Net als vorig jaar ben ik een tikkeltje laat in gang geschoten, ik had wel al een shortlist klaar maar desondanks het parels waren of persoonlijke favorieten had ik weinig overtuiging om iets over die albums te schrijven.
Aangezien @J.Brown en @Suphafly meededen dacht ik aan te sluiten met iets in de sfeer van de hiphop. Een controversieel figuur à la Kanye West?
Of eindelijk iets van Dilla? Een album waar ze beiden te horen zijn dan? Looking at you "Common - Be".
Of iets sample-heavy zoals Chinoiseries van Onra of Projections van Romare. De LA Beat scene misschien maar iedereen weet al dat ik Flying Lotus, Nosaj Thing en Teebs zeer hoog in het vaandel draag? Misschien moet ik de lat wat intellectueler leggen met een fenomenale jazz plaat zoals A Love Supreme. Een alltime classic dan misschien, krijgt What's Going On van Marvin Gaye wel genoeg liefde op het forum?
Enfin, de molen bleef maar draaien en draaien met suggesties en de besluiteloosheid kende ongeziene hoogtes.
Tot ik eergisteren een melding kreeg van Youtube, Diggin The Crates heeft een nieuwe video uit. Welke breakdown van een critically aclaimede plaat krijg ik nu voorgeschoteld? Tot mijn verbazing; geen hiphop, soul, funk of jazz plaat maar een analyse van een space disco barok plaat om stevig op te dansen.
Mijn nostalgie alarm ging door het dak, tijdens de laatste jaren van de Noughties was ik vooral met hiphop bezig maar in de fleur van je leven is slaap overroepen en kon er 's nachts nog wel een danske af. In die periode werd dat vooral gedaan op electro en specifiek, electro uit Parijs. Het Ed Banger label van Pedro Winter was alomtegenwoordig. Alle clubs en festivals wouden hun artiesten op de affiche. Zelfs Kanye West klopte aan bij de "grafisch ontwerper van het huis" So Me voor de videoclip van Good Life.
Het album waar we het deze week over hebben, is natuurlijk Justice - † (Cross). Sommige horen het misschien in Keulen donderen maar op het album staat één nummer dat je in 2007 foix-gras gewijs door de strot kreeg namelijk D.A.N.C.E. Enorm commercieel succes, zelfs radio Donna (MNM voor de jonkies) speelde dit nummer op uurlijkse basis. Desondanks dat was het een prachtige ode aan de soulnummers van een jonge Michael Jackson.
Ik leerde Justice trouwens kennen in 2006 toen ik in de Bilbo in Antwerpen mijn lunchmoney aan CD's en platen verbraste, toen ik een single/EPtje Waters Of Nazareth mee naar huis nam. Het jaar nadien volgde dan het volledige album en een legendarische passage op het Dour festival, ik heb daar zelfs nog steeds een tour t-shirt van, fruit of the loom top kwaliteit
. Ik moet wel zeggen dat hun "live" sets vaak gecontesteerd waren, er was vaak een vermoede dat er weinig live gebeurde maar een feest was het telkens des te meer.
rip Dj Mehdi trouwens
Genoeg nostalgie, iets kort over het album zelf. De reden waarom er live (mogelijks) gefoefeld werd, ligt aan de aard van de productie. Justice werkte namelijk met microsamples, extreem kleine stukjes uit bestaande nummers. Zo zou je zelfs 50 Cent, Slipknot en Prince kunnen horen in Genesis. Wie hier een deep dive in wil doen, raad ik zeker de video aan die deze AOTW in gang getrapt heeft.
Het openingsnummer Genesis vat meteen goed samen over wat er zal volgen. Een epische mokerslag in het gezicht en toch heb je nadien nog zin om te dansen. Verwacht je verder aan opulente nummers die heel vaak in your face zijn maar door de disco vibe, toch erg opgewekt en dansbaar.
Persoonlijke favorieten van het album zijn het haast vulgaire Waters of Nazareth met z'n rauwe luide synths. Andere favoriet, Newjack gaat er iets beschaafder aan toe, de basis bestaat nog steeds uit rauwe synths maar erg "choppy" gepresenteerd en met een disco/soul-achtige sample. Het nummer heeft in tegenstelling tot de andere nummers een overduidelijke sample van The Brothers Johnson (You make me wanna wiggle).
Ik laat de rest aan jullie over maar in mijn ogen is dit een album dat mensen uit hun comfortzone kan trekken, vandaar ook hun succes want zelfs de meest koppige metalhead kan zich niet bedwingen op Waters Of Nazareth.
Allicht niet wat jullie van mijnentwege verwacht hadden maar nostalgia is a hell of a drug.
