Boeken Welk fictieboek heb je net uitgelezen en wat vond je ervan?

Hoeveel boeken lees je gemiddeld per jaar?

  • Ik lees nooit

    Stemmen: 21 10,7%
  • 1-5 boeken

    Stemmen: 57 28,9%
  • 6-10 boeken

    Stemmen: 33 16,8%
  • 11-20 boeken

    Stemmen: 44 22,3%
  • 21-30 boeken

    Stemmen: 22 11,2%
  • 31-40 boeken

    Stemmen: 8 4,1%
  • 41-50 boeken

    Stemmen: 4 2,0%
  • 50-75 boeken

    Stemmen: 5 2,5%
  • 75-100 boeken

    Stemmen: 1 0,5%
  • 100+ boeken

    Stemmen: 2 1,0%

  • Totaal aantal stemmers
    197
Ah, Pynchon, nog een van mijn favoriete auteurs. Ik herinner me nog gesprekken met medeleerlingen die spraken van het boek tegen de muur te smijten uit pure frustratie, dus het is zeer normaal dat je niet alles helemaal vlot begreep. Maar dat is al weer even geleden, het was mijn eerste Pynchon en heb ik er niet veel herinneringen meer aan buiten de knotsgekke personagenamen en een bitterzoete omschrijving van de 1960s, een periode waar Pynchon in Inherent Vice veel meer liefdevol over zou schrijven als ik mij dat goed herinner.

@FlyingHorseman Als ik jou was, zou ik het even goed laten bezinken en dan eens een andere van hem lezen. Mijn favoriet is voorlopig Vineland, maar ook Inherent Vice en Bleeding Edge vond ik erg leuk. Ik heb wel nog de almachtige Gravity's Rainbow te wachten, waar ik ontzettend naar uitkijk maar nog niet genoeg tijd kan vrijmaken om er op regelmatige basis in te lezen. Ik ben er wel ooit eens in begonnen en van plot is daar allicht nog minder sprake, maar het was alvast een plezier om daar van de ene naar de andere trippy passage te geraken.
 
Vineland :love:

Ik was aan het twijfelen om aan The Crying of Lot 49 te beginnen, maar ik heb er eerst nog een andere tussen genomen. Mijn bloeddruk moet eerst nog wat zakken na de verschrikking die Het Huis van de Moskee was om tenvolle van Pynchon te kunnen genieten.
 
Het Huis van de Moskee - Kader Abdolah

Ondanks de boeiende, autobiografische materie slaagde dit boek er niet in mij ook maar 1 pagina vast te grijpen. Mijn destijdse kinderbijbel bevatte complexere zinsconstructies en originelere beeldspraak dan deze langgerekte wikipedia entry vermomd als roman. Perfect boek als je je kennis van landbouwgerelateerde spreekwoorden en zegswijzen wil bijschaven (met verbijsterende, poëtisch doordachte parels als "hij was zo sterk als een paard" en "er was geen kip"), maar ik kan me niet inbeelden dat iemand die de Nederlandse taal machtig is onder de indruk zou zijn van het schrijversschap dat Abdolah hierin etaleert.

Mijn rechter hersenhelft begon spontaan te bloeden bij het lezen van dit soort passages:


Als mondrianisme een literaire term was, dan zou dit boek als schoolvoorbeeld van eendimensionaal en vlak schrijven dienst kunnen doen.

Voor eenieder die een boek dat zich tegen de achtergrond van de Iraanse revolutie afspeelt wil lezen: doe jezelf een plezier en pik Persepolis van Marjane Satrapi op.


Geen vermelding voor Breakfast of Champions? :headshake:
Oei, ik vond dat boek eigenlijk wel nog goed, maar ik ben dan ook een fanboy van alles wat Perzisch is. Maar niet zo goed als Kompas van Mathias Enard, dat is een erudiet bolwerk dat me met een zaligmakende indigestie achter liet en ik nog eens graag wil opnemen. En dan zwijg ik nog maar van het intoxicerende De blinde uil van Sadegh Hedayat.
 
Oei, ik vond dat boek eigenlijk wel nog goed, maar ik ben dan ook een fanboy van alles wat Perzisch is.
Aan de vele lovende recensies te lezen ben ik in de minderheid in mijn oordeel, hoor. Zelfs in die mate dat ik me heb afgevraagd of ik een geredigeerde versie voor kinderen had gelezen, maar nee, het was wel degelijk het originele boek.

