Pegasus
Well-known member
Jan Hauspie: ‘Voetbaljournalisten schuren te veel tegen de macht aan’
Journalist juicht niet ondanks vrijspraak in rechtszaak tegen voetbalclub Anderlecht.
Topstuk
Jan Hauspie: ‘Voetbaljournalisten schuren te veel tegen de macht aan'
Humo-journalist Jan Hauspie juicht niet omdat de rechter de klacht van voetbalclub Anderlecht tegen hem resoluut afwees. ‘Anderlecht wou enkel intimideren en dat heeft gewerkt.
Voetbalmedia bakken nu meer dan ooit zoete broodjes met machtsmensen als Wouter Vandenhaute van Anderlecht en Bart Verhaeghe van Club Brugge in plaats van kritisch over hen te berichten.'
Mauve malaise: de diepe crisis bij Anderlecht . Met twee artikels in feburari 2023 schetste Jan Hauspie in Humo het wanbeleid van voetbalclub Anderlecht dat sportief en financieel naar een dieptepunt wegzakte. Vooral toenmalig ceo Peter Verbeke en voorzitter Wouter Vandenhaute zorgden voor een groot personeelsverloop en een bijzonder toxisch werkklimaat. Peter Verbeke trok naar de Raad voor de Journalistiek en Anderlecht eiste 50.000 euro schadevergoeding voor de rechter.
De rechtbank van eerste aanleg in Brussel verwees op 15 april in scherpe bewoordingen alle bezwaren van Anderlecht naar de prullenmand: “Men kan zich niet van de indruk ontdoen dat de voorliggende procedure minstens deels werd ingesteld met de bedoeling te intimideren. (...) Het komt de rechtbank toch enigszins voor als een verspilling van publieke middelen, dat zij tijd en energie dient te besteden aan het beantwoorden van dergelijke hersenschimmige banaliteiten.”
“Collega's met gelijkaardige ervaringen voorspelden me dat ik zou winnen, maar dat het me veel tijd en energie zou kosten”, zegt Hauspie. “Drie keer zijn er conclusies heen en weer gegaan. Telkens moet je het dossier doorploegen op zoek naar argumenten om hun beschuldigingen te counteren. Vijftien maanden leef je met onderhuidse spanning. De idee dat je ook kunt verliezen, knaagt aan je.”
Zijn artikels veroorzaakten schokgolven door de Belgische voetbalwereld. “Wat je over Anderlecht schrijft, gebeurt tien keer erger in Club Brugge”, liet een informant weten. Hauspie interviewde in april 2023 de toenmalige manager van Club Brugge Vincent Mannaert die opbiechtte dat hij met zware alchocolproblemen worstelde en dat hij daarvoor op het matje was geroepen.
Geanonimiseerde bronnen
De alcoholbiecht van Mannaert bewoog een andere informant in de zomer van 2023 tot het schrijven van een anonieme brief: “Hier zijn de ontbrekende puzzelstukken waar u nog naar op zoek bent”. Hauspie kon de briefschrijver overtuigen tot het afnemen van een interview. Dat sprong plots af.
“Ik kreeg een brief van een advocatenkantoor met de dreiging dat ze me zouden aanklagen voor belaging en ook een klacht bij de Raad voor de Journalistiek zouden indienen. Opnieuw: intimidatie. Dat was het me niet opnieuw waard. Het vonnis van de rechtbank was daarom welkom.”
Anderlecht beschuldigde Hauspie ervan onbetrouwbare bronnen te gebruiken. “Ik had goede redenen om die te anonimiseren. Terecht als je kijkt hoe Anderlecht heeft gereageerd op mijn artikel. Hoe zou het zijn omgegaan met die mensen? Het behoort tot mijn taak als journalist om de ware van de gratuite bronnen te scheiden. Ik volg Anderlecht al twintig jaar en heb een groot netwerk. De rechter heeft in zijn oordeel ook naar mijn expertise als ervaren journalist verwezen.”
