Data East: een naam die reeds decennia irrelevant bleef, en toch koesteren bepaalde demografieën (bij het retro-gamervolk) nog positieve herinneringen ten opzichte van dit failliet bedrijf. Zij brachten enkele guilty pleasures tot stand, titels met charmerende kwaliteiten ondanks hun betwistbare afwerking, maar af en toe kwam er zelfs een hardnekkige cult hit tevoorschijn. Windjammers (uitgebracht in 1994) behoort overduidelijk tot die laatste categorie, want deze omschrijf je het beste als een obscure arcadetitel (voor de knalrode Neo Geo MVS) die veel langer wist te overleven dan verwacht. Het was verre van een financieel succes, maar diens groeiende hoeveelheid aanhangers blijft het tot de dag van vandaag spelen. Anders waren er in het recente verleden geen toernooien voor grote evenementen zoals bijvoorbeeld het Franse Stunfest, het door Sony opgekochte EVO / Evolution Championship Series (gesponsord door WWE-worstelaar Xavier Woods) of zelfs een heuse eSports-liga door heel de Verenigde Staten …
Deze ijverige houding van een nochtans kleine meute fanatiekelingen (relatief gesproken) leidde wonder boven wonder tot een kleinschalige revival: de oorspronkelijke Windjammers kreeg eindelijk een port op recente platformen zoals onder meer de PlayStation 4 of de Nintendo Switch, en Dotemu besloot vervolgens om één stap verder te gaan. Zelfs industrie-veteranen beschouwden het aanvankelijk als een onrealistische verwachting, maar leden van deze uitgever namen niettemin de pijnlijke last en de ondraaglijke ontbering op zich om eigenhandig leven in een onvervalste opvolger te blazen! Windjammers 2 is een feit, potjandorie! Dramatische schermutselingen waar spiermassa's en behendige acrobaten tegenover elkaar staan… louter om agressief frisbees rond te kieperen. Paar dit met een cheesy muzikale stijl uit een vervlogen tijdperk en deze oh zo belachelijke sport verandert ogenblikkelijk in hoogst amusante entertainment.
Blast from the past
Genoeg geleuterd, hoe werkt Windjammers 2 precies? Technisch gezien lijkt het veel op Pong, aangezien je in principe ‘enkel’ een projectiel (met name een frisbee) rond kaatst totdat je tegenstrever het niet meer kan vangen, wat tevens tot een goal resulteert. Elke goal leidt tot een volgende ronde, en dit proces eindigt pas wanneer iemand minstens vijftien punten scoort, oftewel de grens van een set. Iemand komt pas zegevierend uit de bus na het winnen van twee sets, in een ‘Best-of-3’ matchformaat. Een uiterst simplistische kern, maar met meer dan voldoende genuanceerde diepgang dankzij een aantal factoren. De tien personages (plus een geheim karakter) verschillen namelijk qua kracht en snelheid, eigenschappen die de mogelijke trajecten van hun worpen beïnvloeden, laat staan dat de tien speelvelden bovendien zijn uitgerust met situationele elementen. Eén van zo’n velden voorziet bijvoorbeeld obstakels dichtbij het net die de frisbee abrupt doen stuiteren, terwijl een andere locatie (Casino) de waarde van een goal herhaaldelijk verandert.
Telkens een frisbee heen en weer rondslingeren blijft echter voortdurend meeslepend omdat het spel zichzelf bliksemsnel voortbeweegt. Een doorsnee set kan bijvoorbeeld na amper een minuut afsluiten, terwijl de lengte net zo makkelijk tot vijf minuten kan uitlopen wanneer twee evenwaardige tegenstanders elkaar ontmoeten. Quasi elke seconde is volgepropt met een felle intensiteit, ongeacht waar het niveau betreffende de competentie van een opponent eigenlijk ligt. Windjammers 2 overrompelt spelers met het soort energieke tempo waar je - zowel tijdens het aanvallen als tijdens het verdedigen - best een beslissing neemt binnen een seconde, en zeker wanneer twee wedijverende individuen alle trucjes uit de kast halen. Dit veroorzaakt niet alleen panische momenten waar je wanhopig probeert vast te klampen aan het laatste punt dat je nederlaag weerhoudt, of hectische scenario’s waar een schaterlach tijdens een langdurige rally spontaan uitbarst. Dolle pret in z’n puurste vorm!
