Het spook van de opera, een groot wit vliegend doek. Het spook van de opera is bij ons op bezoek. Als zelfs Samson en Gert er in een van hun klassieke liedjes naar refereren, dan kun je ervan uitgaan dat The Phantom Of The Opera een culturele snaar heeft geraakt. Phantom is dan ook een van de grootste succesverhalen in de geschiedenis van de musical. Niet alleen heeft het sinds de première in 1986 nog steeds een plek als sterkhouder op Broadway en in West End, het wist ook wereldwijd op tournee in diverse producties een miljoenenpubliek te fascineren. Toen bekend werd gemaakt dat de Engelstalige productie ons land zou aandoen, plaatsten we de voorstelling dan ook hoog op ons verlanglijstje.
The Phantom Of The Opera is bijna veertig jaar later nog steeds een powerhouse op vlak van beleving, vanwege de klassieke grandeur die ervan uitgaat. Het is dan ook een musical waarbij de term ‘ouderwets’ eerder als woord van lof dan als kritiek gebruikt kan worden, omdat het uit een tijdperk komt waarin een show groot, groter, grootst mocht zijn. Dat reflecteert zich in de vrij dure ticketprijs van deze voorstelling, waarbij de goedkoopste kaartjes 66 euro kosten. Dat is vrij pittig, maar het is dan ook een spektakelstuk van een productie die een huzarenstukje was om in de Stadsschouwburg van Antwerpen tot leven te brengen. De eerste rijen moesten afgebroken worden om plaats te maken voor de orkestbak en zelfs dan moesten er nog concessies worden gedaan om de show vorm te geven. Het ensemble op het Antwerpse podium is iets kleiner dan op de vaste stekken in Londen en New York, de decors iets minder groots. Dat mag echter de pret niet drukken, want zelfs met concessies is The Phantom Of The Opera nog steeds een blikvanger.
Het verhaal, gebaseerd op het boek uit 1910 van Gaston Leroux, is uiteraard alom bekend. Een misvormd muzikaal genie noemt de labyrinten onder de opera van Parijs zijn thuis en doet wat spoken het beste doen: lonken naar de levenden. Wanneer het spook op een dag de jonge sopraan Christine ontdekt, valt hij als een blok voor haar en besluit hij haar onder zijn hoede te nemen om haar talenten te ontwikkelen en van haar een grote ster te maken. De hoop dat Christine zijn devotie zal beantwoorden met gelijkaardige gevoelens, wordt echter de kop ingedrukt wanneer Christine verliefd wordt op haar jeugdvriend Raoul. Uiteraard raakt dit een valse noot bij het spook, die bevangen wordt door jaloerse waanzin. De dramatische, huiveringwekkende gevolgen zijn niet te overzien.
The Phantom is een intimiderend figuur, maar het personage laat genoeg momenten van kwetsbaarheid zien om het publiek niet af te stoten. Je voelt gewoon de pijn van een man die zijn hoop verpletterd zag. De tweestrijd tussen waanzin en kwetsbare emoties is dan ook voelbaar in het acteerwerk van Whitaker. Daartegenover staat uiteraard Christine, die anno 2025 een stuk complexer voelt dan ze oorspronkelijk deed. Georgia Wilkinson geeft haar iets kwetsbaars, maar ze is niet weerloos. Je snapt ook waarom ze zich aangetrokken voelt tot een figuur die anderen angst inboezemt. Christine ziet, net als het publiek, achter de maskerade. Ook de rest van de cast is nagenoeg perfect, met een jongensachtig charmante Dougie Carter als Raoul en personages als Carlotta en de managers, die voor momenten van nodige luchtigheid en humor zorgen in de duistere vertelling.
Ook de muziek staat nog steeds als een huis. De nummers zijn gecomponeerd in de jaren tachtig, wanneer ook stukken als Cats en Miss Saigon furore maakten, wat ervoor zorgt dat de occasionele elektrische gitaar en synth al eens de kop opsteken, maar ze blijven nog steeds overeind. Het is theatraal met hoofdletter T, maar het heeft simultaan ook iets tijdloos. Dit is een stuk dat gaat over de grote emoties, tegen de achtergrond van de opera; theatrale nummers horen er dan ook bij. De getalenteerde cast gaf dan ook het beste van zichzelf om ervoor te zorgen dat evergreens als "The Phantom Of The Opera" en "The Music of the Night" indruk maakten bij een tot de nok gevulde Antwerpse Schouwburg. Het einde van het stuk blijft na al die jaren uiteraard een bitterzoet afscheid en geen exuberante showstopper, maar mondde wel uit in een verdiende staande ovatie voor de cast. The Phantom Of The Opera is dan ook na al die jaren nog steeds een klassieke musical die een publiek weet te begeesteren.
