De voorbije weken keek mijn vriendin me meermaals aan met een meewarige blik. Het, ondanks temperaturen die flirten met het vriespunt, consequent dragen van een wit marcelleke, het drinken van Corona rechtstreeks uit het flesje of de pizzabezorger verwelkomen als nieuw lid van de familie. Ze noemt het een midlifecrisis, maar ze beseft gewoon niet dat er altijd plaats is voor meer familie, zelfs voor Abdel-Aziz die twee maand geleden nog het gore lef had om twee pizza funghi te leveren in plaats van de pepperoni die ik besteld had. Terwijl ik dit allemaal intik terwijl ik casual aan het driften ben op de parking van het plaatselijke shoppingcenter, begin ik te beseffen dat ik het misschien net te ver heb laten komen. Het kapotgeramde kerststalletje van de Carrefour kan ik helaas niet meer herstellen, mijn relatie gelukkig wel. Laat ons zeggen dat tien films in de...