Hoe zat het met de solidariteit in het journalistieke veld? “Van de journalisten die niet om de haverklap met hun gezicht op televisie komen en zich ook wel eens storen aan bepaalde collega's heb ik behoorlijk wat steun gekregen. Van zij die de toon zetten op radio en televisie en in de kranten niet. Integendeel: een collega die ik als een vriend beschouwde, liet me als een baksteen vallen en maakte uit opportunisme andere keuzes.”
Onfaire collega's
Drie collega-voetbaljournalisten waren zelfs bereid tegen Hauspie te getuigen. “Uit de klacht van Peter Verbeke leer ik dat een Nederlandstalige en twee Franstalige door Sportspress erkende journalisten bereid waren te komen getuigen tegen een collega en voor iemand over wie ze verondersteld worden kritisch en onafhankelijk te berichten. Ik vind dat verregaand.”
Eind vorig jaar verkoos de Vlaamse Bond voor Sportjournalisten (VBS) voor het eerst ook de Vlaamse sportjournalist van het jaar. “Ik dacht, tegen beter weten in natuurlijk: die prijs is voor mij. Met de mauve malaise en de alcoholbiecht van Mannaert had ik toch een paar niet onopgemerkte stukken geschreven, die me bovendien een dagvaarding hadden opgeleverd, iets wat toch maar zelden een voetbaljournalist is overkomen, denk ik.”
“Toen checkte ik de nieuwe raad van bestuur van de VBS. Met als nieuw lid die ene Nederlandstalige journalist die bereid was geweest om tegen mij te getuigen. Toen wist ik: als iemand hem zeker niet wint, ben ik het.” De prijs ging naar VRT-journalist Peter Vandenbempt
Ingekapseld in establishment
De Vlaamse voetbaljournalistiek zit ingekapseld in het establishment. “Kijk naar het aangekondigde vertrek van Vincent Mannaert. Die kreeg onlangs een paar afscheidsinterviews. Eén interviewer vroeg hem hoe zijn relatie met de voorzitter van Club Brugge Bart Verhaeghe toch zo vertroebeld was kunnen geraken. Hij sloeg net geen arm om de schouder.”
“Terwijl Mannaert in zijn alcoholbiecht al toegegeven had dat het aan zijn drankmisbruik lag. Maar liever dan hem daar nog naar te vragen, gunde de journalist Mannaert een mooiere exit dan de werkelijkheid toelaat. Te veel journalisten bakken liever zoete broodjes met machtsfiguren dan kritisch over hen te berichten.”
De intimidatie van Anderlecht heeft zich als een olievlek over het voetbalmedialandschap verspreid. “Eén dag nadat Anderlecht voor het eerst in vijf jaar de rangschikking aangevoerd had, kopte een krant: Het grote gelijk van de voorzitter . Zonder dat hard te maken. Dan weet je het wel: nu het succes wenkt, moeten de geesten stilaan gemasseerd worden om het op de juiste mensen te laten afstralen. Journalisten werken daar graag aan mee.”
Het belang van coach Brian Riemer en sportief ceo Jesper Fredberg wordt daarmee geminimaliseerd. ‘Er wordt lacherig gedaan over Fredberg omdat hij met oortjes in de tribune zit en contact heeft met de bank. Of dat hij na een match mee het veld oploopt. En Riemer, dat is een brave opa die alleen in Brussel in zijn appartementje zit en voor zichzelf kookt.”
Verborgen agenda
De voetbalpers speelde een bedenkelijke rol in het zogenaamde Burgessgate Christian Burgess , de Engelse verdediger van Union, kreeg op 1 april een rode kaart nadat hij de bal hard tegen een Genks spelershoofd had gegooid. Het bondsparket oordeelde streng: twee speeldagen schorsing. Union ging in beroep en bekwam een halvering. Daarom zat Burgess niet in de ploeg de volgende match, maar op de tribune.
Drie collega-voetbaljournalisten waren bereid tegen Hauspie te getuigen
Tot eenieders verbazing tekende het bondsparket beroep aan tegen de strafvermindering. Zo'n beroep werkt opschortend en daardoor zou hij pas de match daarna tegen Anderlecht geschorst zijn. Maar het bondsparket diende zijn beroep te laat in. Dus bleef Burgess gewoon in de tribune zitten.
