Review: Vengeful Guardian: Moonrider

Als je even het recente assortiment van retro-achtige videogames bestudeert, dan kun je dit geheel min of meer opsplitsen in twee distinctieve categorieën. Enerzijds bestaan er opgepoetste versies van titels die al dan niet een eeuwigheid geleden uitkwamen (zoals Powerslave Exhumed), terwijl je anderzijds ook keuze hebt uit gloednieuwe ervaringen die de gameplaynormen van destijds enigszins willen respecteren (zoals SIGNALIS). Hetgeen wat de ontwikkelaars bij JoyMasher realiseren, behoort uitdrukkelijk tot die tweede groep, meestal met aardige resultaten van dien! Voor mij reden genoeg om deze Brazilianen dus een beetje op de voet te volgen, hoewel hun vorige spel – beter bekend als Blazing Chrome – uit juli 2019 dateert. Wou je net als mij hun volgend project dolgraag uitproberen, dan moest je helaas tweeëneenhalf jaar lang je honger stillen, maar het ongeduldig afwachten is sinds kort officieel voorbij dankzij de komst van Vengeful Guardian: Moonrider!

De opzet achter dit spel is eenvoudig: je controleert een krijger in een geavanceerd harnas en jouw doel is het bestrijden van een corrupt regime. Met als gevolg moet je circa negen levels voltooien alvorens de credits over het scherm rollen, wat nota bene garant staat voor twee à drie uur actie, en daar blijft het dan in principe bij. Op zich geen ramp, want hiermee toont JoyMasher eerder aan dat ze geen interesse hebben in overtollig gewicht, wat het concept van Vengeful Guardian: Moonrider grotendeels bevoordeelt. Deze game is een action-platformer pur sang, compleet met een snel tempo, massa’s bloederige explosies en biomechanische vijanden met overdreven (in de positieve zin) ontwerpen. Klinkt als muziek in m’n oren!

Vengeful_Guardian_Moonrider_Jan_23_R_02.jpg


Bio Booster Armor

JoyMasher baseerde Blazing Chrome op Contra en Odallus: The Dark Call had meer in gemeen met old-school Castlevania, dus waarmee kunnen we Vengeful Guardian: Moonrider vergelijken? In principe leende dit spel componenten van Mega Man ZX en Shinobi, gepaard met een opvallend futuristisch uiterlijk dat ik later zal bespreken. Structureel gesproken betekent dit dat je in ieder level al springend en al vechtend een varia hindernissen moet passeren, om uiteindelijk een boss te verslaan. Na afloop van zo’n baasgevecht verdien je vervolgens een nieuwe permanente vaardigheid (een offensieve dash, een portaal die een grote tentakel oproept, …) en daarna schakel je over naar de volgende level, waarvan je overigens eigenhandig de chronologische volgorde mag bepalen. Alle levels herbergen bovendien een hoeveelheid Power Modules (lees: upgrades) welke op hun beurt het grondig exploreren van een level belonen.

Eén argument blijft ontegensprekelijk; hoe ontzettend leuk het juist is om Moonrider te spelen!


Een traditioneel formaat dat korte speelsessies toelaat, met andere woorden. Zulke simpliciteit is prima, maar dit geeft me toevallig de kans om mijn voornaamste klachten ter attentie te brengen. Deze game voelt namelijk nogal gemakkelijk aan en JoyMasher bedacht jammer genoeg geen (optionele) Hardcore-moeilijkheidsgraad, in tegenstelling tot Blazing Chrome. Wegens het gebrek aan extra modi, ook al ware het slechts een Boss Rush of een Speedrun Mode, kan ik hier amper spreken over enige replay value, tenzij jij je graag engageert met Moonrider’s score- / graderingssysteem. Zelfs dit punt kon men echter beter uitvoeren, want welke criteria het meest relevant zijn voor een S-Rank of wat dan ook, werd niet bepaald op een duidelijke manier geïllustreerd. Dat men niet aan zichtbare, concrete informatie dacht, merkte ik trouwens ook elders op, want het Level Select-menu zwijgt eveneens over het aantal Power Modules dat je al dan niet in een level opspoorde.

