysieke gewaarwording bij een paniekaanval. Ik had ook echt dagen/weken lang een ongemakkelijk gevoel en altijd op het randje van echt instorten. Ik durfde nergens meer naartoe gaan uit angst.
Klinkt cliché maar ademhalingstechnieken hebben me hier wel mee geholpen. Eens naar een kiné geweest die me wat tips gegeven heeft en dan appje geïnstalleerd en dan regelmatig die oefeningen doen. Het heeft me veel moeite gekost, het was met vallen en opstaan maar iedere dag dag ik die oefeningen deed voelde ik ook beterschap.
Het is natuurlijk geen oplossing die voor alles en iedereen goed is, maar bij mij heeft het echt geholpen.
Gisteren dus niet ´de moed´ gevonden om naar het ziekenhuis te gaan. Hele dag niks gedaan, ook geen boek aangeraakt. Voelde me precies wel een pak rustiger sinds ik wist dat ze op palliatieve ligt.
Deze middag plots telefoon dat het overlijden dit weekend is ´voorspeld´. Alle moed bijeen geraapt en toch naar het ziekenhuis geweest. In de tussentijd voelde ik wel paniek opkomen maar kon ik het goed onder controle houden. Zonder in detail te treden is de rest van de namiddag heel vreemd geweest, maar wel heel mooi.
Daarna even naar huis geweest en heb me in weken niet meer zo rustig gevoeld. Ik hoop dat ik morgen telefoon krijg dat ze deze nacht rustig is ingeslapen.
Rest van de dag nog in een paar situaties geweest waar ik een week geleden in volle paniek was, maar nu mezelf wel onder controle kon houden. Vreemd wat onderliggende stress met mensen kan doen.
Deze middag plots telefoon dat het overlijden dit weekend is ´voorspeld´. Alle moed bijeen geraapt en toch naar het ziekenhuis geweest. In de tussentijd voelde ik wel paniek opkomen maar kon ik het goed onder controle houden. Zonder in detail te treden is de rest van de namiddag heel vreemd geweest, maar wel heel mooi.
Daarna even naar huis geweest en heb me in weken niet meer zo rustig gevoeld. Ik hoop dat ik morgen telefoon krijg dat ze deze nacht rustig is ingeslapen.
Rest van de dag nog in een paar situaties geweest waar ik een week geleden in volle paniek was, maar nu mezelf wel onder controle kon houden. Vreemd wat onderliggende stress met mensen kan doen.