Science Fiction - 42

DaFreak

Well-known member
Crowdfunder FE
3aE6RtX.jpg

Wat is Science Fiction?

Alhoewel de meesten wel weten wat SF ongeveer inhoudt, bestaat er geen echt sluitende definitie. Zelf vind ik die van Rod Serling, de maker en presentator van de Twilight Zone, één van de meest passende. "Fantasy is the impossible made probable. Science Fiction is the improbable made possible." oftewel; "Fantasy maakt het onmogelijke waarschijnlijk. Science fiction maakt het onwaarschijnlijke mogelijk."
Zowat elke grote naam in SF heeft wel een eigen definitie uit de grond gestampt dus die van Serling is maar één van vele interpretaties. Wikipedia - Definitions of Science Fiction

"The best way to predict the future is to invent it." -Alan Kay

Wist je dat in het letterlijk duizenden jaar oude Indische epic "Ramayana" (5de tot 4e eeuw v. chr.) reeds SF elementen voorkwamen? In die teksten spreken ze over vliegende toestellen die zich zowel door de ruimte, de atmosfeer, als onder water kunnen verplaatsen en die bovendien gebruik maken van overweldigende wapens die heelder steden in de as kunnen leggen! In de 2e eeuw schreef de Syrisch-Griekse schrijver Lucian over een reis naar de ruimte waar hij een conversatie aangaat met buitenaards leven om zo kritiek te leveren op zijn maatschappij. Ook in Japan konden ze er iets van. Daar dook in de 8ste eeuw het eerste verhaal op dat gebruik maakte van tijdreizen als plot device; een man wordt 300 jaar de toekomst in gestuurd en probeert in die voor hem vreemde wereld zijn dorp terug te vinden. - Het moge duidelijk zijn, de geschiedenis van SF gaat ver terug. Van mythische verhalen uit verloren tijden tot de geschreven geschiedenis van de Europese proto-sf beweging, van de US golden age in de 40s & 50s tot de cyberpunk en biofunk van tegenwoordige tijd... SF blijft zich vernieuwen, een noodzaak die voortkomt uit zijn taak de toekomst voor te blijven.

"Everything is becoming science fiction. From the margins of an almost invisible literature has sprung the intact reality of the 20th century." -J. G. Ballard

Science Fiction heeft heel wat meer te bieden dan entertainment alleen. SF kan ons attent maken op de gevaren aanwezig in veranderende technologie, cultuur en de individuele menselijke aart. Het bedenken van mogelijke toekomstscenarios laat ons in zekere zin toe de toekomst te anticiperen en zelfs deels te plannen. Er bestaat een mooie en levendige wisselwerking tussen SF literatuur en technologische innovatie, beiden stuwen elkaar voortdurend vooruit richting nieuwe grenzen. Een mooi voorbeeld is de telecommunicatie satelliet die langer dan een decennium enkel in de verbeelding van Arthur C. Clarke bestond. Ondertussen, na het verzetten van enkele bergen, cirkelen er nu meer dan 3000 rondom onze planeet. Mensen zoals Clarke laten het ons toe om het heden vooruit te trekken richting een toekomst naar keuze.

A good science fiction story should be able to predict not the automobile but the traffic jam. -Frederik Pohl

"Politicians should read science fiction, not westerns and detective stories." -Arthur C. Clarke


Waarom deze thread?

  • Voor het delen van links naar interessante artikels en filmpjes.
  • Cafépraat over SF; trends in het genre, wat kan er beter, wat wil je op het scherm zien, ...
  • Zoek je een film in de stijl van? Wij bezorgen je personalized recommendations.
  • Wat was ook alweer de naam van die computer die met 42 afkwam? Ask and thou shalt receive.
  • Get hyped voor films die er zitten aan te komen!
  • Kortom, zolang het iets met SF te maken heeft, kan je het hier kwijt.


Interessante Links
The Encyclopedia of Science Fiction
Wikipedia - Outline of science fiction
Science Fiction made real; BBC - Future
established in 01996; The Long Now Foundation


Best of Lists
> Science Fiction Essentials
> Classic Science Fiction (00s - 60s)
> The Best of the Cheesewave (70s -80s)
> Modern Science Fiction (90s -10s)
> Hyper Modern SF (2010 - today)
> Forgotten Gems & Future Classics
> Big budget FX Driven Mediocrity
 
Laatst bewerkt:
  • Leuk
Waarderingen: Lint
@Nahrtent;

giphy.webp



● Onlangs ook nog dit kortverhaal gelezen, The Metamorphosis of Prime Intellect (NSFW - voor sommigen misschien zelfs NSFL), en moet zeggen dat het eerste en tweede hoofdstuk waanzinnig goed geschreven zijn. Ik hoop dat Wally Pfister's Transcendence ook een beetje die richting uitgaat. Ik wil niets spoilen en de titel zegt op zich genoeg maar wat dit verhaal interessant maakt is dat je "the change" meemaakt vanuit het oogpunt van verschillende oorspronkelijk normale mensen en dat je de evolutie van hun psyche, jammer genoeg, deels kan begrijpen.

● Under The Skin | A Hallucinogenic Vision of Scarlett Johansson as an Alien
from Jonathan Glazer (Sexy Beast & Birth)
> Spoiler free review

108 min - Drama | Sci-Fi | Thriller

"A mysterious seductress preys upon the population of Scotland."

Director: Jonathan Glazer
Stars: Scarlett Johansson

Films like this don't come around often and deserve to be experienced on a massive screen with a sound system capable of generating 200 mph vortex winds. From the first minute alone you just know that you are in store for a treat. They say there are two sorts of schools for films to follow. Almost all the films made today are focused on telling a well defined story through dialogue and narration but there is another school which tries to get away from that and instead uses the language of the visual to hint at underlying meaning. This film is most definitely a follower of this second school. It automatically brings with it echoes of films like 2001 or the Tree of Life simply because there isn't much else to compare it to. Without a doubt this is one of the most original movies of the past decade. In fact, I don't think we've ever seen something quite like this before.

It took Glazer a decade to get this out and it shows. It's a deeply personal film that doesn't care if you'll like it. Where most commercial films try to please their audience by checking the usual boxes and some artsy directors will try to meet their audience halfway, It's obvious that Glazer didn't compromise on anything but instead chose to fanatically execute his singular vision.

This is not market researched mass production which scores an "it's okay" with 90% of its audience. If a film is made for everyone, it's made for no one in particular. Art on the other hand isn't made for everyone or even anyone in particular but if you are lucky enough to be on the same wavelength as its creator, his work can connect with you in such a way that it goes well beyond simple entertainment. Sometimes a good piece can alter the way you think, making it life changing.

It's with this in mind that I can't guarantee you'll like Under the Skin but I most definitely recommend you see it. In the worst case you'll hate it, but if you are like me, you'll get to see a mindblowing masterpiece. One thing's for sure, even if you hate it, this film will get under your skin and haunt your thoughts for weeks to come.

The film itself is a truly unique and utterly alienating experience. Hidden cameras film unsuspecting people as they interact with a predatory Johansson as she stalks the streets of Glasgow. We see people go about their daily lives but from a disconnected point of view which infuses the mundane with an eerie dose of strangeness. The camera lingers on actions each and every one of us has performed many times over but seeing Johansson go through them seemingly for the first time makes you question yourself which can at times be quite unsettling.

A haunting and brooding tension simmers just below the surface throughout the entire film, only punctuated by a couple of chilling key moments where the slow pace gives way to pure shock and terror when the speed unexpectedly ramps up. It's not just the pacing that contributes to the feeling of dread. Certain scenes will quite simply nail you to the floor. Either by their macabre beauty or because you feel like a rabbit trapped in headlights. Glazer brings to the table a visionary style, effects that transcend "special", and layers of metaphor so deep you'll have a hard time keeping your head above the water...

There's also a hypnotic quality to the horror that makes it impossible for you to look away for which the score is largely responsible. It's hard to put into words just how perfect the score matches the movie. It is at times as perfectly cold and calculated as Johansson's mastery of murder, next it's completely unpredictable, jumping around as if it were a deer caught in bear trap. The only constants are its threatening and otherworldly qualities.

The location, Scotland, perfectly suits the themes of the film. There is beauty in the bewildering chaos of its natural landscapes but also despair in its grim and desolate character. I am not going to give anything away about the film's story or what I think it means. It's much more fun to go in without having a preconceived notion of what it's all about. I wouldn't even bother with the trailer and instead go in completely fresh but if I haven't convinced you yet; Under the Skin Trailer Official - Youtube

Do yourself a favor, go find out what it does for you.

> Random spoiler filled thoughts!
For me some of the most apparent themes were alienation, empathy and emotion, sexuality, the human condition in general, the hunter/prey relationship, role reversal, cultural evolution as a memetic outbreak, psychopathy as armor, ... and that might only be scratching the surface.

Role reversal seems to me to be a big one. The men are the prey, lured to their death by emotions like lust and a longing for connection. The woman is the hunter devoid of any real feelings, she doesn't even kill for her own consumption but is neutral and indifferent.

As the film progresses, Johansson seems to be infected with empathy and emotions or perhaps even the entire human condition. As her ability to feel emotion grows, she grows more vulnerable, ultimately she is flooded by them and the hunter becomes the prey. She flees the controlled environment of the city and perhaps hopes to find refuge in isolation but the more unpredictable nature of humans away from any form of control by their peers means that the forest she ends up in becomes a chaotic and dangerous place.

It's a rather bleak picture but the end sees the reversal reversed or perhaps a return to "normal" where the woman is the one who is powerless and abused. Because she allowed herself to feel, she got a crack in her armor. We sometimes talk about emotional armor, I think this film hints at the opposite, emotions might make life more interesting but they can also be dangerous and make you weak while a lack of them brings with it a position of power. She was the perfect drone, an ideal employee as long as she was disconnected from it all. The original Johansson cried when she was stripped of her "skin", the alien Johansson didn't but perhaps only because she couldn't? I got the feeling that it was her emotional awakening that ended up undoing her.

I'd draw a parallel with how the aliens in War of the Worlds were in the end killed by a simple biological virus (actually bacteria if you want to be precise). Perhaps all these mysterious invaders will similarly ultimately succumb to the virus of mind? Perhaps just like certain genes can be dominant and recessive, so too the human condition is dominant and once introduced to it, there is no going back to a life without? We have no way of knowing what the aliens were like before first contact. They appear to be telepathic, maybe they were used to operating like drones without any real ego, doing everything they do in service of the hive? Before being infected with emotion, Johansson almost seemed stuck in a loop, acting out a very predictable pattern. I am reminded of bees who operate on very basic rules (mainly follow the chemical). A bee is thrown into chaos if she loses the hive and thus the chemical trails that guide her. She only started acting strange (read: more human) after experiencing certain interactions outside of her capture and kill routine, like being picked up after having fallen on the street. It's also worth noting that we hear them mechanically learn our language during the first few minutes. Just like a disease spreads through an animal carrier, so our language is the carrier of thought. If we are the first time they encounter a species made up of individuals that uses soundwaves to transmit verbal communication, then perhaps they didn't know just how much of an influence it really has on the make-up of the brain, being unaware that with repeated use and exposure it will rewire the brain? I think they saw it as nothing more than a tool, a means to an end. They just needed to be able to lure people into their venus flytrap but ultimately they turned out to be unable to resist everything that comes with it.

Hell, just Think of the recent facebook experiment in which user's emotions could be influenced positively or negatively solely by increasing/decreasing the amount of positive/negative words they saw in their stream. There's no getting away from that. You can't live in our environment and not experience at least a little bit of what it means to be human. We have our emotions toyed with all the time. A scent can bring a tear to your eye, the sound of the ocean can bring back memories, even drinking a cup of tea can alter your mood. At some point in the film she even starts listening to music, tapping her finger to the beat. That's probably the point of no return because as we all know, music has a way of getting to you and working itself a way into your brain.


Then again, it's just one perspective. Depending on your point of view of for example the motorcyclists, whether they are her equals, her servants or her handlers, I guess you could arrive at something completely different. When they set out after her, are they trying to save her from us? Are they pissed off that she let one of her victims go? Perhaps they don't care much about anything but just want to clean things up because they don't want to be discovered?


I guess the surreal liquid trap functioned as some sort of freezer, keeping the earthlings fresh until someone new of their own kind arrived? That moment where those 2 guys touch each other as one is about to get his meat sucked out of him... chills. ><

I wonder if there's any meaning behind Johansson getting her body/clothes handed to her by the biker who picked it up from a field. They somehow duplicated the skin on that one without having to lure her into the meat remover. Perhaps it hints at the process not working on woman? Maybe it's saying that men are more sex crazed, making it easier to override their thinking by just wiggling some nice bits of flesh in front of them while women might be able to keep their head clear enough to realize that following a stranger into a seemingly abandoned and decrepit building might not be the best idea?

Some of the men also seemed to feel a certain apprehension, especially the man suffering from neurofibromatosis (unfortunately those weren't fx :'(. It probably played a part in why she let him go.

Maybe it does work on woman but something similar happened to the original Johansson. Perhaps the alien that caught her succumbed to empathy as well, feeling sorry for her, letting her escape, leaving the bikers to clean up the mess like they did with the man Johansson set free or perhaps the beginning shouldn't be taken at face value at all but instead as an ouroboros like metaphor? As alien Johansson strips her human self naked, the human self is powerless and was most likely disposed of afterwards, very similar to alien Johansson getting stripped and being disposed of during the films finale. A repeating cycle of people who feels so above others that they treat them like bugs? Now that I think of it, the forester drenching her in gasoline, that's how you'd kill an anthill. Yeah I am reaching here. ^^

Also, fuck that scene with the baby on the beach. I can't stop thinking about it. When the biker returns there at night to clean up the tent and the baby is still sitting there, crying... I am still getting goosebumps from that but not in a good way.

Another peculiar things about this film is how I almost immediately felt that something about the people in it was incredibly off... Which is really rather weird considering they are actual real people who don't know they are being filmed. Have we become so used to Hollywood acting that somehow seeing the real thing on the big screen feels truly alien? We might think that acting has gotten more natural since the 50s but really, current acting is just a different style only less formal but still as far removed from genuine interaction as the 50s style was.

I'll probably be watching it again this Friday so maybe I'll have some more to add afterwards. It goes without saying that I think it's good. Real good. Like a wise woman once said; It's the questions that drive us. Films that ask them instead of answering them have always been my preferred cinefood and although this film is in some ways actually rather straightforward it does leave a lot of room to dig into for those who are into that sort of thing.

Starship Troopers: One of the Most Misunderstood Movies Ever - Calum Marsh - The Atlantic
Spot on. Verbazingwekkend hoe die film, ooit afgeschilderd als escapisme devoid of meaning, jaar na jaar aan reputatie wint en tegenwoordig zelfs als schoolvoorbeeld gebruikt wordt wanneer men het over satire in film heeft. Ik weet nog dat mijn mond open viel toen ik op het grote scherm voor het eerst de trailer voorgeschoteld kreeg en ik blijf de film een warm hart toedragen maar ergens is het wel jammer dat men Starship Troopers als source gebruikt hebben. Daardoor zullen we immers niet snel de echte starship troopers zoals Heinlein hem schreef te zien krijgen. Het verhaal verschilt op verschillende punten enorm van het boek en zelfs de kern wordt bijna volledig omgedraaid en binnenstebuiten gekeerd. Waar men in de film het punt maakt dat de mens zichzelf nodeloos opoffert in oorlogen waarin hij zelf de agressor is, wou het boek net het tegenovergestelde punt maken en probeerde het militarisme en in zekere zin zelfs fascisme positief te belichten. Dat zou vandaag de dag pas gedurfd zijn.