Vengeful_Guardian_Moonrider_Jan_23_R_03.jpg


Cyber Ninja

De bovenstaande klachten bestempel ik als relatief minuscule minpunten en het is trouwens niet onwaarschijnlijk dat de ontwikkelaars zulke punten eventueel met een patch zouden adresseren, op basis van hun werkmethode in het verleden. Ongeacht wat er in de toekomst kan gebeuren, blijft één argument op dit moment ontegensprekelijk; hoe ontzettend leuk het juist is om Moonrider te spelen! Het personage dat je bestuurt, beweegt erg vlot (met strakke controls nota bene), laat staan dat hij weinig tijd verspilt om de meeste tegenstanders met kille efficiëntie te elimineren. Dankzij standaard technieken zoals wall jumps en dive kicks duurt het tevens niet lang om succesvol door een volledig level te manoeuvreren, en JoyMasher rustte de negen levels uit met voldoende variatie, inclusief diens gameplayscenario’s. De boss fights vergen echter een tikkeltje memorisatie en de nochtans vermakelijke gimmick-secties (waar je op een motorfiets stapt) blijven zichzelf net iets te lang voortzetten, maar zulke akkefietjes comprimeren nauwelijks het gemiddelde fun-gehalte van deze game.

Als ik vervolgens het meest opvallende component van het spel moet aanduiden, dan wijs ik meteen naar de presentatie.


Als ik vervolgens het meest opvallende component van het spel moet aanduiden, dan wijs ik meteen naar de presentatie. Natuurlijk straalt de gedetailleerde pixel art een uiterst specifieke retro-esthetica uit, maar zelfs op artistiek vlak gaf men Vengeful Guardian: Moonrider een vorm in het imago van media uit een vervlogen tijdperk. Soms loop je groteske schepsels tegen het lijf die extravagante technologie met vlezige anatomie combineren, om nog maar te zwijgen over het visuele motief dat klaarblijkelijk werd beïnvloed door het tokusatsu-niche zoals Guyver of Mechanical Violator Hakaider. JoyMasher twijfelde bijvoorbeeld niet om bijna alles met gezichten te bekleden: vliegtuigen, motorfietsen, gepantserde voertuigen, het schouderharnas van de speelbare protagonist, noem het maar op! Verder stelt de soundtrack – welke het genot van de actie aanzienlijk verhoogt – van componist Dominic Ninmark niet teleur, want het is zonder meer van uitmuntende kwaliteit mét daarenboven een unieke stilistische klank. Het zou een schande zijn indien deze soundtrack geen uitreikingen (voor dit jaar) in de wacht sleept!

Conclusie

Vallen action-platformers bij jou in de smaak, dan zal Vengeful Guardian: Moonrider je hoogstwaarschijnlijk behagen. Zoals verwacht knutselde JoyMasher opnieuw een erg prettige en aantrekkelijke game in elkaar, hoewel een handvol struikelpunten ervoor zorgen dat dit spel zich net niet op hetzelfde niveau bevindt als Blazing Chrome. Daarvoor moeten de ontwikkelaars eerst enkele tekortkomingen aanpakken, welke ze gelukkig met kleine wijzigingen kunnen rechtzetten. Daarnaast wenste ik ook voor zowel meer herspeelbaarheid als uitdaging, dus hopelijk sluit men post-launch updates niet uit. Ik benadruk echter nogmaals dat dit louter minieme stoornissen zijn, want over de algemene lijn is Vengeful Guardian: Moonrider ideaal voer voor liefhebbers van retro-achtige entertainment!

Pro

  • De pixel art en soundtrack
  • Gewoonweg leuke gameplay
  • Kort en krachtig
  • Ondersteunt 120 frames per seconde

Con

  • Weinig replay value
  • Nogal gemakkelijk
  • Een paar zwakke vaardigheden
8

Over

Beschikbaar vanaf

12 januari 2023

Gespeeld op

  1. PC

Beschikbaar op

  1. Nintendo Switch
  2. PC
  3. PlayStation 4
  4. PlayStation 5

Genre

  1. Action
  2. Platformer

Ontwikkelaar

  1. JoyMasher

Uitgever

  1. The Arcade Crew
 
Ik stoor mij te pletter aan het missen van een double jump, vooral dat walljumpen kent toch frustrerende momenten.
 
Terug
Bovenaan