Kinderen zijn horror. Wacht, neen, sorry, dat moet zijn ‘kinderen zijn een dankbaar onderwerp voor horror’. Sinds het gigantische succes van Five Nights at Freddy’s, is er een grote interesse vanuit de entertainmentindustrie om de kinderwereld en de horrorwereld met elkaar te gaan combineren. Denk maar aan het Roblox-spel Piggy (Peppa Pig maar dan on acid), Bendy and the Ink Machine, Poppy Playtime of het filmfenomeen (toch wel) Willy’s Wonderland of serie Squid Game. Stuk voor stuk eenvoudigweg bloederige thrillerscenario’s maar met een schattig, kinderlijk element. Ouderschap, soit.
Yuoni is al eventjes uit voor de PS4/5, pc en Xbox series X maar kwam op 28 juli voor Switch en daarop werd hij hier getest.
Do you want to play a game?
Nee, dit keer geen Jigsaw die de vraag stelt. Dit keer een klein jongetje genaamd Tsun. Op een dag werd Tsun ziek en moest hij in het ziekenhuis opgenomen worden. Al zijn vriendjes beloofden hem om op bezoek te komen, maar niemand ging echt. Arme Tsun wachtte en wachtte … Uiteindelijk is hij gestorven in het ziekenhuis en staat het gebouw al jaren leeg, maar Tsun, Tsun wacht nog steeds op iemand om mee te spelen.
In Yuoni, het spel, zijn ondertussen dus heel wat jaren verstreken. We volgen Mikio, Sae, Hiromu, Yun, Yukina en hoofdpersonage Ai terwijl ze elkaar uitdagen om het verlaten gebouw binnen te gaan en het spelletje (ritueel?) te spelen dat Tsun met zijn gasten/slachtoffers altijd wil spelen. Het spelletje is (voor Japanse normen kennelijk, want ik vond toch van niet) eenvoudig: je zoekt een emmer water en een pop. Dan verstop je de pop en ga je zelf ook ergens verstopt zitten. Je telt tot tien en gaat de pop zoeken om ze dan in de emmer water te gooien. Máár niemand mag je zien terwijl je dit doet! Níémand. Als je het spel correct speelt, zal Tsun voor je verschijnen en je vragen om Yuoni te spelen. Als je verliest … Laat ons zeggen dat het maar beter is om niet te verliezen.
Ai, Ai, Ai …
Van alle kinderen die de uitdaging aangaan, spelen we het spel als Ai. Het bijzondere aan haar is dat ze niet kan spreken. Te zeggen, ze kan wel spreken maar haar stem weigert elke dienst wanneer ze bij andere mensen of in het openbaar is. Ook al heeft Ai dus serieus haar bedenkingen over het spel, ze kan deze niet uitgesproken krijgen. We horen ook dat het meisje het in vergelijking met de rest van de groep helemaal niet breed heeft, en dat ze zich al gelukkig prijst met hen te mogen meegaan. Ai gaat dus niet tegenwerken, al is ze doodsbang.
De wereld waar het spel zich afspeelt, lijkt in een oneindige zonsondergang te baden. Alles heeft die speciale, best wel griezelige, geelrode gloed. Alle kinderen slagen er in om in ‘de’ kamer waar Tsun zou geslapen hebben het spelletje te volbrengen en Ai is als laatste aan de beurt. Maar bij haar is er duidelijk iets veel meer aan de hand. Ai blijkt vast te zitten in een ander soort dimensie en is verplicht om het spelletje te spelen net zo vaak als Tsun daar zin in heeft. Als ze dat niet doet of verliest, zal ze voor eeuwig in dit ‘schaduwrijk’ moeten blijven. Gedoemd om altijd maar weer verstoppertje te spelen met Tsun en te wachten op nieuwe speelkameraadjes. De achterliggende gedachte van de game is eigenlijk behoorlijk donker. Telkens je een niveau hebt afgewerkt, kom je meer te weten over de kinderen die spelen (door conversaties die Ai opvangt) en ontdek je dat ze elk ergens wel een trauma hebben, van een grootvader die bot en streng is of pleegouders die niet naar je omkijken, familie die verdwenen is, … Wanneer je per niveau de boss tegenkomt, hoor je de stemmen van zij die de kinderen traumatiseerden. Een heel Japans thema om te gebruiken.
