Streamz is een Vlaamse streamingdienst die niet alleen Vlaamse, maar ook (inter)nationale series en films bevat. Ze bieden drie abonnementsvormen aan afhankelijk van je voorkeuren (met of zonder reclame, recente blockbusters, het aantal kijkprofielen, het aantal schermen waarop je tegelijk kan kijken, downloaden, …).
Hieronder volgt een overzicht van films en series die onze redacteurs vorige maand bekeken hebben op Streamz.
Wie dacht dat we hier altijd positief zouden zijn over films en series die op Streamz te zien zijn, heeft het mis. Er staan namelijk ook mindere of ronduit slechte dingen op het streamingplatform en blijkbaar heb ik er afgelopen maand eentje gevonden: Niets te Melden. De serie uit 2020 wordt omschreven als een comedyserie, al was er van comedy geen spoor. De paar keer dat er getracht wordt wat grappigs op het scherm te brengen, is niets meer dan een onnozele poging van een twaalfjarige die graag lacht met pipikakahumor. Oké, ik kan nu hard overkomen en ik weet wel dat iedereen een persoonlijke smaak heeft, maar ik heb het althans zo ervaren.
Niets te Melden vertelt het verhaal van twee politieagenten in een politiewagen (Koen De Bouw en Jonas Van Geel), twee gangsters van een drugskartel (Wim Willaert en Robrecht Vanden Thoren) en twee agenten van de dispatch (Charlotte Timmers en Barbara Sarafian). Geen kleine namen dus, maar toch slagen ze er niet in ook maar iets geloofwaardigs over te brengen. De 'sketches' of hoe ik het ook moet noemen, vinden plaats op drie locaties (auto, dispatch en locatie van de criminelen) en af en toe maakt een gastacteur z'n intrede. Dat er weinig gebeurt, verraadt de titel al, want de agenten die observeren hebben telkens niets te melden aan de dames van de dispatch. Er is dan ook niets te zien dat de moeite is. Over en uit.
Wegens vakantieperiode en overenergieke kinderen, heb ik deze maand helaas weinig tv gekeken. Hoewel mijn watchlist op Streamz nog bijlange niet is uitgeput, kies ik deze keer voor eentje van Vlaamse bodem: Zillion. In deze biografische prent van Robin Pront nemen we een duik in het clubleven van de jaren '90. Hierin schittert Jonas Vermeulen als niemand minder dan Frank Verstraeten, de koning van de discotheken. Klein van gestalte, maar een 'grote' meneer in zijn vak. Wie het clubleven toen heeft meegemaakt, weet echter dat het er niet altijd even koosjer aan toeging.
Wie denkt aan Zillion, denkt aan keiharde dance- en trancemuziek, flitsende lichtshows, verdovende middelen, knappe vrouwen en pikante taferelen. Van meet af aan weet Pront deze vibe op een passende manier weer te geven. Hoewel ik betwijfel of het er in het echte leven toch niet iets extremer aan toeging, geeft de film een goede inkijk in de extravagante uitspattingen van Verstraeten en zakenpartner Dennis Black Magic (Matteo Simoni), personen waar je tegelijkertijd bewondering voor krijgt, maar al even snel terug afschuw voor voelt. Wat de film zo interessant maakt, is dat je je constant de bedenking maakt "Zou dit nou echt gebeurd zijn of hebben ze hier en daar toch wat opgepoetst?". Ondanks dat het verhaal misschien iets beter mocht worden uitgewerkt, zijn het vooral het visuele spektakel, de passende muziek en de prima acteerprestaties die bij mijn zijn blijven hangen. En oh ja, de ravisante Charlotte Timmers natuurlijk!
Dit is er eentje voor de fans van Studio Ghibli, en eentje om liefst te kijken met je kinderen. Sirocco en het Koninkrijk van de Wind is een Franse animatiefilm van Benoît Chieux. In de film volgen we Juliette en Carmen, twee meisjes die door hun nieuwsgierigheid terechtkomen in een wereld gebaseerd op de boeken van hun tante. Klein probleempje: ze zijn veranderd in antropomorfe katten en weten niet hoe ze thuis moeten geraken. Wie al eens My Neighbour Totoro, Spirited Away of The Cat Returns heeft gezien, zal zich onmiddellijk thuisvoelen in de wereld van Sirocco. De film combineert datzelfde gevoel van kinderlijke onschuld met zwaardere thema’s die volwassenen zullen aanspreken en een goede dosis fantasie.
