Squidward
Redacteur
Ik heb op mijn 18 heel mijn leven in feite opgeblazen omwille van een internet-gestarte relatie. Oké, ik was meerderjarig maar ongelofelijk onervaren en net zoals uw zoon direct gehecht. Ik zag niet dat er veel vissen in de zee waren, was echt een dwangmatige gedachte ‘ik ga altijd alleen blijven’. Op 18 jaar niet gezond.
Mijn ouders zijn daar in meegegaan onder de logica ‘als we het verbieden, is ze toch weg en zijn we ze helemaal kwijt’. Op dat moment hadden ze daar hoogstwaarschijnlijk gelijk in, ik kan niet terugkijken in mijn tienerbrein maar ik denk dat het gedacht zó dwangmatig in mijn hoofd zat dat ik idd voor weinig rede vatbaar was geweest.
Ik ben wel na een goede vijftien maand weer ‘tot mijn zinnen’ gekomen en na nog een jaar was ik terug thuis. Dat heeft wel voor de rest van hun leven de relatie met mijn ouders aangetast. Daar was iets geknakt en ik heb maar heel laat kunnen toegeven dat ik de dommerik was geweest. En aan hen heb ik het nooit meer kunnen zeggen. Dat zal de bittere pil tot het einde van mijn dagen blijven.
Het verbieden is sowieso niet aan de orde. Maar monitoring zeker wel. Volg zijn computer-gebeuren, toon positieve interesse zodat hij blijft vertellen en leg in uw reacties nadruk op de prilheid, kalverliefde etc (niet lomp gaan zeggen ‘ge zijt nog jong’ maar je kan je reacties wel zo framen dat het nadrukkelijk allemaal heel onschuldig en zeker geen levensbepalende diepe relatie). Geef hem perspectief, áls je na je studies wil verhuizen of áls zij na haar 18 eens op reis wil komen naar hier’ etc. Concreet maar heel veraf. Zo voelt hij steun, heeft hij ankerpuntjes maar is het in termijnen van jaren waarin heel veel kan veranderen. Sowieso is het heel waarschijnlijk dat hij op die tijd ergens rondom zijn omgeving wel een liefje eens zal oppikken, al is het niet voor lang, waardoor Ms Norway zal komen te vervallen.
En áls zij toch ‘het’ is dan komt dat hoe dan ook wel goed, leer je gewoon wat Noors.
Mijn ouders zijn daar in meegegaan onder de logica ‘als we het verbieden, is ze toch weg en zijn we ze helemaal kwijt’. Op dat moment hadden ze daar hoogstwaarschijnlijk gelijk in, ik kan niet terugkijken in mijn tienerbrein maar ik denk dat het gedacht zó dwangmatig in mijn hoofd zat dat ik idd voor weinig rede vatbaar was geweest.
Ik ben wel na een goede vijftien maand weer ‘tot mijn zinnen’ gekomen en na nog een jaar was ik terug thuis. Dat heeft wel voor de rest van hun leven de relatie met mijn ouders aangetast. Daar was iets geknakt en ik heb maar heel laat kunnen toegeven dat ik de dommerik was geweest. En aan hen heb ik het nooit meer kunnen zeggen. Dat zal de bittere pil tot het einde van mijn dagen blijven.
Het verbieden is sowieso niet aan de orde. Maar monitoring zeker wel. Volg zijn computer-gebeuren, toon positieve interesse zodat hij blijft vertellen en leg in uw reacties nadruk op de prilheid, kalverliefde etc (niet lomp gaan zeggen ‘ge zijt nog jong’ maar je kan je reacties wel zo framen dat het nadrukkelijk allemaal heel onschuldig en zeker geen levensbepalende diepe relatie). Geef hem perspectief, áls je na je studies wil verhuizen of áls zij na haar 18 eens op reis wil komen naar hier’ etc. Concreet maar heel veraf. Zo voelt hij steun, heeft hij ankerpuntjes maar is het in termijnen van jaren waarin heel veel kan veranderen. Sowieso is het heel waarschijnlijk dat hij op die tijd ergens rondom zijn omgeving wel een liefje eens zal oppikken, al is het niet voor lang, waardoor Ms Norway zal komen te vervallen.
En áls zij toch ‘het’ is dan komt dat hoe dan ook wel goed, leer je gewoon wat Noors.