Boeken Welk fictieboek heb je net uitgelezen en wat vond je ervan?

[coldplayke]

Underworld - Don Delillo

Dit is na Libra het tweede boek dat ik van Delillo lees en ik begin er wel een patroon in te herkennen. Politieke intrige met invloeden uit psychologische thrillers en het gritty detective-genre, maar dankzij de wisselende perspectiven toch steeds met dat postmodernistisch randje dat het allemaal net dat tikkeltje interessanter maakt.

De roman speelt zich over de geschiedenis van een halve eeuw af, waarin de koude oorlog en de sluimerende dreiging van een nucleaire bom in iedere verhaallijn wel een beetje de toon aanvoert. Delillo gaat Memento-gewijs (een van mijn favoriete films trouwens) met ieder deel telkens een decennium terug in de tijd, wat de herleesbaarheid van deze roman eens je de chronologie van de gebeurtenissen helemaal hebt kunnen traceren erg bevordert.

Delillo is op zijn sterkst in de fragmentarische hoofdstukken die haast op zichzelf zouden kunnen staan als kortverhalen. De twee hoofdpersonages en hun geschiedenis konden mij minder boeien dan de randanimatie die een helder en evocatief beeld schetstsen van het leven in de Verenigde Staten in de tweede helft van de twintigste eeuw. Zeker de proloog, waarin feit met fictie wordt verweven, reken ik tot een van de meest indrukwekkende tour de forces die ik al ben tegengekomen.

 

[PBR Streetgang]

Sla White Noise, Cosmopolis en Americana zeker niet over! Don DeLillo op zijn best is misschien mijn favoriete auteur.

 

[FlyingHorseman]

White Noise is een van mijn favoriete boeken.

Ottessa Moshfegh - My Year of Rest and Relaxation

Dit boek kreeg enkele jaren geleden behoorlijk wat buzz en intrigeerde me toen al door eigenaardige premisse: een knappe, rijke jonge vrouw wil door middel van medicatie een jaar lang slapen. Moshfegh maakt hier een bijtende, donker komische satire over privilege op kleine schaal en consumentisme en kapitalisme op grotere schaal van. Zeker geen boek dat iedereen gaat bevallen, want ze maakt van de vertelster een vrij verschrikkelijk persoon en op zich is er niet echt veel plot. Ik stoorde me er geenszins aan en heb geregeld moeten lachen, hoewel het na een tijdje wel wat repetitief begon te worden. Dat werd wel gecompenseerd door het opvallend einde en over het algemeen heb ik van het boek genoten.

Wat het boek los van de literaire kwaliteiten voor mij een extra dimensie geeft, is dat dit blijkbaar een zeer passend boek is voor de huidige periode in mijn leven. Nu ik het enkele dagen uit heb, blijk ik er nog erg vaak aan terug te denken en dan vooral over hoe aanlokkelijk zo'n "jaar van rust en ontspanning" voor mij persoonlijk klinkt. Misschien keer je na zo'n verwijdering echt terug naar alles met een ander perspectief. Bovendien leven we nu nog steeds in een tijd met nadruk op het commerciële, waarin je ervaringen moet verzamelen en niks mag missen en die op veel vlakken competitief aanvoelt. Misschien kan helemaal niks doen dan een vorm van rebellie zijn.

 

[Hellsdinner]

A Hat Full of Sky - Terry Pratchett (Discworld #32)
Pratchett moet echt eens kalm doen. Laatste paar boeken van Discworld zijn me heel goed bevallen, toppers.
Vanaf Night Watch is hij precies aan een nog hoger niveau beginnen schrijven want zelfs dit relatief normaal, eerder jeugd-, boek ben ik als een sneltrein door gegaan. De Discworld boeken zijn als een warm dekentje en een warme koffie op een herfstochtend. Wakker worden in comfort en de dag starten met een lach.