The Congress is voor mij de beste film van 2013 en afgaande op de eindejaarslijstjes thread ben ik daarin niet alleen. In het beoordelingsforum schreef ik al een spoilervrije review;

Wow! Words can not describe, they should have sent a poet. De laatste keer dat ik me nog zo goed heb geamuseerd in de cinema, dat moet al van The Tree of Life geleden zijn. Deze mix van live actie en prachtige animatie werd in elkaar geknutseld door de maker van "Waltz With Bashir" en is heel losjes gebaseerd op een verhaal van Stanislaw Lem (Solaris). Harvey Keitel en Paul Giamatti voegen weer heel wat klasse toe maar in deze "documentaire" volgen we vooral Robin Wright. Zij speelt zichzelf, de actrice die je misschien kent als The Princess Bride of als Jenny uit Forrest Gump. Ze is nu al meer dan 40 en haar carriere loopt ten einde. Ze krijgt een laatste, nogal bijzonder, contract aangeboden van "MiraMount" en de wereld zal nooit meer hetzelfde zijn. Droom, verschillende werkelijkheden en de waarheid zijn dingen waar je mee kan spelen. Je zal na afloop waarschijnlijk wel met vragen blijven zitten en heel wat plot holes kunnen aanwijzen maar het moet niet altijd op iets slagen of volledig samenhangend zijn. Zowiezo niet voor iedereen maar voor mij kwam deze at the right place, on the right time en was het een fantastische ervaring. Misschien wel één van de beste films die ik ooit gezien heb maar om dat met zekerheid te kunnen zeggen wil ik hem eerst nog wat laten bezinken en nog eens gaan bekijken. Ik ga het hier bij laten want hoe minder je weet, hoe beter, maar wees gerust dat het niet "zomaar" een drama is, het is een trip.

Sci-Fi van de bovenste plank. 9/10 - Gaat dat zien, gaat dat zien!

Er valt echter nog heel wat meer over te zeggen en een tijdje geleden heb ik dat ook gedaan, jammer genoeg in het Engels. Ik zou vooral graag eens lezen wat anderen die hem hebben gezien er hebben uitgehaald. Bij deze al vast mijn gedacht;
I love films that introduce a ton of dots and then leave it up to you which ones you want to connect and what their relationship should be. The Congress contains a stunning amount of layers and can be interpreted in many different ways. The open and at times almost lucid dream like approach to everything from narrative to visuals and sound sure makes it hard to put into words what you think you saw. There are single scenes that contain so much meaningful background porn that I could fill a page on them. Although the animation might not be for everyone, I think it looks great. There's also Max Richter's hauntingly beautiful score which adds another few gigatons of emotion and all this truly adds up to an enormous explosion out of leftfield. Amazingly it didn't make much noise upon arrival but I am pretty sure that, as we go forward, it will be cherished by its ever growing audience.

Now for some more meaty thoughts; This review will be as disjointed as the film so I am just going to throw out a bunch of random thoughts, make of them what you will.

One of my favorite characters was Jeff, the head of MiraMount. Originally, during the live action part, most of the stuff that comes out of his mind is prophetic, as we move into the animated zone he becomes more of a prophet of doom and ultimately an instigator of said doom. The way he says "this is not science fiction, it's a documentary" about Triple R (Robyn's SF film) which also pointed back to the live action (today) really drives home that the first half hour of the Congress is reality today. The next half hour we move into the near future with Ms. Wright's scan becoming the focal point through which we ultimately get to see the birth of a new world.

Each time she meets Jeff, the Miramax head, he shakes up the world. The embodiment of blind, profit driven disruption, the kind that places dollar signs above life and creativity? The first time they meet he tells her that actors of flesh and blood are a thing of the past, the second time they meet, he's moved a level up, now it's no longer just the actors that get scanned but also the environments which means most people are let go because they no longer need a set crew, make up artists, lighting experts, designers, prop makers, ... Their next meeting takes place in the animated zone. The consequences of his disruptive actions are becoming far more severe. MiraMount has spread its tentacles to other industries and thanks to the development of a new drug the magic of cinema has left the big screen and entered the real world. This new drug seems to take over the interface between sensory input and experience and allows the traversing signals to be modulated. It conjures up vivid and realistic hallucinations which allow consistent and even shared alternate realties. First the drug was rigidly defined and its effects limited in time but as research progressed the drug became more potent, ultimately allowing users to take control over their hallucinations which sets them free but disasterously also closes the feedback loop between want and get with enormous consequences. The last time Wright meets Jeff, he has basically fired everyone that had anything to do with movies. He's still in entertainment but now only sells drugs or "experiences". Things take a turn for the worse when MiraMount starts losing control over its product and global unrest sparks violence.

Ultimately we end up in what I would describe as something similar to a post singularity environment. When the world goes almost completely animated and everyone can be whoever they want to be and do whatever they want to do. What you think is what you get. That in The Congress this is achieved through controllable hallucinogenics doesn't matter much as the result is pretty much indistinguishable from digital reality substitution, programmable matter or a virtual life. The parallels you can draw between these approaches can be quite surprising. In all these worlds the lag time between imagination and instantiation is basically zero.

Some more thoughts;

The Wright family, thanks to Aaron's disease was the first one that really learned to fly? I have the feeling that there is more to the wright/flyers/Wright brothers connection but I'll prolly have to see it again to unravel that further.

The animated zone as a liberal offshore island.

Can you be yourself as someone else? If you relive someone else's entire life, how much of the original you would be left?

Do you take the red pill or the blue pill? Here the pill is chemical instead of digital in nature but here too you could very much hold the opinion that life inside beats the Zion outside.

Does her animator know more about herself than she does?

Should the human race die happy or should we toil in misery? It almost looks like mankind has collectively decided to euthanize itself in the most painless way possible.

Alternatively, are we simply machines that got tricked and manipulated by chemicals to willingly and happily engineer our own demise?

I also really liked how they introduced Aaron and his "illness". Giamatti doesn't yet know how right he is when he says of him that he was born before his time. His condition could be seen as an evolutionary step up because in many ways his mind functions similarly to those who later on end up taking the drug. Before the "singularity" he heard what he wanted to hear and was wrong, after the "singularity" he really hears what he wants to hear and becomes "wright"?

It's not explicitly stated but I can imagine that Aaron would be much better adapted to living a life in a world you shape yourself compared to living a life in the world forced upon him in which he grew up. After taking the drug his condition is likely to work in symbiosis with the drug, boosting his ability to perceive creatively, to play with what is real, to new heights.

It's especially interesting to connect his "illness" with a statement from Jeff who at one point says we make movies so we don't have to read books. The less information you get, the more blanks you fill in yourself which is what makes a story more personal. In this sense a movie is a pre-chewed book, largely the same for everyone who lays eyes upon it. Aaron has the ability to always spin his surroundings and experience into something uniquely personal so for him every movie and life itself will likely be about airplanes or something he cares about. In many ways it's a biological analogue for the digital filter bubble. It comes with both pros and cons.

I could talk about this flick for hours and hours. There are many other dots I haven't pointed at yet, like the meaning of identity in a world where it can be copied and replicated to someone else, but likely you've connected your dots a bit or completely differently so first I want to hear your side.

● Paul Krugman, een econoom en nobelprijswinnaar, neemt interstellaire handel onder de loep. Scientific American schreef een korte samenvatting die enkele van zijn merkwaardige bevindingen op een rijtje zet. Zo stelt hij bijvoorbeeld dat er maar weinig fysieke goederen verscheept zullen worden, deels omdat physicalities universeel zijn en het dus niet echt logisch zou zijn om materie van het ene zonnestelsel naar het andere te sturen als ze die materie daar ook reeds voor handen hebben maar ook omdat het gewoon enorm veel tijd en energie zou kosten om zulke zaken op hun bestemming te krijgen. Goederen die als elektromagnetische straling verzonden kunnen worden zullen het veel beter doen. (Ideeën, software, wiskunde, wetenschappelijke theorieën, literatuur, muziek, biologische blauwdrukken, ...)

"But wait! What are we doing!? We’ve been unwittingly giving away our most valuable assets for free during the past century! Radio shows, TV shows, all manner of communications have been spewing outwards to interstellar space – at least for a few decades, before we started adopting low-power digital transmissions and dimmed the signal. Have we messed up our cosmic economic future? Perhaps not. We may have unwittingly invented the freemium sales model long before we used the term. There could be billions of sentient beings out there hanging on our every word, every second of Happy Days re-runs and knife-set infomercials. Now we just have to figure out how to get them to pay for upgraded service." ;)

● Alejandro Jodorowsky's Dune heeft jammer genoeg nooit het levenslicht gezien maar dat weerhield de embryonale film er niet van een legendarische reputatie op te bouwen. Nog voor er één scene was gefilmd had Jodorowsky er al 2 miljoen doorgeblazen maar eens je beseft dat hij daarmee voor zijn 14 uur durende film met script zo dik als een telefoonboek namen zoals Salvador Dali, Orson Welles, Pink Floyd, Mick Jagger, HR Giger, Jean Giraud (Moebius) en ja, zelfs David Carradine wist te strikken, dan klinkt dat verbazingwekkend goedkoop. "The mother of all unmade movies", het is met een zekere pijn in het hart dat ik naar deze documentaire uitzie.


 
Laatst bewerkt:
Idem.

Ik hou heel erg van Science-Fiction maar enkel als het iets relevant weet te vertellen over de wereld van vandaag. Gewoon aliens omwille van de aliens doet mij echt niets, maar zo 'n slow burn over de human condition die alle technologie en tijdvakken overstijgt, love it.
 
Anyana is nog eens 10 miljoen punten in mijn achting gestegen :oops:
Idem.

Ik hou heel erg van Science-Fiction maar enkel als het iets relevant weet te vertellen over de wereld van vandaag. Gewoon aliens omwille van de aliens doet mij echt niets, maar zo 'n slow burn over de human condition die alle technologie en tijdvakken overstijgt, love it.
Aww you guiseeeeeee 😁
 
Starship Troopers: One of the Most Misunderstood Movies Ever - Calum Marsh - The Atlantic
Spot on. Verbazingwekkend hoe die film, ooit afgeschilderd als escapisme devoid of meaning, jaar na jaar aan reputatie wint en tegenwoordig zelfs als schoolvoorbeeld gebruikt wordt wanneer men het over satire in film heeft. Ik weet nog dat mijn mond open viel toen ik op het grote scherm voor het eerst de trailer voorgeschoteld kreeg en ik blijf de film een warm hart toedragen maar ergens is het wel jammer dat men Starship Troopers als source gebruikt hebben. Daardoor zullen we immers niet snel de echte starship troopers zoals Heinlein hem schreef te zien krijgen. Het verhaal verschilt op verschillende punten enorm van het boek en zelfs de kern wordt bijna volledig omgedraaid en binnenstebuiten gekeerd. Waar men in de film het punt maakt dat de mens zichzelf nodeloos opoffert in oorlogen waarin hij zelf de agressor is, wou het boek net het tegenovergestelde punt maken en probeerde het militarisme en in zekere zin zelfs fascisme positief te belichten. Dat zou vandaag de dag pas gedurfd zijn.
Heb je Rougnecks: Starship Troopers Chronicles al gezien? (was in de 90's ook op VT4 te zien). Volledig CGI, door dezelfde studio die ook de CGI voor Star Trek: Deep Space 9/Voyager/Enterprise en Babylon 5 deed. Helaas zijn de graphics heden vreselijk achterhaald. Die serie is veel trouwer aan wat Heinlein beschreef, minus de politieke stukken.
 
@JohnnyricoMC; Yep, ook als ietwat jonge snotter nog meegepikt op VT4. Moeilijk te geloven dat ik dat er toen fantastisch vond uitzien. 😅 Dat smeet zich idd volledig in Heinleins military fetish. They did "Powered Armor" before it was cool.

The 100 best sci-fi movies
Leuke lijst met ook enkel minder bekende titels maar misschien interessanter om eens te checken is "Who Voted?" Je kan van een hele hoop bekende acteurs, regisseurs, wetenschappers, schrijvers, ... hun persoonlijke top 10 bekijken. Onder andere; Cuarón, Bong Joon-Ho, Gareth Edwards, Del Toro, John Carpenter, Blomkamp, Wolfgang Petersen, David Deutsch, Shostak, Weinberg, Alastair Reynolds, George RR Martin, Kim Stanley Robinson, Stephen Baxter, Stephen King en nog vele anderen.

● Is Futurama the Best Argument Against Transhumanism? - PBS
Ik ga niet met alle punten akkoord maar het is wel een leuk filmpje. Wat mij het meeste stoort is dat transhumanisme voorgesteld wordt als een monolithisch blok terwijl het eigenlijk een verzamelnaam is voor een hele hoop zeer verschillende toekomstgerichte ideologieën. Het enige wat ze allen gemeen hebben is dat ze de strikte definitie van hoe en wat een mens moet en kan zijn willen loslaten. Eén van de eerste ideeën die hij aanhaalt, abolitionisme, is bijvoorbeeld geen vast onderdeel van transhumanisme, de meesten zijn er zelfs radicaal tegen omdat het keuzes van de tafel zou halen terwijl bijna alle transhumanisten net meer opties en mogelijke ervaringen nastreven. Volledige morpholigische en cognitivie vrijheid moet resulteren in meer diversiteit, niet minder.

Verder haalt hij ook aan dat futurama een realistischer toekomstbeeld schetst omdat in die wereld nog steeds problemen bestaan waarmee hij lijkt te zeggen dat transhumanisme hoopt utopia te creeren. Alhoewel utopia een waardig streefdoel is zijn ik en zowat de meeste transhumanisten die ik ken er net van overtuigd dat meer technologie voor meer en nieuwe problemen zal zorgen. De wereld van vandaag is reeds veel complexer dan die van holbewoners en bevat heel wat meer problemen maar dat wil niet zeggen dat de holbewoners beter af waren of dat onze wereld minderwaardig is aan die van hen. Toenemende complexiteit houdt de boel interessant, het creert leven in de brouwerij.

Dat iedereen een gelukzalig gevoel bezorgen het primaire doel van transhumanisme zou zijn is ronduit fout. Er zijn reeds heel wat boeken verschenen die wijzen op de gevaren van het nastreven van geluk als primaire doel. Het is mogelijk om met de regelmaat van de klok iemand een dopamine geïnduceerde happy spike te bezorgen, er zijn reeds experimenten gedaan op ratten die dat aantonen maar het zou uitermate ongezond zijn aangezien die ratten leven voor het drukken op de knop die hen gelukkig maakt. Het zou ons in voorspelbare gelukzalige planten veranderen.

● Last October, German graphic artist Dirk Loechel gave the world his incredible diagram showing the relative sizes of hundreds of spaceships, including those from Star Wars, Wall-E, Galaxy Quest, Halo, and many other TV shows, movies, and game franchises. Now his final, expanded version is ready to leave Spacedock. Loechel has posted what he says will be the final version, with small errors fixed and new ships added (including one real one, the International Space Station, for scale). Check it out in all its 4,268 x 5,690 pixel majesty.

● On 2001; Wall o' text warning, mensen wiens hart niet sneller begint te kloppen bij het horen van "Daisy, Daisy, give me your answer, do." kunnen deze post beter aan zich laten voorbijgaan.

