Het moet niet altijd rozengeur en maneschijn zijn op Valentijnsdag … Dat bewijzen de makers van Ninja Gaiden en Dead or Alive vandaag door ons de slasher/shooter Wanted: Dead voor te schotelen. Het is lang geleden dat ik een game in dit genre gespeeld heb, maar ik heb geen seconde getwijfeld om deze game te reviewen. Je wordt meteen terug gekatapulteerd naar de tijd waar dit soort games welig tierde op de PlayStation 2. Kan deze game zonder de nostalgische factor ook overtuigen?
Als het development team van Wanted: Dead
grotendeels bestaat uit ex-medewerkers van Ninja Gaiden, is het niet onlogisch dat je onmiddellijk gelijkenissen tussen beide titels ziet. De gameplay is bijvoorbeeld gelijkaardig, maar dat vormt gelukkig geen probleem. Integendeel, het werd tijd dat we nog eens plezier konden vinden in virtueel moorden. In Wanted: Dead volgen we Hannah Stone, een luitenant van een elite Hong Kong politiekorps genaamd Zombie Unit. Ze probeert samen met haar collega’s een geheime operatie op te doeken. En neem het van mij aan: het groepje ziet niets liever dan liters bloedspatten op hun kleding na erg gewelddadige combo’s uit te voeren. Het verhaal zou zo uit een B-film geslopen kunnen komen, dus hou daar rekening mee. In mijn geval was dat geen probleem, want de gameplay deed mij in het begin de negatieve punten van deze game grotendeels vergeten.
Timing is alles!
De kracht van Wanted: Dead zit ‘m dus vooral in de vloeiende hybride combat. Wat houdt die in? Je kan zowel met wapens als pistolen, katana’s, kettingzagen of machinegeweren, als met je kungfu-kunsten de vijand een kopje kleiner maken. Het is daarbij belangrijk om de timing van je counteraanvallen en ontwijkende moves te perfectioneren. Één kleine fout kan fataal zijn. En die is snel gemaakt, want je komt steeds grote groepen vijanden tegen. Die vijanden hebben soms riot shields bij of zijn sterk gepantserd. Om nog maar te zwijgen over de eindbazen … Gelukkig kan je gaandeweg je skills upgraden in drie categorieën: offensive, defensive en utility. Vaardigheidspunten krijg je door je combo’s succesvol uit te voeren. Daar leer je extra aanvallen, slides en krijg je extra granaten. Maar ook niet meer dan drie health packs … Dat maakt het allemaal net iets gemakkelijker, maar je zal de levels zeker niet al fluitend kunnen uitspelen.
Na een tijdje leer je wel hoe de verschillende combo’s werken en welke wapens wanneer werken. Kortom: get good. Is het dan pure frustratie? Zeker niet. Ik moet wel eerlijk toegeven dat ik de “hard difficulty”-mode niet heb durven testen, dat laat ik aan jou over. Wat ik wel weet is dat elk level meerdere old school checkpoints heeft. Bij zo’n checkpoint word je vergezeld door een drone die een belachelijk grote hoeveelheid wapens en munitie bij zich heeft. Zo kan je je strategie en arsenaal aanpassen naar wens. Per checkpoint krijg je ook één revive, waarbij een NPC uit je squad je terug tot leven wekt. Doorheen het spel kan je ook collectibles verzamelen en kan je typische Japanse minigames spelen zoals het eten van ramen, karaoke zingen, op de grijpmachine spelen … Dat moet je er maar bij nemen, zoals je dat naar mijn mening altijd met de Japanse titels moet doen.
Er zat potentieel in ...
In de inleiding haalde ik aan dat de makers ‘het gevoel van weleer’ wilden oprakelen door op nostalgie in te spelen. Maar zoals je zelf ook wel weet, verbloemt nostalgie alles en was het vroeger lang niet zo geweldig als we graag denken. De games waar je aan terugdenkt bij het spelen van Wanted: Dead waren belachelijk moeilijk, hadden slechte voice acting en de graphics waren vaak teleurstellend. Die minpunten zien we hier ook grotendeels terug. Het valt meteen op dat de lip sync vaak niet klopt en de cutscenes zijn niet meer dan een slap afkooksel van Kojima. Ze probeerden dan nog wel origineel te zijn door soms te switchen naar anime, maar ook dat is maar een vreemde keuze. De stemacteurs hebben vaak de verkeerde intonatie en zetten hun personage alles behalve overtuigend neer. De graphics en animaties zijn oké, maar ze blazen je niet omver. Ook van de pop-ins onderweg word je niet gelukkig.
Tijdens het spelen zijn je collega’s niets waard en zal je vaak alleen de klus moeten klaren. De geweren richten spijtig genoeg erg weinig schade aan met de hoeveelheid kogels die ze afvuren, waardoor ze eigenlijk vrijwel nutteloos zijn. Ik heb ze dan ook meestal links laten liggen en ging met mijn katana op pad. En geloof me: je kan op pad gaan vrij letterlijk nemen. Omdat je natuurlijk iedere vijand per wave moet afmaken voor de volgende begint, ben je vaak op zoek in de dulle levels naar die laatste goed verstopte vijand. De levels voelen dus vaak leeg en saai aan, en dat is een gemiste kans. De game had in het algemeen iets meer liefde verdiend (om in thema te blijven vandaag).