 

[Avondland]

Underworld - Don Delillo

Dit is na Libra het tweede boek dat ik van Delillo lees en ik begin er wel een patroon in te herkennen. Politieke intrige met invloeden uit psychologische thrillers en het gritty detective-genre, maar dankzij de wisselende perspectiven toch steeds met dat postmodernistisch randje dat het allemaal net dat tikkeltje interessanter maakt.

De roman speelt zich over de geschiedenis van een halve eeuw af, waarin de koude oorlog en de sluimerende dreiging van een nucleaire bom in iedere verhaallijn wel een beetje de toon aanvoert. Delillo gaat Memento-gewijs (een van mijn favoriete films trouwens) met ieder deel telkens een decennium terug in de tijd, wat de herleesbaarheid van deze roman eens je de chronologie van de gebeurtenissen helemaal hebt kunnen traceren erg bevordert.

Delillo is op zijn sterkst in de fragmentarische hoofdstukken die haast op zichzelf zouden kunnen staan als kortverhalen. De twee hoofdpersonages en hun geschiedenis konden mij minder boeien dan de randanimatie die een helder en evocatief beeld schetstsen van het leven in de Verenigde Staten in de tweede helft van de twintigste eeuw. Zeker de proloog, waarin feit met fictie wordt verweven, reken ik tot een van de meest indrukwekkende tour de forces die ik al ben tegengekomen.

Voor een beeld op de VS vind ik Philip Roth en Thomas Wolfe (Of Time and the River en Look Homeward, Angel) ook de moeite! Zeker die laatste zijn schrijfstijl is om van te kwijlen.

 

[coldplayke]

Voor een beeld op de VS vind ik Philip Roth en Thomas Wolfe (Of Time and the River en Look Homeward, Angel) ook de moeite! Zeker die laatste zijn schrijfstijl is om van te kwijlen.

Zowel Roth als Wolfe heb ik al gelezen, ben ook fan van voornamelijk die tweede.

 

[Merlin]

Floere, het Fluwijn - Ernest Claes

Deel 2 van de omnibus die ik bij mijn vader vond. Het werk is dan wel 30 jaar na dat van De Witte, er is niets aan vlotheid ingeboet bij Claes. De eerste vijf pagina's vond ik het nogal raar om het leven van een steenmarter te volgen, maar gaandeweg geraakte ik er meer en meer in en vond ik het zowaar boeiend.

Ook hier gaat het weer over de figuurlijke reis die het dier maakt, ook hier ben je een bijstaander die alles vanop de eerste rij meemaakt. En ook hier valt het kwartje tegen het einde en laat het dan pas echt een indruk na (al was dit bij De Witte één langgerekt vallend kwartje vanaf het midden tot het eind). Door de kortheid van het verhaal en het feit dat het nu eenmaal moeilijk is om je in te leven in het leven van een steenmarter (hoewel Claes er wel alles aan doet), vind ik dit kortverhaal wel iets minder indrukwekkend dan De Witte.

Next up, deel 3 van de omnibus: Jeugd.

 

[coldplayke]

Floere, het Fluwijn - Ernest Claes

Deel 2 van de omnibus die ik bij mijn vader vond. Het werk is dan wel 30 jaar na dat van De Witte, er is niets aan vlotheid ingeboet bij Claes. De eerste vijf pagina's vond ik het nogal raar om het leven van een steenmarter te volgen, maar gaandeweg geraakte ik er meer en meer in en vond ik het zowaar boeiend.

Ook hier gaat het weer over de figuurlijke reis die het dier maakt, ook hier ben je een bijstaander die alles vanop de eerste rij meemaakt. En ook hier valt het kwartje tegen het einde en laat het dan pas echt een indruk na (al was dit bij De Witte één langgerekt vallend kwartje vanaf het midden tot het eind). Door de kortheid van het verhaal en het feit dat het nu eenmaal moeilijk is om je in te leven in het leven van een steenmarter (hoewel Claes er wel alles aan doet), vind ik dit kortverhaal wel iets minder indrukwekkend dan De Witte.

Next up, deel 3 van de omnibus: Jeugd.

Heel toffe posts, ik krijg er zelf zin van om eens iets van Claes te lezen!

