Dat Dwayne 'The Rock' Johnson zich intussen een wereldster mag noemen, is al lang duidelijk. Niet alleen is hij zijn wortels in de WWE volledig ontgroeid, hij is inmiddels al even een full-on actiester die zitjes in de cinemazalen vult en zijn fors geaderde rechterbeen kan zetten naast Sylvester Stallone en Arnold Schwarzenegger. Uitgever Warner Bros. heeft met
Black Adam, Rampage en San Andreas
dan ook drie van zijn recente explosieve vehikels verzameld in de volgende 4K blu-ray box.
Superheldenfilms zijn, hoewel het gemiddelde niveau de laatste jaren niet meer zo'n hoge toppen scheert als ten tijde van de Avengers-films, nog steeds hot. Een snelle blik op de lijst van te verwachten triple A budget blockbusters vertelt ons dat we ook dit jaar weer vijf zulke kaskrakers mogen verwelkomen in de cinemazalen. Maar, de fans van The Rock moesten gek genoeg echter tot 2022 wachten vooraleer ze hun held een rol in een superheldenfilm zagen wegkapen. Warner Bros., gepokt en gemazeld in het superheldengenre, strikte Johnson voor de film van titelheld Black Adam. De prent moest als een spin-off voor het in 2019 verschenen Shazam! fungeren.
Khandaq is de DC-versie van een Midden-Oosterse stad en het moet gezegd: het is eens verfrissend om een superheldenfilm hier te zien afgespeeld worden. Al te vaak trekken superhelden in mainstreamfilms niet verder dan de landsgrenzen van de Verenigde Staten, een kort bezoekje aan Europa, Zuid-Amerika of een verre planeet niet nagelaten. Khandaq wordt dan ook knap geïntroduceerd en doet je verlangen naar wat de stad nog meer te bieden heeft. Koppel dit aan een Black Adam die zich in de eerste scènes allesbehalve inhoudt en menig tegenstander gruwelijk (soms letterlijk) een kopje kleiner maakt. De sterkte en de onoverwinnelijkheid van de antiheld druipen af van je televisiescherm, iets wat regisseur Jaume Collet-Serra zeker op zijn conto mag schrijven.
Des te jammer dat de film daarna volledig ineenstuikt. Te veel zijkarakters krijgen te veel aandacht, en alleen in het geval van klasbak Pierce Brosnans Dr. Fate kan je dat door de vingers zien. De hele JSA, met Hawkman op kop, komt over als een bende zagerige moeiallen. De toevoegingen van Atom Smasher en Cyclone hadden al helemaal geen bestaansrecht meer tegen de tweede helft van de langspeler, want het scenario lijkt hen compleet vergeten te zijn. Maar, dan moet het ergste nog komen: de slechterik waar je je van afvraagt of DC nog steeds niet uit het einde van de eerste Wonder Woman heeft geleerd. Ik dacht het laatste halfuur dat ik meer naar cutscenes van een Playstation 2-game aan het kijken was dan naar een Hollywoodproductie, wat erg jammer is. Een geinige post credit scène brengt nog wat vlindertjes in de buik, maar dient niet meer dan een doekje voor het bloeden.
Je raadt het al, bij dit soort blockbusters hoef je geen ingewikkeld en verweven plot te verwachten. Het zou nochtans wel eens leuk zijn voor de verandering, maar regisseur Brad Peyton verkiest duidelijk entertainment boven inhoud. Dat blijkt al in de eerste minuten: de povere CGI en gigantische overacting wisselen elkaar af in een weinig inspirerend begin. Gelukkig zorgt het hoge tempo ervoor dat het allemaal gemakkelijk behapbaar wegslikt.
