Zaterdagavond alles klaarmaken om zondagnacht - op zondag is 6u 's nachts - meteen door te kunnen rijden naar de carpoolparking. Daar hadden we met twee bekende gezichten afgesproken om daarna een derde onbekend gezicht te gaan ophalen. De 100km-run voor Kom Op Tegen Kanker kon beginnen!
Het blijft één van mijn lievelingsprojecten die we doen met deze community. Omdat dit iets tastbaars is, waarmee we een spoor nalaten en we echt mensen kunnen helpen. En dat zie je altijd meteen als je aankomt. Het is een heel fijne sfeer met 502 teams, dus bijna 2.500 man, onder wie meteen een samenhorigheid heerst. De echt talrijke vrijwilligers worden ook voortdurend bedankt.
Om halftien zijn de nummers opgespeld en beginnen de zenuwen op te komen. Vooral bij @eniac, die zijn eerste loopevenement meedoet, maar bij mij ook. Het kan gaan beginnen! Alles gaat in mijn Mary Poppins-weekendtas (inclusief de zonnecrème, wat ik me later nog ernstig ga beklagen). De omroeper op het podium en Sven De Leijer interviewen wat mensen, roepen om hoeveel er is ingezameld (1,2 miljoen euro!) en we zijn er klaar voor.
En dan komt een oorverdovende minuut. Net voor de start kondigt de omroeper aan dat dit zoals elk jaar een loop is om geld in te zamelen, maar dat er ook elk jaar mensen niet meer bij zijn voor wie er is ingezameld, of die wel hadden willen lopen. Door kanker. Tijdens die minuut moet je niet ver rondkijken om mensen te zien die het moeilijk krijgen. Ik ook. De vier brandweermannen die de helm van hun overleden collega meedragen, krijgen geen woord uit hun mond voor het interview. En dan gaan we starten. Om te eren, om in te zamelen, voor het plezier, om iets eruit te lopen, om ons team te vertegenwoordigen, van alles een beetje!
Op voorhand hadden we een plan! @Karry98 doet er in zijn verslag wat lacherig over, maar hij start vooraan, haalt bijna pacer-op-de-fiets Van Lierde in, en komt na tien kilometer als achtste van de 502 over de streep. Van team vertegenwoordigen gesproken! Daarna ging het op een menselijker tempo verder, omdat we deze loop vooral samen lopen. Tijdens de volgende tien kilometer zit ik vooral 50 minuten half nerveus op mijn horloge te kijken, lachen we wat met andere teams en dan sluit ik aan.
De warmte valt direct op. Het is een pak warmer dan verwacht en in De Doornpanne blijken de duinen en bomen heel effectief als windscherm. Na 6km weet ik al dat het geen topdag gaat worden. Eniac heeft het ook knap lastig, en krijgt zijn hartslag niet meer onder controle. Gelukkig staat er zo veel volk langs de baan dat je op de moeilijke momenten er toch weer net door komt. Een vrouw die het hele parcours doorkruist om op een plek of zes ons toe te schreeuwen, brandweerwagens, mensen met een tuinslang die ons verfrissen, en op de zeedijk staat een ware mensenhaag. Met aan het hoofd @JohnnyricoMC! Ik zie de huispaparazzo meteen staan. Tegen kilometer 30, 35 vallen de mensen met bosjes, soms letterlijk. De warmte en de zon hakken er toch stevig in. Achteraf horen we dat er 40 teams zelfs uitgestapt zijn.
Op het einde krijg je een medaille en kun je je tijd opzoeken (4:04:40), maar je voelt en ziet aan alles dat dat bijzaak is. Iedereen komt hand in hand over de streep, en opnieuw is er geen woord uit de brandweermannen te krijgen. We hebben het samen gedaan. Ook samen met jullie. En wat smaakt het toch opnieuw naar meer.
In een latere post lees je het verslag van onze reporter ter plaatse!
Het blijft één van mijn lievelingsprojecten die we doen met deze community. Omdat dit iets tastbaars is, waarmee we een spoor nalaten en we echt mensen kunnen helpen. En dat zie je altijd meteen als je aankomt. Het is een heel fijne sfeer met 502 teams, dus bijna 2.500 man, onder wie meteen een samenhorigheid heerst. De echt talrijke vrijwilligers worden ook voortdurend bedankt.
Om halftien zijn de nummers opgespeld en beginnen de zenuwen op te komen. Vooral bij @eniac, die zijn eerste loopevenement meedoet, maar bij mij ook. Het kan gaan beginnen! Alles gaat in mijn Mary Poppins-weekendtas (inclusief de zonnecrème, wat ik me later nog ernstig ga beklagen). De omroeper op het podium en Sven De Leijer interviewen wat mensen, roepen om hoeveel er is ingezameld (1,2 miljoen euro!) en we zijn er klaar voor.
En dan komt een oorverdovende minuut. Net voor de start kondigt de omroeper aan dat dit zoals elk jaar een loop is om geld in te zamelen, maar dat er ook elk jaar mensen niet meer bij zijn voor wie er is ingezameld, of die wel hadden willen lopen. Door kanker. Tijdens die minuut moet je niet ver rondkijken om mensen te zien die het moeilijk krijgen. Ik ook. De vier brandweermannen die de helm van hun overleden collega meedragen, krijgen geen woord uit hun mond voor het interview. En dan gaan we starten. Om te eren, om in te zamelen, voor het plezier, om iets eruit te lopen, om ons team te vertegenwoordigen, van alles een beetje!
Op voorhand hadden we een plan! @Karry98 doet er in zijn verslag wat lacherig over, maar hij start vooraan, haalt bijna pacer-op-de-fiets Van Lierde in, en komt na tien kilometer als achtste van de 502 over de streep. Van team vertegenwoordigen gesproken! Daarna ging het op een menselijker tempo verder, omdat we deze loop vooral samen lopen. Tijdens de volgende tien kilometer zit ik vooral 50 minuten half nerveus op mijn horloge te kijken, lachen we wat met andere teams en dan sluit ik aan.
We hebben het samen gedaan. Ook samen met jullie.
De warmte valt direct op. Het is een pak warmer dan verwacht en in De Doornpanne blijken de duinen en bomen heel effectief als windscherm. Na 6km weet ik al dat het geen topdag gaat worden. Eniac heeft het ook knap lastig, en krijgt zijn hartslag niet meer onder controle. Gelukkig staat er zo veel volk langs de baan dat je op de moeilijke momenten er toch weer net door komt. Een vrouw die het hele parcours doorkruist om op een plek of zes ons toe te schreeuwen, brandweerwagens, mensen met een tuinslang die ons verfrissen, en op de zeedijk staat een ware mensenhaag. Met aan het hoofd @JohnnyricoMC! Ik zie de huispaparazzo meteen staan. Tegen kilometer 30, 35 vallen de mensen met bosjes, soms letterlijk. De warmte en de zon hakken er toch stevig in. Achteraf horen we dat er 40 teams zelfs uitgestapt zijn.
Op het einde krijg je een medaille en kun je je tijd opzoeken (4:04:40), maar je voelt en ziet aan alles dat dat bijzaak is. Iedereen komt hand in hand over de streep, en opnieuw is er geen woord uit de brandweermannen te krijgen. We hebben het samen gedaan. Ook samen met jullie. En wat smaakt het toch opnieuw naar meer.
In een latere post lees je het verslag van onze reporter ter plaatse!