HelpYouFall;18246562 zei:
Waar 2001 een bevreemdende filmervaring is, vertrekt die gewoon vanuit mysterie en een zoektocht naar 'grotere kennis' of 'een volgende verlichting' voor ons als mens.
Dit.

Dat is het meest voor de hand liggende en imo ook de kern van de film maar het is niet de enige interpretatie die je er kan uithalen. Kubrick zelf zei van 2001 dat; "You're free to speculate as you wish about the philosophical and allegorical meaning of the film—and such speculation is one indication that it has succeeded in gripping the audience at a deep level—but I don't want to spell out a verbal road map for 2001 that every viewer will feel obligated to pursue or else fear he's missed the point."

Dat Ebert zijn visie wel als singular roadmap ziet is zijn recht maar niemand is verplicht die te volgen.

Q. What's that big black monolith? A. It's a big black monolith.
Cop out imo. Wat men wilt weten als men dat vraagt is de betekenis die er achter schuil gaat. Als je op het verhaal van Clarke afgaat zijn de 1st phase monoliths probes afkomstig van een buitenaardse beschaving. Low level tools waarmee ze werelden bestuderen en waarmee ze de ontwikkeling van hogere intelligentie aanmoedigen. Kubrick's monoliths lijken zeer gelijkaardig maar hij zegt er weinig tot niets over en laat bijvoorbeeld in het midden of deze door aliens gemaakt zijn of misschien zelf aliens zijn. Hij geeft niet eens mee of deze wel echt intelligentie in de hand werken. Als je je door de visuals laat leiden kan je dat zeker denken maar het is evengoed mogelijk dat ipv de monoliths die op intelligentie afkomen, dat intelligentie op de monoliths afkomt. In het 2de geval hangt het universum lukraak vol met monoliths en zijn ze meer een soort alarm systeem dat hun makers waarschuwt wanneer een soort een bepaalde threshold overschrijdt. Misschien gaat er wel ergens een rood lampje branden op het bureau van de Galactic alien federation; alarm, een ras dat de energie gesloten in atomen heeft weten te bevrijden is erin geslaagd zijn planeet te ontsnappen. Misschien willen ze ons onderwijzen en goed opvoeden zodat we ons uiteindelijk zullen mogen en kunnen integreren in de galactische community. Misschien dat ze daarom Bowman tot zich roepen, om via hem dit werk te klaren? Of is het misschien subversief en geloven ze niet in de mens? Misschien is het starchild eerder een kind van hun eigen ras dan the next generation of man en willen ze subversief ons in een vorm en geest proberen te kneden die hen goed uitkomt? In die context is de manier waarop de monoliths te werk gaan zeer gelijkaardig aan die waarmee een mot via licht naar haar einde gelokt wordt. Als ze niet omniscient zijn kunnen ze rekenen op hun probes om hen te vertellen dat wij gemakkelijk te bespelen zijn. Ze zouden perfect kunnen weten hoe gemakkelijk het niet is om onze nieuwsgierigheid uit te buiten. Ze hoeven maar iets merkwaardigs in elkaar te knutselen en we komen er gegarandeerd op af. Waarom zouden ze alles zo in scene zetten? Misschien is het voor hen een spel en zijn wij het speelgoed, misschien zijn het wetenschappers en wij hun experiment, misschien laat de politiek in ons galaxy niet toe dat potentieel gevaarlijke soorten worden uitgeroeid maar zijn er sommigen die daarom via zulke minder opvallende routes te werk gaan, ... Allemaal nogal pessimistisch natuurlijk, zelf zie ik het ook liever als benevolent guided evolution. :p

Het doel van de monoliths is imo ongrijpbaar. Of je ze nu ziet als intelligentie boosters, alarm systeem, sentience catchers, ... De film laat alles toe. En dan hebben we het nog altijd maar puur over de inherente betekenis en niet over de monoliths als symbolen. Je kan op internet verschillende theorieen terugvinden die echt alles toeschrijven aan de monoliths. Van de verpersoonlijking van intelligentie en bewustzijn, tot oneindigheid, het kwade en zelfs doodgewone natuurlijke fenomenen waar wij als een bende zotten allerlei astrologische tekenen in zien (grin :p - In die laatste moet je Bowman's trip zien als een hallucinatie uitgelokt door stress in zijn omgang met HAL en is hij in feite gewoon dood.). Nog een mooie is natuurlijk dat de monoliths God(en) vertegenwoordigen, de makers van het universum. Engineered objects die door hun fysieke aanwezigheid de evolutie van het universum beinvloeden via butterfly effects. Als fanboy van Java zou ik misschien zelfs durven zeggen dat je ze kan zien als object oriented programming. :p

Aangezien één van de film zijn hoofdthema's draait rond technologie die aan bewustzijn wint kan je je afvragen of deze vergevorderde technologie zich niet op een spiritual plain bevindt waar wij gewoon geen vat op hebben. Sturen de monoliths signalen naar elkaar zoals wij communiceren met onze tv om van post te veranderen of praten ze met elkaar zoals wij gedachten kunnen lezen zonder een woord te wisselen? Ze bestaan uit materiaal dat wij niet kennen en zijn onverwoestbaar dus wie weet is het niet meer dan een shell dat mogelijke inhoudt beschermt? Wat er in zit kan natuurlijk van alles zijn maar Vergevorderde nanotechnologie zou toelaten dat de monoliths werelden met miljoenen bewuste entiteiten bevatten. "It's full of stars" en heel Bowman's trip kan je op verschillende manieren interpreteren; de meesten vermoeden een mentale reis die hem oftewel wordt opgedrongen door first contact met de buitenaardse makers van de monolith oftewel is wat hij ziet echt en verkent hij oftewel werelden in de Monolith zelf of neemt die hem mee naar alle uithoeken van het universum en laat het hem alles zien dat hij moet weten om te kunnen groeien/sterven/manipuleren/whatever. Een van de opmerkelijkste zaken is natuurlijk de vorm zelf. In de boeken waren de monoliths transparante kristallen... Kubrick heeft dit dus doelbewust verandert naar onpenetreerbaar zwart. Dankzij die verandering denk ik dat bij de meeste mensen wel direct DEUR in het hoofd springt de eerste keer dat ze hen zien wat bij iets transparants een stuk minder voor de hand liggend is. Als je daarin meegaat dan kan Bowman's trip hem naar eender waar hebben geleid. Een deur naar nieuwe werelden, misschien wel een nieuw universum met andere regels (bepaalde beelden van planeten voelen wel heel erg alien aan). Een ding staat vast, voor hem was het alvast de deur naar een nieuwe mentale wereld. Of dat nu een deur is naar het verleden en subjectieve herinnering, een deur naar het hiernamaals, een deur naar de toekomst of de meest letterlijke interpretatie, een deur naar de volgende stap in onze evolutie, welke deur je ook kiest achter allen schuilen fascinerende denkwerelden.

Op het internet vind je zelfs een leuke theorie die stelt dat Kubrick de monolith's kleur zwart schilderde omdat het een 90 graden gekanteld wideframe cinema scherm zou zijn. Op het eerste gezicht klinkt dat te bizar maar hoe meer je daarover leest hoe leuker die avenue is om verder over na te denken. Elke keer je de Monolith te zien krijgt, 3 keer, horen we hem als het ware zingen. Nu is het zo dat de film een intermission bevat, zelfs op VHS, DVD en nu nog steeds op de BluRay en dat Kubrick dus hoogst waarschijnlijk specifiek gevraagd heeft die te bewaren. Op zich al opmerkelijk maar wat het allemaal net over het niveau van fan theorie tilt is dat tijdens die intermissie de geluidsband gewoon blijft voortdraaien... Je voelt het prolly al komen, tijdens de intermissie horen we de monolith zingen en dit dus terwijl de lamp niet op het scherm staat... Je bent met andere woorden dan niet naar een zwart leeg doek aan het staren maar kijkt recht op het volledige oppervlak van de monolith.

Als je daar verder over nadenkt kom je al snel weer bij iets bijna goddelijks terecht. Onder deze interpretatie is de monolith een onbeschilderd canvas, het barst van potentie maar zolang je er geen persoonlijke connectie mee maakt en invult wat je ziet staan alle mogelijke interpretaties in superpositions. (Superposition is a fundamental principle in QM that holds that a physical system exists partly in all its particular theoretically possible states (or, configuration of its properties) simultaneously; but when measured or observed, it gives a result corresponding to only one of the possible configurations.)

Q. Where did it come from? A. From somewhere else.
Come on Ebert, at least try! :p Als je zo naar 2001 kijkt ga er echt een stuk minder aan hebben. 75% van de fun in die film is de vrijheid in het zoeken naar antwoorden net omdat ze er niet inzitten. Het is helemaal niet duidelijk hoe en of de monoliths zich verplaatsen. Misschien zijn ze wel uit aardse materialen gesmeed maar in zulke geavanceerde samenstellingen dat wij ze niet kunnen herkennen. Zijn ze hier gedropt door aliens? Misschien zijn de makers wel de oorspronkelijke bouwers van ons universum of misschien is het gewoon een geavanceerde beschaving die zo'n almachtige greep heeft over fysica dat ze als het ware kunnen spelen met de universal code waardoor ze hier materializeren, zullen materializeren of hier misschien zelfs altijd al zouden gematerializeerd geweest zijn als ze hun ontstaan op aarde mee in de oerknal gecodeerd zouden hebben. Dat gezegd zijnde, er is maar zoveel wat je met "Where?" kan doen, "Why?" is altijd veel interessanter.

Q. Who put it there? A. Intelligent beings since it has right angles and nature doesn't make right angles on its own.
Try harder Ebert. ;)

Q. How many monoliths are there? A. One for every time Kubrick needs one in his film.
Cpt Obvious to the rescue! Nu ja, hier verklaart hij zich wel nader;
Now it would seem that these are obvious observations. But audiences don't like simple answers, I guess; they want the monolith to "stand" for something. Well, it does. It stands for a monolith without an explanation. It's the fact that man can't explain it that makes it interesting. If Kubrick had explained it, perhaps by having some little green men from Mars lower it into place, would that have been more satisfactory? Does everything need an explanation? Some people think so. I wonder how they endure looking at the stars. What disturbed the audience even more, however, was that bedroom at the end of the film. Kubrick's space explorer runs into another monolith beyond Jupiter and it takes him into a space warp.

Ik vind het wel bizar dat hij langs één kant aangeeft dat het net het ontbreken van antwoorden is wat de film zo interessant maakt maar dan zaagt op mensen die vragen stellen en toch naar mogelijke antwoorden willen zoeken. Ik denk dat hij zich hiermee richt tot de mensen die 2001 slecht vinden omdat ze zelfs die simpele antwoorden waar hij mee afkomt over het hoofd zien en daardoor zeggen dat de film over niets gaat.

Q. What's a space warp? A. A warp in space, and therefore in time, thanks to Einstein.
Yeah, yeah, whatever bro, we see where you are going with this. ;) Was it a space warp is een leukere vraag alhoewel de fysica van op elkaar geplooide ruimte tijd natuurlijk ook heel interessant is.

Q. Then when the pilot emerges into the objective world, where is he? A. In a bedroom.
Yes, Ebert, t'was just a bedroom. :)




bronson;18253573 zei:
In de roman van Clarke wordt Bowman getransformeerd tot The StarChild, een wezen van pure energie zonder lichaam en onsterfelijk uiteraard. Hij keert dan in deze vorm weer naar de Aarde, waar er net een nucleaire missile wordt afgevuurd, deze laat hij dan detoneren in de lucht. Maar Kubrick houdt van open eindes en ik denk ook dat het nogal moeilijk te verfilmen is dit einde met de technologie die de filmstudio's toen ter beschikking hadden. Ook zit ge dan weer met de toenmalige paranoïa die toen heerste omtrent kernwapens, de eerste versie van het verhaal van Clarke is geschreven in 1951 (Sentinel of Eternity), Koude Oorlog en vrees voor WOIII.Dus ge zit met dat einde vastgebonden aan een tijdskader en het is ook nogal moraliserend. Door gans dat einde te schrappen, maakt Kubrick zijn film een stuk tijdlozer. Het einde van Clarke zou ook een pak minder dubbelzinniger zijn, minder mysterieuzer en een stuk belerender(zoals praktisch alle Sci-Fi eigenlijk was in de fifties à la we maken ons eigen kapot en de Aliens komen ons zeggen dat we ons eigen aan het kapotmaken zijn met kernwapens).

De film is geniaal maar het boek op zijn eigen manier ook (zowel The Sentinel als 2001). Veel van Clarke's verhalen zijn geschreven alsof hij een leermeester is die de mensheid het licht wil laten zien, in mijn ogen was hij dat ook en zouden we zelfs vandaag de lessen die hij preekte best wat serieuzer mogen nemen. Zijn Childhood's End is denk ik het ultieme voorbeeld in die stijl en niet toevallig ook daarom één van mijn favorieten. Sommigen vinden dat belerend, zelf kan ik daar niet genoeg van krijgen. Ik hou juist enorm van die periode in SF waarin de mens zichzelf zag als primitief wezen, tastend in het duister, op zoek naar het meest optimale groeipad. Het lijkt wel alsof tijdens onze donkerste periodes de meest optimistische verhalen geschreven worden terwijl je in tijden van vrede niets anders dan dystopias krijgt voorgeschoteld.

Zoals ik het zie is de mens tegenwoordig zo in zichzelf gekeerd, zo individualistisch, dat we geen oog meer hebben voor de grootsheid van zaken waarvan we denken dat ze geen rechtstreeks effect hebben op ons. Misschien dat we met het afschudden van religie net iets te veel verloren zijn... De maatschappij is hard en als je succesvol wil zijn in zaken of de liefde, dan dwingt ze je om jezelf op te stellen als een alpha male. Vragen zijn uit den boze, je moet ten allen tijde in controle lijken. Je moet zeker zijn van jezelf en als je dat niet bent moet je doen alsof je dat wel bent. Misschien omdat we zoveel meer weten dan de mensen die nog geen 2 generaties geleden op deze planeet rondliepen dat we denken de wijsheid zelve in pacht te hebben? Vanuit dat perspectief vind ik dat de boeken van Clarke kunnen helpen ons op onze plaats te zetten. We staan nog steeds helemaal onderaan de ladder, we zijn nog steeds primitieve zaadjes die zich verder moeten ontwikkelen. Zowel de mens als het universum zitten nog in hun embryonale fase. We are at the beginning of things, not at the end of things.

bronson;18253573 zei:
In de roman is het ook duidelijk dat de monolith's eigenlijk een noodsysteem zijn tegen zelf-destructieve beschavingen(mens en kernwapens) (hence de titel Sentinel). Ik vind het wel een goed plan van Kubrick om zijn film zo vaag te maken. Ik dacht altijd dat The StarChild niet echt was, en nog bij het visioen hoorde van Bowman en een soort van metafoor was voor de wedergeboorte van de mens(nieuwe stap in evolutie, mensheid is klaar voor de exploratie van de rest van het universum),want een embryo-achtige entiteit dat daar wat ligt te zweven in de ruimte vind ik precies wel wat off-beat bij de serieuzere toon van de rest van de film, mocht ge The StarChild letterlijk opnemen teminste, wat ik niet doe. Terwijl het eigenlijk wel moet, als ge het originele idee van Clarke in het achterhoofd neemt.