Mede dankzij The Rock, die weer zijn charismatische zelve blijkt te zijn en elke pixel van het scherm weer naar hem weet te trekken. Maar een speciale pluim verdient ook Jake Lacy, die de heerlijk domme en naïeve Energyne-baas Brett Wyden neerzet. Bij wijlen dacht ik naar cultklassieker Silent Night, Deadly Night Part 2 uit 1987 te kijken, want hoe Lacy hier staat te acteren, is een rol die in B-film-middens weleens voor heel wat hilariteit kan zorgen. Als de quote "It’s garbage day!" zou gepasseerd zijn terwijl iemand door een vuilbak wordt afgeknald, ik zou er niet eens van geschrokken zijn. Het is er zo over, het is veel te veel wat hij in zijn rol legt maar omdat het hier ook maar om een simpele actieprent gaat, past het wonderwel.
De film balanceert ook telkens op die dunne lijn van bedoeld én onbedoeld grappig. Verrassend ook, want de teller van films die een gigantische albino aap handgebaren laten maken die ik mijn zoon nooit ofte nimmer zou dúrven aanleren, is welgeteld op één vinger te tellen. Onbedoeld hilarisch, dat wel, maar niet meteen iets wat je in de gemiddelde Hollywoodprent voorbij ziet komen. Zeker ook als het zo lomp tussen scènes wordt gesmeten. Hulde ook aan de echter veel te schaarse gevechten tussen de gigantisch uitgevallen drie monsters. Deze zijn mooi in beeld gebracht, maar komen helaas te weinig voor. Hersenloos vertier dus, maar graag had ik toch iets meer substantie gehad want voor Rampage hoefde ik niet één hersencel aan te spreken.
Een grote reden achter de continue staat van entertainment is dat er weinig tot geen acteurs of actrices in San Andreas zijn die op automatische piloot hun job aan het afhaspelen zijn. The Rock (die voor een keer een scenario krijgt waar hij meer dan een beefcake hoeft te zijn) en Carla Gugino kwijten zich aardig van hun taak, terwijl Paul Giamatti als nerveuze wetenschapper meteen je hart verovert. Tel daar nog een leuke cameo van godbetert Kylie Minogue bij en je weet dat je op dit vlak safe zit, wat alleen maar de beleving als filmkijker ten goede komt. Iets wat de destructiescènes ook tot een hoger niveau tilt, is de score. De arrangementen van componist Andrew Lockington zijn geen Oscarmateriaal – dat hoeft ook niet -, maar zijn wel uiterst doeltreffend wanneer de juiste gevoelige snaren dienen getoucheerd te worden. Dat gekoppeld aan de durf om het tonen van gruwelijke menselijke catastrofes niet te schuwen, vergt alleen maar moed. Al deze zaken tillen San Andreas naar een hoger niveau dan je misschien wel had verwacht.
Tot slot een woordje over wat de fysieke dragers van deze collectie te bieden hebben. Uitgever Warner Bros. bespaart duidelijk niet op het aantal extra's dat de 4K Ultra HD's en blu-Rays bevatten. Voor elke titel krijg je ongeveer tien special features en hoewel deze niet altijd even interessant zijn, hoef je met zulke aantallen zeker niet te klagen. Op audiovisueel vlak kom je trouwens ook niets tekort, het beeld is ultrascherp en op hoog volume waan je je wat geluid betreft al snel in een cinema-opstelling. Dit tilt de kijkbeleving alleen maar naar een hoger niveau en komt de drie films zeker ten goede.
Superheldenfilms zijn, hoewel het gemiddelde niveau de laatste jaren niet meer zo'n hoge toppen scheert als ten tijde van de Avengers-films, nog steeds hot. Een snelle blik op de lijst van te verwachten triple A budget blockbusters vertelt ons dat we ook dit jaar weer vijf zulke kaskrakers mogen verwelkomen in de cinemazalen. Maar, de fans van The Rock moesten gek genoeg echter tot 2022 wachten vooraleer ze hun held een rol in een superheldenfilm zagen wegkapen. Warner Bros., gepokt en gemazeld in het superheldengenre, strikte Johnson voor de film van titelheld Black Adam. De prent moest als een spin-off voor het in 2019 verschenen Shazam! fungeren.