Ultimate frisbee - catch the spirit
Over de zeer responsieve gameplay zul je me nauwelijks horen klagen, deels omdat Dotemu de essentie van de allereerste Windjammers alleen met een minimum van nieuwe mechanische ideeën opdofte. “If it ain’t broke, don’t fix it” aldus het klassieke gezegde. Als ik daarentegen één cruciaal nadeel in dit kader moet opnoemen, dan wijs ik meteen naar het gebrek van voldoende uitleg omtrent de werking van de verscheidene manoeuvres die je kunt verrichten. Het ‘How to Play’ scherm legt dan wel enigszins de regels uit, evenals welke knop gekoppeld is aan welke actie, maar de verklaringen zijn ronduit pover, zeker als je voordien nog nooit aan deze game werd blootgesteld. Dit scherm (bestaande uit stilstaande plaatjes) leest alles behalve op een intuïtieve manier, en vrijwel niemand zal hierin de impliciete context van eender welke actie begrijpen. Regelrecht bizar, want de ontwikkelaars stelden reeds instructieve beelden tezamen op hun YouTube-kanaal, vóór de lancering van het spel, zonder dat men dit filmpje achteraf in de ‘How to Play’ sectie integreerde …
Dit is een probleem dat Dotemu verergerde door geen afzonderlijke ruimte te voorzien waar iemand kan oefenen, wat broodnodig was voor een abstracte multiplayer-aanbieding. De besturing voelt strak aan en de algemene gameplay-routine, met een varia van acties die op functioneel vlak veelzijdige nauwkeurigheid toestaan eens hun nut doordringt, kent al bij al een lage instapdrempel. En toch zou deze verfijnde finesse, besprenkeld met ettelijke geavanceerde componenten, meer verteerbaar zijn voor de gemiddelde nieuwkomer indien er een interactieve tutorial of (beter zelfs) een Training Mode bestond. Een replay-systeem (samen met input display) kon potentieel ook behulpzaam zijn, want hiermee kun je eveneens enige verwarring ontcijferen, zeker na een spannende online match.
Flying Disc Game
“Helaas ontbreekt hier een handige luxe” is trouwens een immers herhalend patroon voor tal van pluspunten in Windjammers 2. Neem nu de online multiplayer: het ondersteunt rollback netcode en gebaseerd op persoonlijke ervaringen na acht à tien uren, kan ik vol overtuiging zeggen dat de ontwikkelaars op dit gebied voor robuuste stabiliteit zorgden. Zelfs een willekeurige match tegen iemand uit Australië was relatief speelbaar voor ons beide; helemaal niet aangeraden, maar verrassend! Cross-platform play zag Dotemu gelukkig ook niet over het hoofd voor Windjammers 2; een slimme zet vanwege diens beschikbaarheid op Game Pass. Verder bevat het spel Friend Match-lobbies, maar cross-play valt dan uit de boot omdat je geen join codes kan aanmaken. Matchmaking levert daarnaast soms wispelturige resultaten op wegens een tekort aan verbindingsicoontjes (Ethernet vs WiFi) en optionele filters, zoals ping-beperkingen of regio-preferenties. Tot slot mis ik ook een Spectator Mode, wat niet alleen grotere lobbies zou toestaan, maar ook nog comfortabel kijkplezier van thuis uit. Dit laatste is een logistieke noodzaak voor bijvoorbeeld toernooien, gezien de huidige COVID-pandemie, dus hopelijk voegt men dit ooit toe.
Niettegenstaande m’n koppig geklaag over de infrastructuur rondom het spel, kan ik ten minste prijzende woorden smijten richting de audiovisuele presentatie, zolang je geen overvloed aan standaard PC-opties verwacht. Windjammers 2 moge dan niet het sublieme visuele niveau van Streets of Rage 4 bereiken, deels omdat ik menig ruwe kanten opmerkte, maar toch blijft de game mooi ogen. Een kleurrijk uiterlijk met vloeiend animatiewerk, met een beeldfrequentie dat nooit van haar ‘60 frames per seconde’ doelwit afwijkt. Wel had ik trouwens graag deze geweldige launch trailer als een in-game attract reel gezien ... Daarbovenop kanaliseert de muziek een net zo vurige en krachtdadige gesteldheid als de in-game matches zelve, wat natuurlijk de spanning van een gemiddeld potje Windjammers regelmatig verhoogt. Deze sequel ontvangt in dit gebied overigens bonuspunten voor geslaagde remixes van de aanstekelijke soundtrack uit diens voorganger, evenals voor het componeren van gepaste nieuwe deuntjes; deze paraderen net zo fier het geluid van de jaren ‘90, zoals de ongegeneerde gitaarriffs, de melige synth, enzovoort.
Deze ijverige houding van een nochtans kleine meute fanatiekelingen (relatief gesproken) leidde wonder boven wonder tot een kleinschalige revival: de oorspronkelijke Windjammers kreeg eindelijk een port op recente platformen zoals onder meer de PlayStation 4 of de Nintendo Switch, en Dotemu besloot vervolgens om één stap verder te gaan. Zelfs industrie-veteranen beschouwden het aanvankelijk als een onrealistische verwachting, maar leden van deze uitgever namen niettemin de pijnlijke last en de ondraaglijke ontbering op zich om eigenhandig leven in een onvervalste opvolger te blazen! Windjammers 2 is een feit, potjandorie! Dramatische schermutselingen waar spiermassa's en behendige acrobaten tegenover elkaar staan… louter om agressief frisbees rond te kieperen. Paar dit met een cheesy muzikale stijl uit een vervlogen tijdperk en deze oh zo belachelijke sport verandert ogenblikkelijk in hoogst amusante entertainment.