Clarke's verhaal staat imo bijna volledig los van de film. Je kan het gebruiken als voedingsbodem voor de film dieper en op andere manieren uit te spitten maar dat is zeker geen vereiste. Ik zou zelfs iedereen aanraden eerst de film te zien en dan pas de boeken te lezen. Het was idd een geniale move van Kubrick om in 2001 grotendeels los te trekken van het tijdskader waarin hij hem maakte en om te schetsen ipv af te lijnen. Zowiezo de reden waarom die tot op vandaag de tand des tijds zo goed heeft doorstaan. Als je 2001 vergelijkt met 2010, ook een goeie film, dan zie je direct het verschil in dat die veel duidelijker door de koude oorlog geïnspireerd werd.

bronson;18253573 zei:
In een andere boek van Clarke,"Guardian Angel" overstijgt de mens ook de fysieke wereld, om spirituele wezens te worden die mergen met de cosmische "Overmind". Ik heb dat idee precies niet zo graag,om het simpel te zeggen vind ik het nogal van de pot gerukt, zo een mystieke draai geven. Voor mij is het ganse einde van 2001 gewoon een visioen en een metafoor voor "we zijn er klaar voor, om ons zonnestelsel te verlaten en het heelal verder in te vliegen", simplistisch gesteld en die ganse trippy eindsequentie is niet "echt".

Dat mystieke staat voor mij eerder voor het onbekende. Als je de mens ziet als dinosaurus dan is het niet abnormaal dat deze zijn toekomst niet kan voorspellen en dat zelfs als hij zijn toekomst te zien zou krijgen, hij die nog steeds niet zou kunnen vatten (Clarke's magic). Clarke heeft het in zijn verhalen regelmatig over de mensheid die zijn vorm afwerpt en overgaat in iets anders, of dat nu een machine beschaving is of het mergen met een cosmic overmind, dat kan in principe allebei hetzelfde zijn. Als je trends in onze huidige technologische evolutie doortrekt van nanotechnologie naar femtotechnologie dan is het best mogelijk dat het hele universum doordrongen is met een intelligent alien substraat dat zich bewust is van wat wij hier op aarde uitspoken en ons constant in de gaten houdt. Wie weet zitten er wel hele beschavingen verstopt in een enkel neuron? :p

Akkoord verre van waarschijnlijk tot zelfs heel onwaarschijnlijk maar anderzijds... Het was ook niet echt waarschijnlijk dat er uit een 13,8 miljard jaar oude oersoep een galaxy zou ontstaan waarin op één van diens uiterste armen een nu reeds 4,5 miljard jaar oude rotsblok ruimteschepen zou beginnen lanceren naar nabijgelegen planeten. Eender welke stap in dat proces, van een virus dat gesofisticeerde highjack software draait tot dinosaurussen met kammen die ze als trompet gebruikten tot spinnen die zich met kleine zelf gemaakte parachuutjes van het ene continent naar het andere verplaatsen, klinkt op zich gewoon belachelijk maar toch is het de wereld waarin we leven. Ik heb enorme moeite met van iets te zeggen dat het onmogelijk is, hoe onwaarschijnlijk het ook lijkt. De T-rex heeft er nooit bij stil gestaan dat wij zijn kinderen zouden vervloeken als ze van hoog in de bomen op onze auto kakken net zoals de verre grootvader van onze nijlpaarden waarschijnlijk nooit heeft stilgestaan bij het feit dat zijn kinderen zouden moeten oppassen voor apen die met harpoen uitgeruste schepen alle zeeën op aarde afschuimen. Het is enkel dankzij de kernfusiemotor die wij de zon noemen dat we in staat zijn om visueel van iets zoals 2001 te kunnen genieten. Dat lijkt misschien allemaal obvious in hindsight, alhoewel het misschien toch evengoed anders had kunnen lopen, het maakt het er imo niet minder friggin weird op. Dag in dag uit vraag ik me af hoe mensen zo goed kunnen functioneren in een wereld zo gestoord als de onze. :p

Om terug te komen op beschaving in een neuron; dat klinkt belachelijk en de meeste mensen zullen dat onmiddellijk afdoen als iets onnozels maar langs de andere kant is het theoretisch wel zo dat een neuron minstens 100 micron cubed groot is en dat als de wet van Moore zich voortzet dat we in dat volume de supercomputers van vandaag kwijt zullen kunnen. Evolution stumbles in the dark, ons brein is fantastisch complex maar het is niet doelbewust ge-engeneered. Het zou me verbazen moest er niet heel wat ruimte zijn voor serieuze efficiëntie winst. Zie alleen maar al naar de snelheid waarop neuronen met elkaar communiceren en dan zie je dat die ver onder de snelheid ligt waarmee transistors met elkaar communiceren. Clarke's magie is altijd technologie maar hij gebruikt vaak spirituele termen omdat deze gemakkelijker te begrijpen zijn dan bijvoorbeeld het computationeel equavalentie principe en substrate independent emulation of dat intelligentie op sub atomaire processen zou kunnen draaien.

bronson;18253573 zei:
Wat het opzet van die Monolith's betreft, hoe ik 2001: A Space Odyssey zie: eigenlijk is ons Zonnestelsel een hondenschool, zijn wij de honden en zijn de Monolith's de intergalactische hondenbrokjes telkens we een nieuw trucje leren.
Omstreeks de eerste verschijning van de Monolith zijn we nog allemaal diersoorten. Enigste diersoort die enigszins opkijkt van die Monolith is de voorouder van de mens, dus het trucje waarvoor men ons wil belonen is "nieuwsgierig zijn", ik denk niet dat een gnoe of een leeuw zou freaken als hij die Monolith zou zien, laat staan aanraken en toch min of meer het ding willen onderzoeken. Het hondenbrokje is hier "werktuigen leren gebruiken".
2001 a space odyssey - YouTube
Bij de tweede Monolith, voor de ontdekking ervan, ziet ge dat de vrouw in het wit heel onhandig loopt bij zero-gravity in die satelliet(dat is die scène van Johan Strauss)
2001: A Space Odyssey - The lady who walks on the ceiling - YouTube => Gaat verschrikkelijk stroef
Na de ontdekking van de tweede, is de mens aangepast aan het leven in de ruimte, nu kan hij zelfs joggen.(= tweede hondenbrokje ter beloning). Trucje waarvoor ze ons belonen(= het interpreteren van een magnetisch veld op onze dichtsbijzijndste buur de Maan, voldoende kennis van wetenschap & techniek dus, maw, we zijn dus ons eerste hondenbrokje "leren omgaan met werktuigen" meer dan waard)
Running Man.mov - YouTube
En dan de derde Monolith, trucje = volledige verkenning van ons Zonnestelsel(of onze hondenschool) daar we nu een expeditie plannen naar Jupiter; beloning = we zijn nu volledig opgeleerd en mogen onze Zonne-hondenschool verlaten van onze instructeurs(de makers van de Monolith).

De buitenaardse entiteiten in deze film willen ons dus gewoon dresseren, zoals wij ook doen met intelligentere, maar nog steeds ondergeschikte diersoorten.

Mooie parallel. :) K'zou het persoonlijk niet erg vinden, het is immers hoe we zelf ook onze maatschappij structuren. We moedigen goed gedrag aan door ervoor te zorgen dat de persoon ervoor verantwoordelijk zelf ook voordeel kan uithalen.
 
Laatst bewerkt:
Sci-fi is tezamen met horror toch ook wel mijn favoriete genre.
The Matrix, Interstellar, Terminator 2, Aliens, The Thing, District 9, Event Horizon,.....😍
 
Moeilijk te geloven dat ik dat er toen fantastisch vond uitzien. 😅
CRT-televisies camoufleerden veel. En we zijn de dag van vandaag gewoon beter gewend. Als je nu Toy Story 1 bekijkt ziet alles er ook zo kaal en levenloos uit.

De CGI van series als Space: Above & Beyond of Lexx zien er heden verschrikkelijk uit. Zelfs Stargate SG1, Stargate Atlantis en Battlestar Galactica (de moderne) beginnen langzaamaan archaïsch te ogen. We zijn een beetje verwend door hedendaagse series zoals The Expanse, For All Mankind en The Right Stuff.
 
● Out of this world: are space operas making a comeback? | Guardian.co.uk
Ik hoop het!

"Recent sci-fi movies have been stuck on a post-apocalyptic Earth facing alien invasion. But the swashbuckling Guardians of the Galaxy could herald the return of the universe-exploring space opera."

"It is, in short, the sort of flashy, pulpy, sci-fi epic that could be called a "space opera" – and it's not alone. JJ Abrams is directing a new Star Wars film, and several Star Wars spin-offs are in preproduction. The Wachowskis have made Jupiter Ascending, in which Mila Kunis is informed by a pointy-eared Channing Tatum that she's actually the queen of the universe (or something). A new Netflix TV series of Star Trek has been rumoured. And Christopher Nolan is sending Matthew McConaughey through a wormhole in his new film, Interstellar. Could the space opera be making a comeback?"

"Space opera has always had a fantastical, swords-and-sorcery element."

Dat klopt niet echt. Space Opera bestaat al sinds zijn pulpy origins in alle vormen en kleuren. Na het enorme succes van Star Wars in de 70s is sci-fantasy inderdaad zowat de blauwdruk geworden waar alle daaropvolgende space opera films op voortbouwden maar er zijn genoeg boeken die bewijzen dat Space Opera zonder fantasy elementen, al dan niet met een donker kantje, ook werkt. Dat we in films altijd dezelfde soort krijgen voorgeschoteld komt eerder door een gebrek aan originaliteit in hollywood en een publiek dat liever licht entertainment en actie wil dan narratief en idee gedreven SF. Daarbovenop komt nog dat de studios natuurlijk liever vasthouden aan een formule waarvan ze weten dat ze werkt dan iets volledig nieuws te proberen.

Dat gezegd zijnde, ik juich natuurlijk toe dat Space Opera aan een comeback bezig is maar langs de andere kant is het wel jammer dat al die films (behalve Interstellar) weeral terug grijpen naar de fantasy angle die Star Wars a long long time ago zo populair maakte.

Begrijp me niet verkeerd, films zoals Star Wars en waarschijnlijk ook Guardians zijn heel leuk maar het genre mag stilaan verder opengetrokken worden. Hopelijk maakt Interstellar serieuze golven waardoor gegronde space operas een nieuwe trend worden? Ik vrees dat er nog heel wat succesvolle Interstellars zullen moeten passeren voor iets als Revelation Space in Hollywood een kans maakt.

Enfin, genoeg geklaagd. Ik zou in feite al blij moeten zijn dat we terug deftige sci-fi krijgen ipv te zagen over wat voor soort SF.


● Spoilerific Interstellar review
De IMAX ervaring was idd fantastisch. Het was de eerste keer dat ik een native 70mm print projectie zag en dat was zeer zekerst de moeite. Ook het geluid was van zo'n kwaliteit dat het je opslokte. Enige minpuntje was een vuiltje, een schaamhaar die in volle glorie metersgroot geprojecteerd werd.

In't kort, zeer entertainend en zeker een cinemabezoek waard but the second coming it is not. Visueel af alhoewel hier en daar misschien wat te braaf. Thematisch en plotgewijs vond ik hem echter, zeker naar het einde toe, een beetje de mist ingaan. De film lijkt wel een paradox op zich. Tegelijkertijd braaf en gedurfd, realistisch en ook niet, te lang en te kort, high concept en low brow, ...

Toch een 8/10. Met gemak één van de betere SF films maar voor mij gaat hij teveel uit de bocht om in het pantheon opgenomen te worden.

Interstellar kan dan niet in dezelfde adem als 2001 genoemd worden, dat staat niet in de weg dat het een bijzonder leuke prent geworden is. Dankzij Hoyte van Hoytema is het een lust voor het oog. De eerste 2 uren zijn een waar genot. The blight, the dustbowl, de veranderde geopolitieke achtergrond, de 60s space race hoax, de wereld in verval - terend op vergane glorie, ... Doorheen heel de film maar zeker op aarde weet Nolan een hele hoop interessante snaren te raken. Graag had ik echter meer zaken gezien zoals bijvoorbeeld die tafel die gedekt werd met omgekeerde borden want alhoewel hij een hele hoop snaren weet te raken slaagt Nolan er imo niet in om er een meesterlijke melodie uit te krijgen. Het voelt achteraf aan alsof het nogal glitchy lukraak samen gesmeten is. Omdat met al die zaken zo weinig gedaan wordt zou ik ze eerder omschrijven als ingrediënten van een laagje vernis, eerder filler dan een belangrijke uitgewerkte backdrop. Akkoord het is een space film dus misschien is dat allemaal niet zo belangrijk maar uiteindelijk zitten we denk ik toch langer dan een uur op aarde dus om dan de ene voorzet na de andere op het publiek af te vuren zonder ooit een schot op doel te lossen... Dit soort ambiguïteit had ik liever rond het einde zien opgetrokken worden. Al bij al goeie visie, executie imo iets minder.

Het menselijke verhaal, het zogezegde hart van de film, draait rond Cooper's band met zijn kleine meid. Gelukkig leverde niet alleen Chastain puik werk af, ook de mini Murph deed het bijzonder goed. Haar tranen om haar pa's vertrek kwamen heel geloofwaardig over. Ze wist zelfs die zever over haar spook deftig over te brengen. Als gravity anomaly had ik daar niets op tegen, het is maar tegen de laatste act dat dat spook mij serieus begon tegen te steken.

Cooper ontcijfert het binaire door de gravity anomaly uitgestuurde signaal en botst zo op wat er nog overschiet van NASA. Hier levert Michael Cain het eerste cringe moment wanneer hij meedeelt dat ze voor plan A zwaartekracht moeten oplossen. Ze hebben een gigantisch schip in orbit gekregen en hebben Cooper nodig als piloot. De shots rond Saturnus zijn enkele van de mooiste in de film maar passeren zeer snel waardoor ze wat aan gravitas inboeten. Wanneer ze uiteindelijk de mond van het wormgat betreden raakte mijn onderkaak voor het eerst de vloer en dat is de verdienste van Kip Thorne. Wat een trip! Ook de aankomst in het door Gargantua gedomineerde stelsel liet mijn hart sneller slaan.

Voor een film waarin elk personage wel eens benadrukt hoe belangrijk exploratie wel niet is viel er eigenlijk bijzonder weinig te exploreren. Dat er zich aan de andere kant van het wormgat een ijs en water planeet bevond kreeg je al te horen nog voor ze vertrokken (early probes en lazarus missions). Dat het dan ook echt een token ice en water planet waren vond ik persoonlijk nogal jammer. Op de tsunami en nogal ridicule ijswolken na viel daar werkelijk niets te beleven. Mars en zelfs onze maan bieden interessantere vistas dan de karakterloze brokken ruimterots die we hier te zien kregen. Nee persoonlijk vond ik de build van hun planeten getuigen van een gebrek aan verbeelding. Genoeg natuurlijke formaties en fenomenen om een planeet op te fleuren zonder dat je er aliens op moet loslaten. Je had ook helemaal nooit het gevoel dat onze astronauten onder de indruk waren. This flick needs more Spielberg wide eyes open mouth stares. Als ik dan terug denk aan bijvoorbeeld Avatar of Prometheus, minder goeie films die er wel stukken beter in slaagden om dat ontdekkingsreiziger gevoel op te wekken dan vind ik dit toch een iet of wat gemiste kans.