Knullig taalgebruik even daargelaten, waren de personages ook veel te weinig psychologisch uitgediept. Dan heb ik het niet alleen over die hele rits aan vlakke, compleet inwisselbare placeholder-personages, maar ook over de spilfiguren in het verhaal. Neem bijvoorbeeld Galgal: je kan argumenteren dat hij de motor achter het hele plot is, maar op geen enkel moment kom je als lezer tot een dieper begrip van zijn beweegredenen.

Ik ben eigenlijk voornamelijk teleurgesteld omdat Abdolah deze periode in Iran zelf vanuit de eerste rij heeft meegemaakt, en er toch niet in slaagde zijn ervaringen treffend in woorden om te zetten.
 
Aan de vele lovende recensies te lezen ben ik in de minderheid in mijn oordeel, hoor. Zelfs in die mate dat ik me heb afgevraagd of ik een geredigeerde versie voor kinderen had gelezen, maar nee, het was wel degelijk het originele boek.

Knullig taalgebruik even daargelaten, waren de personages ook veel te weinig psychologisch uitgediept. Dan heb ik het niet alleen over die hele rits aan vlakke, compleet inwisselbare placeholder-personages, maar ook over de spilfiguren in het verhaal. Neem bijvoorbeeld Galgal: je kan argumenteren dat hij de motor achter het hele plot is, maar op geen enkel moment kom je als lezer tot een dieper begrip van zijn beweegredenen.

Ik ben eigenlijk voornamelijk teleurgesteld omdat Abdolah deze periode in Iran zelf vanuit de eerste rij heeft meegemaakt, en er toch niet in slaagde zijn ervaringen treffend in woorden om te zetten.
Het las wel zéér vlot, vond ik. Misschien iets te vlot. Het is wel even geleden dat ik het boek heb gelezen, maar door mijn ervaringen met reizen naar Iran kon ik me heel goed inleven. Dat voordeel had ik ook bij Het achtste leven van Nino Haratischwili: een reis naar Georgië deed mijn verbeelding veel sterker renderen tijdens het lezen.
 
Ah, Pynchon, nog een van mijn favoriete auteurs. Ik herinner me nog gesprekken met medeleerlingen die spraken van het boek tegen de muur te smijten uit pure frustratie, dus het is zeer normaal dat je niet alles helemaal vlot begreep. Maar dat is al weer even geleden, het was mijn eerste Pynchon en heb ik er niet veel herinneringen meer aan buiten de knotsgekke personagenamen en een bitterzoete omschrijving van de 1960s, een periode waar Pynchon in Inherent Vice veel meer liefdevol over zou schrijven als ik mij dat goed herinner.

@FlyingHorseman Als ik jou was, zou ik het even goed laten bezinken en dan eens een andere van hem lezen. Mijn favoriet is voorlopig Vineland, maar ook Inherent Vice en Bleeding Edge vond ik erg leuk. Ik heb wel nog de almachtige Gravity's Rainbow te wachten, waar ik ontzettend naar uitkijk maar nog niet genoeg tijd kan vrijmaken om er op regelmatige basis in te lezen. Ik ben er wel ooit eens in begonnen en van plot is daar allicht nog minder sprake, maar het was alvast een plezier om daar van de ene naar de andere trippy passage te geraken.
Ik had Inherent Vice enkele jaren geleden al gelezen (en de verfilming van PTA uiteraard gezien). Nu lijkt dat me een spirituele opvolger van The Crying of Lot 49, maar zoals je zegt leek de toon me wat zachter of weemoediger. En hoewel ook daar de plot bewust vager en vager wordt, leek het me dat je als lezer wat meer ademruimte had omdat Pynchon het verhaal over meer bladzijden spreidde. The Crying of Lot 49 is meer gecondenseerd en daardoor wat claustrofobisch en dus moeilijker. Misschien daarom ook dat Inherent Vice soms omschreven wordt als "Pynchon lite". Wil ook nog zeggen dat ik Lot 49 bij momenten behoorlijk grappig vond.

Ik heb me in het verleden al twee keer gewaagd aan Gravity's Rainbow, maar telkens niet zo ver geraakt. Ik ga eerst nog wat andere boeken van Pynchon lezen voor ik me daar nog eens aan waag. Ik heb V nog liggen, maar ben nu ook wel benieuwd naar Vineland.

@coldplayke hopelijk komt Lot 49 snel bij u aan de beurt! Ik kijk uit naar uw mening erover.
 
