Wario is voor mij altijd de vreemde eend in de bijt geweest bij de Super Mario-personages. Toen ik als kind Wario Land 4 voor de GameBoy Advance kreeg, vond ik het maar een aparte game. De gameplay was eigenlijk grotendeels hetzelfde als Super Mario World, maar Wario slaagde er toch in om een bittere nasmaak achter te laten. Omdat ik mijn jeugdige kijk op de besnorde slechterik wilde veranderen, besloot ik ‘WarioWare: Get It Together!’ te bespreken. Het was voor mij de eerste game in de langlopende serie, dus ik kon zonder vooroordelen mijn gang gaan. Maar ik kan niet zeggen dat dit mijn kijk verbeterd heeft, integendeel eigenlijk...
Laten we een kat een kat noemen, het verhaal is bij Mario (& co) games meestal niet top. Ook WarioWare heeft last van een verhaal dat duidelijk bijzaak was tijdens de brainstormsessies van Nintendo. Wario en zijn team zitten vast in zijn gloednieuwe videogame, waarin ze ongeveer 200 levels van vijf seconden moeten doorploegen om allerhande bugs te verwijderen, om de game daarna eindelijk op de markt te brengen. Dat betekent dus dat je als Wario en zijn vrienden speelt, personages met elk hun eigen besturing. Zo kan Wario met zijn jetpack rondvliegen en obstakels rammen, en 9-Volt skatet elk level door en kan een projectiel recht omhoog knallen. Die 200 levels zijn eigenlijk best te omschrijven als chaotische minigames waarbij je simpele taken sneller en sneller moet voltooien, en ze liggen verspreid over een typische “Classic Mario”-achtige map.
Minigames? Pure chaos!
Ieder personage heeft dus een eigen control scheme, je bestuurt ze allemaal anders. Waarom Nintendo die keuze maakte, blijft me een groot raadsel. Je bent er snel uit wie jou het meeste ligt, want de meeste personages zijn vrij makkelijk te besturen. Zo raast Mona constant rond op haar scooter, tot ze haar boemerang weggooit, dan stopt ze en kan je de boemerang zelf besturen. Of Ashley, een aardige heks die rondvliegt en wél in elke richting kan schieten. Die verschillende besturingen maakt het moeilijk om de levels uit te spelen, zeker als je op minder dan vijf seconden moet beseffen welk personage er gekozen is en welke besturing je moet gebruiken. Het is een vreemde mix tussen personages die enkel horizontaal of verticaal kunnen schieten, en de personages die hun projectielen in elke gewenste richting kunnen afvuren. Waarom je dan nog voor de eerste categorie zou kiezen? Voor herspeelbaarheid? In mijn geval duidelijk niet...
De minigames variëren enorm hard, gaande van okselhaar plukken tot ontsnappen uit een gigantische vuilzak… Het moet best leuk geweest zijn om die levels te verzinnen, en het is nog leuker om ze als speler zelf te ontdekken. Hoe verder je geraakt, hoe sneller je de levels moet voltooien. Na een tijdje heb je amper een seconde om je bizarre taak tot een goed einde te brengen. Je kruipt soms zelfs tijdelijk in andere games, zoals Donkey Kong of Zelda: Breath of the Wild. Mijn vader en vriendin, casual gamers, hebben WarioWare ook eens getest. Ze dachten dat er iets niet pluis was toen ze al héél snel een “game over”-scherm voorgeschoteld kregen en ze gaven er dan ook snel de brui aan. Casual zou ik deze game dus absoluut niet noemen, en al zeker niet aan te raden op een familiefeest als zatte nonkel Fons ook eens een poging wil wagen. Ik spreek uit ervaring.
Geen motions controls, jammer!
De campaign heb je op een dikke twee uur uitgespeeld, maar dat betekent nog niet dat WarioWare uitgespeeld is. Er zijn nog tal van extra modi waar je spelplezier kan uit halen. Zo heb je eindeloze versies van minigames waar je kan oefenen en waar je kan proberen om de high score te verbreken. In de Wario Cup moet je een wekelijkse wedstrijd spelen om omhoog te klimmen in het online klassement. Als je het verhaal nog niet beu bent, kan je dat ook in co-op spelen. Het was daar, voor mij persoonlijk, waar WarioWare toch nog gedeeltelijk de moeite bleek te zijn. Je hebt niet alleen meer kans om de taak goed te volbrengen maar sommige personages komen ook beter uit de verf als je met twee speelt.
Daarnaast zijn er nog andere unieke spelmodi: een airhockey spel waarbij de verliezer het zicht van de winnaar blokkeert tijdens een minigame. Of om ter snelst een ballon opblazen, waarin een speler minigames speelt. Degene die in de ballon zit terwijl die ontploft, verliest.
Wat ik jammer vond, is dat er geen gebruik gemaakt wordt van de mogelijkheden van de Switch. En dan bedoel ik vooral motion controls en touch screen. Ieder personage wordt bestuurd met de linker joystick en de A-knop. Voor een spel dat barst van creativiteit, op zijn eigen speciale manier, vind ik dat een grote gemiste kans. Ik vind het ook raar om te denken dat dit effectief een game is die Nintendo ontwikkeld én goedgekeurd heeft. Het voelt allemaal heel lui en onafgewerkt aan en ik zou het eerder klasseren onder de mobile games. Misschien behoort dat allemaal tot de unieke stijl van deze game, maar dat zou me verbazen.