Je kan bij het begin van Yuoni kiezen uit drie spelniveaus: deathless, voor wie graag alles wil bekijken, elke deur en elk voorwerp (want er is wel een hoop decor te bekijken), normal en hard. Het doel is identiek aan wat Tsun vraagt: kan je ongezien (en dus onge-unalived) de reeks pop-verstop/pop-water volbrengen? Je moet uitkijken voor een aantal verschillende spoken/onaardse aanwezigheden. Elk van hen heeft zijn eigen sterktes en zwakheden en die moet je onthouden. Er zijn blinden en dove entiteiten, vandaar dat echt álles je in de problemen kan brengen. Bijvoorbeeld scherven die je aanwezigheid kunnen verraden, of je weerspiegeling die hen kan op je spoor brengen. Gelukkig kan je (Ai, dus) je adem inhouden en zo blinde spoken misleiden of sprinten en dove geesten te snel afzijn. Er komt behoorlijk wat duik- en kruipwerk aan te pas en je moet - naast de zwakheden van wie je kwaad wil doen - ook goed onthouden welke paden welk gevaar inhouden, want je moet na het vinden van de pop dus je weg terugvinden naar de emmer door terug te keren op je stappen (wie dapper is, kan ook verder de weg zoeken, dat is eigen voorkeur). Je hebt een stamina balk die je toont hoe het zit met je adem of je sprintcapaciteit. Diep ademhalen vult deze balk weer op, maar diep ademhalen maakt geluid en dat is weer niet zonder risico. Gelukkig hoor je een fluittoontje als er een verschijning in de buurt is.
Japans griezelen
Voor het spel aanvangt, krijg je de melding dat het best werkt met oortjes/een hoofdtelefoon en dat raad ik inderdaad aan. De kwade geesten in het spel kan je horen, zij het door voetstappen, zacht gekreun (tja …), deuren die dichtklappen. Het voordeel dat zij op jou zouden hebben, heb jij mits oortjes ook (anders is het met het geluid van een huishouden soms moeilijk). Omdat je zelf ook bijvoorbeeld met deuren of plankenvloeren erg moet opletten, heb je ook baat bij het goed kunnen horen van de surrounds. Eens binnen, zijn er verschillende plaatsen waar Ai het spel moet spelen: het ziekenhuis, een school en een typisch Japans huis. Dit is zo een spel waar je ondanks jezelf toch wel wat zenuwen in voelt. Om je adem in te houden, bijvoorbeeld, moet je twee knoppen gebruiken. Eentje ingeduwd en eentje continue gaan drukken. Het geeft, vreemd maar goed gelukt, een goede sensatie van echt te moeten je adem vasthouden. Door die adem vast te houden, kan je dus voorbij bepaalde vijanden geraken. Er zijn ‘onzichtbare’ vijanden, en die zijn vrij slim ontworpen want je moet echt een bepaalde hoek gaan bekijken om een verandering in de textuur van de omgeving te merken, die je met bijna barstende longen dus wel kan omzeilen. Er zijn ook spoken/geesten/bad hombres die je gewoon onmiddellijk van kant maken als je ze tegenkomt, maar deze staan precies op een vast traject. Wat wil zeggen, zoals in oude spelletjes, dat ze steeds op dezelfde plaats en een vaste baan volgen. Zelfs voor een slechte speler als ik een eitje om te vermijden (eens ik het doorhad wel). ‘Hoofd’slechterik van dienst, Tsun, is gloeiend rood. Ik zeg eigenlijk niet graag slechterik want het kind is vol trauma een vreselijke dood gestorven, hoofdspook misschien beter. Gloeiend rood en eens hij zegt ‘ik heb je gezien’ is het game over voor jou/Ai en zit je vast in zijn wereld. Het is bijna onmogelijk om zeker te zijn óf hij je nu gezien heeft of niet, soms heb je geluk. Al is het niet Tsun die je gaat achtervolgen als je de pop gevonden hebt en haastje-repje naar die emmer terug moet keren. Het is een soort collectie oogbollen die je achtervolgt eens je de pop in handen hebt. Het lijkt er op dat elk van de ontwerpers van dit spel gewoon één no questions asked monster mocht kiezen en men weinig aan een connectie of logisch verband gedacht heeft.