De tekenstijl van Sirocco en het Koninkrijk van de Wind is ogenschijnlijk simpeler dan die van bovengenoemde voorbeelden, maar ze past eigenlijk perfect bij de sfeer van de film. Het ontwerp van de verschillende wezens is vaak ook ronduit schitterend en de muziek en de humor maken het plaatje af. Als je je kinderen eens iets anders wil laten zien dan een zoveelste Disney-, Dreamworks- of Illumination Entertainment-film, dan ben je met deze film aan het juiste adres.
Een duidend programma over drugs op de VRT, het klinkt als een recept voor een belerend vingertje en een 'drugs are bad, mkay'-toontje. Dat is gelukkig echter buiten de immer sympathieke Otto-Jan Ham gerekend, die op schelmse wijze aangaf al wel eens van een verboden substantie gelurkt te hebben en zelfs in aanraking met de onzachte arm der wet gekomen te zijn op verdenking van dealergedrag.
Als een soort Kuifje ging Otto-Jan op pad om een beter inzicht rond de materie van verboden substanties te krijgen, om op die manier zijn drie bloedjes van dochters een sterk kader te kunnen geven. Het resultaat is een ietwat oppervlakkige, maar desondanks vrij genuanceerd programma die de negatieve aspecten van drugs belicht, maar ook de positieve eigenschappen niet negeert die psychedelica kunnen betekenen voor therapie. Het is allemaal vrij luchtig gebracht en bevat filmpjes waar Otto-Jan en Stijn Vandevoorde nog net niet giechelend drugs gaan kopen in Brussel. Tegelijk is het ook een programma dat matter of fact in een statistiek toont dat er geen enkel middel meer schade aanricht aan de gezondheid van mensen dan alcohol. Het is dat samenspel tussen luchtigheid en realiteit dat van drugs dus een trip maakt die het nemen waard is.
België is misschien niet het grootste land ter wereld, maar sommige zaken zijn universeel en de huidige appetijt voor alles ‘misdaad-televisie’ is ook hier nog steeds op een hoogtepunt. Onze zenders hebben een aantal interessante insteken gevonden. Zo konden we achter de schermen al meekijken- en voelen met wetsdokters en magistraten, volgen we het doen en laten in rechtbanken – waar vooral de intensiteit van soms banaal-lijkende zaken ons aan het scherm vasthoudt – tot zelfs een veelbesproken poging wat inzicht te krijgen in het brein van de crimineel.
Toch is en blijft de nummer één van de consumables nog steeds een meer klassieke receptuur en dat is nu wat Streamz ons met True Crime voorschotelt (plus één voor thematische zinsbouw). Zestien afleveringen en een special rond Hans Van Themsche zijn ondertussen verschenen om de tanden in te zetten (sorry, sorry, ik stop nu!). TCB gaat dieper in op de moorden die in ons collectief geheugen gegrift zijn. Misschien denkt u van niet, maar bij elke zaak zal een naam of een oude foto ook bij u een belletje doen rinkelen. Dit zijn de dingen waarvan we ons hoofdschuddend afvroegen hoe het toch mogelijk was. True Crime geeft een chronologische opbouw van elke zaak. Men maakt kennis met slachtoffer(s), familie en uiteindelijk ook dader. Er is achtergrond voorzien door experten en betrokkenen bij de misdaad.
Met om en bij de vijftig minuten per aflevering is er geen enkele misdaad die echt tot op het bot wordt uitgespit – wat bijvoorbeeld in het Franse Faites entrer l’accusé wel magistraal gedaan wordt – maar het zijn wel vijftig respectvolle minuten. Je sluit sowieso af met een zekere tristesse over het gedane leed, want nooit of te nooit is er enig ‘te begrijpen’ aan, een beetje meer inzicht en een appreciatie dat er toch nog even opnieuw een plaats was voor deze mensen en hun verhaal. Het is nu hopen dat men dit concept gaat uitbouwen, dit zou een parel kunnen worden onder het nieuw soort reality-documentaires, en op dit solide fundament de echte onderzoeksjournalistiek gaat zetten om een dijk van een programma op te zetten. Kijk naar Frankrijk, indien goed gedaan kan je bijna dertig jaar een heel trouw publiek boeien
Hieronder volgt een overzicht van films en series die onze redacteurs vorige maand bekeken hebben op Streamz.
