Review: Tiny Tina's Wonderlands

Goede timing is soms een essentiële factor tot succes. De voorbije jaren zijn, mede door de pandemie, gezelschapsspellen populairder dan ooit tevoren geworden. Tijdens de grote sociale droogte van 2020-2021, toen uitgaan een verre droom leek, spraken veel vriendengroepen dan ook gewoon thuis af voor potjes B & B (Boardgames & Booze). Dat maakt dat de terugkeer van Tiny Tina op een opportuun moment komt, haar Wonderlands is namelijk één grote parodiërende liefdesbrief aan geliefde spellen zoals "Dungeons and Dragons" en tegelijk ook een terugkeer naar het Borderlands-universum. Het levert een combinatie op van shooten en looten bedolven onder een stroom van humor die vaak gretig de befaamde vierde muur sloopt. Of die stamppot van ideeën een fortuinlijke worp van de dobbelsteen was, dat ontdekken we uiteraard in de review.

Laat ons maar meteen een mogelijk misverstand van de baan vegen. Tiny Tina’s Wonderlands mag op papier dan wel verkocht worden als een spin-off van de Borderlands-games, in de praktijk wijkt het echter maar weinig af van de gekende formule. Het is nog steeds een shooter waar je belachelijk veel wapens en loot verzamelt, een soort hybride van Diablo in een aantrekkelijk cell-shaded jasje dus. Aan de kern die we allemaal kennen uit de vorige drie games in de reeks wordt dus geenszins getornd. Waar Wonderlands echter ietwat verschilt is in de context. Daar waar de andere games in de franchise het moeten hebben van schattenjagers op dorre buitenaardse planeten met als primair kleurenpallet “beige”, opteert Tiny Tina volledig voor een kleurrijke fantasievolle setting.

tiny-tina-s-wonderlands-v1-827333.jpg


Dat gevoel van déjà vu

Wonderlands is in feite wat je krijgt wanneer je de Assault on Dragon Keep-uitbreiding van Borderlands 2 rekt tot een volwaardige game met een groter budget. Dat lag uiteraard in de lijn der verwachtingen en vertelt je meteen of de game ook wat voor je is. Als het overdreven gedrag van de kinderlijke Tiny Tina je vroeger al niet lag, dan ga je hier een zware tijd en mogelijke aanval van migraine tegemoet. Het meisje is nogal ... veel. Natuurlijk is dat een logisch aspect voor een game die haar naam draagt, zeker gezien elk potje Bunkers and Badasses (zoals D&D hier heet) uiteraard een aanwezige spelmeester moet hebben om te werken. Hoe je tegenover de toon van Tiny Tina’s Wonderlands staat hangt dan ook grotendeels af van hoe je tegenover magische paarden genaamd “Butt Stallion” staat. Het is dat niveau, constant.

De stemacteurs kun je in elk geval geen verwijten maken. Ashley Burch is wederom heerlijk kinetisch in de titelrol, maar ook Andy Samberg en Wanda Sykes brengen het nodige charisma naar je medespelers aan de tafel. Jijzelf bent als speler dan weer de newbie van dienst en je bepaalt helemaal zelf hoe je op het toneel verschijnt dankzij een heel uitgebreide character creator waarmee het makkelijk is om een absoluut wangedrocht te maken.

tiny-tina-s-wonderlands-v1-844170.jpg


Dat gevoel van nog meer déjà vu

De game zelf speelt zoals je het zou verwachten, grotendeels zoals Borderlands dus. Op dit punt kennen we allemaal het concept, toch? Het is gewoon een kwestie van pieuw pieuw doen op tientallen vijanden die vaak uit elkaar spatten in een kleurrijke confetti van loot en nieuwe wapens waar je verder pieuw pieuw mee kan doen. Er valt nog steeds plezier uit te halen omdat de actie naar vanouds solide is en de constante aanvoer van wapens ook nog steeds voor de nodige afwisseling zorgt. Het ene moment knal je met een shotgun die drie kogels tegelijk afvuurt en even later vuur je ijskogels af met een machinegeweer, dat houdt de boel uiteraard ... fris.

Ondanks het feit dat de gameplay nog steeds solide voelt kan ik me niet van de indruk ontdoen dat er uiteindelijk niet al te veel met het thema gedaan is, voor een spin-off blijft het naar mijn gevoel dan ook te hard vasthangen aan de gekende formule. Uiteraard hebben de classes waar je nu uit kan kiezen een tintje fantasy met namen als Brr-zerker en Graveborn, maar voelt het daarom fundamenteel anders? Je kan weliswaar twee classes tegelijk combineren, maar uiteindelijk komt dat in de praktijk vooral neer op wat extra passieve krachten en niks meer dan dat. De toverspreuken op hun beurt fungeren dan weer als een soort granaten. Met een druk op L1 schiet je een magische raket af of open je een portaal die meteorieten op je tegenstanders doet regenen. Het zijn dingen die wonderlijk passen binnen de context van Wonderlands, maar fundamenteel andere gameplay? Dat levert het dus niet op. Eveneens noemenswaardig is dat lang niet alle spreuken even leuk om te gebruiken zijn zodat je al snel de meest favoriete in je arsenaal de voorkeur gaat geven. Melee combat is ook onderdeel van de pret en een stuk beter en logischer uitgewerkt dan het in Borderlands 3 was. Je krijgt een aantal slagwapens tot je beschikking, elk met hun eigen statistieken en een soms behoorlijk indrukwekkend bereik. Binnen de setting houdt het gebruik van zwaarden en dergelijke zeker steek, alleen wordt ook dit aspect vaak ondergesneeuwd door de standaard shooter aan de basis van het spel die de bovenhand neemt.