Japanse horror is een fantastisch genre. The Ring was origineel een boek, echt aan te raden. Of het nu op films of games aankomt, het land blijft met zijn heel eigen stijl en mythologie ijzersterk. Yuoni is ook een prima idee en had heel veel belofte, ik zag het louter op zijn éénzinsbeschrijving direct zitten. De controls zijn eenvoudig, zoals voor het ademhalen zelfs eigenlijk goed gevonden en het spelletje wijst zichzelf ook uit. Door het korte verhaal (in tekst) van de origine van Tsun en bij wie welke kinderen je terechtkomt om echt te spelen, weet je wat te verwachten en wat te doen. Alleen … eens je weet wat gedaan (vijf minuten) dan is het al heel snel duidelijk dat er weinig anders te doen is. Het eerste level is spannend want alles is nieuw maar niveau twee en verder zijn gewoon van hetzelfde laken een doek. Voor mij op zich geen probleem, ik game weinig en ik heb helemaal het temperament niet om écht aan het gamen te slaan, maar voor wie graag bite heeft in zijn spelletjes zal deze toch snel licht bevinden. Wie kinderen heeft (of zelf fan is van) die FNAF of gelijkaardige spelletjes spelen, kan deze met een gerust hart aanschaffen. De horror zit in de algemene sfeer van het spel, niet in zwaar grafische taferelen en het spel is door zijn repetitiviteit en weinig uitdagende tegenstanders prima voor wie (nog) niet klaar is (of zin heeft in) zwaarder goed.
Yuoni is een heel mooi spel. Ook al is niet alles fotorealistisch, de stijl - zeker met de dreigende zonnegloed - en de details zijn heel knap gedaan. Het jammere is dat bepaalde knappe details helemaal niks met het verhaal te maken hebben en ook niks doen. Zie je een mooi, antiek zegel maar blijkt dat gewoon smuk te zijn. Ook merk je vrij snel dat bepaalde gangen en kamers mét hun specifieke dynamieken gewoon opnieuw en opnieuw voorkomen, mits kleine cosmetische aanpassingen. Een beetje lui, eigenlijk. Er is een new game+ optie wanneer je het spel eenmaal uitgespeeld hebt, hierin krijg je dan een uitgebreidere achtergrond van de personages. Maar zoals voordien, steeds in tekstblokjes, wat eigenlijk weinig gevoel van meerwaarde of beloning geeft voor het uitspelen.
Yuoni is al eventjes uit voor de PS4/5, pc en Xbox series X maar kwam op 28 juli voor Switch en daarop werd hij hier getest.
Do you want to play a game?
Nee, dit keer geen Jigsaw die de vraag stelt. Dit keer een klein jongetje genaamd Tsun. Op een dag werd Tsun ziek en moest hij in het ziekenhuis opgenomen worden. Al zijn vriendjes beloofden hem om op bezoek te komen, maar niemand ging echt. Arme Tsun wachtte en wachtte … Uiteindelijk is hij gestorven in het ziekenhuis en staat het gebouw al jaren leeg, maar Tsun, Tsun wacht nog steeds op iemand om mee te spelen.
In Yuoni, het spel, zijn ondertussen dus heel wat jaren verstreken. We volgen Mikio, Sae, Hiromu, Yun, Yukina en hoofdpersonage Ai terwijl ze elkaar uitdagen om het verlaten gebouw binnen te gaan en het spelletje (ritueel?) te spelen dat Tsun met zijn gasten/slachtoffers altijd wil spelen. Het spelletje is (voor Japanse normen kennelijk, want ik vond toch van niet) eenvoudig: je zoekt een emmer water en een pop. Dan verstop je de pop en ga je zelf ook ergens verstopt zitten. Je telt tot tien en gaat de pop zoeken om ze dan in de emmer water te gooien. Máár niemand mag je zien terwijl je dit doet! Níémand. Als je het spel correct speelt, zal Tsun voor je verschijnen en je vragen om Yuoni te spelen. Als je verliest … Laat ons zeggen dat het maar beter is om niet te verliezen.
Ai, Ai, Ai …
Van alle kinderen die de uitdaging aangaan, spelen we het spel als Ai. Het bijzondere aan haar is dat ze niet kan spreken. Te zeggen, ze kan wel spreken maar haar stem weigert elke dienst wanneer ze bij andere mensen of in het openbaar is. Ook al heeft Ai dus serieus haar bedenkingen over het spel, ze kan deze niet uitgesproken krijgen. We horen ook dat het meisje het in vergelijking met de rest van de groep helemaal niet breed heeft, en dat ze zich al gelukkig prijst met hen te mogen meegaan. Ai gaat dus niet tegenwerken, al is ze doodsbang.