Joeri
Niets te MeldenWie dacht dat we hier altijd positief zouden zijn over films en series die op Streamz te zien zijn, heeft het mis. Er staan namelijk ook mindere of ronduit slechte dingen op het streamingplatform en blijkbaar heb ik er afgelopen maand eentje gevonden: Niets te Melden. De serie uit 2020 wordt omschreven als een comedyserie, al was er van comedy geen spoor. De paar keer dat er getracht wordt wat grappigs op het scherm te brengen, is niets meer dan een onnozele poging van een twaalfjarige die graag lacht met pipikakahumor. Oké, ik kan nu hard overkomen en ik weet wel dat iedereen een persoonlijke smaak heeft, maar ik heb het althans zo ervaren.
Niets te Melden vertelt het verhaal van twee politieagenten in een politiewagen (Koen De Bouw en Jonas Van Geel), twee gangsters van een drugskartel (Wim Willaert en Robrecht Vanden Thoren) en twee agenten van de dispatch (Charlotte Timmers en Barbara Sarafian). Geen kleine namen dus, maar toch slagen ze er niet in ook maar iets geloofwaardigs over te brengen. De 'sketches' of hoe ik het ook moet noemen, vinden plaats op drie locaties (auto, dispatch en locatie van de criminelen) en af en toe maakt een gastacteur z'n intrede. Dat er weinig gebeurt, verraadt de titel al, want de agenten die observeren hebben telkens niets te melden aan de dames van de dispatch. Er is dan ook niets te zien dat de moeite is. Over en uit.
Sir. K
ZillionWegens vakantieperiode en overenergieke kinderen, heb ik deze maand helaas weinig tv gekeken. Hoewel mijn watchlist op Streamz nog bijlange niet is uitgeput, kies ik deze keer voor eentje van Vlaamse bodem: Zillion. In deze biografische prent van Robin Pront nemen we een duik in het clubleven van de jaren '90. Hierin schittert Jonas Vermeulen als niemand minder dan Frank Verstraeten, de koning van de discotheken. Klein van gestalte, maar een 'grote' meneer in zijn vak. Wie het clubleven toen heeft meegemaakt, weet echter dat het er niet altijd even koosjer aan toeging.
Wie denkt aan Zillion, denkt aan keiharde dance- en trancemuziek, flitsende lichtshows, verdovende middelen, knappe vrouwen en pikante taferelen. Van meet af aan weet Pront deze vibe op een passende manier weer te geven. Hoewel ik betwijfel of het er in het echte leven toch niet iets extremer aan toeging, geeft de film een goede inkijk in de extravagante uitspattingen van Verstraeten en zakenpartner Dennis Black Magic (Matteo Simoni), personen waar je tegelijkertijd bewondering voor krijgt, maar al even snel terug afschuw voor voelt. Wat de film zo interessant maakt, is dat je je constant de bedenking maakt "Zou dit nou echt gebeurd zijn of hebben ze hier en daar toch wat opgepoetst?". Ondanks dat het verhaal misschien iets beter mocht worden uitgewerkt, zijn het vooral het visuele spektakel, de passende muziek en de prima acteerprestaties die bij mijn zijn blijven hangen. En oh ja, de ravisante Charlotte Timmers natuurlijk!
FreakyJP
Sirocco en het Koninkrijk van de WindDit is er eentje voor de fans van Studio Ghibli, en eentje om liefst te kijken met je kinderen. Sirocco en het Koninkrijk van de Wind is een Franse animatiefilm van Benoît Chieux. In de film volgen we Juliette en Carmen, twee meisjes die door hun nieuwsgierigheid terechtkomen in een wereld gebaseerd op de boeken van hun tante. Klein probleempje: ze zijn veranderd in antropomorfe katten en weten niet hoe ze thuis moeten geraken. Wie al eens My Neighbour Totoro, Spirited Away of The Cat Returns heeft gezien, zal zich onmiddellijk thuisvoelen in de wereld van Sirocco. De film combineert datzelfde gevoel van kinderlijke onschuld met zwaardere thema’s die volwassenen zullen aanspreken en een goede dosis fantasie.