Als het development team van Wanted: Dead
grotendeels bestaat uit ex-medewerkers van Ninja Gaiden, is het niet onlogisch dat je onmiddellijk gelijkenissen tussen beide titels ziet. De gameplay is bijvoorbeeld gelijkaardig, maar dat vormt gelukkig geen probleem. Integendeel, het werd tijd dat we nog eens plezier konden vinden in virtueel moorden. In Wanted: Dead volgen we Hannah Stone, een luitenant van een elite Hong Kong politiekorps genaamd Zombie Unit. Ze probeert samen met haar collega’s een geheime operatie op te doeken. En neem het van mij aan: het groepje ziet niets liever dan liters bloedspatten op hun kleding na erg gewelddadige combo’s uit te voeren. Het verhaal zou zo uit een B-film geslopen kunnen komen, dus hou daar rekening mee. In mijn geval was dat geen probleem, want de gameplay deed mij in het begin de negatieve punten van deze game grotendeels vergeten.Timing is alles!
De kracht van Wanted: Dead zit ‘m dus vooral in de vloeiende hybride combat. Wat houdt die in? Je kan zowel met wapens als pistolen, katana’s, kettingzagen of machinegeweren, als met je kungfu-kunsten de vijand een kopje kleiner maken. Het is daarbij belangrijk om de timing van je counteraanvallen en ontwijkende moves te perfectioneren. Één kleine fout kan fataal zijn. En die is snel gemaakt, want je komt steeds grote groepen vijanden tegen. Die vijanden hebben soms riot shields bij of zijn sterk gepantserd. Om nog maar te zwijgen over de eindbazen … Gelukkig kan je gaandeweg je skills upgraden in drie categorieën: offensive, defensive en utility. Vaardigheidspunten krijg je door je combo’s succesvol uit te voeren. Daar leer je extra aanvallen, slides en krijg je extra granaten. Maar ook niet meer dan drie health packs … Dat maakt het allemaal net iets gemakkelijker, maar je zal de levels zeker niet al fluitend kunnen uitspelen.
Na een tijdje leer je wel hoe de verschillende combo’s werken en welke wapens wanneer werken. Kortom: get good. Is het dan pure frustratie? Zeker niet. Ik moet wel eerlijk toegeven dat ik de “hard difficulty”-mode niet heb durven testen, dat laat ik aan jou over. Wat ik wel weet is dat elk level meerdere old school checkpoints heeft. Bij zo’n checkpoint word je vergezeld door een drone die een belachelijk grote hoeveelheid wapens en munitie bij zich heeft. Zo kan je je strategie en arsenaal aanpassen naar wens. Per checkpoint krijg je ook één revive, waarbij een NPC uit je squad je terug tot leven wekt. Doorheen het spel kan je ook collectibles verzamelen en kan je typische Japanse minigames spelen zoals het eten van ramen, karaoke zingen, op de grijpmachine spelen … Dat moet je er maar bij nemen, zoals je dat naar mijn mening altijd met de Japanse titels moet doen.
Er zat potentieel in ...
In de inleiding haalde ik aan dat de makers ‘het gevoel van weleer’ wilden oprakelen door op nostalgie in te spelen. Maar zoals je zelf ook wel weet, verbloemt nostalgie alles en was het vroeger lang niet zo geweldig als we graag denken. De games waar je aan terugdenkt bij het spelen van Wanted: Dead waren belachelijk moeilijk, hadden slechte voice acting en de graphics waren vaak teleurstellend. Die minpunten zien we hier ook grotendeels terug. Het valt meteen op dat de lip sync vaak niet klopt en de cutscenes zijn niet meer dan een slap afkooksel van Kojima. Ze probeerden dan nog wel origineel te zijn door soms te switchen naar anime, maar ook dat is maar een vreemde keuze. De stemacteurs hebben vaak de verkeerde intonatie en zetten hun personage alles behalve overtuigend neer. De graphics en animaties zijn oké, maar ze blazen je niet omver. Ook van de pop-ins onderweg word je niet gelukkig.
Deze game gaat snel in de vergetelheid belanden.
Tijdens het spelen zijn je collega’s niets waard en zal je vaak alleen de klus moeten klaren. De geweren richten spijtig genoeg erg weinig schade aan met de hoeveelheid kogels die ze afvuren, waardoor ze eigenlijk vrijwel nutteloos zijn. Ik heb ze dan ook meestal links laten liggen en ging met mijn katana op pad. En geloof me: je kan op pad gaan vrij letterlijk nemen. Omdat je natuurlijk iedere vijand per wave moet afmaken voor de volgende begint, ben je vaak op zoek in de dulle levels naar die laatste goed verstopte vijand. De levels voelen dus vaak leeg en saai aan, en dat is een gemiste kans. De game had in het algemeen iets meer liefde verdiend (om in thema te blijven vandaag).
Conclusie
Wanted: Dead is een moeilijk te beoordelen game. De combat is fantastisch maar alle andere aspecten van de game zijn vrij matig. Sommige gameplayelementen voelen vaak verouderd aan en de minigames halen je uit de gewelddadige sfeer. Uiteindelijk overheerst voor mij toch het negatieve en kan ik tot mijn spijt alleen maar afsluiten met de volgende woorden: het kon allemaal véél beter.
Pro
- Combat is vloeiend
- Meer dan vijftig finisher moves
- Groot arsenaal aan wapens
Con
- Voice acting en lip sync zijn niet goed
- B-film verhaal
- Nutteloze NPC's
- € 60 is te duur voor dit soort spel
6.5
Over
Beschikbaar vanaf
14 februari 2023
Gespeeld op
- PlayStation 5
Beschikbaar op
- PC
- PlayStation 4
- PlayStation 5
- Xbox One
- Xbox Series X|S
Genre
- Hack and slash
- Shooter
Ontwikkelaar
- Soleil Ltd.
Uitgever
- 110 Industries