Blast from the past
Genoeg geleuterd, hoe werkt Windjammers 2 precies? Technisch gezien lijkt het veel op Pong, aangezien je in principe ‘enkel’ een projectiel (met name een frisbee) rond kaatst totdat je tegenstrever het niet meer kan vangen, wat tevens tot een goal resulteert. Elke goal leidt tot een volgende ronde, en dit proces eindigt pas wanneer iemand minstens vijftien punten scoort, oftewel de grens van een set. Iemand komt pas zegevierend uit de bus na het winnen van twee sets, in een ‘Best-of-3’ matchformaat. Een uiterst simplistische kern, maar met meer dan voldoende genuanceerde diepgang dankzij een aantal factoren. De tien personages (plus een geheim karakter) verschillen namelijk qua kracht en snelheid, eigenschappen die de mogelijke trajecten van hun worpen beïnvloeden, laat staan dat de tien speelvelden bovendien zijn uitgerust met situationele elementen. Eén van zo’n velden voorziet bijvoorbeeld obstakels dichtbij het net die de frisbee abrupt doen stuiteren, terwijl een andere locatie (Casino) de waarde van een goal herhaaldelijk verandert.
Conceptueel ongecompliceerd, goedkoop en zodanig volgepropt met raffinementen om te leren, dat ik mezelf moeilijk van m’n controller kon detacheren.
Telkens een frisbee heen en weer rondslingeren blijft echter voortdurend meeslepend omdat het spel zichzelf bliksemsnel voortbeweegt. Een doorsnee set kan bijvoorbeeld na amper een minuut afsluiten, terwijl de lengte net zo makkelijk tot vijf minuten kan uitlopen wanneer twee evenwaardige tegenstanders elkaar ontmoeten. Quasi elke seconde is volgepropt met een felle intensiteit, ongeacht waar het niveau betreffende de competentie van een opponent eigenlijk ligt. Windjammers 2 overrompelt spelers met het soort energieke tempo waar je - zowel tijdens het aanvallen als tijdens het verdedigen - best een beslissing neemt binnen een seconde, en zeker wanneer twee wedijverende individuen alle trucjes uit de kast halen. Dit veroorzaakt niet alleen panische momenten waar je wanhopig probeert vast te klampen aan het laatste punt dat je nederlaag weerhoudt, of hectische scenario’s waar een schaterlach tijdens een langdurige rally spontaan uitbarst. Dolle pret in z’n puurste vorm!
Ultimate frisbee - catch the spirit
Over de zeer responsieve gameplay zul je me nauwelijks horen klagen, deels omdat Dotemu de essentie van de allereerste Windjammers alleen met een minimum van nieuwe mechanische ideeën opdofte. “If it ain’t broke, don’t fix it” aldus het klassieke gezegde. Als ik daarentegen één cruciaal nadeel in dit kader moet opnoemen, dan wijs ik meteen naar het gebrek van voldoende uitleg omtrent de werking van de verscheidene manoeuvres die je kunt verrichten. Het ‘How to Play’ scherm legt dan wel enigszins de regels uit, evenals welke knop gekoppeld is aan welke actie, maar de verklaringen zijn ronduit pover, zeker als je voordien nog nooit aan deze game werd blootgesteld. Dit scherm (bestaande uit stilstaande plaatjes) leest alles behalve op een intuïtieve manier, en vrijwel niemand zal hierin de impliciete context van eender welke actie begrijpen. Regelrecht bizar, want de ontwikkelaars stelden reeds instructieve beelden tezamen op hun YouTube-kanaal, vóór de lancering van het spel, zonder dat men dit filmpje achteraf in de ‘How to Play’ sectie integreerde …
Dit is een probleem dat Dotemu verergerde door geen afzonderlijke ruimte te voorzien waar iemand kan oefenen, wat broodnodig was voor een abstracte multiplayer-aanbieding. De besturing voelt strak aan en de algemene gameplay-routine, met een varia van acties die op functioneel vlak veelzijdige nauwkeurigheid toestaan eens hun nut doordringt, kent al bij al een lage instapdrempel. En toch zou deze verfijnde finesse, besprenkeld met ettelijke geavanceerde componenten, meer verteerbaar zijn voor de gemiddelde nieuwkomer indien er een interactieve tutorial of (beter zelfs) een Training Mode bestond. Een replay-systeem (samen met input display) kon potentieel ook behulpzaam zijn, want hiermee kun je eveneens enige verwarring ontcijferen, zeker na een spannende online match.