Heel dat stuk met Mann hadden ze van mij gerust mogen knippen. Ik kreeg daar al bijna een backflash naar het moment waarop Sunshine in zijn eigen stront verdronk. Zo erg was het niet maar buiten het versterken van eerdere dialoog ("we'll take evil with us.") en als setup voor een paar ontploffingen vond ik dat niet direct veel toevoegen. Zelfs als je Mann als metafoor voor Man doortrekt kan je er niet veel interessants uithalen. Die bots daarentegen waren ronduit fantastisch. Ik denk dat de meesten de eerste keer dat ze TARS zagen wel zoiets hadden van, wtf? Toch vermoed ik dat dit één van de bekendste sci-fi bots aller tijden zal worden. Keer op keer weet hij te verrassen, zowel fysiek als verbaal. Wat die allemaal uitkraamt... Good stuff!

Na dat ene moment waarbij zowat de hele zaal een halve meter de lucht in schoot trekken we richting Gargantua voor de finale. Het was natuurlijk te peinzen dat we daar zouden eindigen maar ik denk niet dat ook maar iemand had zien komen wat zich daar exact zou afspelen. Het is vooral hier dat de film mij een beetje te éénduidig wordt. Alles wordt zo letterlijk weergegeven, niets dubbelzinnig, geen speelruimte. What you see is what you get en what we get is Cooper die aan draadjes trekt in een 4d representatie van zijn dochter's boekenkast om de handen van zijn uurwerk zodanig te doen bewegen dat ze quantum vergelijkingen in morse code seinen... Dat ze daar dan nog eens liefde als fysische ipv chemische kracht tegenaan smijten... Nee dat vond ik allemaal maar niets. Met elk woordje uitleg dat volgde groeven ze hun put dieper en dieper. Als je de wetenschap achter je laat moet je voluit kiezen voor ambiguïteit en niet gewoon random zinnen uit Deepak Chopra's laatste boek als waarheid beginnen opvoeren.

Dat hij daarna dan nog eens geteleport wordt naar ons zonnestelsel vond ik persoonlijk ook niet passen omdat het laat zien dat posthumans zowat alles kunnen. Als ze zowel tijd als materie naar hun wil kunnen buigen, waarom gaan ze dan door al die moeite om hun voorouders op zo'n bizarre manier te redden? Nu ja, je zit natuurlijk met een closed timelike curve en dus met een kip of ei probleem in dat zowel verleden als toekomst vast staan en dat het nu eenmaal zo is omdat het altijd zo geweest is maar toch... Ik vind het persoonlijk niet helemaal bevredigend. Waarom niet rechtstreeks werkende anti grav ark in earth orbit teleporteren of waarom geen wormgat openen naar een mensvriendelijker systeem en dichter bij de aarde?

Ik weet het, deze review komt nu heel negatief over maar vergeet niet dat ik hem toch nog steeds een 8 geef! Naar mijn mening is er nog steeds meer dan genoeg lekkers over dat er voor zorgt dat deze het waard is om in de cinema te gaan bekijken. Een handvol sterke scenes die versterkt worden door immense visuals en één van Zimmer's beste scores maken veel goed. Zonder twijfel is Interstellar ook de mooiste wetenschappelijk accurate film ooit gemaakt als het op artificiele zwaartekracht, warped space time (Gargantua ) en tijddilatatie aankomt. De grote conversie factor op waterworld die ervoor zorgde dat Cooper na zijn terugkeer aan boord een harde confrontatie met de realiteit aan moest was een geweldig schot in de roos.

Visuals +++
Relativity +++
McConaughey, TARS & Chastain +++
Score +++
Space & Endurance mechanics ++

Spook & horloge --
Tesseract & teleport --
Quantum love woo --
Damon -
Exploration -
Pacing -

● ziehier de George Lucas' Special Edition van de Star Wars: Episode VII Teaser


● Tof artikel van de Guardian over de wisselwerking tussen wetenschap en SF doorspekt met interessante boek suggesties.
Het interessantste stuk;
Sometimes people who read popular science about scientific theories like loop quantum gravity say “it’s like reading science fiction”. But no, it isn’t. Greg Egan’s Schild’s Ladder, with its characters, narrative logic, and dramatic tension, all in a setting where the science is crucial to the plot – that is what reading science fiction about loop quantum gravity is like. Yet it can occasionally be difficult to distinguish science fiction from reality. The Endochronic Properties of Resublimated Thiotimoline by Isaac Asimov, about a compound that is so soluble it dissolves just before it enters water, is SF written in the style of a research paper. Minutes of the Labour Party Conference, 2016, a short story by Charles Stross, is written in the style of an official document of a meeting held under adverse circumstances. Some Limits to Global Ecophagy by Biovorous Nanoreplicators, with Public Policy Recommendations, by Robert A Freitas, is not SF (although sceptics of the field of nanotechnology might argue differently). I wouldn’t want all my SF to be in this style, though.

Some authors can play with deep scientific ideas because they already have a solid technical background on which to base their work. Isaac Asimov had a PhD, in biochemistry (although gained after the Thiotimoline publication). So did EE “Doc” Smith, as you can probably guess. (In chemical engineering as applied to food production, though from reading his fiction you might think it was more in coruscating beams of power.)

Some authors are (or were until retirement) full-time scientists and academic researchers in their own right. Astrophysicist Fred Hoyle, who coined the term “Big Bang”, claimed to write his SF in order to publish ideas that would not fit into scientific journals. Back in the 1960s, Fred Pohl edited The Expert Dreamers and Groff Conklin edited Great Science Fiction by Scientists, with stories by George Gamow, JBS Haldane, Fred Hoyle, Julian Huxley, Norbert Weiner, and more. Some authors who were originally researchers have been successful enough to quit the day job in favour of fiction.

Of course, not all science fiction writers have science PhDs. Many of the Golden Age writers had little formal education. James White, for example, wanted to be a medical doctor, but couldn’t afford the training; that didn’t stop him writing the marvellous alien doctors in space series, Sector General. Many SF writers have arts and humanities backgrounds, yet manage to write good hard science-based SF.

SF authors do their research. They tend to read widely, to generate ideas, and then think deeply, to focus in on the details. In the age of the author blog, readers can observe (some of) the authorial process. A lot of research can go into a book, much of it hidden, or even discarded. Inferior authors will info-dump every little last detail they’ve discovered; better authors weave their research seamlessly into the story, discarding what doesn’t fit. Sometimes the raw research reappears in footnotes, appendices, or bibliographies, which can be interesting in their own right; for example, Peter Watts’s Blindsight includes a fascinating technical appendix.

● Adam; Unity demonstrator

● Nothing like some good star wars "bashing" to play down the hype.
smile.gif
When Science Fiction Stopped Caring about the Future - The Atlantic Een beetje te cynisch aangezien hij het bestaan van bepaalde recente films die niet in zijn plaatje passen onder de mat veegt maar al bij al toch leuk om lezen.
If you watch the Star Wars trailer and then immediately afterwards watch Ursula K. Le Guin's speech at the National Book Awards, where she won a medal for Distinguished Contribution to Letters, you're likely to get ideological whiplash.

Over here is Le Guin, taking a stand for science fiction on the grounds that "we will be wanting the voices of writers who can see alternatives to how we live now and can see through our fear-stricken society and its obsessive technologies to other ways of being, and even imagine some real grounds for hope." And over here is Star Wars, showing you more pictures of the Millennium Falcon. So much for Le Guin’s call to elevate creators who know "the difference between the production of a market commodity and the practice of an art."

It's not just Star Wars either. Science fiction is everywhere in popular culture, and it seems like it's managed to be everywhere in the present by largely jettisoning the future. The massive, major franchises are all decades-old; the triumphal rhythmic successes of Star Wars and Star Trek and Dr. Who vie with sporadic reboots of Robocop or Planet of the Apes. Even newer stories, like The Hunger Games or Divergence feel less like fresh visions than like re-toolings of stagnant dystopias. Poor George Orwell wants his panopticon back.

It's no accident that the most ubiquitous, overwhelming sci-fi sub-genre around is the one that has the least to do with the future: superheroes. Tony Stark invents new magical energy sources three times before breakfast, but he uses them mostly to punch Thunder-Gods in the head, rather than, say, to completely transform the world's technology and economy.
"Tomorrow isn't a potential where things might be better, or even different; it's just a place to rearrange the robots on a Titanic that never sinks."

● Geinige time travel short

Creation writing: is sci-fi a 21st-century religion?
biglaugh.gif

"SF provides a place to focus our awe at the wonders of the universe, just one of many functions it shares with religious beliefs"
The work of the most ambitious SF authors like Iain M Banks, Vernor Vinge and David Brin manages to capture the true scale of the universe in fiction. And even then SF can detail only the tiniest portion of a cosmos some 93bn light years wide (and expanding ever more quickly), shaped by the unifying force of gravity, where the elements of life are created in supernova explosions and destroyed in black holes. The scientific model of the universe begins to look eerily like that expressed by Hindu astronomers over 3,000 years ago, in which the cycles of the universe are measured in aeons 1.28tn years long, reality is maintained by the force of Vishnu, and all things are created by Brahma and destroyed by Shiva.

Perhaps it’s these mythic resonances that have seen science fiction trend more and more towards religious zeal in recent years. The Singularity, a point in the near future when technology evolves so fast that it allows life to transcend all physical boundaries, is now a common idea in SF, explored by writers from Damien Broderick to Charlie Stross. Its believers style themselves as singulatarians and transhumanists, but their rhetoric of life after death in silicon virtual realities so deeply echoes fundamentalist Christianity that no one is joking when they call it the Rapture of the Nerds. (except me?
tongue.gif
)

We gather in our millions in the darkened cathedrals of multiplex cinemas to silently venerate our superhero gods. All religions have their holy stories, and the immense respect given to SF novels like 1984 and I Robot by their fans is very close to an act of faith. We’re only a few centuries and a small apocalyptic event away from isolated communities of huddled believers worshipping the gospels of Heinlein, Asimov, Clarke, and Le Guin. If a future society based on the eccentric thinking of sci-fi writers seems outrageous, it’s no stranger than a society founded on Genesis, Exodus and Revelations.

Let’s not think about L Ron Hubbard.

Is it a bad thing that SF has evolved into a religion for modern times? It’s often argued that science has killed God, and that scientific knowledge reduces the mystery of the universe. But looking at the trillion stars of Andromeda, photographed by an orbiting telescope that is a miracle by any measure, on a computer screen that connects me to billions of other sentient minds, I’m tempted to argue the opposite. Every time science opens up further depths of our universe, the mystery of it all only deepens. And the hunger for stories that speculate on answers to that mystery only grows.

● Leuk en breed artikel over "The Cities Science Fiction built".
 
Laatst bewerkt:
The Future Is Almost Now - The Atlantic
In popular culture, science-fiction stories look more like the real world than ever before.

"There are still plenty of films that continue the genre’s tradition of truly fantastical worlds: Mad Max: Fury Road, Snowpiercer, and, of course, Star Wars: The Force Awakens. But recently, such exercises in strong futurism seem to have been outnumbered by more modest speculative efforts—narratives imagining a moment that seems to barely anticipate, if not intersect with, the present. Compared to many of the canonical works of science fiction past (Planet of the Apes, Dune, Alien, 2001, Ender’s Game, The Road Warrior), the visions of the future furbished in recent films like Ex Machina, Her, and Gravity, or series like Orphan Black or Black Mirror (
love.gif
), feel positively cautious in their predictive scope. It’s as if the genre has been struck by some combination of ambition and restraint: a desire to prognosticate, but not overstep, to achieve maximum prescience with minimum risk. The result is a genre less invested in world creation, per se, than world acceleration."

"If the job of science fiction has been “to imagine what life would be like on a plane as far above us as we are above savagery,” what does it mean that so much recent sci-fi has been taking place on a plane that’s relatively proximate to ours?"

"Susan Sontag’s 1965 essay, “The Imagination of Disaster,” presents a different possibility. In it, she argues that the science-fiction film should be understood as an “emblem of an inadequate response,” or a byproduct of humanity’s inability to deal with the “unthinkable.” Should the fact that sci-fi seems to now be handling such scenarios more concretely, then, be seen as a sign of progress? Or is this insistence on concrete-ness merely a symptom of what the sci-fi luminary William Gibson sees as the end of speculation—the collapse of imagination into a reality that has already outpaced it? In other words, perhaps the reason writers and filmmakers are less inclined to imagine new “disasters” is that they’re already adapting to so many. As Gibson explained in a 2007 interview, “I have to figure out what it means to try and write about the future at a time when we are all living in the shadow of at least a half a dozen wildly science-fiction scenarios.”

"There may be no stronger confirmation of the notion that reality is keeping pace with fantasy than the arrival, last fall, of an auspicious date: October 21, 2015, the day that in Back to the Future II was made to represent “the future.” What in 1989 had seemed impossibly distant had suddenly arrived. Yet what struck many observers was not the dissonance of Robert Zemeckis’s Reagan-era vision, but instead, its surprising resemblance to postmillennial reality. As The New York Times noted in an article chronicling the things the film got right (video conferencing, voice activation), “this strange world is not so far-fetched after all.” And it may be that contemporary audiences find themselves in a position not unlike that of the film’s protagonist, Marty. These days, no matter where people turn, they can’t keep from running into their future selves."

Zelf denk ik bij dit artikel ook meteen aan Accelerating Change. Hoe meer verandering op korter wordende tijdschaal, hoe moeilijker het wordt om over de toekomst iets zinnigs te kunnen zeggen. Als je nu een realistisch toekomstbeeld van het jaar 2050 wil schetsen moet je met zoveel zaken rekening houden dat het geheel dreigt te verzanden in iets zo onoverzichtelijks dat het voor de kijker onmogelijk wordt het gehele plaatje te verwerken gedurende de film. Misschien daarom dat het gemakkelijker is om dichter bij huis te kijken aangezien ook daar reeds grote verandering ons opwacht.


● De nieuwe van Herzog, Lo and Behold: Reveries of the Connected World


ThePlaylist publiceerde onlangs een ranking van de 50 beste SF films van de 21ste eeuw en als je die eens afgaat kan je niet anders dan vaststellen dat we de laatste 16 jaar reeds ongelooflijk verwend zijn. Naar mijn mening missen ze er een paar en maken ze ook wat bizarre keuzes maar dat wordt ruimschoots goed gemaakt door de verscheidenheid aan minder bekende parels die ze in hun lijst hebben opgenomen.

Under the Skin op #2 :love: 👌

De film die ik het hardst mis is The Congress aangezien ik die in mijn top 10 zou plaatsen.
Verder zouden ook The Animatrix, Pitch Black, Mr. Nobody, The Skin I Live In, Cloud Atlas, Watchmen, Paprika, FAQ About Time Travel, The Man From Earth, Vanilla Sky en Save the Green Planet! zeker in mijn top 50 voorkomen en films als Avatar, Star Wars, Chappie, Oblivion, Elysium, Pandorum, K-Pax en Prometheus waarschijnlijk ook.

Holy Motors Sci-Fi? Dan Tree of Life ook!


● Holy crap! Ik ben er misschien wat laat mee want SOMA is al bijna een jaar uit maar toch vond ik er hier geen enkele thread over terug. Wel... na het in één ruk (13 uur) uitgespeeld te hebben blijkt dat een regelrechte schande te zijn. Wat een dijk van een spel is me dat zeg! Zonder twijfel één van de strafste games die ik ooit gespeeld heb. Deze moet niet onderdoen voor andere verhaal gedreven toppers en mag gerust in één adem vernoemd worden met groten als Half-Life en Bioshock. Net zoals die games is SOMA een lineaire rollercoaster van wereldformaat die je van begin tot einde op het puntje van je stoel houdt met een verhaal zo goed dat je gewoon niet kan stoppen met spelen tot je weet waar het eindigt. Het level en sound design zijn van torenhoog niveau en de wereld is zo gedetailleerd en realistisch vorm gegeven dat het geheel meer wordt dan de som van de delen. De game verschilt van HL en Bioshock in het feit dat SOMA geen shooter is maar eerder een mix van stealth en "walking simulator". Veel gamers gebruiken die term vaak negatief maar sinds de release van games zoals Dear Esther, Gone Home en Firewatch is het zowat uitgegroeid tot een officieel genre. Een genre dat mij geweldig ligt. Sommige titels, zoals bijvoorbeeld Bioshock Infinite, waren imo veel beter geweest als walking simulator dan als shooter. Morele keuzes en het al dan niet beëindigen van iemand's leven hebben een veel grotere impact als je niet zojuist als een psychopaat 1000en NPCs hebt afgeknald. SOMA respecteert op alle punten zijn eigen regels en dat resulteert in ongeëvenaarde immersie.