Dit is zo een spel waar je ondanks jezelf toch wel wat zenuwen in voelt
De wereld waar het spel zich afspeelt, lijkt in een oneindige zonsondergang te baden. Alles heeft die speciale, best wel griezelige, geelrode gloed. Alle kinderen slagen er in om in ‘de’ kamer waar Tsun zou geslapen hebben het spelletje te volbrengen en Ai is als laatste aan de beurt. Maar bij haar is er duidelijk iets veel meer aan de hand. Ai blijkt vast te zitten in een ander soort dimensie en is verplicht om het spelletje te spelen net zo vaak als Tsun daar zin in heeft. Als ze dat niet doet of verliest, zal ze voor eeuwig in dit ‘schaduwrijk’ moeten blijven. Gedoemd om altijd maar weer verstoppertje te spelen met Tsun en te wachten op nieuwe speelkameraadjes. De achterliggende gedachte van de game is eigenlijk behoorlijk donker. Telkens je een niveau hebt afgewerkt, kom je meer te weten over de kinderen die spelen (door conversaties die Ai opvangt) en ontdek je dat ze elk ergens wel een trauma hebben, van een grootvader die bot en streng is of pleegouders die niet naar je omkijken, familie die verdwenen is, … Wanneer je per niveau de boss tegenkomt, hoor je de stemmen van zij die de kinderen traumatiseerden. Een heel Japans thema om te gebruiken.
Je kan bij het begin van Yuoni kiezen uit drie spelniveaus: deathless, voor wie graag alles wil bekijken, elke deur en elk voorwerp (want er is wel een hoop decor te bekijken), normal en hard. Het doel is identiek aan wat Tsun vraagt: kan je ongezien (en dus onge-unalived) de reeks pop-verstop/pop-water volbrengen? Je moet uitkijken voor een aantal verschillende spoken/onaardse aanwezigheden. Elk van hen heeft zijn eigen sterktes en zwakheden en die moet je onthouden. Er zijn blinden en dove entiteiten, vandaar dat echt álles je in de problemen kan brengen. Bijvoorbeeld scherven die je aanwezigheid kunnen verraden, of je weerspiegeling die hen kan op je spoor brengen. Gelukkig kan je (Ai, dus) je adem inhouden en zo blinde spoken misleiden of sprinten en dove geesten te snel afzijn. Er komt behoorlijk wat duik- en kruipwerk aan te pas en je moet - naast de zwakheden van wie je kwaad wil doen - ook goed onthouden welke paden welk gevaar inhouden, want je moet na het vinden van de pop dus je weg terugvinden naar de emmer door terug te keren op je stappen (wie dapper is, kan ook verder de weg zoeken, dat is eigen voorkeur). Je hebt een stamina balk die je toont hoe het zit met je adem of je sprintcapaciteit. Diep ademhalen vult deze balk weer op, maar diep ademhalen maakt geluid en dat is weer niet zonder risico. Gelukkig hoor je een fluittoontje als er een verschijning in de buurt is.
Japans griezelen
Voor het spel aanvangt, krijg je de melding dat het best werkt met oortjes/een hoofdtelefoon en dat raad ik inderdaad aan. De kwade geesten in het spel kan je horen, zij het door voetstappen, zacht gekreun (tja …), deuren die dichtklappen. Het voordeel dat zij op jou zouden hebben, heb jij mits oortjes ook (anders is het met het geluid van een huishouden soms moeilijk). Omdat je zelf ook bijvoorbeeld met deuren of plankenvloeren erg moet opletten, heb je ook baat bij het goed kunnen horen van de surrounds. Eens binnen, zijn er verschillende plaatsen waar Ai het spel moet spelen: het ziekenhuis, een school en een typisch Japans huis. Dit is zo een spel waar je ondanks jezelf toch wel wat zenuwen in voelt. Om je adem in te houden, bijvoorbeeld, moet je twee knoppen gebruiken. Eentje ingeduwd en eentje continue gaan drukken. Het geeft, vreemd maar goed gelukt, een goede sensatie van echt te moeten je adem vasthouden. Door die adem vast te houden, kan je dus voorbij bepaalde vijanden geraken. Er zijn ‘onzichtbare’ vijanden, en die zijn vrij slim ontworpen want je moet echt een bepaalde hoek gaan bekijken om een verandering in de textuur van de omgeving te merken, die je met bijna barstende longen dus wel kan omzeilen. Er zijn ook spoken/geesten/bad hombres die je gewoon onmiddellijk van kant maken als je ze tegenkomt, maar deze staan precies op een vast traject. Wat wil zeggen, zoals in oude spelletjes, dat ze steeds op dezelfde plaats en een vaste baan volgen. Zelfs voor een slechte speler als ik een eitje om te vermijden (eens ik het doorhad wel). ‘Hoofd’slechterik van dienst, Tsun, is gloeiend rood. Ik zeg eigenlijk niet graag slechterik want het kind is vol trauma een vreselijke dood gestorven, hoofdspook misschien beter. Gloeiend rood en eens hij zegt ‘ik heb je gezien’ is het game over voor jou/Ai en zit je vast in zijn wereld. Het is bijna onmogelijk om zeker te zijn óf hij je nu gezien heeft of niet, soms heb je geluk. Al is het niet Tsun die je gaat achtervolgen als je de pop gevonden hebt en haastje-repje naar die emmer terug moet keren. Het is een soort collectie oogbollen die je achtervolgt eens je de pop in handen hebt. Het lijkt er op dat elk van de ontwerpers van dit spel gewoon één no questions asked monster mocht kiezen en men weinig aan een connectie of logisch verband gedacht heeft.