Voor Union was daarmee de kous af: hun verdediger zou tegen Anderlecht gewoon weer mogen spelen. Dat was dan weer buiten de voetbalpers gerekend die Union betichtte van poging tot beïnvloeding van het bondsparket. De hele historie werd tot Burgessgate gedoopt.
“Als je ziet hoe de mensen van Union zijn aangevallen door de voetbalpers die zich al dan niet bewust voor de kar van Anderlecht heeft laten spannen. Terwijl juist Anderlecht probeerde om invloed op dat dossier te hebben. Door druk uit te oefenen op de advocaat van Union trok die zich te elfder ure terug uit het dossier. Union moest in allerijl op zoek naar een nieuwe advocaat. Hoewel het over de hele lijn gelijk kreeg, speelden journalisten mee in die verborgen agenda.”
Het grote geweten
Nog een gevoelige zaak voor het Belgische voetbal is Operatie Propere Handen. “Een figuur als makelaar Mogi Bayat heeft anderhalve maand in de cel gezeten voor feiten waarvoor ook onze meest vooraanstaande clubleiders vervolgd zouden worden, mochten ze hun proces niet afgekocht hebben.
“De club die voor het grootste bedrag terecht had moeten staan, is Club Brugge. Toch krijgen Bart Verhaeghe en Vincent Mannaert daar van geen enkele journalist nog een vraag over. Ook Mannaert niet bij zijn afscheidsinterviews.”
Niet Anderlecht of Club Brugge heeft Hauspie ontgoocheld. Wel zijn voetbalcollega's die besloten hebben om niet aan de kant van hun vak te staan. “De grootste ontgoocheling is een persoonlijke: ik heb een vriend verloren. En verder hoop ik vooral dat de journalistiek zich herpakt.”
“Er is me al door collega's naar het hoofd geslingerd dat ik me het grote geweten van de Vlaamse voetbaljournalistiek waan. Dat was niet als compliment bedoeld. Laat ik het zo samenvatten: ik doe mijn werk en ik hoop van hen hetzelfde.”
Humo-journalist Jan Hauspie juicht niet omdat de rechter de klacht van voetbalclub Anderlecht tegen hem resoluut afwees. ‘Anderlecht wou enkel intimideren en dat heeft gewerkt.
Voetbalmedia bakken nu meer dan ooit zoete broodjes met machtsmensen als Wouter Vandenhaute van Anderlecht en Bart Verhaeghe van Club Brugge in plaats van kritisch over hen te berichten.'
Mauve malaise: de diepe crisis bij Anderlecht . Met twee artikels in feburari 2023 schetste Jan Hauspie in Humo het wanbeleid van voetbalclub Anderlecht dat sportief en financieel naar een dieptepunt wegzakte. Vooral toenmalig ceo Peter Verbeke en voorzitter Wouter Vandenhaute zorgden voor een groot personeelsverloop en een bijzonder toxisch werkklimaat. Peter Verbeke trok naar de Raad voor de Journalistiek en Anderlecht eiste 50.000 euro schadevergoeding voor de rechter.
De rechtbank van eerste aanleg in Brussel verwees op 15 april in scherpe bewoordingen alle bezwaren van Anderlecht naar de prullenmand: “Men kan zich niet van de indruk ontdoen dat de voorliggende procedure minstens deels werd ingesteld met de bedoeling te intimideren. (...) Het komt de rechtbank toch enigszins voor als een verspilling van publieke middelen, dat zij tijd en energie dient te besteden aan het beantwoorden van dergelijke hersenschimmige banaliteiten.”
“Collega's met gelijkaardige ervaringen voorspelden me dat ik zou winnen, maar dat het me veel tijd en energie zou kosten”, zegt Hauspie. “Drie keer zijn er conclusies heen en weer gegaan. Telkens moet je het dossier doorploegen op zoek naar argumenten om hun beschuldigingen te counteren. Vijftien maanden leef je met onderhuidse spanning. De idee dat je ook kunt verliezen, knaagt aan je.”