Schurkerig gedrag
Black Adam, de antiheld uit de oude stad Kahndaq, wordt na bijna vijfduizend jaar gevangenschap bevrijd en losgelaten in de wereld van vandaag. Hij is klaar om in de moderne wereld zijn eigen soort gerechtigheid uit te delen. Met zijn superkrachten die hij van de Egyptische goden kreeg, trekt hij door zijn meedogenloze tactieken de aandacht van de Justice Society of America (JSA). Echter is er een kracht die sterker is dan Black Adam zelf en is het de taak van de JSA om Black Adam te leren hoe hij een held moet zijn in plaats van een schurk. Hawkman (Aldis Hodge), Dr. Fate (Pierce Brosnan), Atom Smasher (Noah Centineo) en Cyclone (Quintessa Swindell) zullen dus de handen in elkaar moeten slaan met de halfgod uit Kahndaq.Khandaq is de DC-versie van een Midden-Oosterse stad en het moet gezegd: het is eens verfrissend om een superheldenfilm hier te zien afgespeeld worden. Al te vaak trekken superhelden in mainstreamfilms niet verder dan de landsgrenzen van de Verenigde Staten, een kort bezoekje aan Europa, Zuid-Amerika of een verre planeet niet nagelaten. Khandaq wordt dan ook knap geïntroduceerd en doet je verlangen naar wat de stad nog meer te bieden heeft. Koppel dit aan een Black Adam die zich in de eerste scènes allesbehalve inhoudt en menig tegenstander gruwelijk (soms letterlijk) een kopje kleiner maakt. De sterkte en de onoverwinnelijkheid van de antiheld druipen af van je televisiescherm, iets wat regisseur Jaume Collet-Serra zeker op zijn conto mag schrijven.
De hele Justice Society of America, met Hawkman op kop, komt over als een bende zagerige moeiallen.
Des te jammer dat de film daarna volledig ineenstuikt. Te veel zijkarakters krijgen te veel aandacht, en alleen in het geval van klasbak Pierce Brosnans Dr. Fate kan je dat door de vingers zien. De hele JSA, met Hawkman op kop, komt over als een bende zagerige moeiallen. De toevoegingen van Atom Smasher en Cyclone hadden al helemaal geen bestaansrecht meer tegen de tweede helft van de langspeler, want het scenario lijkt hen compleet vergeten te zijn. Maar, dan moet het ergste nog komen: de slechterik waar je je van afvraagt of DC nog steeds niet uit het einde van de eerste Wonder Woman heeft geleerd. Ik dacht het laatste halfuur dat ik meer naar cutscenes van een Playstation 2-game aan het kijken was dan naar een Hollywoodproductie, wat erg jammer is. Een geinige post credit scène brengt nog wat vlindertjes in de buik, maar dient niet meer dan een doekje voor het bloeden.
Rampage
Bloeden doet men ook in de Amerikaanse stad Chicago, dat als strijdtoneel fungeert in Rampage, het tweede actievehikel starring The Rock in deze filmbox. Deze keer neemt DJ de rol van het hoofdpersonage Davis Okoye voor zijn rekening. Davis is een primatoloog die door de jaren heen een hechte vriendschap heeft weten te ontwikkelen met de albino gorilla George. Maar, door in contact te komen met een experimenteel serum gaat het plots mis: George begint enorm te groeien en zijn agressieniveau gaat gezwind de hoogte in.Labrat from hell
Omdat de wetenschapper het niet op zijn eentje weet te rooien, schakelt hij de hulp in van genetisch wetenschapper Kate Caldwell (Naomie Harris). George is namelijk niet het enige dier die in contact is gekomen met het serum. De mysterieuze substantie is namelijk afkomstig van een ruimtestation gerund door het beruchte Energyne, een bedrijf dat zich specialiseert in genetische manipulatie. Aan boord van het ruimtestation brak de spreekwoordelijke hel uit wanneer een labrat in contact kwam met het serum. Een crewlid probeerde zich samen met nog enkele stalen van het serum snel uit de voeten te maken door middel van een escape pod, maar het loopt faliekant af: de pod geraakt vernietigd en de proefbuizen met het serum verspreiden zich over de Verenigde Staten. Zo weet een krokodil in de Everglades de proefbuis in te slikken en komt ook een wolf in aanraking met het gevaarlijke goedje. Met alle gevolgen van dien, dat spreekt. Aan Davis en zijn crew om de gevaren te neutraliseren en de wereld van de ondergang te redden.Je raadt het al, bij dit soort blockbusters hoef je geen ingewikkeld en verweven plot te verwachten. Het zou nochtans wel eens leuk zijn voor de verandering, maar regisseur Brad Peyton verkiest duidelijk entertainment boven inhoud. Dat blijkt al in de eerste minuten: de povere CGI en gigantische overacting wisselen elkaar af in een weinig inspirerend begin. Gelukkig zorgt het hoge tempo ervoor dat het allemaal gemakkelijk behapbaar wegslikt.