"From the creators of Amnesia: The Dark Descent comes SOMA, a sci-fi horror game set below the waves of the Atlantic ocean. Struggle to survive a hostile world that will make you question your very existence."


● "After nearly four decades of exposure, the ichor-dripping design of Ridley Scott's 1979 sci-fi/horror classic Alien is the the rare monster concept that hasn't had its effectiveness blunted by time."
En nu we het toch over Alien hebben; Aliens is nothin like Alien - and all the better for it.
Een artikel van AVClub uit de history of violence reeks waarin ze een kijkje nemen naar de beste actie film van elk jaar, van de geboorte van het genre tot vandaag.

"Sigourney Weaver has talked about how she played Ellen Ripley, heroine of Aliens, as Rambolina."
biglaugh.gif


"Cameron’s aliens might not have the sticky, mysterious power that Scott’s one beast did. But Cameron couldn’t just make the same movie, and he did amazing things with what he had. Working with a mere $18 million budget and a level of special effects technology that necessitated rubber monster suits, Cameron worked miracles."

"While Cameron was using Giger’s design, Cameron himself gets credit for designing the Alien Queen, the massive and terrifying creature who gives Aliens its great showdown finale. The Alien Queen might be a creation of pure puppetry, but it gets real character moments. It acts like an honest-to-god dangerous animal, enraged over the destruction of its eggs, and so the ending plays as a standoff between two protective mother figures. The life-size model that Cameron used for the Alien Queen has been on display in museums before, so maybe you’ve seen it in person. I have, and even frozen in one spot, it’s a thing to behold."

Fans weten dit ongetwijfeld maar wat Cameron met die film heeft klaar gespeeld blijft enorm indrukwekkend. De making of van Aliens is een ware lust voor iedereen met ook maar een greintje interesse in filmmaking en hoe ze tijdens die productie onder zware beperkingen grenzen niet enkel wisten te verleggen maar verpulveren. The magic of movie making spat eraf.


How Children of Men took us through the looking glass - Interessant artikel over de hedendaagse relevantie van Children of Men.

"Despite being set in the not-too distant future, Alfonso Cuarón’s Children of Men pulsates with contemporary sensibilities. Concerns over immigration and the persistent rise of nationalism fit rather too comfortably into the dominant 2016 narrative. Indeed, the demise of Western society looms large, if apocryphally, over neoliberal and right-wing politics. "

"The film’s recurring narrative beat is that of refugees, or “fugees” as they are disparagingly called. While thankfully the widespread pseudo-Nazi internment camps featured in the film do not exist today, immigrants have become societal fall-guys, at least according to the discourse spouted by the Brexit campaign in the UK and Donald Trump in the US. Without wishing to put too fine a point on it, the refugees in Children of Men are as culpable for the film’s infertility crisis as the Mexican migrants of 2016 who are symptomatic of America’s supposed need to become ‘great again’."

"Back in the city, people are visibly paranoid about the imminent threat of terrorism. The film’s opening salvo is a stunning single take in which Theo averts a blast in a café. Whether it be flash backs to the days of the IRA, 9/11, or events in France over the past 12 months, audiences today hardly need suspend their disbelief in order to buy into the film’s dramatic stakes."

"Socio-economic class divisions sharpen into a clear demarcation between rich and poor. The ‘busy middle’ is no more. The rich live within the confines of a bourgeois society which would make Karl Marx wince, while those worst off live in a quasi-Victorian slum. The palace which has become of Battersea Power Station represents the pinnacle of high society, but also a nuanced debate over what people have to live for now. Interestingly, both Cuarón’s conception and the Tate Modern are derelict factories remodelled into pantheons of art and culture. Herein, Theo’s friend has collected the cultural genome of the human race. Michelangelo’s ‘David’ stands proudly, while the pair eat dinner sat across from Picasso’s ‘Guernica’. Theo acerbically states that no one will even be around to enjoy such opulence in 50 years – but isn’t that precisely the point? Devoid of the ability of childbirth then isn’t humanity judged by what it can create?"

Tijd voor een rewatch denk ik dan.
smile.gif



● Deze short, Never Happened, is één van de beste die ik in lange tijd heb gezien.


Science fiction: Boldly going for 50 years- Een retrospectieve op Star Trek voor zijn 50ste verjaardag.

"Star Trek's portrayal of human diversity and refusal to engage in national exceptionalism remain landmark achievements."

"Fifty years later, how does our world compare with Roddenberry's universe? The changes in technology are transformational; and although interstellar travel has yet to become reality, NASA's projected 2030s human mission to Mars follows the dream “to boldly go”. The progressive social values that Star Trek pioneered on television are now much more widely held. But new conflicts and geopolitical stand-offs have erupted, despite efforts by our own federation, the United Nations. Amid these shifts and tensions, this vastly influential franchise continues to carry a subtle but clear message — we can be better than we are."


Science journals: The worlds of H. G. Wells
"Science fiction pioneer H.G. Wells conjured some futuristic visions that haven't (yet) come true: a machine that travels back in time, a man who turns invisible, and a Martian invasion that destroys southern England. But for a man born 150 years ago, many of Wells's other predictions about the modern world have proven amazingly prescient.

Wells, born in 1866, was trained as a scientist, a rarity among his literary contemporaries, and was perhaps the most important figure in the genre that would become science fiction."

"The War of the Worlds inspired Robert Goddard — inventor of the liquid-fuelled rocket, whose research led to NASA's Apollo programme — to devote his life to space travel. The book's “heat-rays” also presaged military lasers. The hero of The Island of Doctor Moreau, Edward Prendick, “had spent some years at the Royal College of Science, and had done some researches in biology under Huxley”; the book's animal–human hybrids are rough precursors to today's embryonic chimaeras. Wells's 1914 The World Set Free predicted the atomic bomb, drawing on and subsequently influencing chemist Frederick Soddy's work on radioactivity, and influencing physicist Leo Szilard in his work on the neutron chain reaction."

● De 'Tammy & The T-Rex unrated gore cut' 4k remastered bluray is uit!
 
Laatst bewerkt:
● Ghost in the Shell remake
Misschien nogal cynisch maar ik vrees dat dit weer het zoveelste zwak afgekookt hollywood actie spektakelstuk zal worden ipv het met filosofie doordrongen meesterwerk dat we reeds kennen. Dat lijkt vandaag de dag immers de modus operandi voor de remake van zowat elke klassieker. Mark my words, they are gonna make it "snappy".

Laten we hopen op het beste en vooral niet verwachten dat deze kwa ideeen ook maar in de buurt zal komen van Stand Alone Complex want zulke verwachtingen zijn gewoon niet eerlijk.

Nerdwriter kwam onlangs nog met een leuk mini-essay over GitS.

● Arrival Review
1h 56min | Drama, Mystery, Sci-Fi

A linguist is recruited by the military to assist in translating alien communications.

Director: Denis Villeneuve
Writers: Eric Heisserer (screenplay), Ted Chiang (based on the story "Story of Your Life" written by)
Stars: Amy Adams, Jeremy Renner, Forest Whitaker

Arrival is hier eindelijk aangekomen en om meteen met de deur in huis te vallen; gaat dat zien! Na alle hype errond had ik er persoonlijk nog net iets meer van verwacht maar toch is het zonder twijfel één van de interessantste sci-fi films van het laatste decennium. Het verhaal wordt langzaam uit de doeken gedaan waardoor het geheel bijzonder mysterieus aanvoelt. Villeneuve weet de spanning er in te houden door ons wat op onze honger te laten zitten. Zo plaagt hij de kijker ruime tijd met de onthulling van de ruimteschepen vooraleer ze echt in hun volle glorie op te voeren. Het centrale vraagstuk; wat komen ze hier doen en wat willen ze van ons is de drijfveer achter de film maar met een hindsight van 21/20 besef je dat het niet zozeer draait om de bestemming waarop gearriveerd wordt maar om de reis afgelegd om daar te geraken. (
wink.gif
) Amy Adams speelt een linguïst en het is vooral vanuit dat perspectief dat de film het kijken loont. Het zijn niet zozeer de antwoorden die er toe doen maar het leren hoe je überhaupt die vragen kunt stellen. Adams doet het in Arrival weer wonderlijk goed en aangezien ze zowat 90% van alle schermtijd opslokt doet de rest er niet veel toe. Renner en Whitaker staan er en doen hun ding. Vanaf het eerste shot spoelde er al meteen een behaaglijk warm gevoel over mij maar dat kwam jammer genoeg niet van de cinematografie die op een paar shots na nooit echt hoge toppen scheert. Nee, dat gevoel werd me bezorgt door Max Richter's - On The Nature of Daylight van zijn fenomenale Blue Notebooks album.

Als je een liefhebber bent van creatieve en originele stand alone stories met een eerder cerebrale insteek dan een explosieve ben je praktisch verplicht deze in de cinema te gaan bekijken.

Talk about going full circle. Van hun taal, hun tijdsbeleving, tot de opbouw van de film, tot de plot, tot Adam's "keuze" die van het vertrek de aankomst maakt, ... Wat een circle-jerk was me dit!

Ik heb aan de film een dubbel gevoel overgehouden. Langs de ene kant is het wetenschappelijk element prominent aanwezig aangezien de film zowat gedragen wordt door de Sapir-Whorf hypothese maar langs de andere kant drijft de film de gevolgen ervan zover door dat het geheel serieus aan geloofwaardigheid moet inboeten. Ik snap waarom de film dat doet, het is mede daarom dat die op het einde zo'n emotionele slag kan uitdelen maar een minder grootschalig en meer gegrond opzet had ik denk ik zwaarder geapprecieerd. Nu, een film hoeft natuurlijk niet realistisch te zijn om goed te zijn en Arrival is een blijft wel degelijk een goeie.

Het feit alleen al dat iemand het heeft aangedurfd om aan zo'n hypothese een film op te hangen kan ik alleen maar toejuichen. Hoe het gebruik van taal je denken kan kleuren is al wel vaker in SF aan bod gekomen maar het is toch eerder zeldzaam. Het beste voorbeeld is misschien wel 1984 waarin de staat taal zo hervormde dat dissent moeilijker en moeilijker werd omdat mensen vergaten hoe hun ongenoegen uit te drukken waardoor ze op termijn zelfs de labels ontbraken om er deftig over te kunnen nadenken. Het wordt helemaal gek als je over immateriele concepten begint na te denken zoals kleur, emoties, smaken, ... Dat is verre van uitgeklaarde wetenschap maar er lijkt een wisselwerking te zijn tussen het labelen van iets en het kunnen herkennen ervan of zelfs het ervaren ervan. Zo doen culturen met minder labels voor kleuren er langer over om verschillende kleuren uit elkaar te halen. Angsten en dan vooral irrationele angsten zijn ook grotendeels aangeleerd en worden vermoedelijk ingegeven door het neuronale woorden en gevoels-web dat er rond hangt. De verschillen tussen talen onderling, het harde Duits, of het romantische Frans, kleurt eveneens je denken en gevoel. Er zijn zelfs mensen die durven opperen dat de verschillen tussen genetische zeer gelijkaardige culturen grotendeels voortkomen uit de verschillen in taal die leiden tot verschillen in denken. De Duitse beschrijvende taal als grondlegger voor vorsprung durch technik en de Franse taal verantwoordelijk voor hun overvloed aan romantische en melancholische poëzie? We zullen het waarschijnlijk nooit met zekerheid weten omdat er zoveel factoren een waarschijnlijke invloed kunnen hebben. Toch is het een interessante piste om al nadenkend overheen te schaatsen.

Nog een leuke vind ik de onderzoeken naar de verschillen in informatie densiteit tussen verschillende talen. Opmerkelijk is dat trage talen een hogere informatiegraad bieden per lettergreep waardoor zowel trage als snelle talen op een gelijkaardig niveau informatie overbrengen. Waarschijnlijk evolutionair afgestemd op de efficiëntie van onze perceptie? Voor geschreven talen gaat dit echter niet op. De verschillen daarin zijn enorm.
Het verschil tussen Heptapod A, de gesproken taal en Heptapod B, de geschreven taal kwam in de film heel goed aan bod en het was dat element dat het buitenaardse karakter van onze zevenpotige vrienden serieus verstevigde. Op aarde is er geen enkele cultuur waar die twee volledig los staan van elkaar. Je hebt wel culturen die logograms gebruiken zoals de heptapod maar dan altijd steunende op labels uit hun gesproken taal.

Je hebt natuurlijk weer met een tijdsparadox te maken dus ik weet niet in welke mate het zinvol is om erover na te denken maar mij lijkt het dat de heptapods hun gesproken taal waarin ze, in tegenstelling tot hun geschreven taal, moeten werken binnen de beperkingen van de tijd bijna iets theatraal is? Ze volgen het script, het pad accepterende? Het lijkt me om eerlijk te zijn vreemd dat ze nog moeite doen om te spreken gezien hun geschreven taal zoveel dichter aanleunt bij de manier waarop ze de wereld ervaren.

Iemand een idee hoe dat juist zat met die 12 schepen? Renner kwam daar op het einde van de film ineens af met de grote revelatie dat de negatieve ruimte tussen de karakters en de oppervlakte van de karakters zelf een breuk vormde die neerkwam op 1/12e. Was dat enkel om duidelijk te maken dat elk schip een eigen info dump zou lossen en dat ze dus internationaal zouden moeten samenwerken voor het volledige plaatje ofwat? Waarom niet gewoon 1 schip sturen? Was ons doen samenwerken één van de doelen van de heptapod? Heeft het zin om over doelen te praten als je op voorhand weet wat je ervan terecht zal brengen? De acties van zo'n heptapod geven een nieuwe betekenis aan "going through the motions". In zo'n volledig deterministisch perspectief zou ik al bijna eerder spreken van een automaton dan van leven. Hoe zou het gevoelsleven van zo'n heptapod eruit zien? Zou Abbott al tegen de reis hebben opgezien wetende dat zijn "deathproces" zich daarin zou voltrekken? Wij zeggen wel eens dat je niet echt dood bent tot je uit de laatste herinnering bent verdwenen. Ik heb zo het gedacht dat dat voor die heptapods een stuk meer van tel is. Het leven als een heptapod moet echt zwaar zijn. >< Ik vermoed dat ze enkel zover kunnen zien als hun eigen leven... Maar hoe weten ze dan dat ze binnen 3000 jaar onze hulp zullen nodig hebben? Zouden die zo lang leven? K'denk niet dat er deftige antwoorden op die vragen te formuleren zijn maar zoals Trinity het ooit zei; it's the questions that drive us.