De Laatste Man In De Toren - Aravind Adiga

Een projectontwikkelaar wil zijn bouwplannen ten koste doordrijven en heeft daarvoor grond nodig, de gebouwen die erop staan zijn volgens hem allemaal te koop, tot er één man hardnekkig blijft weigeren om 'gekocht' te worden en daardoor iedereen zijn toekomstplannen lijkt te dwarsbomen, met alle gevolgen vandoen. Best een vlot boek waar Adiga opnieuw de klasseverschillen bloot legt die heersen in een zeer snel veranderd Bombay. Eigenlijk was het plan 'De Witte Tijger' te lezen maar omdat ze deze niet voorradig hadden heb ik deze maar meegenomen, ondertussen gespiekt en de film 'The White Tiger' bekeken alvast. Dezelfde thema's komen precies aan bod, De Witte Tijger blijft dus zeker op de To Read lijst staan.

The Witcher Saga: De Zwaluwentoren - Andrzej Sapkowski

Het voorlaatste boek in de saga en de avonturen van Geralt & Ciri komen ten einde. Tot nu toe een zeer vermakelijke reeks waarin je wel merkt dat Sapkowski het schrijven gaandeweg beter onder de knie kreeg dan in zijn eerste boeken. Benieuwd alvast naar de ontknoping van deze saga.
 
Leopold von Sacher-Masoch - Venus in Furs

Tweede erotisch werk van de zomer en eerder een meer filosofisch gericht verhaal over een man, Severin, die een contract aangaat met de vrouw, Wanda, op wie hij verliefd is, om hem te vernederen en lichamelijk (zweepslagen) en geestelijk te misbruiken. Severin geeft Wanda totale controle over zijn eigen zelf, inclusief zijn leven. Totaal niet expliciet, in tegenstelling tot later (Anaïs Nin) en eerder werk (de Sade) dat ik al gelezen heb.
Zeer korte vertaling (uit het Duits), amper 120 bladzijden lang en een klein beetje een teleurstelling. Ik had er meer van verwacht.
De titel verwijst naar hoe Severin Wanda ziet, als een liefdesgodin enkel gekleed in bont, wat hem dan wel opwond.

Volgend boek in deze categorie: het al eerder vernoemde Lolita.
 
Leopold von Sacher-Masoch - Venus in Furs

Tweede erotisch werk van de zomer en eerder een meer filosofisch gericht verhaal over een man, Severin, die een contract aangaat met de vrouw, Wanda, op wie hij verliefd is, om hem te vernederen en lichamelijk (zweepslagen) en geestelijk te misbruiken. Severin geeft Wanda totale controle over zijn eigen zelf, inclusief zijn leven. Totaal niet expliciet, in tegenstelling tot later (Anaïs Nin) en eerder werk (de Sade) dat ik al gelezen heb.
Zeer korte vertaling (uit het Duits), amper 120 bladzijden lang en een klein beetje een teleurstelling. Ik had er meer van verwacht.
De titel verwijst naar hoe Severin Wanda ziet, als een liefdesgodin enkel gekleed in bont, wat hem dan wel opwond.

Volgend boek in deze categorie: het al eerder vernoemde Lolita.
Cool, ik ken dit enkel van het gelijknamige Velvet Underground nummer.

Wat heb je gelezen van Anais Nin? Ik heb vorig jaar Delta of Venus gelezen en vond dat beter dan verwacht (allez, ik wist op voorhand niet goed wat ervan te verwachten) maar had de verhalen achteraf gezien over langere tijd moeten spreiden in plaats van heel het boek over enkele dagen te lezen. Op den duur was het teveel aan expliciete inhoud een beetje afstompend.
 
Cool, ik ken dit enkel van het gelijknamige Velvet Underground nummer.

Wat heb je gelezen van Anais Nin? Ik heb vorig jaar Delta of Venus gelezen en vond dat beter dan verwacht

Ik heb twee jaar geleden ook Delta of Venus gelezen en een aantal (10?) jaar terug het autobiografisch boek Henry & June. Dit is een soort dagboek van een driehoeksverhouding in Parijs tijdens de jaren 1930. Henry is Henry Miller, een toen nog onbekende schrijver (later bekend van ondermeer de twee Tropic-boeken en diens vriendin June. Ze was toen getrouwd met een bankier.
Het klopt wel dat je een gevoel krijgt van het is allemaal hetzelfde als je haar kortverhalen snel na elkaar leest. Ik heb The Spy in the House of Love hier ook nog liggen. Waarschijnlijk is dat ook aan te raden om met tussenpozen te lezen.

PS: ik wist eigenlijk niet dat er een nummer over bestond. Shame on me. :LOL:
 
Ik vind Anaïs Nin supersensueel. Ik word daar altijd een soort frisky van, maar dan op een heel zinnelijke manier.
 