Zijn artikels veroorzaakten schokgolven door de Belgische voetbalwereld. “Wat je over Anderlecht schrijft, gebeurt tien keer erger in Club Brugge”, liet een informant weten. Hauspie interviewde in april 2023 de toenmalige manager van Club Brugge Vincent Mannaert die opbiechtte dat hij met zware alchocolproblemen worstelde en dat hij daarvoor op het matje was geroepen.
Geanonimiseerde bronnen
De alcoholbiecht van Mannaert bewoog een andere informant in de zomer van 2023 tot het schrijven van een anonieme brief: “Hier zijn de ontbrekende puzzelstukken waar u nog naar op zoek bent”. Hauspie kon de briefschrijver overtuigen tot het afnemen van een interview. Dat sprong plots af.
“Ik kreeg een brief van een advocatenkantoor met de dreiging dat ze me zouden aanklagen voor belaging en ook een klacht bij de Raad voor de Journalistiek zouden indienen. Opnieuw: intimidatie. Dat was het me niet opnieuw waard. Het vonnis van de rechtbank was daarom welkom.”
Anderlecht beschuldigde Hauspie ervan onbetrouwbare bronnen te gebruiken. “Ik had goede redenen om die te anonimiseren. Terecht als je kijkt hoe Anderlecht heeft gereageerd op mijn artikel. Hoe zou het zijn omgegaan met die mensen? Het behoort tot mijn taak als journalist om de ware van de gratuite bronnen te scheiden. Ik volg Anderlecht al twintig jaar en heb een groot netwerk. De rechter heeft in zijn oordeel ook naar mijn expertise als ervaren journalist verwezen.”
Hoe zat het met de solidariteit in het journalistieke veld? “Van de journalisten die niet om de haverklap met hun gezicht op televisie komen en zich ook wel eens storen aan bepaalde collega's heb ik behoorlijk wat steun gekregen. Van zij die de toon zetten op radio en televisie en in de kranten niet. Integendeel: een collega die ik als een vriend beschouwde, liet me als een baksteen vallen en maakte uit opportunisme andere keuzes.”
Onfaire collega's
Drie collega-voetbaljournalisten waren zelfs bereid tegen Hauspie te getuigen. “Uit de klacht van Peter Verbeke leer ik dat een Nederlandstalige en twee Franstalige door Sportspress erkende journalisten bereid waren te komen getuigen tegen een collega en voor iemand over wie ze verondersteld worden kritisch en onafhankelijk te berichten. Ik vind dat verregaand.”
Eind vorig jaar verkoos de Vlaamse Bond voor Sportjournalisten (VBS) voor het eerst ook de Vlaamse sportjournalist van het jaar. “Ik dacht, tegen beter weten in natuurlijk: die prijs is voor mij. Met de mauve malaise en de alcoholbiecht van Mannaert had ik toch een paar niet onopgemerkte stukken geschreven, die me bovendien een dagvaarding hadden opgeleverd, iets wat toch maar zelden een voetbaljournalist is overkomen, denk ik.”
“Toen checkte ik de nieuwe raad van bestuur van de VBS. Met als nieuw lid die ene Nederlandstalige journalist die bereid was geweest om tegen mij te getuigen. Toen wist ik: als iemand hem zeker niet wint, ben ik het.” De prijs ging naar VRT-journalist Peter Vandenbempt
Ingekapseld in establishment
De Vlaamse voetbaljournalistiek zit ingekapseld in het establishment. “Kijk naar het aangekondigde vertrek van Vincent Mannaert. Die kreeg onlangs een paar afscheidsinterviews. Eén interviewer vroeg hem hoe zijn relatie met de voorzitter van Club Brugge Bart Verhaeghe toch zo vertroebeld was kunnen geraken. Hij sloeg net geen arm om de schouder.”
“Terwijl Mannaert in zijn alcoholbiecht al toegegeven had dat het aan zijn drankmisbruik lag. Maar liever dan hem daar nog naar te vragen, gunde de journalist Mannaert een mooiere exit dan de werkelijkheid toelaat. Te veel journalisten bakken liever zoete broodjes met machtsfiguren dan kritisch over hen te berichten.”