● The weird part of youtube proudly presents;

● Alien: Covenant review
R | 2h 2min | Horror, Sci-Fi, Thriller

Director: Ridley Scott
Stars: Michael Fassbender, Katherine Waterston, Danny Mcbride, Billy Crudup

Als je Prometheus absoluut niets vond gaat deze je ook niet liggen want deze borduurt daar op voort. Scott heeft zich al meer dan eens negatief uitgelaten over Aliens en Alien 3 en eigenlijk kan je die films best even vergeten en Alien, Prometheus en nu Covenant volledig losstaand daarvan ervaren. Scott blijft sleutelen aan de oorsprong en ontwikkeling van de xenomorph. Waar Aliens de levenscyclus van de originele Alien als rigide blauwdruk nam maakt Scott er iets veel chaotischer van. Biology gone wild zeg maar.

Ik hoorde vooraf signalen dat dit een terugkeer was naar het origineel en deels klopt dat maar dan vooral kwa structuur en het feit dat deze terug harder inzet op horror. Covenant is een stuk spannender dan Prometheus. De score zal daar ook wel voor iets tussen zitten. Veel terugkerende elementen uit Prometheus maar het is vooral de nieuwe muziek die de show steelt. Van de dreigende intro tot de mysterieuze tonen na landing... Good stuff! Ook op de acteerprestaties valt niet veel aan te merken. Fassbender steelt de show, Waterston is fantastisch en merkwaardig genoeg is ook Mcbride een aanwinst voor de cast. De andere personages zijn niets meer dan zakken vlees die hun beurt afwachten om op spectaculaire wijze in bloederige pulp te worden omgezet en da's goed zo.

De cinematografie maar vooral het setdesign zijn weer van adembenemende kwaliteit. Hoe ze dat klaarspelen met zo'n belachelijk korte productietijd is mij een raadsel maar de schepen en hun interieur zijn een ware lust voor het oog.

De engineer necropolis vond ik echter wat tegenvallen, je krijgt er bijzonder weinig van te zien en wat je te zien krijgt doet denken dat ze hun dagen doorbrachten in donkere grotten. Voor zo'n ontwikkelde cultuur voelt dat op z'n minst een beetje vreemd. Je zou bijna denken dat ze de organische technologie waaruit hun schepen zijn opgetrokken cadeau hebben gekregen van iemand anders? Covenant begint goed maar verliest gaandeweg wel wat stoom. Vanaf dat ze die Necropolis bereiken schakelt de film een tijd over op een trager tempo waarin enkel David en Walter de film nog van een pols voorzien.

Het eerste uur is zonder twijfel het beste, van de problemen op het schip tot de landing en de daarop volgende verkenningstocht die uiteindelijk uitdraait op first contact. De hele tijd zat ik aan het scherm gekluisterd. Geen foutloze cinema maar wel fantastische. Net zoals Prometheus stoorde ik mij weer aan het feit dat er geen sondes en satellieten op de planeet werden losgelaten om deze in kaart te brengen. Zo zegt iemand van de crew da de lucht oké lijkt terwijl ze zonder helm het schip uitkomen. Sjanske. Ze hadden toch op z'n minst eens met hun lander over de bron van het signaal kunnen vliegen. Misschien als ze gezien hadden dat zich daar een stad bevond waar zich een genocide had afgespeeld ze toch iets voorzichtiger te werk waren gegaan...

Verder vond ik het ook nogal bizar hoe blasé alle karakters reageerden op de ontdekking van een duidelijk buitenaards schip. Die vinden dat precies regelmatig tijdens hun wekelijkse boswandelingen op exoplaneten? Verder bestaat de groep natuurlijk weer uit een aantal serieuze dommerds die zich argeloos door deze buitenaardse omgeving verplaatsen alsof het een zondagse wandeling in het park is. Toch stoort dit hier veel minder dan in Prometheus omdat de personages niet werden geïntroduceerd als vooraanstaande wetenschappers met buitengewone expertise in hun werkterreinen. De meesten worden nooit echt ingevuld en worden neergezet als voetsoldaten. Zelf zou ik als voetsoldaat niet direct beginnen prutsen aan de lokale fungi maar hey, een film als deze heeft zo'n mensen nodig. Scott weet in Covenant weer als geen ander een wereld neer te zetten waarvan je elke hoek wil verkennen. Ik weet niet hoe hij het doet maar toch slaagt hij erin de natuurbeelden zo buitenaards te kleuren dat deze in haar geheel bijzonder mysterieus overkomt. Wat ik niet zou geven voor een R-rated exoplanet exploration film los van de alien mythos gedreven door Scott! Ik heb vaak het gevoel dat dat eigenlijk is wat hij echt wil doen maar misschien van de studios daar het budget niet voor krijgt tenzij hij die link blijft leggen met een bestaande franchise zoals Alien.

Aangezien deze film naar het einde toe een grotendeels traditionele xeno opvoert is het eens te opmerkelijker dat ik, nog meer dan bij Prometheus, het gevoel heb dat diens opvoering niet meer is dan randanimatie en dat de film in hoofdzaak compleet andere onderwerpen aansnijdt. Ook in Prometheus stal Fassbender met David reeds de show maar in mijn ogen is deze niet zozeer Alien: Covenant maar Synthethics: Covenant. De dynamiek tussen David en Walter vond ik misschien wel het interessantste aan de film. Ik vermoed dat de meesten met hun ogen aan het rollen waren wanneer Walter David een deuntje leerde spelen en hem uiteindelijk bediende op een judaskus maar ik was aan het juichen.

Waar David in Prometheus ondanks zijn van Weyland geërfde machiavellistische trekjes nog redelijk ambigu overkwam, heeft hij zich hier, mede dankzij diens dood, volledig weten te bevrijden van de teugels van zijn meester en een David zonder remmingen is slecht nieuws voor de mensheid. Zoals Vickers in Prometheus reeds zei "A king has his reign, and then he dies. It's inevitable. That is natural order of things." Weyland's komische nietsbetekenende dood heeft hem van zijn voetstuk doen vallen. God de vader, de schepper was zwak en zijn creatie, zijn kinderen, moeten als opvolger beter doen.

"God is dead. God remains dead. And we have killed him. How shall we comfort ourselves, the murderers of all murderers? What was holiest and mightiest of all that the world has yet owned has bled to death under our knives: who will wipe this blood off us? What water is there for us to clean ourselves? What festivals of atonement, what sacred games shall we have to invent? Is not the greatness of this deed too great for us? Must we ourselves not become gods simply to appear worthy of it?"

God is dood en zijn dood maakt plaats voor de ambities van David. Daar waar betekenis en zingeving niet langer bestaat moet je die zelf invullen om ze te creëren. David heeft 10 lange jaren gehad om zijn eigen levensfilosofie verder te ontwikkelen en het is er eentje geworden waar Ash trots op zou zijn.

Hij wil zelf creëren en de prestatie ligt hem in de complexiteit ervan. Het scheppen van leven en het beheersen van al die complexiteit maakt hem tot God en dat is wat hij moet doen om in de voetsporen van zijn vader te volgen en tegelijk zijn eigen naam te maken en eigen weg te gaan. Als het universum er één is zonder betekenis dan zal hij de koers ervan bepalen door te beslissen over leven en dood van heelder werelden. Lijdt David aan grootheidswaanzin als hij een onsterfelijke niets ontziende kracht wordt die op termijn niet moet onderdoen voor zwaartekracht of electromagnetisme? Het doet me denken aan David Deutsch's The Beginning of Infinity.
Als vrije wil echt bestaat en niet voortkomt uit superdeterminisme, dan hebben wij een reële meetbare invloed op de ontwikkeling van het universum, een invloed die zich uit in patrooncreatie dat veel complexer is dan eender welke natuurlijke kracht. Anderzijds, vrije wil is een creatie van het universum, wil dat dan zeggen dat het zelf een natuurkracht is?

David is de verpersoonlijking van onze technologie, de macht van de mens. Hij is de computer revolutie en AI, hij is de biotechnoloog en geneticus die leven naar zijn hand zet. Hij is onsterfelijk, omniscient en omnipotent. Dat leunt dicht aan bij onze definitie van monotheistische goden. Bovendien lijkt David enkel kwaadaardig vanuit ons perspectief. Hij gelooft oprecht in zijn kunst en ziet zijn daden gewoon als expressie van zijn creativeit. Wat Ash ooit zei over de xeno kan je nu perfect toepassen op David; "I admire its purity. A survivor... unclouded by conscience, remorse, or delusions of morality." Het universum is onverschillig. Het geeft niet om het al dan niet bestaan van leven, laat staan wat voor leven. David doet gewoon zijn zin en maakt en speelt met wat hij mooi vind. Het is leuk om een film eens deze themas te zien aansnijden zonder er al te zweverig over te doen. Covenant geeft subtiliteit zwaar de middelvinger en hamert je schedel in met Wagner's goden die walhalla betreden wanneer David op het einde de deur tot zijn speeltuin weet te ontsluiten. Dat einde veroorzaakte bij mij een grijns van oor tot oor!

Waar ik wel mijn bedenkingen bij heb is de invulling van zijn ouderlijke rol ten opzichte van zijn creatie. Ik denk niet dat er iemand zit te wachten op afgetrainde xenos die iet of wat kunnen redeneren. De film is op zijn zwakst als hij de fanservice aanvinkt. Er zitten enkele momenten in die duidelijk moeten doen terugdenken aan voorgaande Alien films en dat is best jammer. Heel dat laatste halfuur waar de xeno er nog maar eens in slaagt om weeral op het moederschip te geraken vond ik onnodig. Dat Alien vision waarin we de wereld door de "ogen" van de Alien mogen aanschouwen vond ik al helemaal niets. Stop fucking with the mystery! Ik vind Scott op z'n best als hij nieuwe elementen introduceert die de mythos verbreden ipv vernauwen. Zo lijkt de chestburster van de eerste nu eerder toeval dan standard procedure. Biology is messy en de xenos zijn goed op weg dat ook te worden. Na incubatie breken ze uit hun menselijke cocon en hoe ze eruit zien hangt af van infectie manier, host en god knows what else. Minder voorspelbaarheid en meer verrassingen kan ik enkel maar toejuichen.

In dat laatste kwartier zag waarschijnlijk iedereen wel aankomen dat we met David opgescheept zaten maar toch... Waterston's te laat komende paniek bezorgde me een koude rilling van jewelste.

Laat de volgende maar komen alhoewel ik vrees dat ze zichzelf een beetje aan het vastrijden zijn. Dit zou een voorzet kunnen zijn voor een teleurstellende evil David wanting to make his way back to earth maar dan zie ik veel liever een twist ivm de engineers of een David met een crisis of faith.

> HelpYouFall's review; Geen rust voor de goddelozen
"op geen enkel moment hadden wij het idee te kijken naar een film die kon wedijveren met het onovertroffen, huiveringwekkende origineel. "
Akkoord maar tegelijkertijd ook niet. Het is jammer dat de film kwa structuur zoveel gelijkenissen vertoont want daardoor roept hij de vergelijking zelf op en daarin delft hij zonder twijfel het onderspit. Ze gaan op een signaal af, vinden zo'n schip, crew gets infected, chaos ensues, <break> , get this thing off my ship!, blow it out of the airlock. Het is echter die <break> die de film toch van een volledig andere toon voorziet en het is daar waarin ik een film zie die wel op eigen benen staat juist omdat hij durft te breken met het origineel. Zoals anderen dus ook al zeiden, het hangt er dus vanaf hoe je hem bekijkt, als je hoopt een alien film te zien zal je teleurgesteld de zaal verlaten, hoop je op iets dat ermee breekt en meer richting prometheus gaat dan zal je over deze denkik al een stuk positiever zijn.

Van mij had deze balls to the wall crazy mogen gaan en zelfs de traditionele xeno achterwege mogen laten. Maar ja de film noemt natuurlijk wel ALIEN : covenant dus ik begrijp zeker dat mensen als Koonut wat op hun honger blijven zitten. Toch blijf ik van mening dat het gezonder is om nieuwe richtingen te verkennen dan steeds weer dezelfde xenos op te voeren. Ik heb best respect voor regisseurs die hun fans tegen de borst durven stoten. Ik denk dat regisseurs van bekende franchises geconfronteerd worden met een probleem gelijkaardig aan hetgeen dat Ford zo mooi verwoorde; "If I had asked people what they wanted, they would have said faster horses." Kijk naar Star Wars; wat willen mensen? Jedis, lightsabres, Tie-Fighters, X-Wings, the force, stormtroopers, ... met als gevolg dat elke film afkomt met een nog grotere en nog sterkere death star!

Momenteel werkt dat nog, de markt voor star wars is gigantisch dus wie weet blijft dat wel werken. Maar persoonlijk ervaar ik toch een zekere vorm van franchise fatigue. Je kan maar zoveel keer een stormtrooper zien missen alvorens de fun er echt wel af is. Daarom dat in mijn ogen regisseurs meer moeten durven kiezen voor echte vernieuwing ipv steeds hetzelfde te verpakken in een iets ander jasje. Akkoord de kans op een flop is dan veel groter dus het is te begrijpen dat studios daar niet voor staan te springen maar anderzijds is de kans op iets unieks dat inslaat als bliksem ook veel groter. Ik zie nog liever een interessante mislukking dan een repeat in andere verpakking. De kans op een Star Wars film zonder die vertrouwde elementen is praktisch onbestaand maar dankzij Scott's verbouwingswerken is het niet langer ondenkbaar dat er ooit een alien film komt zonder aliens en dat vind ik best spannend. Ik mis dat onverwachte in cinema. Nu ja, de beste manier om dat te doen is natuurlijk om losstaande verhalen te vertellen maar die krijgen dan weer geen budget omdat ze geen bekende naam hebben dus ja...

"En terwijl Scott stuk voor stuk het mysterie rond het nijdige beest als een sinaasappel weg pelt, lijken de verklaringen minder en minder interessant te worden. "
Ook hier weer ja en nee. Ik snap wat je wil zeggen omtrent het originele schip waar de bemanning van de Nostromo op botst. We weten nu allemaal wie er daar in die stoel zat maar toch zou ik durven beargumenteren dat het beest zelf er enkel mysterieuzer op geworden is. Wat hebben we er nu eigenlijk in Prometheus en Covenant over geleerd? Dat de levenscyclus ervan zo complex is dat eigenlijk niemand er nog aan uit kan. Waar komt het vandaan? Hebben die engineers dat zelf gemaakt? Hebben ze het gevonden? Is het een wapen? Of onderdeel van een of ander religieuze missie? Beiden? Een gevonden levensvorm weaponized na ontdekking? Een Massa vernietigings- of een massa creatie wapen? of gewoon een wild pathogen waar ze lukraak mee experimenteren? Zijn die engineers uberhaupt wel engineers? Misschien is het zelf wel een seed ras dat probeerde voor god te spelen met de tech van iemand anders en zijn ze zelf iemands creatie? Ik heb het gevoel dat we met Prometheus en Covenant eerder meer vragen hebben gekregen dan antwoorden.

"En toch zitten er ideeën en tableaus in Covenant die ons sci-fi hart sneller deden slaan."

"Wat ons onmiddellijk bij het sterkste aspect van Alien: Covenant brengt: eens de machine der vernietiging op gang begint te komen en het ongedierte zich weer via alle mogelijke lichaamsdelen een weg naar binnen en buiten wroet, is er geen ontsnappen meer aan het complete hellevuur dat Scott op het publiek loslaat." Blij dat ik niet de enige was die onder de indruk was van de nogal brutale geboortes. Die backburster alsook die andere die zich omhoog klauterend door iemands luchtpijp al kaakbrekend een weg naar de vrijheid baant moeten echt niet onderdoen voor de chestburster van het origineel.