Vad3r - Pepijn Lanen

Een inkijk in Faberyayo's leven, hij hield een dagboek bij van zwangerschap nummer 3.
Geen hoogvlieger maar ik vond het wel leuk lezen eigenlijk, waarschijnlijk ook omdat mijn madam zwanger is :)

Bijna klaar met I Am An Island - Tamsin Calidas leest ook zeer vlot, eenzaam als ik het in 1 woord moet omschrijven
 
Robin Hobb - Ship of Destiny (Liveship Traders Trilogy #3)

Geweldige afsluiter van een trilogie die toch echt heel traag begon, maar gaandeweg wat snelheid oppikte om zeer sterk te eindigen. De laatste helft was zo goed dat ik het boek niet kon wegleggen en gewoon moest doorlezen.

Op naar de volgende trilogie van Hobb.
 
Alastair Reynolds - Aurora Rising (A Prefect Dreyfus Emergency #1)

Eerder verschenen onder de titel The Prefect. Een detectiveverhaal in de ruimte, in hetzelfde universum als de Revelation Space-trilogie en Chasm City. Je hoeft die boeken wel niet gelezen te hebben om te kunnen volgen, alhoewel het makkelijker is de zaken te schetsen als je weet wat de Glitter Band, de Ultras en een hyperpig is. ;)
Het verhaal is veel toegankelijker dan de eerder vernoemde trilogie met nauwelijks technische gegevens. Tom Dreyfus, de prefect of detective uit de titel, moet samen met twee compagnons een aantal vreemde gebeurtenissen, waaronder de verwoesting van een volledige habitat onderzoeken, die ogenschijnlijk niets met elkaar te maken hebben. Redelijk uitgewerkte personages en het verhaal geeft je een inkijk in het leven van het hoofdpersonage sinds de dood van diens vrouw 11 jaar eerder.
Geen meesterwerk, maar een goed en vlot leesbaar boek. Niet van het type van "ik kan het niet wegleggen", maar wel horende tot "allez, nog een hoofdstuk", om dan een, twee uur later uiteindelijk toch te stoppen met lezen.
 
Ted Chiang - Exhalation

Half uitgelezen, ik dacht eigenlijk dat ik een SF boek ging lezen, maar het was meer een filosofie/antropologie verhalenreeks met een lichte SF achtergrond. Niets mis mee en zeker niet slecht geschreven, maar niet waar ik naar op zoek was.
 
Claudius, The God - Robert Graves

Vervolg op de historische roman I, Claudius waarin de levens van keizers Augustus, Tiberius & Caligula uit de doeken werden gedaan. Dit tweede deel focust op de regeringsperiode van Claudius zelf en is vanuit hetzelfde mock-autobiografische vertelperspectief geschreven. Het is onmogelijk om de fratsen van Caligula qua entertainment value te evenaren, maar ik heb me toch weer grondig geamuseerd met de goddelijke combinatie van absurditeit, genialiteit en wreedheid die zo typerend is voor dit tijdperk.
 
The Sluts - Dennis Cooper

Review in het Engels, want Engelstalig boek & ik post het ook op Goodreads.
3/5

It's a disgusting book. It doesn't happen often but the graphic descriptions of torture gave me physical cramps twice. This book made me take a cramped shit on the train, which in itself is disgusting enough.

The book reminded me multiple times of the final torture scenes in 120 days of Sodom. If you liked that, you are a sick fuck and perhaps you would enjoy this book. I myself didn't. The book consists mainly of sexual torture scenes written in vivid detail. I will probably never forget some of the scenes described in the book. Whatever.

Apart from the physical abuse the book is interesting from a literary point of view because it's written as an epistolary novel, a modern "briefroman" where the whole book is a list of reviews. I haven't read anything like this before and it was interesting to read. The reviewers "review" the prostitute but the reader quickly learns that they are unreliable narrators. What to believe? After a while I stopped trying to guess what was real and what not and just went with the flow.

The style where the story is told through reviews is interesting but that doesn't make the book any less fucked up. Reader beware.
 
Af en toe wat kortverhalen aan het lezen uit The Penguin Book of Japanese Short Stories. Dat vlot natuurlijk wel aardig. Kortverhalen lees ik eigenlijk amper, nu ik deze parel heb besef ik dat ik het vaker moet gaan doen.

Inmiddels ook de Ashfall-trilogie besteld van Mike Mullin. Gaat over de uitbarsting van de Yellowstone-supervulkaan en de gevolgen ervan voor een tiener die op zoek gaat naar zijn familie en onderweg een jonge vrouw tegenkomt en met wie hij de apocalyps samen probeert te overleven. Ik heb daar goede reviews van gelezen. Ik verwacht geen hoogstaande literatuur, maar ik ben een apocalyptofiel dus dit zal er wel vlotjes ingaan.
 
Terug
Bovenaan