Verslag: W-Festival

Van 24 tot en met 28 augustus vond het W-Festival plaats in Oostende; na twee jaar afwezigheid bracht het muziekfestival vijf dagen lang de grootste hits uit de jaren '80 en '90. Er stonden heel wat grote namen op de affiche, waaronder Bauhaus, UB40, Level 42, Holly Johnson. Ik ging een kijkje nemen op de eerste dag van het festival.

The Kids

De Antwerpse band The Kids is ongetwijfeld de bekendste Belgische punkgroep en zij mochten het festival openen. Dit deden ze onder een stralende middagzon - het festival begon om 13 uur - en er was nog voldoende plaats aan het podium, want er stonden nog heel wat festivalgangers aan te schuiven aan de lange inkomrijen. The Kids gaven een energiek optreden en zodra de intro van "There will be no next time" weerklonk, werd er volop meegezongen (en gedanst).



Nits
De Nederlandse popgroep Nits, met zanger Henk Hofstede, stond als tweede op het programma. De release van hun nieuwe album staat voor september gepland, maar helaas is er niet enkel goed nieuws, want enkele maanden geleden zijn hun oefenruimte en studio in vlammen opgegaan. De brand verwoestte een deel van hun archief en al hun apparatuur, maar door de steun van hun trouwe fans konden ze nieuwe instrumenten aankopen. Ze excuseerden zich nog dat ze het nieuwe materiaal nog niet helemaal gewoon waren, maar daar merkte ik zelf niks van; het was een sereen en sterk optreden.



Fiction Factory
Het repertoire van Fiction Factory was mij niet bekend, behalve hun onvergetelijke hit "Feels like heaven" - een catchy song die nog uren in je hoofd blijft hangen, al dan niet gewild. De Schotse band kreeg het publiek niet echt mee, er werd minder meegezongen en zelfs de aanmoediging van zanger Kevin Patterson om mee te klappen had weinig effect. "Feels like heaven" kon de set helaas niet redden, maar maakte wel veel goed en het publiek leek achteraf toch tevreden.



Big Country
Deze Schotse band was een verademing na het optreden van Fiction Factory. Na het overlijden van hun zanger Stuart Adamson in 2001 groeide de groep uit elkaar - er werden wel enkele pogingen ondernomen, met wisselend succes - maar nu heeft de band eindelijk weer een stem gevonden dankzij zanger Simon Hough. De band gaf zich volledig en vooral gitarist Bruce Watson wist met zijn geweldige performance het publiek mee te krijgen. In hun set, die ruim één uur duurde, waren er geen mindere momenten, het was een geweldig optreden van begin tot einde.



Scritti Politti
Scritti Politti is (voor mij) een minder bekende naam, een Britse Pop/New Wave groep met als bekendste hit "Perfect Way". Ook bij het publiek merkte je dat de aandacht hiervoor wat minder was. Zanger Green Gartside heeft nochtans een goede stem, maar de eentoniger muziek zorgde ervoor dat het publiek meer aandacht had voor de eet- en drankkraampjes. Het optreden zat muzikaal nochtans erg goed.



Anne Clark
Anne Clark maakte vooral naam in de jaren '80 met haar gesproken verzen gecombineerd met muziek. Ze genoot ervan om op het podium te staan, citeerde haar teksten duidelijk en keek ondertussen wat rond wanneer de muziek het overnam. Het was duidelijk dat haar fans aanwezig waren, maar ook een groot deel van het publiek was minder geïnteresseerd. Deze muziek is dan ook niet voor iedereen, haar teksten zijn wat donkerder en vallen onder het genre New Wave. De muziek is meeslepend en vooral erg mooi, soberheid en subtiliteit overheersen en dat maakt deze muziek net zo krachtig.



Bauhaus
Bauhaus was de headliner van deze eerste dag. Deze Britse gothic band heeft een donker imago en een uitgesproken stijl. De spanning werd enkele minuten opgebouwd door rookmachines voordat ze het podium betraden en dit maakte dat het publiek uitzinnig reageerde wanneer ze uiteindelijk begonnen aan hun optreden. Vanaf dat moment zat de sfeer er onmiddellijk in en de performance van Peter Murphy was weer uitstekend. Beslist een goede afsluiter van de eerste dag.

 
Laatst bewerkt:
Terug
Bovenaan