Japanse horror is een fantastisch genre. The Ring was origineel een boek, echt aan te raden. Of het nu op films of games aankomt, het land blijft met zijn heel eigen stijl en mythologie ijzersterk. Yuoni is ook een prima idee en had heel veel belofte, ik zag het louter op zijn éénzinsbeschrijving direct zitten. De controls zijn eenvoudig, zoals voor het ademhalen zelfs eigenlijk goed gevonden en het spelletje wijst zichzelf ook uit. Door het korte verhaal (in tekst) van de origine van Tsun en bij wie welke kinderen je terechtkomt om echt te spelen, weet je wat te verwachten en wat te doen. Alleen … eens je weet wat gedaan (vijf minuten) dan is het al heel snel duidelijk dat er weinig anders te doen is. Het eerste level is spannend want alles is nieuw maar niveau twee en verder zijn gewoon van hetzelfde laken een doek. Voor mij op zich geen probleem, ik game weinig en ik heb helemaal het temperament niet om écht aan het gamen te slaan, maar voor wie graag bite heeft in zijn spelletjes zal deze toch snel licht bevinden. Wie kinderen heeft (of zelf fan is van) die FNAF of gelijkaardige spelletjes spelen, kan deze met een gerust hart aanschaffen. De horror zit in de algemene sfeer van het spel, niet in zwaar grafische taferelen en het spel is door zijn repetitiviteit en weinig uitdagende tegenstanders prima voor wie (nog) niet klaar is (of zin heeft in) zwaarder goed.
Yuoni is een heel mooi spel. Ook al is niet alles fotorealistisch, de stijl - zeker met de dreigende zonnegloed - en de details zijn heel knap gedaan. Het jammere is dat bepaalde knappe details helemaal niks met het verhaal te maken hebben en ook niks doen. Zie je een mooi, antiek zegel maar blijkt dat gewoon smuk te zijn. Ook merk je vrij snel dat bepaalde gangen en kamers mét hun specifieke dynamieken gewoon opnieuw en opnieuw voorkomen, mits kleine cosmetische aanpassingen. Een beetje lui, eigenlijk. Er is een new game+ optie wanneer je het spel eenmaal uitgespeeld hebt, hierin krijg je dan een uitgebreidere achtergrond van de personages. Maar zoals voordien, steeds in tekstblokjes, wat eigenlijk weinig gevoel van meerwaarde of beloning geeft voor het uitspelen.
Conclusie
Het idee zit zeker goed. Ontwerper Tri-Core Inc (met een website waar zelfs 1998 even van zou facepalmen) heeft nog niet zoveel gedaan qua games maar kan duidelijk wel een basis ontwerpen waar mee gewerkt kan worden. Geef ze nog wat tijd en er zou echt wel een beloftevol spel kunnen uitkomen. Op dit moment, echter, is Yuoni weinig meer dan een leuk idee. Voor wie weinig inspanning zoekt en toch wat sfeer, absoluut eentje om eens uit te proberen. Als je kan uitproberen zonder zelf te moeten aankopen, nog beter! Wil je jonge spelertjes het idee geven van het mogen spelen van een ‘volwassener’ spelletje zonder kans op grote nachtmerries, ook dan is Yuoni geen slecht idee. Maar qua scares, sfeer en speelgenot is er een hoop beter te vinden en is even wachten tot je groot of goed genoeg bent voor een complexer spel misschien toch wel een betere pay off.
Pro
- Mooi ontworpen
- Goed basisidee
- Kan in het begin wel wat spanning oproepen
Con
- Weinig variatie
- Veel moois dat nergens iets mee te maken heeft
6
Over
Beschikbaar vanaf
28 juli 2022
Gespeeld op
- Nintendo Switch
Beschikbaar op
- Nintendo Switch
- PlayStation 4
- PlayStation 5
- Xbox One
- Xbox Series X|S
Genre
- Horror
- Stealth
- Survival
Uitgever
- Chorus Worldwide Games