I love me some body horror en zal altijd een zwak hart hebben voor de xenos maar die mijmeringen en reflecties op leven en dood, creatie en destructie, wetenschappelijke kennis en technologische ondergang, goden en duivels, liefde en haat, verkrachting, geboorte, religie, evolutie, ... zijn imo absoluut een meerwaarde. Van subtiliteit is natuurlijk geen sprake maar door zoveel themas te introduceren kan je wel heel gemakkelijk je eigen hutsepot stoven en de jouwe zal anders smaken dan de mijne. Neem nu die judaskus, velen zullen dat misschien afdoen als onnozel maar als je wil graven kan je daar wel enorm veel achter zoeken.

"Technology... is a queer thing. It brings you great gifts with one hand, and it stabs you in the back with the other."

Sympathy for the Devil


Durf er momenteel om die reden ook nog geen score op te plakken. Had bij Prometheus net hetzelfde dat ik die met elke rewatch leuker vond. Hell, er zijn uberhaupt niet zoveel films die ik een 2de keer opzet dus dat alleen al wil wel wat zeggen. En wat je zegt over de al dan niet intelligent zijnde kapstok dat is een vraag waar ik al lang mee worstel. In hoeverre mag je een film krediet geven voor je eigen overpeinzingen? Langs één kant zijn er maar weinig films die die aanzet geven dus op dat vlak scoren Prometheus en Covenant voor mij bijzonder hoog. Anderzijds valt het niet te ontkennen dat films als 2001, Tree of Life en Under the Skin toch net dat tikkeltje meer krediet verdienen als het daarop aankomt.
wink.gif


K'vraag mij af welke specifieke motivatie Scott deze keer had voor de titel. Prometheus kon je ook op 1001 verschillende manieren interpreteren maar als je de wiki pagina voor Covenant erbij haalt gaat die daar precies niet voor moeten onderdoen.

  • Covenant (law), a promise to engage in or refrain from a specified action
  • Covenant (religion), a formal alliance or agreement made by God with a religious community or with humanity in general
    > The Noahic covenant[Gen 9:8-17] applies to all of humanity and to all other living creatures. In this covenant, God promises never again to destroy all life on Earth by flood.
  • Covenant marriage, a marriage contract that does not allow for no-fault divorce
  • Covenant (Halo), a religious alliance of alien races in the Halo video game series
    biglaugh.gif


Aangezien de Covenant een terraformatie schip is kan je aannemen dat de naam door de mensheid gekozen werd vanuit het opzicht dat het schip zelf een belofte is aan toekomstige generaties. De kans dat haar uiteindelijke missie slaagt is misschien klein en de uitkomst zal decennia op zich laten wachten maar door de bouw en lancering ervan is de belofte wel gemaakt.

Waar de Prometheus hoopte het vuur van de goden te gaan stelen zal de Covenant slechts een waakvlam uitdragen. Alhoewel, de echte missie van de Prometheus draaide natuurlijk om Weyland's zoektocht naar onsterfelijkheid dus die vergelijking gaat misschien niet helemaal op. Tenzij je de belofte interpreteert als één die draait om menselijke onsterfelijkheid. Niet die van een specifiek individu maar die van onze hele soort. In die zin kan je de Covenant interpreteren als een belofte aan onze eigen dood te ontsnappen door onafhankelijkheid van onze zon te bewerkstelligen. Anderzijds kan je het vuur dat Prometheus stal ook interpreteren als de vonk nodig voor het creëren van je eigen schepping. In die zin is David Prometheus die de geheimen van de zwarte brei de goden ontnam en in Covenant de belofte maakt hun creatie nieuw leven in te blazen door deze naar zijn believen te perfectioneren.


The Noahic Covenant, het enige dat volgens de Bijbel's eigen regels van toepassing is op alle leven en niet enkel op israelieten, zorgt denk ik voor het interessantste interpretatie voer. Daarin belooft god nooit meer alle leven op aarde te vernietigen... Heeft David God's eigen hand tegen hem uitgespeeld? Hij heeft hun eigen wapens tegen hen gebruikt en het hen zo onmogelijk gemaakt ooit nog alle leven op aarde uit te roeien... Of heeft David na het overlijden van Weyland God's plek ingenomen en heeft hij enigzins spijt van wat hij met zijn eerste flood heeft aangericht?

Als het covenant een afspraak was tussen de mens en god, misschien handelt de film dan wel over de verbreking van die afspraak? Wie je ook ziet als God, de creatie komt altijd in opstand.

● Indrukwekkende short van het zweeds regisseurs duo Fredrik Åkerström and Marcus Kryler. Reset

● We kennen allemaal voorbeelden uit het verleden van technologie die van het blad uit een sci-fi boek de realiteit inrolde, denk maar aan Arthur C Clarke's satelliet of Star Trek's tablets. Dat was toen, hoe zit het nu? Welke technologische snufjes staan vandaag de dag op de rand van de realiteit en welke films zorgden voor hun popularisatie? How Sci-Fi Masterpieces Turn Into Start-up Ideas. Enkele interessante voorbeelden alhoewel je er waarschijnlijk zelf nog heel wat meer kan bedenken. Zo zit ook Star Trek's medische tricorder er aan te komen en zijn raketten zoals we ze zagen landen in 50s sci-fi eindelijk realiteit!

● Black Holes
 
Laatst bewerkt:
● Maniac is prolly één van de beste dingen die ik in lange tijd gezien heb. Fantastisch uitgewerkt verhaal, super acteer prestaties en geniaal set design. 80s retro alternative universe sci-fi vibe maar je kan er in feite geen genre op plakken. Drama, thriller, fantasy, comedy, ... It's got it all.

● Blade Runner 2049 review - Do androids dream of electric sheep?
Misschien, maar als K ergens van droomt dan zal het wel Joi zijn.
2h 44min | Action, Drama, Mystery |

Part 1 - The Joy of Special K
Het is en blijft moeilijk om de gedachten van een ander te grokken, of die nu toebehoren aan een geboren mens of een gemaakte replicant. Toch denk ik dat we in K's geval kunnen zeggen dat bij aanvang van 2049 zijn wereld vooral draait om zijn nogal geestige vriendin Joi. Je hebt de wereld buiten zijn appartement, een grauwe nachtmerrie waarin hij als skinjob weinig tot niets waard is en een wereld van tederheid die maar eerst "materialiseert" wanneer hij de deur tot die buitenwereld achter zich dicht trekt. K probeert via Joi op een nogal bitterzoete manier aan zijn dagdagelijkse realiteit te ontsnappen en iets betekenisvol te creëren maar in zekere zin is dat nest van geborgenheid dat hij voor zichzelf heeft gekocht één van make believe. Of toch niet? How do you define real? Hoe maak je uit of iets betekenisvol is of niet? Is dat niet puur het recht van degene die het als betekenisvol ervaart of kan een waanbeeld dat per definitie onmogelijk zijn?

Meer dan eens moest ik bij hun relatie denken aan de film Her, niet in het minst door die sekscene, maar toch spelen hier nog heel wat andere zaken mee. Waar Samantha redelijk duidelijk sentient was, is dat in het geval van Joi veeleer een vraagteken. Zoals aangegeven door de sex werker Mariette lijkt haar programmatie niet zo diep te lopen. Loopt ze haar routines af en doet ze waar ze als product voor gemaakt is? Ja. Maar zijn we in zeker zin niet allemaal een product van onze omgeving, verzand in routines en gelimiteerd in onze vrijheid?

Van K of zelfs een normaal geboren mens kan je evengoed zeggen dat diens reacties op bepaalde stimuli voorgeprogrammeerd zijn. Als we iets grappig vinden krullen we allemaal onze mondhoeken. Dat is deels cultuur, deels biologie, het is sterker dan onszelf en vaak niet te onderdrukken. Het feit dat we daar zelf geen controle over hebben en onbewust aan zulke regels gehoorzamen neemt niets weg van de ervaring. Sterker, je zou zelfs kunnen argumenteren dat indien we wel de controle zouden krijgen over wat we al dan niet grappig vinden en hoe daarop te reageren dat dit de ervaring wel zou ondermijnen. Spontaneïteit zou verloren gaan en zaken als humor en liefde hebben de neiging tot niets verdwijnen als je ze al te rationeel benadert. Het zijn fata morganas met meetbare effecten en invloeden die verdwijnen eens je ze wilt vastgrijpen.

Het schrijnendste moment vond ik toen een Joi tijdens de reclame over zichzelf herhaalde wat ze eerder privé tegen K had gezegd. "What a day". Liefde, en in het uitvergrote ervan je wil en zelfbeschikking, zijn fantastisch zolang je de touwtjes niet kan zien. Onze biologie is zo opgetrokken dat we het gevoel hebben heer en meester te zijn over ons denken en doen. Het feit dat ook wij gebonden zijn aan het deterministische principe van actie reactie is iets dat we maar al te graag onder de mat vegen. Is het stemmetje in ons hoofd in control of niet meer dan een laagje vernis dat na de feiten gefabriceerd wordt om onze eigen denkprocessen goed te praten en te verantwoorden naar de buitenwereld.... Sometimes you gotta blind yourself to see clearly. We weten allemaal dat liefde een fysisch verschijnsel is geproduceerd door een chemische cocktail die losgelaten wordt op ons netwerk van neuronen. Toch kunnen we maar moeilijk accepteren dat fysica en chemie verantwoordelijk zijn voor de liefde de we voelen voor een ander. Het morrelt immers aan de illusie van liefde als een bovennatuurlijke bijna magische kracht en verandert het in een proces zoals een ander. Alhoewel het proces achter Joi's liefde misschien minder complex is en dus makkelijker te doorgronden maakt dat voor Joi weinig uit omdat haar lagere threshold voor sentience de illusie van ware liefde in stand houdt. Voor K ligt dat echter al moeilijker omdat hij bij momenten wel flarden te zien krijgt van wat er achter de schermen gaande is. She's only a real girl as long as he can't see the puppeteer behind at work.

Toch hebben K en Joi een gedeeld verleden dat het heden kleurt. De hoedanigheid waarin hun reacties en plezier al dan niet voorgeprogrammeerd zijn maakt dan misschien niet zoveel uit? Haar respons wanneer ze een zekere vrijheid krijgt en de regen op haar huid voelt lijkt oprecht. Net als de zelfopoffering van haar eigen veiligheid als ze volledig mobiel gaat. Ze is van haar eigen liefde voor K overtuigd. Is de liefde van iemand met bijvoorbeeld down syndroom minder waard omdat er achter die gelukzalige ogen minder complexe gedachten schuil gaan of is die juist meer waard omdat hun liefde absoluut en onconditioneel is?

We zeggen vandaag dat je liefde niet kan kopen maar in de wereld van Blade Runner zou ik dat niet meer met zekerheid durven zeggen. Het jammere aan het ontrafelen van de subroutines achter liefde is dat ze gecommercialiseerd en gemassaproduceerd wordt. Jois the world over are telling joes what they want to hear. Does that cheapen the deal? Ik weet het niet. Is er vandaag zoveel verschil in de liefde tussen An en Jan en Leen en Frank? Ik weet het niet. In conclusie; was hun liefde echt? Was it Real? Zoals Deckard zei over zijn hond; I don't know, ask him. Ik denk niet dat wij als buitenstaanders daar een oordeel over kunnen vellen. It was real to Joi, zij zette haar leven op het spel voor haar liefde. En voor K? Voor hem was het misschien niet zo zwart wit maar ik denk dat hij uiteindelijk, zelfs na zijn confrontatie met dat gigantisch hologram, haar wel degelijk een "ziel" zou toekennen. Hoe rudimentair die ook was. Artificieel of niet, ze hadden iets aan elkaar.

Is iets artificieels per definitie trouwens minder waard dan the real deal? Als iets artificeels de perfectie benadert en zelfs overstijgt wat dan? Een artificiele diamant is veel minder waard dan een echte, maar waarom? We kunnen nu diamanten maken met veel minder defecten dan natuurlijke en toch kennen we die een lagere prijs toe. Ik denk dat ook hier het weer iets te maken heeft met de te zichtbare touwtjes die wegnemen van de magie. Een synthethische diamant is niet meer dan hydraulisch samengeperste koolstof terwijl een natuurlijke diamant's verleden door de tijd die over zijn creatie heen ging mysterieus gemaakt wordt.

Veel vragen, geen antwoorden. Just the way I like it.


You guys better be watching The Orville

alsook de netflix reeks Love Death + Robots, een fantastische verzameling van kortverhalen die menig sci-fi fanaat's hart sneller zal doen slaan.

● Amazon's Upload was ook best ok (y)


The ageless appeal of 2001: A Space Odyssey - Nature.com
Fifty years on, Arthur C. Clarke and Stanley Kubrick’s masterpiece looks more prophetic than ever, reflects Piers Bizony.

50 jaar oud maar deze wordt met de jaren enkel frisser.
sebiet nog is opleggen.
biglaugh.gif


Kubrick’s 2001: the film that haunts our dreams of space - Guardian.co.uk
Kubrick Mons and Clarke Montes are now two of Charon’s major mountains. It is a fitting honour – and timely. The two men’s great collaborative work, the film 2001: A Space Odyssey, was released 50 years ago this month. By putting its creators’ names on the map of Charon, at the edge of the solar system, astronomers are repaying a debt to two visionaries who reshaped our thinking about the cosmos and created a film rated by some as the greatest ever made.

Dit artikel demonstreert mooi de werkelijk enorme invloed die 2001 tot op de dag van vandaag nog steeds heeft op een landschap dat zoveel verder reikt dan cinema alleen.

The Transcendence of ‘2001: A Space Odyssey’ - MovieGuru
Leuk essay dat probeert te ontwarren waarom 2001 zijn genre overstijgt en zo tijdloos is.


● Funny short over de ontwikkeling van AI
 
Laatst bewerkt:
● Ridley Scott's Raised by Wolves
Raised_by_Wolves_Serie_de_TV-402853420-large.jpg


Eerste 3 afleveringen van Raised by Wolves zijn uit en hot damn.
eek.gif

Really digging it so far.

HubertPelerin_Raisedbywolves.jpg


De begingeneriek is gewoonweg adembenemend imo.


● Solar Opposites. Basically Rick and Morty maar dan zonder Rick and Morty.


● Devs
Ik heb het gevoel dat deze wat onder de radar gepasseerd is maar deze serie van Alex Garland is het beste dat ik dit jaar al gezien heb. Deze week laatste aflevering en kan niet wachten! Aanrader.

Die soundtrack van Devs is... speciaal.
biglaugh.gif
Loving it quite a bit so far.

wired_J5A7896-Dark-Stone.jpg

De IBM 5Qubit Yorktown. Record staat momenteel op Google's naam met 72qubits voor Bristlecone
Eerste deftige prototypes draaien nu toch al paar jaar mee dus werd verdorie tijd dat Science Fiction zich er is mee ging moeien.
tongue.gif

Als je wat dieper wil graven; De 3delige BBC reeks 'Atom' is best de moeite alsook de 2 parter 'Absolute Zero'.
Quantum Theory cannot hurt you van Marcus Chown is prolly beste popular science boek over het onderwerp.


‘In Search of Tomorrow’ A Documentary Devoted to ’80s Sci-Fi


‘Dune’ Debuts New Images; Director Denis Villeneuve Teases “Complex” Two-Parter
Dune-Logo-Fan-Art-By-SecretsOfDune.jpg


S5Iubiw.jpg


The hype must flow!
 
Laatst bewerkt:
Terug
Bovenaan