Verslag: Film Fest Gent 2024

De 51ste editie van Film Fest Gent is helaas ten einde, maar wat een onvergetelijke twee weken hebben we achter de rug! We genoten volop van een breed scala aan films, boeiende Talkies, glamoureuze rode loper-momenten en natuurlijk de prestigieuze World Soundtrack Awards. Het festival werd feestelijk afgetrapt met de Belgische première van Small Things Like These, de nieuwste film van Tim Mielants en was het startschot voor een zeer geslaagde editie.
Naast het rijke filmaanbod werden er ook diverse prijzen uitgereikt. De Japanse regisseur Kohei Igarashi mocht de Grand Prix voor Beste Film in ontvangst nemen voor Super Happy Forever, terwijl de Portugese film Grand Tour van Miguel Gomes de Georges Delerue Award voor Beste Soundtrack won.


BeyondGaming was ook aanwezig op het filmfestival, we delen enkele films die we hebben gezien.​

Aeyenah​

Het samenstellen van het programma voor een filmfestival is altijd iets waar ik naar uitkijk. Het plannen geeft me veel voldoening, al weet ik inmiddels dat niet alles altijd volgens plan verloopt. Ook dit jaar heb ik niet alle films op mijn lijst kunnen zien, maar er waren ook onverwachte parels die op mijn pad kwamen, zoals de documentaire The Jacket van Matthias Poppe. Deze film schetst een indringend portret van Jamal Hindawi, een Palestijnse man die met zijn familie in het vluchtelingenkamp Shatila in Beiroet woont. Samen met zijn vrienden maakt hij politiek theater, waarin een jas een centrale rol speelt. Deze lappenjas symboliseert de onderdrukking van het Palestijnse volk. Wanneer Jamal de jas kwijtraakt, wordt zijn zoektocht naar dit onmisbare rekwisiet cruciaal. Jamal, een rustige en geduldige man, deelt zijn verhaal via deze documentaire, die met fictieve elementen is verweven en ons inzicht biedt in de complexe realiteit van zijn bestaan. The Jacket is een waardevolle documentaire die je aan het denken zet.

Een andere film die niet op mijn lijst stond was My Favorite Cake. Mahin woont sinds de dood van haar man, twintig jaar geleden, en het vertrek van haar dochter naar Europa, alleen in een huis met tuin in Teheran. Ze kijkt de hele nacht naar soapseries en wordt pas rond het middaguur wakker. De rest van de dag brengt ze door met tuinieren en boodschappen doen. Haar vriendinnen ziet ze slechts eenmaal per jaar; dat was vroeger anders. Hoewel haar routine nog nooit is veranderd, krijgt ze het idee om de eenzaamheid te doorbreken en op zoek te gaan naar een partner. Dit leidt tot een ontmoeting met de taxichauffeur Faramarz. Deze romantische dramafilm, vol subtiele humor, heeft een traag tempo en belicht zowel de eenzaamheid op latere leeftijd als de uitdagingen waarmee vrouwen in Iran worden geconfronteerd in een maatschappij die hun rechten beperkt. De eenvoud van de film, met zijn rustige tempo en ingetogen stijl, draagt bij aan zijn charme en schoonheid. My Favorite Cake is daardoor niet alleen een visueel plezier,maar ook een film die je laat nadenken over het leven.


Tijdens het filmfestival probeer ik altijd naar enkele Talkies te gaan. Zo volgde ik de gesprekken van Leonardo van Dijl en Tessa Van den Broeck over hun film Julie zwijgt, evenals die van Robin Vanbesien over zijn documentaire Hold on to Her. De rode loper blijft een hoogtepunt van het festival, maar omdat de persvisies in de ochtend en middag plaatsvinden, kon ik helaas slechts bij één rode-loperevenement aanwezig zijn. Dit was echter een absolute topper, met onder andere de cast van BXL en L’Amour Ouf. Daarnaast woonde ik ook de Q&A bij van Vermiglio, met acteurs Martina Scrinzi en Giuseppe De Domenico.

Ik heb veertien films bekeken, en mijn absolute favoriet was Vermiglio. Regisseur Maura Delpero neemt ons mee naar een bergdorp in de Val di Sole in 1944, waar de onrust begint wanneer twee deserteurs worden opgevangen door de familie van de plaatselijke schoolmeester. De oudste dochter, Lucia, wordt verliefd op een van de soldaten, Pietro, wat de harmonie in het gezin en de stabiliteit van de gemeenschap onder druk zet. Vermiglio is een intiem en poëtisch verhaal met prachtige cinematografie. Delpero weet in deze twee uur durende film een diepgaand en emotioneel verhaal te vertellen. Het langzame tempo biedt een rijke inkijk in het leven van de familie.


De film waar ik het meest op mijn hoede voor was: The Substance. Volgens de media verlieten sommige kijkers de zaal tijdens de voorstelling in Cannes vanwege de provocerende beelden. Voorbereid op deze uitdaging hoopte ik de film zonder problemen te doorstaan, en wonderbaarlijk genoeg lukte dat. Maar vergis je niet: dit is een horrorfilm die je zonder twijfel op de proef stelt en niet geschikt is voor gevoelige kijkers. Naast de schokkende beelden, biedt de film ook een grimmige thematiek over de druk op vrouwen om aantrekkelijk en jong te blijven. Regisseur Coralie Fargeat weet diepere lagen aan te boren door thema’s als ouder worden en de angst om niet meer aan schoonheidsnormen te voldoen in het verhaal te verweven. Demi Moore levert een indrukwekkende prestatie en maakt de rol volledig eigen, terwijl ook Margaret Qualley, als de jongere versie van Elisabeth, uitblinkt in haar uitvoering. De acteerprestaties springen echt in het oog, en de montage van de film is uitstekend. The Substance besteedt aandacht aan een zorgvuldige opbouw en haast zich niet, wat een sterke basis legt. Vervolgens schakelt het verhaal naar een steviger tempo dat perfect aansluit bij deze opbouw. Het resultaat is een film die vermaakt en absoluut het meest tot zijn recht komt in de bioscoop.