tiny-tina-s-wonderlands-v1-844172.jpg


Dat gevoel van repetitieve gameplay (en déjà vu)

Waar de game zich gelukkig wel ietwat weet in te onderscheiden is dus de omgeving. Het Pandora van Borderlands is vaak niet de meest gevarieerde plek om in te vertoeven, wat ervoor zorgt dat de fantasiewereld van Tiny Tina een stuk verfrissender aanvoelt. Het is allemaal erg clichématig uiteraard met kastelen en middeleeuwse dorpjes en reusachtige bonenstaken, maar het is het soort spul dat je nu eenmaal associeert met "Dungeons and Dragons". Ook aanwezig en uitermate passend bij het sfeertje is een overworld in de vorm van een spelbord. In tegenstelling tot de normale games in de reeks die grote open gebieden aan elkaar connecteert, vindt de actie hier plaats in kleinere omgevingen die je selecteert via het bord. Dat betekent dus dat je simpele puzzels oplost en van missie tot missie navigeert op dat spelbord dat vol ligt met obstakels zoals Cheetos en andere bizarre dingen.

Tiny Tina heeft, zoals wel vaker het geval bij kleine meisjes, af en toe een gebrek aan respect voor je tijd.


Het is een geinig idee, maar het brengt wel een obstakel met zich mee. Heeft je personage namelijk geen adequaat genoeg Level om de missie aan te kunnen, dan is het een kwestie van te gaan grinden in een nabij gelegen dungeon om sterk genoeg te worden. Steeds opnieuw in weinig boeiende omgevingen gaan vechten tegen hordes aan vijanden om je personage de vereiste krachten te bezorgen die nodig zijn om verder te komen klinkt niet bepaald als dolle pret zeg je? Dat is het ook niet. Het zuigt af en toe voor een deel de zuurstof uit de game omdat de missies zelf daadwerkelijk leuk om te spelen zijn en je af en toe het momentum verliest omdat de game je dwingt om te gaan grinden. Het voelt op die manier echt aan als een sterke game van een uur of vijftien die opgerekt is naar een game van ruim twintig uur. Wanneer bijna een vierde van je speeltijd aanvoelt als nutteloze triviale bullshit, dan heb je ietwat een probleem.

tiny-tina-s-wonderlands-v1-844173.jpg


Déjà vu kan ook déjà fun opleveren

Laat ons echter niet op een zure noot eindigen, want ondanks de minpunten valt er dus wel degelijk plezier uit Tiny Tina’s Wonderlands te puren. De gameplay wijkt weliswaar zelden af van het geijkte pad, maar levert solide actie. De humor is dan weer een smörgåsbord van spelen met clichés, puberale lolbroekerij en Tiny Tina als excentrieke stier in een porseleinwinkel, maar het stemmenwerk levert personages met een uitgesproken karakter op. Koppel dat allemaal aan een spelwereld die visueel veel aantrekkelijker is dan wat je doorgaans in Borderlands aantreft en een paar erg sterke eindbazen en je krijgt een game waar de eindbalans uiteindelijk toch nog behoorlijk positief uitvalt.

Conclusie

Tiny Tina’s Wonderlands is wanneer alles gezegd is vooral meer Borderlands. Dat is deels teleurstellend omdat de spin-off op die manier minder het eigen unieke smoeltje heeft waar we initieel op gehoopt hadden. Aan de andere kant van het muntje kun je echter ook niet om het feit heen dat de actie van Borderlands nog steeds als een huis staat en dat de setting wel degelijk voor een frisse toets zorgt. De game laat weliswaar net iets te veel steken vallen op vlak van tempo en variatie om van een echte topper te kunnen spreken, maar als excuus om alleen of in co-op nog een uurtje of twintig in het gekke universum van Tiny Tina te vertoeven stelt het niet teleur.

Pro

  • De setting is amusanter dan doorsnee Borderlands
  • Het stemmenwerk is uitstekend
  • De gameplay is zowel solo als in co-op nog steeds solide
  • De humor is vaak kinderachtig, maar heeft iets aanstekelijks

Con

  • Het is vooral meer van hetzelfde in een iets ander jasje
  • De overworld zorgt voor meer frustraties dan plezier
  • Het grinden om progressie te maken kan irriteren
7

Over

Beschikbaar vanaf

25 maart 2022

Gespeeld op

  1. PlayStation 5

Beschikbaar op

  1. PC
  2. PlayStation 4
  3. PlayStation 5
  4. Xbox One
  5. Xbox Series X|S

Genre

  1. Action
  2. RPG
  3. Shooter

Ontwikkelaar

  1. Gearbox

Uitgever

  1. 2K Games
 
Terug
Bovenaan