The Rock weet met zijn charismatische zelve weer elke pixel van het scherm naar hem te trekken.
Mede dankzij The Rock, die weer zijn charismatische zelve blijkt te zijn en elke pixel van het scherm weer naar hem weet te trekken. Maar een speciale pluim verdient ook Jake Lacy, die de heerlijk domme en naïeve Energyne-baas Brett Wyden neerzet. Bij wijlen dacht ik naar cultklassieker Silent Night, Deadly Night Part 2 uit 1987 te kijken, want hoe Lacy hier staat te acteren, is een rol die in B-film-middens weleens voor heel wat hilariteit kan zorgen. Als de quote "It’s garbage day!" zou gepasseerd zijn terwijl iemand door een vuilbak wordt afgeknald, ik zou er niet eens van geschrokken zijn. Het is er zo over, het is veel te veel wat hij in zijn rol legt maar omdat het hier ook maar om een simpele actieprent gaat, past het wonderwel.
De film balanceert ook telkens op die dunne lijn van bedoeld én onbedoeld grappig. Verrassend ook, want de teller van films die een gigantische albino aap handgebaren laten maken die ik mijn zoon nooit ofte nimmer zou dúrven aanleren, is welgeteld op één vinger te tellen. Onbedoeld hilarisch, dat wel, maar niet meteen iets wat je in de gemiddelde Hollywoodprent voorbij ziet komen. Zeker ook als het zo lomp tussen scènes wordt gesmeten. Hulde ook aan de echter veel te schaarse gevechten tussen de gigantisch uitgevallen drie monsters. Deze zijn mooi in beeld gebracht, maar komen helaas te weinig voor. Hersenloos vertier dus, maar graag had ik toch iets meer substantie gehad want voor Rampage hoefde ik niet één hersencel aan te spreken.
San Andreas
Regisseur Brad Peyton en Dwayne ‘The Rock’ Johnson sloegen drie jaar voor Rampage al eens eerder de handen in elkaar. Ditmaal voor San Andreas, een rampenfilm die zich afvraagt wat er zou gebeuren als een allesverwoestende aardbeving zou plaatsvinden langs de San Andreas-breuk, de breuklijn die van het noordelijke eind van de Golf van Californië door westelijk Californië loopt om na San Francisco de Grote Oceaan in te gaan. Traumahelikopterpiloot Raymond Gaines (The Rock) ervaart deze catastrofe net zoals vele andere gedupeerden in San Andreas aan den lijve. Ray en zijn vervreemde vrouw Emma (Carla Gugino) zijn genoodzaakt om helemaal van Los Angeles naar San Francisco te reizen. Waarom? Hun dochter Blake (Alexandra Daddario) bevindt zich in levensgevaar en alleen haar ouders kunnen haar redden. Maar, al snel blijkt dat de gevaarlijke reis naar het noorden nog maar het begin is.Destructie, oh ja!