Als ik een derde film mag kiezen, is dat The Outrun. Rona (Saoirse Ronan) komt van de Orkney-eilanden in het uiterste noorden van Schotland, waar de Atlantische Oceaan en de Noordzee elkaar ontmoeten. In dit ruige landschap, waar de wind en stormen de kust teisteren en het leven voornamelijk om schapenhouderij draait, voelt Rona zich beperkt in haar mogelijkheden. Na haar schooltijd verhuist ze naar Londen, waar ze een wild leven leidt en zich verliest in feesten en drinken. Wanneer ze misbruikt wordt, beseft ze dat ze niet langer zo kan doorgaan en dat ze haar leven moet veranderen. Gebroken en op zoek naar herstel laat ze Londen achter zich en keert ze terug naar Orkney. Het verhaal ontvouwt zich via flashbacks naar Rona's leven in Londen, waarna ze terugkeert naar de serene maar soms beklemmende rust van haar thuis. Gedurende de film volgen we Rona van dichtbij, haar strijd om van de drank af te blijven en de onrust die ze ervaart door het sobere leven op het eiland. Saoirse Ronan brengt deze innerlijke strijd overtuigend over, mede dankzij het zorgvuldig geschreven script en de subtiele regie van Nora Fingscheidt.


Nog enkele films die ik Film Fest Gent zag: L’Amour Ouf, The Apprentice, Monsieur Aznavour en Hold on the Her.

Karel-Jan​

Oktober brengt, naast het traditionele Spooktober, ook jaarlijks het Filmfestival van Gent met zich mee. Dit jaar, toen het volledige programma werd aangekondigd, was het voor het eerst sinds ik naar het festival ga dat mijn enthousiasme niet meteen werd aangewakkerd. Het duurde zelfs tot vlak voor de start van het festival voordat ik een schema kon samenstellen dat mijn interesse wekte. Van de elf films die ik oorspronkelijk gepland had, heb ik er door een akkefietje met de trein naar Gent uiteindelijk maar negen kunnen zien. Van deze negen vond ik er slechts drie écht goed, en één het vermelden waard. Deze editie was voor mij een van de mindere, of misschien moet ik in de toekomst gewoon een betere selectie maken. Hieronder deel ik mijn aanraders!

Ik stond vrij sceptisch tegenover de film Anora, zeker toen die de Gouden Palm won op het filmfestival van Cannes. Na het zien van The Florida Project, een eerdere film van regisseur Sean Baker, was mijn interesse in zijn werk en toekomstige projecten bijna volledig verdwenen. Maar goed, een Gouden Palm winnen is niet niets, dus besloot ik mijn vooroordelen opzij te zetten en toch te gaan kijken waar al die ophef over ging. En verdorie, wat was ik blij met deze keuze. Zelfs weken later moet ik nog geregeld aan deze film denken. Het verhaal is op zich niet bijzonder, maar de cinema-ervaring was fantastisch. Het eerste halfuur kon me niet echt boeien, maar daarna neemt Baker je mee op een rollercoaster die pas na anderhalf uur tot stilstand komt en met een daling in de dieperik afsluit. Baker creëerde een perfecte balans waarin de hele zaal regelmatig hardop moest lachen, maar ook een sterke emotionele band ontwikkelde met Mikey Madisons personage, Anora.


Een andere grote verrassing was Conclave. Op papier lijkt het misschien een film waarin twee uur lang wordt vergaderd over de verkiezing van een nieuwe paus, maar zelfs als atheïst bleef ik van begin tot eind geboeid aan het scherm gekluisterd. Net als bij Anora wist Conclave me mee te slepen, ondanks het feit dat het onderwerp me weinig deed. De details zijn tot in de puntjes verzorgd, de acteerprestaties zijn ijzersterk en de soundtrack is fenomenaal. De film bevat meer intriges en humor dan ik had verwacht, hoewel ik enkele plotwendingen wat ongeloofwaardig vond. Desondanks heb ik enorm genoten van deze film van regisseur Edward Berger, die vorig jaar een Oscar won voor Best International Feature Film met All Quiet on the Western Front.


De derde aanrader is A Different Man. Sebastian Stan kruipt letterlijk en figuurlijk in de huid van Edward, een introverte man met neurofibromatose, een erfelijke aandoening die zijn gezicht bedekt met gezwellen. Edward is een aspirant-acteur die deelneemt aan een experimentele behandeling voor zijn aandoening. De film maakt echter duidelijk dat innerlijke schoonheid belangrijker is dan het uiterlijk. A Different Man is deels een satire en deels een lugubere zwarte komedie, maar met het hart op de juiste plek. Edward ontmoet Oswald, gespeeld door Adam Pearson, die in het echt lijdt aan dezelfde aandoening. De film brengt op een ongemakkelijke, donkere maar briljante manier een boodschap over die voor velen in de maatschappij waardevol is.


Ook het regiedebuut van Dimitri Verhulst, Waarom Wettelen, is het vermelden waard. De film zit vol absurde gebeurtenissen en droge dialogen, wat ik persoonlijk wel kon waarderen. Niet elk personage kreeg voor mijn gevoel een afgerond einde, en de speelduur was iets aan de lange kant, maar ik heb me zeker vermaakt en hardop gelachen om een aantal grappen.
 
Terug
Bovenaan