Af en toe passeert er een generatie die de huidige status quo doorbreekt en een genre volledig op z’n kop zet. Al enkele jaren stroomt er een vloedgolf van jong geweld door de jazz scene en die vloedgolf komt voornamelijk uit Londen. Aan de bron vinden we Shabaka Hutchings terug, een bedrijvige saxofonist die zijn ongeziene creativiteit in verschillende muziekprojecten kanaliseert. Naast Shabaka & the Ancestors en The Comet Is Coming, steek hij z’n energie ook in Sons of Kemet en het is deze bezetting die de Ancienne Belgique in vuur en vlam zette.
Over de bezetting gesproken ... Wanneer je aan een jazzband denkt, dan kom je al snel uit bij een saxofoon, contrabas en drums. Niet bij Sons of Kemet. Zij doen het met een saxofoon, twee drums en de bas wordt vakkundig ingevuld door niets minder dan een tuba.
Als een timide ceremoniemeester steekt Shabaka Hutchings van wal met In Memory Of Samir Awad, een nummer van hun tweede album Lest We Forget What We Came Here To Do. Theon Cross houdt de tuba dan nog even stil maar na tien minuten kan hij zich niet bedwingen en komt het feest echt los met My Queen is Albertina Sissulu uit hun veelgeprezen Your Queen Is A Reptile-album.
De single Hustle van hun laatste album Black To The Future blaast door de zaal en het publiek wil luidkeels meekelen, maar de microfoon blijft onaangeroerd en de heren houden het instrumentaal, net als bij het volgende nummer For The Culture. Het kan ons eigenlijk niets schelen, want we zijn nog steeds aan het dansen, bij momenten lijkt het alsof we in de Fuse beland zijn. De band geniet er duidelijk zelf van.
We moeten even bekomen en mogelijks het kwartet ook. Als een fakir bezweert Shabaka Hutchings het publiek met een solo op een houten klarinet. We dromen even weg, maar de tuba wekt ons uit de roes en we moeten meteen weer aan de bak.
De onaangeroerde microfoon krijgt eindelijk een bestemming. Poëet Joshua Idehen bestijgt het podium, de drums starten het opzwepende ritme van My Queen Is Ada Eastman en Joshua raast als een verbale tornado door de boxen. In zijn politiek getinte teksten moet iedereen van het Britse establishment eraan geloven, maar ook een korte verwijzing naar de situatie in de Verenigde Staten kan niet ontbreken. Zijn krachtige, haast spoken word-manier van zingen grijpt iedereen bij de keel en jaagt ons tegelijk op om nog meer mee te gaan in hun verhaal. Tijdens My Queen is Doreen Lawrence brullen we weer mee.
Als de pompende tuba er mee ophoudt, wordt de band bedankt met een oorverdovend applaus. Lof voor hun tienjarige carrière mee af te sluiten, want helaas heeft de band aangekondigd om er na deze tour mee op te houden. Gelukkig blijven de heren nog steeds actief in andere bands of met soloprojecten.
Op Belgische bodem krijg je nog één kans om ze live mee te maken en dat is op 21 augustus op Pukkelpop.
Foto’s: https://www.abconcerts.be/nl/agenda/new-date-sons-of-kemet
Over de bezetting gesproken ... Wanneer je aan een jazzband denkt, dan kom je al snel uit bij een saxofoon, contrabas en drums. Niet bij Sons of Kemet. Zij doen het met een saxofoon, twee drums en de bas wordt vakkundig ingevuld door niets minder dan een tuba.
Als een timide ceremoniemeester steekt Shabaka Hutchings van wal met In Memory Of Samir Awad, een nummer van hun tweede album Lest We Forget What We Came Here To Do. Theon Cross houdt de tuba dan nog even stil maar na tien minuten kan hij zich niet bedwingen en komt het feest echt los met My Queen is Albertina Sissulu uit hun veelgeprezen Your Queen Is A Reptile-album.
De single Hustle van hun laatste album Black To The Future blaast door de zaal en het publiek wil luidkeels meekelen, maar de microfoon blijft onaangeroerd en de heren houden het instrumentaal, net als bij het volgende nummer For The Culture. Het kan ons eigenlijk niets schelen, want we zijn nog steeds aan het dansen, bij momenten lijkt het alsof we in de Fuse beland zijn. De band geniet er duidelijk zelf van.
We moeten even bekomen en mogelijks het kwartet ook. Als een fakir bezweert Shabaka Hutchings het publiek met een solo op een houten klarinet. We dromen even weg, maar de tuba wekt ons uit de roes en we moeten meteen weer aan de bak.
Don't wanna take my country back, mate.
I wanna take my country forward
De onaangeroerde microfoon krijgt eindelijk een bestemming. Poëet Joshua Idehen bestijgt het podium, de drums starten het opzwepende ritme van My Queen Is Ada Eastman en Joshua raast als een verbale tornado door de boxen. In zijn politiek getinte teksten moet iedereen van het Britse establishment eraan geloven, maar ook een korte verwijzing naar de situatie in de Verenigde Staten kan niet ontbreken. Zijn krachtige, haast spoken word-manier van zingen grijpt iedereen bij de keel en jaagt ons tegelijk op om nog meer mee te gaan in hun verhaal. Tijdens My Queen is Doreen Lawrence brullen we weer mee.
Als de pompende tuba er mee ophoudt, wordt de band bedankt met een oorverdovend applaus. Lof voor hun tienjarige carrière mee af te sluiten, want helaas heeft de band aangekondigd om er na deze tour mee op te houden. Gelukkig blijven de heren nog steeds actief in andere bands of met soloprojecten.
Op Belgische bodem krijg je nog één kans om ze live mee te maken en dat is op 21 augustus op Pukkelpop.
Foto’s: https://www.abconcerts.be/nl/agenda/new-date-sons-of-kemet
