Filmreview: Tim Travers & The Time Traveler's Paradox

Tijdreizen staat garant voor heel wat paradoxen en in de meeste films wordt hier nogal klakkeloos overgegaan. Soms wordt het gelukkig wel benoemd maar het wordt pas echt interessant als de filmmakers er creatief mee aan de slag gaat, zoals in Predestination of Primer. Deze films zijn vaak zware kost die je hoofd doen tintelen, maar in Tim Travers & The Time Traveler's Paradox, het langspeeldebuut van Stimson Snead dat gebaseerd is op zijn gelijknamige kortfilm, gaat het er lichtjes anders aan toe.

In Tim Travers & The Time Traveler's Paradox is Tim Travers vastbesloten om de ultieme paradox te ontrafelen met behulp van zijn pas gebouwde tijdsmachine: wat als je één minuut terug in de tijd reist en jezelf neerschiet? Hoewel Tim eigenlijk niet meer kan bestaan, loopt hij nog steeds rond en gelukkig maar, want hij heeft nog een date met de bevallige Delilah op het programma. Zijn avond verloopt echter niet zoals gepland, want de vrij asociale Tim heeft meer interesse in zijn experiment dan zijn date en bovendien krijgt hij een bezoekje van een huurmoordenaar die werd ingeschakeld door het kartel van wie hij plutonium heeft gestolen.

Me, myself and I​

De film ontspoort omdat Tim geen genoegen neemt met het feit dat er geen paradox is ontstaan en dus zet hij zijn experiment verder. Dit niet enkel door zichzelf herhaaldelijk te vermoorden, maar vervolgens ook door meerdere Tims het leven in te roepen die hem moeten helpen om het paradox te bewerkstelligen, ongeacht de gevolgen die het kan hebben voor het universum. Zoals te verwachten leidt dit alles tot heel wat absurde situaties en Stimson Snead, regisseur en schrijver van de film, heeft zich alvast niet ingehouden wat betreft expliciete taferelen. Wie zichzelf wil klonen, kijkt best eerst eens naar deze film om te ontdekken wat de mogelijke gevolgen zijn.

Wie zichzelf wil klonen, kijkt best eerst eens naar deze film om te ontdekken wat de mogelijke gevolgen zijn.

Zoals verwacht, wordt de film grotendeels gedragen door de acteerprestaties van Samuel Dunning als de asociale en narcistische Tim. Hij speelt zijn rol met een gepaste hoeveelheid arrogantie en betweterigheid. Bovendien moet het niet eenvoudig zijn om zoveel verschillende versies van het personage te spelen, waarbij de personages ook nog eens op verschillende wijze evolueren. Samuel wordt verder bijgestaan door een uitstekende support cast met onder andere de immers geweldige Danny Trejo, maar ook Joel McHale, Keith David en Felicia Day. Hoewel hun rollen eerder beperkt zijn, geven ze deze kleinere productie toch een zekere allure.

Stijlvolle genrefilm​

De film straalt uiteraard een do it yourself-gevoel uit en het resultaat dat de makers afleveren is best wel indrukwekkend te noemen. Over het algemeen zien de speciale effecten in de film er vrij goed uit. Enkel wanneer er computereffecten aan te pas komen, durft het low budget-karakter van de film wel eens naar boven komen. Maar het geheel ademt een onweerstaanbare sfeer uit dankzij de hierboven vermelde ingrediënten, alsook ook het puike camerawerk en vooral de eighties-geïnspireerde synthesizer soundtrack. Dankzij dit alles is Tim Travers & The Time Traveler's Paradox voorbestemd om een cultfilm te worden, ideaal voor middernachtvertoningen zoals het geval was op het BIFFF 2024, waar dit de eerste film was van de fameuze Fantastische Nacht.

Hoewel de film het grootste deel van zijn speeltijd weet te entertainen, zijn er helaas wel enkele dipjes in het verhaal op te merken. Met zijn speelduur van net geen twee uur voelt hij wat te lang aan en had wat extra knipwerk de ervaring zeker ten goede geweest. Er wordt namelijk ook heel wat verteld in de film en hoewel dit vaak boeiend is, is de hoevelheid (pseudo-)wetenschappelijke uitleg soms wat vermoeiend. Zo worden de scènes tussen Samuel Dunning en Joel McHale, die hier een radiopresentator van een soort van conspiracy theory-show speelt, zelfs letterlijk gebruikt om een aantal concepten uit te leggen aan de kijker. De film is echter op zijn sterkst wanneer het gewoon de absurditeiten laat uitspelen.

Conclusie

Tim Travers & The Time Traveler's Paradox is een knotsgekke scifi-komedie die de paradoxale aard van tijdsreizen met open armen omarmt. Puike acteerprestaties en tonnen sfeer zorgen voor een aangename kijkervaring, die misschien net iets te lang duurt en waarbij de computereffecten soms wat te low-budget aanvoelen. Gelukkig zijn deze twee mankementen geen al te grote pretbedervers.

Pro

• Verhaal
• Acteerprestaties
• Absurd en compleet waanzinnig

Con

• Effecten ogen soms wat low-budget
• Speelduur iets te lang

7.5

Over deze film

Genre

1. Komedie
2. Scifi

Speelduur

110 minuten

Regie

Stimson Snead

Cast

Samuel Dunning, Felicia Day, Joel McHale, Danny Trejo, Keith David, Stimson Snead

Uitgever

OneTwoThreeMedia