Terwijl Rampage hersenloze, domme actie was, zuigt San Andreas je meteen mee in de verwoestende actie en laat je vervolgens niet meer los. Het kan zijn dat ik een absolute sucker ben voor rampenfilms, maar oh, wat blijft het heerlijk om hele steden verzwolgen te zien worden door een allesomvattende natuurramp. Dit wordt dan ook extra gevoed door de nergens wereldschokkende, maar oerdegelijke CGI-vernieling die anno 2024 nog steeds als een – euhm – huis staat.Weinig tot geen acteurs of actrices in San Andreas staan op automatische piloot hun job af te haspelen.
Een grote reden achter de continue staat van entertainment is dat er weinig tot geen acteurs of actrices in San Andreas zijn die op automatische piloot hun job aan het afhaspelen zijn. The Rock (die voor een keer een scenario krijgt waar hij meer dan een beefcake hoeft te zijn) en Carla Gugino kwijten zich aardig van hun taak, terwijl Paul Giamatti als nerveuze wetenschapper meteen je hart verovert. Tel daar nog een leuke cameo van godbetert Kylie Minogue bij en je weet dat je op dit vlak safe zit, wat alleen maar de beleving als filmkijker ten goede komt. Iets wat de destructiescènes ook tot een hoger niveau tilt, is de score. De arrangementen van componist Andrew Lockington zijn geen Oscarmateriaal – dat hoeft ook niet -, maar zijn wel uiterst doeltreffend wanneer de juiste gevoelige snaren dienen getoucheerd te worden. Dat gekoppeld aan de durf om het tonen van gruwelijke menselijke catastrofes niet te schuwen, vergt alleen maar moed. Al deze zaken tillen San Andreas naar een hoger niveau dan je misschien wel had verwacht.
Tot slot een woordje over wat de fysieke dragers van deze collectie te bieden hebben. Uitgever Warner Bros. bespaart duidelijk niet op het aantal extra's dat de 4K Ultra HD's en blu-Rays bevatten. Voor elke titel krijg je ongeveer tien special features en hoewel deze niet altijd even interessant zijn, hoef je met zulke aantallen zeker niet te klagen. Op audiovisueel vlak kom je trouwens ook niets tekort, het beeld is ultrascherp en op hoog volume waan je je wat geluid betreft al snel in een cinema-opstelling. Dit tilt de kijkbeleving alleen maar naar een hoger niveau en komt de drie films zeker ten goede.
Conclusie
Deze Dwayne ‘The Rock’ Johnson-collectie weet te verrassen, maar ook tegen te vallen. Terwijl het script van Black Adam maar beter samen met de gehele filmproductie in de prullenbak was beland, zijn Rampage en zeker San Andreas twee hersenloze, maar charmante blockbusterfilms die je tijd waard zijn. Je hoeft geen hemel en aarde te verschuiven om deze langspelers bovenaan je watchlist te zetten, maar heb je even niets te doen, gaan deze twee films als zoete broodjes binnen voor wie eens een simpele, maar effectieve actiefilm wilt. Helaas moet je deze box wel als pakket zien. Black Adam haalt echter de hele waarde van deze box naar beneden, de aardige dosis special features en audiovisuele kwaliteit ten spijt.
Pro
- The Rock is een charismatisch beest
- Destructie om van te smullen in San Andreas
- B-film humor in Rampage
- Aardig aanbod aan special features en zeer goede audiovisuele kwaliteit
Con
- Black Adam (in zijn geheel)
- Wisselvallige special effects
- De lompe domheid van het Rampage-script
5
Over deze film
Genre
- Actie
- Avontuur
- Drama
- Fantasie
Speelduur
346 minuten
Regie
Jaume Collet-Serra, Brad Peyton
Cast
Dwayne 'The Rock' Johnson, Pierce Brosnan, Naomie Harris, Malin Akerman, Carla Gugino, Alexandra Daddario
Uitgever
Warner Bros. Entertainment