De intimidatie van Anderlecht heeft zich als een olievlek over het voetbalmedialandschap verspreid. “Eén dag nadat Anderlecht voor het eerst in vijf jaar de rangschikking aangevoerd had, kopte een krant: Het grote gelijk van de voorzitter . Zonder dat hard te maken. Dan weet je het wel: nu het succes wenkt, moeten de geesten stilaan gemasseerd worden om het op de juiste mensen te laten afstralen. Journalisten werken daar graag aan mee.”
Het belang van coach Brian Riemer en sportief ceo Jesper Fredberg wordt daarmee geminimaliseerd. ‘Er wordt lacherig gedaan over Fredberg omdat hij met oortjes in de tribune zit en contact heeft met de bank. Of dat hij na een match mee het veld oploopt. En Riemer, dat is een brave opa die alleen in Brussel in zijn appartementje zit en voor zichzelf kookt.”
Verborgen agenda
De voetbalpers speelde een bedenkelijke rol in het zogenaamde Burgessgate Christian Burgess , de Engelse verdediger van Union, kreeg op 1 april een rode kaart nadat hij de bal hard tegen een Genks spelershoofd had gegooid. Het bondsparket oordeelde streng: twee speeldagen schorsing. Union ging in beroep en bekwam een halvering. Daarom zat Burgess niet in de ploeg de volgende match, maar op de tribune.
Drie collega-voetbaljournalisten waren bereid tegen Hauspie te getuigen
Tot eenieders verbazing tekende het bondsparket beroep aan tegen de strafvermindering. Zo'n beroep werkt opschortend en daardoor zou hij pas de match daarna tegen Anderlecht geschorst zijn. Maar het bondsparket diende zijn beroep te laat in. Dus bleef Burgess gewoon in de tribune zitten.
Voor Union was daarmee de kous af: hun verdediger zou tegen Anderlecht gewoon weer mogen spelen. Dat was dan weer buiten de voetbalpers gerekend die Union betichtte van poging tot beïnvloeding van het bondsparket. De hele historie werd tot Burgessgate gedoopt.
“Als je ziet hoe de mensen van Union zijn aangevallen door de voetbalpers die zich al dan niet bewust voor de kar van Anderlecht heeft laten spannen. Terwijl juist Anderlecht probeerde om invloed op dat dossier te hebben. Door druk uit te oefenen op de advocaat van Union trok die zich te elfder ure terug uit het dossier. Union moest in allerijl op zoek naar een nieuwe advocaat. Hoewel het over de hele lijn gelijk kreeg, speelden journalisten mee in die verborgen agenda.”
Het grote geweten
Nog een gevoelige zaak voor het Belgische voetbal is Operatie Propere Handen. “Een figuur als makelaar Mogi Bayat heeft anderhalve maand in de cel gezeten voor feiten waarvoor ook onze meest vooraanstaande clubleiders vervolgd zouden worden, mochten ze hun proces niet afgekocht hebben.
“De club die voor het grootste bedrag terecht had moeten staan, is Club Brugge. Toch krijgen Bart Verhaeghe en Vincent Mannaert daar van geen enkele journalist nog een vraag over. Ook Mannaert niet bij zijn afscheidsinterviews.”
Niet Anderlecht of Club Brugge heeft Hauspie ontgoocheld. Wel zijn voetbalcollega's die besloten hebben om niet aan de kant van hun vak te staan. “De grootste ontgoocheling is een persoonlijke: ik heb een vriend verloren. En verder hoop ik vooral dat de journalistiek zich herpakt.”
“Er is me al door collega's naar het hoofd geslingerd dat ik me het grote geweten van de Vlaamse voetbaljournalistiek waan. Dat was niet als compliment bedoeld. Laat ik het zo samenvatten: ik doe mijn werk en ik hoop van hen hetzelfde.”
Hopelijk valt de blessure van Jackers mee en zien we hem nog terug.