Laten we een kat een kat noemen, het verhaal is bij Mario (& co) games meestal niet top. Ook WarioWare heeft last van een verhaal dat duidelijk bijzaak was tijdens de brainstormsessies van Nintendo. Wario en zijn team zitten vast in zijn gloednieuwe videogame, waarin ze ongeveer 200 levels van vijf seconden moeten doorploegen om allerhande bugs te verwijderen, om de game daarna eindelijk op de markt te brengen. Dat betekent dus dat je als Wario en zijn vrienden speelt, personages met elk hun eigen besturing. Zo kan Wario met zijn jetpack rondvliegen en obstakels rammen, en 9-Volt skatet elk level door en kan een projectiel recht omhoog knallen. Die 200 levels zijn eigenlijk best te omschrijven als chaotische minigames waarbij je simpele taken sneller en sneller moet voltooien, en ze liggen verspreid over een typische “Classic Mario”-achtige map.
Minigames? Pure chaos!
Ieder personage heeft dus een eigen control scheme, je bestuurt ze allemaal anders. Waarom Nintendo die keuze maakte, blijft me een groot raadsel. Je bent er snel uit wie jou het meeste ligt, want de meeste personages zijn vrij makkelijk te besturen. Zo raast Mona constant rond op haar scooter, tot ze haar boemerang weggooit, dan stopt ze en kan je de boemerang zelf besturen. Of Ashley, een aardige heks die rondvliegt en wél in elke richting kan schieten. Die verschillende besturingen maakt het moeilijk om de levels uit te spelen, zeker als je op minder dan vijf seconden moet beseffen welk personage er gekozen is en welke besturing je moet gebruiken. Het is een vreemde mix tussen personages die enkel horizontaal of verticaal kunnen schieten, en de personages die hun projectielen in elke gewenste richting kunnen afvuren. Waarom je dan nog voor de eerste categorie zou kiezen? Voor herspeelbaarheid? In mijn geval duidelijk niet...
De minigames variëren enorm hard, gaande van okselhaar plukken tot ontsnappen uit een gigantische vuilzak… Het moet best leuk geweest zijn om die levels te verzinnen, en het is nog leuker om ze als speler zelf te ontdekken. Hoe verder je geraakt, hoe sneller je de levels moet voltooien. Na een tijdje heb je amper een seconde om je bizarre taak tot een goed einde te brengen. Je kruipt soms zelfs tijdelijk in andere games, zoals Donkey Kong of Zelda: Breath of the Wild. Mijn vader en vriendin, casual gamers, hebben WarioWare ook eens getest. Ze dachten dat er iets niet pluis was toen ze al héél snel een “game over”-scherm voorgeschoteld kregen en ze gaven er dan ook snel de brui aan. Casual zou ik deze game dus absoluut niet noemen, en al zeker niet aan te raden op een familiefeest als zatte nonkel Fons ook eens een poging wil wagen. Ik spreek uit ervaring.
Geen motions controls, jammer!
De campaign heb je op een dikke twee uur uitgespeeld, maar dat betekent nog niet dat WarioWare uitgespeeld is. Er zijn nog tal van extra modi waar je spelplezier kan uit halen. Zo heb je eindeloze versies van minigames waar je kan oefenen en waar je kan proberen om de high score te verbreken. In de Wario Cup moet je een wekelijkse wedstrijd spelen om omhoog te klimmen in het online klassement. Als je het verhaal nog niet beu bent, kan je dat ook in co-op spelen. Het was daar, voor mij persoonlijk, waar WarioWare toch nog gedeeltelijk de moeite bleek te zijn. Je hebt niet alleen meer kans om de taak goed te volbrengen maar sommige personages komen ook beter uit de verf als je met twee speelt.
Daarnaast zijn er nog andere unieke spelmodi: een airhockey spel waarbij de verliezer het zicht van de winnaar blokkeert tijdens een minigame. Of om ter snelst een ballon opblazen, waarin een speler minigames speelt. Degene die in de ballon zit terwijl die ontploft, verliest.
Het is lui, hectisch en mist eigenheid en plezier.
Wat ik jammer vond, is dat er geen gebruik gemaakt wordt van de mogelijkheden van de Switch. En dan bedoel ik vooral motion controls en touch screen. Ieder personage wordt bestuurd met de linker joystick en de A-knop. Voor een spel dat barst van creativiteit, op zijn eigen speciale manier, vind ik dat een grote gemiste kans. Ik vind het ook raar om te denken dat dit effectief een game is die Nintendo ontwikkeld én goedgekeurd heeft. Het voelt allemaal heel lui en onafgewerkt aan en ik zou het eerder klasseren onder de mobile games. Misschien behoort dat allemaal tot de unieke stijl van deze game, maar dat zou me verbazen.
Conclusie
Ik denk dat ik er geen tekening bij moet maken, WarioWare: Get It Together is bizar. En daar is ongetwijfeld een groot publiek voor te vinden, maar ik maak daar geen deel van uit. Het lijkt meer op een opgeblazen Switch-versie van Dumb Ways To Die dan op een volwaardige Nintendo game. Alles had eigenlijk veel beter uitgewerkt kunnen worden, vooral dan de personages en hun besturing. WarioWare is ongetwijfeld leuker om in co-op te spelen dan alleen, maar schiet uiteindelijk gewoon tekort op elk vlak. Het is lui, hectisch en mist eigenheid en plezier.
Pro
- Veel verschillende minigames
- Co-op is soms wel tof
Con
- Bizar visual design
- Enorm hectisch
- Geen gebruik van motion controls
- Verveelt enorm snel
4
Over
Beschikbaar vanaf
10 september 2021
Gespeeld op
- Nintendo Switch
Beschikbaar op
- Nintendo Switch
Ontwikkelaar
- Nintendo
Uitgever
- Nintendo