 

[Avondland]

Er staat al 12 jaar een omnibus van Claes in de kast maar ik ben er nog niet toe gekomen.

 

[coldplayke]

Er staat al 12 jaar een omnibus van Claes in de kast maar ik ben er nog niet toe gekomen.

Ik ben echt verbaasd dat er een Nederlandstalige hoog aangeschreven auteur is die jij nog niet hebt gelezen.

 

[Avondland]

Ik ben echt verbaasd dat er een Nederlandstalige hoog aangeschreven auteur is die jij nog niet hebt gelezen.

Het straffe is dat mijn vrouw uit Zichem komt.

 

[Merlin]

Heel toffe posts, ik krijg er zelf zin van om eens iets van Claes te lezen!

Thx, echt heel toffe thread dit. Ben echt een boekenleek, maar heb de leesmicrobe na 15 jaar weer goed te pakken (hoewel ik altijd heel veel kranten en tijdschriften heb gelezen, ben er nu 33). Een boek is ook zo iets magisch. Zelfs als je een regelrecht kutboek hebt gelezen, kom je er als een ander mens uit. Toch iets wat een extra dimensie geeft dan een film, een album, een serie of een game. Ook dat je de wereld die je leest zelf kan creëren in je gedachten, is verdekke schoon.

 

[Zubrowka]

Op 30 pagina's na heb ik de 'welwillenden' van 'Jonathan Littell' uitgelezen. Met stip het beste boek dat ik dit jaar heb gelezen en bij uitbreiding een van de betere boeken die ik mijn leven heb gelezen. Had voordien wel al eens van het boek gehoord, jammer dat ik niet vroeger heb gelezen. Leest nu ook wel tof aangezien het eerste deel zich afspeelt in Oekraine en veel plaatsnamen plots wel gekend zijn.

 

[MisterV]

De Welwillenden heb ik jaren terug ook gelezen. Die is altijd blijven hangen, heeft toch ferm indruk gemaakt.

 

[Avondland]

Op 30 pagina's na heb ik de 'welwillenden' van 'Jonathan Littell' uitgelezen. Met stip het beste boek dat ik dit jaar heb gelezen en bij uitbreiding een van de betere boeken die ik mijn leven heb gelezen. Had voordien wel al eens van het boek gehoord, jammer dat ik niet vroeger heb gelezen. Leest nu ook wel tof aangezien het eerste deel zich afspeelt in Oekraine en veel plaatsnamen plots wel gekend zijn.

Straf boek hé! Dit noteerde ik een tijd geleden toen ik die herlas:

Ik heb het boek een vier of vijftal jaar geleden gelezen en vond de eindeloze nevenschikking van wreedheden toch beter meevallen. Met deze herlezing ben ik nog maar aan het begin bezig en zit nog maar in Lemberg/Lviv door de ogen van Max Aue. Wat het uiteindelijke punt is ... in de "proloog" (Toccata) las ik wel iets dat refereerde naar de banaliteit van het kwaad en hoe het komt dat gewone mensen uitzonderlijke gewelddaden kunnen begaan en wat de schuldvraag is bij de hele machinerie die genocide heet, want is de machinist die joden naar het kamp brengt even schuldig als de ambtenaar die ze in een lijst noteert, diegene die de gaskraan opendraait of de schoonmakers die de ruimte leegmaken? Ik vind dat wel een interessante vaststelling die Max stelt aan het einde van die proloog: "Ik ben een mens als u". En dat fascineert me ook aan WOII: diezelfde SS-mannen die overdag hun gruwelijke taken uitvoerden, zetten na de uren een plaatje van Schubert op of in het geniep een jazzplaat, keuvelden met hun collega's over vrouw en kinderen en keken vertederd naar de eerste tekenen van de lente. Elke maatschappij kent abnormale mensen die honger hebben naar grootschalige grofheden, maar dat is een zeer kleine minderheid. Heel veel misdaden in WOII zijn gepleegd door normale mensen zoals jij en ik en dat zegt ook wat over hoe we als mens worden beïnvloed door uitzonderlijke omstandigheden en hoe beschaving slechts een dun laagje is dat er maar hoeft afgeschraapt te worden.