Aangezien @J.Brown en @Suphafly meededen dacht ik aan te sluiten met iets in de sfeer van de hiphop. Een controversieel figuur à la Kanye West?
Of eindelijk iets van Dilla? Een album waar ze beiden te horen zijn dan? Looking at you "Common - Be".
Of iets sample-heavy zoals Chinoiseries van Onra of Projections van Romare. De LA Beat scene misschien maar iedereen weet al dat ik Flying Lotus, Nosaj Thing en Teebs zeer hoog in het vaandel draag? Misschien moet ik de lat wat intellectueler leggen met een fenomenale jazz plaat zoals A Love Supreme. Een alltime classic dan misschien, krijgt What's Going On van Marvin Gaye wel genoeg liefde op het forum?
Enfin, de molen bleef maar draaien en draaien met suggesties en de besluiteloosheid kende ongeziene hoogtes.
Tot ik eergisteren een melding kreeg van Youtube, Diggin The Crates heeft een nieuwe video uit. Welke breakdown van een critically aclaimede plaat krijg ik nu voorgeschoteld? Tot mijn verbazing; geen hiphop, soul, funk of jazz plaat maar een analyse van een space disco barok plaat om stevig op te dansen.
Mijn nostalgie alarm ging door het dak, tijdens de laatste jaren van de Noughties was ik vooral met hiphop bezig maar in de fleur van je leven is slaap overroepen en kon er 's nachts nog wel een danske af. In die periode werd dat vooral gedaan op electro en specifiek, electro uit Parijs. Het Ed Banger label van Pedro Winter was alomtegenwoordig. Alle clubs en festivals wouden hun artiesten op de affiche. Zelfs Kanye West klopte aan bij de "grafisch ontwerper van het huis" So Me voor de videoclip van Good Life.
Het album waar we het deze week over hebben, is natuurlijk Justice - † (Cross). Sommige horen het misschien in Keulen donderen maar op het album staat één nummer dat je in 2007 foix-gras gewijs door de strot kreeg namelijk D.A.N.C.E. Enorm commercieel succes, zelfs radio Donna (MNM voor de jonkies) speelde dit nummer op uurlijkse basis. Desondanks dat was het een prachtige ode aan de soulnummers van een jonge Michael Jackson.
Ik leerde Justice trouwens kennen in 2006 toen ik in de Bilbo in Antwerpen mijn lunchmoney aan CD's en platen verbraste, toen ik een single/EPtje Waters Of Nazareth mee naar huis nam. Het jaar nadien volgde dan het volledige album en een legendarische passage op het Dour festival, ik heb daar zelfs nog steeds een tour t-shirt van, fruit of the loom top kwaliteit
. Ik moet wel zeggen dat hun "live" sets vaak gecontesteerd waren, er was vaak een vermoede dat er weinig live gebeurde maar een feest was het telkens des te meer.Genoeg nostalgie, iets kort over het album zelf. De reden waarom er live (mogelijks) gefoefeld werd, ligt aan de aard van de productie. Justice werkte namelijk met microsamples, extreem kleine stukjes uit bestaande nummers. Zo zou je zelfs 50 Cent, Slipknot en Prince kunnen horen in Genesis. Wie hier een deep dive in wil doen, raad ik zeker de video aan die deze AOTW in gang getrapt heeft.
Het openingsnummer Genesis vat meteen goed samen over wat er zal volgen. Een epische mokerslag in het gezicht en toch heb je nadien nog zin om te dansen. Verwacht je verder aan opulente nummers die heel vaak in your face zijn maar door de disco vibe, toch erg opgewekt en dansbaar.
Persoonlijke favorieten van het album zijn het haast vulgaire Waters of Nazareth met z'n rauwe luide synths. Andere favoriet, Newjack gaat er iets beschaafder aan toe, de basis bestaat nog steeds uit rauwe synths maar erg "choppy" gepresenteerd en met een disco/soul-achtige sample. Het nummer heeft in tegenstelling tot de andere nummers een overduidelijke sample van The Brothers Johnson (You make me wanna wiggle).
Ik laat de rest aan jullie over maar in mijn ogen is dit een album dat mensen uit hun comfortzone kan trekken, vandaar ook hun succes want zelfs de meest koppige metalhead kan zich niet bedwingen op Waters Of Nazareth.
Allicht niet wat jullie van mijnentwege verwacht hadden maar nostalgia is a hell of a drug.
. Ik vind het filler gehalte relatief goed meevallen, Valentine, DVNO en The Party zijn overduidelijke van die "overgangtracks" om wat contrast te geven aan die harde rauwere tracks. Ik vermoed ook dat The Party een verplicht nummertje was van Pedro Winter om Uffie nog eens aan de bak te krijgen 
