Ik was daar zelf ook enorm bang voor. Ik heb nu op korte tijd twee oude katjes moeten afgeven (één in september, één in februari). Maar zeker als het van ouderdom is, je werkt daar naartoe. Je ziet ze ouder worden, je ziet ze strammer worden, je ziet het vachtje wat doffer worden, niet alles gaat zo vlot meer als vroeger. Ze worden wat verwarder, en naarmate het moment dichter komt, zijn ze eigenlijk voor een stukje al niet meer dezelfde. Ik verloor een beetje de connectie met mijn kater, hij was er nog wel maar 't licht was niet meer aan, of zo. Dan wordt het uiteindelijk meer zorgen en lief zijn en alles toestaan en alles geven wat ie wil. En als ze dan sterven, dan voelt dat heel logisch en natuurlijk, het is gewoon de volgende fase.
Ik dacht altijd dat ik echt compleet stuk zou gaan als mijn kater er niet meer was, maar uiteindelijk was zijn sterven zelf een enorm mooi moment en ben ik vooral dankbaar dat het zo rustig is verlopen en het niet te veel gedoe was. En het is goed zo, hij was bijna 19 en hij en zijn lichaam waren ook gewoon op. Dan voelt dat niet meer zo verscheurend dan je verwacht had als je daar in de fleur van hun leven aan dacht.