De tekenstijl van Sirocco en het Koninkrijk van de Wind is ogenschijnlijk simpeler dan die van bovengenoemde voorbeelden, maar ze past eigenlijk perfect bij de sfeer van de film. Het ontwerp van de verschillende wezens is vaak ook ronduit schitterend en de muziek en de humor maken het plaatje af. Als je je kinderen eens iets anders wil laten zien dan een zoveelste Disney-, Dreamworks- of Illumination Entertainment-film, dan ben je met deze film aan het juiste adres.
Killjoy
Drugs DusEen duidend programma over drugs op de VRT, het klinkt als een recept voor een belerend vingertje en een 'drugs are bad, mkay'-toontje. Dat is gelukkig echter buiten de immer sympathieke Otto-Jan Ham gerekend, die op schelmse wijze aangaf al wel eens van een verboden substantie gelurkt te hebben en zelfs in aanraking met de onzachte arm der wet gekomen te zijn op verdenking van dealergedrag.
Als een soort Kuifje ging Otto-Jan op pad om een beter inzicht rond de materie van verboden substanties te krijgen, om op die manier zijn drie bloedjes van dochters een sterk kader te kunnen geven. Het resultaat is een ietwat oppervlakkige, maar desondanks vrij genuanceerd programma die de negatieve aspecten van drugs belicht, maar ook de positieve eigenschappen niet negeert die psychedelica kunnen betekenen voor therapie. Het is allemaal vrij luchtig gebracht en bevat filmpjes waar Otto-Jan en Stijn Vandevoorde nog net niet giechelend drugs gaan kopen in Brussel. Tegelijk is het ook een programma dat matter of fact in een statistiek toont dat er geen enkel middel meer schade aanricht aan de gezondheid van mensen dan alcohol. Het is dat samenspel tussen luchtigheid en realiteit dat van drugs dus een trip maakt die het nemen waard is.
Squidward
True Crime BelgiumBelgië is misschien niet het grootste land ter wereld, maar sommige zaken zijn universeel en de huidige appetijt voor alles ‘misdaad-televisie’ is ook hier nog steeds op een hoogtepunt. Onze zenders hebben een aantal interessante insteken gevonden. Zo konden we achter de schermen al meekijken- en voelen met wetsdokters en magistraten, volgen we het doen en laten in rechtbanken – waar vooral de intensiteit van soms banaal-lijkende zaken ons aan het scherm vasthoudt – tot zelfs een veelbesproken poging wat inzicht te krijgen in het brein van de crimineel.
Toch is en blijft de nummer één van de consumables nog steeds een meer klassieke receptuur en dat is nu wat Streamz ons met True Crime voorschotelt (plus één voor thematische zinsbouw). Zestien afleveringen en een special rond Hans Van Themsche zijn ondertussen verschenen om de tanden in te zetten (sorry, sorry, ik stop nu!). TCB gaat dieper in op de moorden die in ons collectief geheugen gegrift zijn. Misschien denkt u van niet, maar bij elke zaak zal een naam of een oude foto ook bij u een belletje doen rinkelen. Dit zijn de dingen waarvan we ons hoofdschuddend afvroegen hoe het toch mogelijk was. True Crime geeft een chronologische opbouw van elke zaak. Men maakt kennis met slachtoffer(s), familie en uiteindelijk ook dader. Er is achtergrond voorzien door experten en betrokkenen bij de misdaad.
Met om en bij de vijftig minuten per aflevering is er geen enkele misdaad die echt tot op het bot wordt uitgespit – wat bijvoorbeeld in het Franse Faites entrer l’accusé wel magistraal gedaan wordt – maar het zijn wel vijftig respectvolle minuten. Je sluit sowieso af met een zekere tristesse over het gedane leed, want nooit of te nooit is er enig ‘te begrijpen’ aan, een beetje meer inzicht en een appreciatie dat er toch nog even opnieuw een plaats was voor deze mensen en hun verhaal. Het is nu hopen dat men dit concept gaat uitbouwen, dit zou een parel kunnen worden onder het nieuw soort reality-documentaires, en op dit solide fundament de echte onderzoeksjournalistiek gaat zetten om een dijk van een programma op te zetten. Kijk naar Frankrijk, indien goed gedaan kan je bijna dertig jaar een heel trouw publiek boeien