Dat is wat dat boek in de eerste lezing mij vertelde: we zijn allemaal in staat tot uitzinnig geweld, als de omstandigheden ertoe dienen.

Het boek zelf is inderdaad zéér uitgebreid en er had gerust wat in gesnoeid kunnen worden. Wat het geforceerde en theatrale betreft doet het me soms wat denken aan het ronduit schitterende Kaputt van Curzio Malaparte, maar daar is dat theatrale zo aanwezig dat het niet storend is omdat je dat verwacht. Ik weet niet of je dat boek hebt gelezen, maar dat is een barokke rit naar WOII die je misschien beter zal bevallen. De Huid is ook erg sterk.

Ik kom stilaan aan het einde van The Lord of the Rings van Tolkien. Stilaan neemt de Fellowship afscheid van elkaar, de Ring is vernietigd en Midden-Aarde likt zijn wonden en staat klaar om de Fourth Age in te luiden. Als je dat hele boek waarheidsgetrouw zou willen verfilmen kom je er niet met extra vierde langgerekte film. Maar wat een indrukwekkend en boeiend verhaal!

 

[coldplayke]

I Capture the Castle - Dodie Smith

Dit boek werd in een van de literaire podcasts die ik beluister aanbevolen als een vergeten klassieker vol nostalgie. Heel af en toe heb ik behoefte aan een boek dat ik als een gemütlich fleeceke 's avonds over me heen kan slaan en waar ik me in een sturmderliebesque romantisch melodrama kan storten, dus waarom ook niet, dacht ik?

Daarom niet. Het had wel het potentieel om een modernere versie van de Jane Austens en George Eliots van deze wereld te worden, maar Dodie deed me vooral eraan herinneren dat 17-jarige verliefde meisjes de meest onuitstaanbare en egocentrische individuen op aarde zijn.

Het plot samengevat in 4 zinnen:

Spoiler: al denk ik niet dat iemand hier dit boek gaat willen lezen

• Simon heeft een baard.
• "Ik haat Simon!"
• Simon scheert zich.
• "Ik hou van Simon!"

Ik had moeten weten dat dit hemeltergende in plaats van goede cringe ging zijn toen ik zag dat een van de personages "Topaz" heet in een boek dat zich rond 1950 in een kasteel in Groot-Brittanië afspeelt.

 

[FlyingHorseman]

Wanneer ga je 2666 lezen, @coldplayke?

 

[coldplayke]

Wanneer ga je 2666 lezen, @coldplayke?

Oeh, die vraag komt onverwacht! Ik heb hem nog niet in huis liggen, maar hij staat wel al een tijdje op mijn to-read. Dus ik zou zeggen: ten laatste ergens volgend jaar!

 

[Hellsdinner]

Going Postal - Terry Pratchett (Discworld #33)
Had wat meer tijd nodig om volledig in dit verhaal te geraken, maar once it hits, it HITS. Denk dat ik de laatste 100 pagina's het niet heb kunnen weg leggen. Deze keer wat minder parodiëen maar gewoon een steengoed verhaal. Financieel wanbeleid, snake oil salesmen, scam artists passeren de revue maar ook een soort voor historische versie van hackers en programmeurs.

 

[DarthPieper]

The Power of the Dog - Thomas Savage
Voor het eerst heb ik het moeilijk gehad om een boek door te komen (gelukkig was het niet zo lang). De schrijfstijl en taalgebruik maakte het mij lastig om er een soort van structuur in te zien. Nu was het soms enkele pagina's lezen en niet beseffen wat er gaande was. Met mijn basis Engels kwam ik er niet. Er is dus veel aan mij voorbij gegaan nu ik enkele samenvattingen heb gelezen. Misschien met een herlees in de toekomst dat ik er meer van kan genieten, want het verhaal an sich bevat wel wat mooie symboliek.