Flying Disc Game
“Helaas ontbreekt hier een handige luxe” is trouwens een immers herhalend patroon voor tal van pluspunten in Windjammers 2. Neem nu de online multiplayer: het ondersteunt rollback netcode en gebaseerd op persoonlijke ervaringen na acht à tien uren, kan ik vol overtuiging zeggen dat de ontwikkelaars op dit gebied voor robuuste stabiliteit zorgden. Zelfs een willekeurige match tegen iemand uit Australië was relatief speelbaar voor ons beide; helemaal niet aangeraden, maar verrassend! Cross-platform play zag Dotemu gelukkig ook niet over het hoofd voor Windjammers 2; een slimme zet vanwege diens beschikbaarheid op Game Pass. Verder bevat het spel Friend Match-lobbies, maar cross-play valt dan uit de boot omdat je geen join codes kan aanmaken. Matchmaking levert daarnaast soms wispelturige resultaten op wegens een tekort aan verbindingsicoontjes (Ethernet vs WiFi) en optionele filters, zoals ping-beperkingen of regio-preferenties. Tot slot mis ik ook een Spectator Mode, wat niet alleen grotere lobbies zou toestaan, maar ook nog comfortabel kijkplezier van thuis uit. Dit laatste is een logistieke noodzaak voor bijvoorbeeld toernooien, gezien de huidige COVID-pandemie, dus hopelijk voegt men dit ooit toe.
“Helaas ontbreekt hier een handige luxe” is trouwens een immers herhalend patroon voor tal van pluspunten in Windjammers 2.
Niettegenstaande m’n koppig geklaag over de infrastructuur rondom het spel, kan ik ten minste prijzende woorden smijten richting de audiovisuele presentatie, zolang je geen overvloed aan standaard PC-opties verwacht. Windjammers 2 moge dan niet het sublieme visuele niveau van Streets of Rage 4 bereiken, deels omdat ik menig ruwe kanten opmerkte, maar toch blijft de game mooi ogen. Een kleurrijk uiterlijk met vloeiend animatiewerk, met een beeldfrequentie dat nooit van haar ‘60 frames per seconde’ doelwit afwijkt. Wel had ik trouwens graag deze geweldige launch trailer als een in-game attract reel gezien ... Daarbovenop kanaliseert de muziek een net zo vurige en krachtdadige gesteldheid als de in-game matches zelve, wat natuurlijk de spanning van een gemiddeld potje Windjammers regelmatig verhoogt. Deze sequel ontvangt in dit gebied overigens bonuspunten voor geslaagde remixes van de aanstekelijke soundtrack uit diens voorganger, evenals voor het componeren van gepaste nieuwe deuntjes; deze paraderen net zo fier het geluid van de jaren ‘90, zoals de ongegeneerde gitaarriffs, de melige synth, enzovoort.
Conclusie
Noemenswaardige pluspunten heeft Windjammers 2 ruimschoots, maar helaas kampt deze sensationele multiplayer-game met een resem minpunten wanneer je het als een totaalpakket bekijkt. Facetten hiervan - waaronder grotendeels de eerder vermelde basisfunctionaliteiten - laten objectief te wensen over, dus ik hoop ten zeerste dat Dotemu stapsgewijs hun nieuwste spel met extra features blijft opbouwen. Tegelijkertijd heeft het daadwerkelijke spelen ervan een verdomd verslavend effect dankzij diens nagenoeg perfecte eenvoud, zonder dat microtransactions of dergelijke degoutante praktijken dit door het slijk sleuren. Conceptueel ongecompliceerd, goedkoop (zeker met Game Pass) en zodanig volgepropt met raffinementen (geïnspireerd door fighting games nota bene) om te leren, dat ik mezelf moeilijk van m’n controller kon detacheren. Wil je echter je eigen vakkundigheid met een frisbee verbeteren, consulteer dan liever deze reeks Twitter-berichten in plaats van je tijd te verspillen met het ‘How to Play’ menu …
Pro
- Uitmuntende gameplay en besturing
- Prima rollback netcode
- Cross-play tussen Xbox en PC
- Audiovisueel tjokvol karakter
- Frisbees gooien was nog nooit zo magnifiek!
Con
- Het gehalte aan onverklaarde complexiteit
- Geen Training Mode
- Cross-play (voorlopig?) enkel voor matchmaking
- Allerlei andere basisfuncties mankeren
8
Over
Beschikbaar vanaf
20 januari 2022
Gespeeld op
- PC
Beschikbaar op
- Nintendo Switch
- PC
- PlayStation 4
- Xbox One
Genre
- Action
- Sport
Ontwikkelaar
- Dotemu
Uitgever
- Dotemu