The Phantom Of The Opera loopt nog tot zondag 2 maart. De laatste tickets zijn nu te koop via phantomoftheopera.be.
The Phantom Of The Opera is bijna veertig jaar later nog steeds een powerhouse op vlak van beleving, vanwege de klassieke grandeur die ervan uitgaat. Het is dan ook een musical waarbij de term ‘ouderwets’ eerder als woord van lof dan als kritiek gebruikt kan worden, omdat het uit een tijdperk komt waarin een show groot, groter, grootst mocht zijn. Dat reflecteert zich in de vrij dure ticketprijs van deze voorstelling, waarbij de goedkoopste kaartjes 66 euro kosten. Dat is vrij pittig, maar het is dan ook een spektakelstuk van een productie die een huzarenstukje was om in de Stadsschouwburg van Antwerpen tot leven te brengen. De eerste rijen moesten afgebroken worden om plaats te maken voor de orkestbak en zelfs dan moesten er nog concessies worden gedaan om de show vorm te geven. Het ensemble op het Antwerpse podium is iets kleiner dan op de vaste stekken in Londen en New York, de decors iets minder groots. Dat mag echter de pret niet drukken, want zelfs met concessies is The Phantom Of The Opera nog steeds een blikvanger.
Concessies & Consequenties
De show die Antwerpen de komende weken inpalmt, is dus de Engelstalige touringproductie die eerder al op succesvolle wijze plekken als Dubai, Riyad, Lissabon en Sofia aandeed, en bestaat uit een cast die al ruimschoots hun sporen verdiend heeft tijdens voorstellingen in Londen en New York. De manier waarop de showrunners de bezoekers die het Engels niet volledig machtig zijn tegemoetkomen, is door Nederlandse ondertiteling te projecteren. Dat werkt … deels. De ondertiteling wordt in een balk boven het podium geprojecteerd, wat ervoor zorgt dat toeschouwers vanaf het midden van de zaal een goed overzicht hebben. De voorste rijen hebben dat voordeel niet. Toeschouwers op de eerste rijen moeten dus steil omhoog kijken en hun ogen van de gebeurtenissen op het podium afwenden om de ondertiteling te volgen. Die laat trouwens aardig wat steken vallen, met zinnen die hoegenaamd niet reflecteren wat de acteurs op het podium zeggen, of die de chaos van het gebeuren niet kunnen volgen. Wanneer verschillende personages tijdens drukke scènes elkaar dingen toeroepen, dan kan de ondertiteling gewoon niet bijbenen. Dat is niet bepaald een dealbreaker, maar een solide kennis van het Engels is dus echt wel een must om ten volle van de show te genieten. Het laatste wat je wil bij een show als deze, die je transporteert naar het Parijs van de negentiende eeuw, is constant uit de illusie gehaald worden omdat je de ondertiteling probeert te volgen.Het verhaal, gebaseerd op het boek uit 1910 van Gaston Leroux, is uiteraard alom bekend. Een misvormd muzikaal genie noemt de labyrinten onder de opera van Parijs zijn thuis en doet wat spoken het beste doen: lonken naar de levenden. Wanneer het spook op een dag de jonge sopraan Christine ontdekt, valt hij als een blok voor haar en besluit hij haar onder zijn hoede te nemen om haar talenten te ontwikkelen en van haar een grote ster te maken. De hoop dat Christine zijn devotie zal beantwoorden met gelijkaardige gevoelens, wordt echter de kop ingedrukt wanneer Christine verliefd wordt op haar jeugdvriend Raoul. Uiteraard raakt dit een valse noot bij het spook, die bevangen wordt door jaloerse waanzin. De dramatische, huiveringwekkende gevolgen zijn niet te overzien.
Gemaskeerde emoties
Nee, een opbeurende feelgood musical is The Phantom Of The Opera geenszins. Het is niet eens een noodzakelijk romantische musical, met zijn ondertoon van een machtig figuur die een jonge protegé groomt uit lust. Het is au fond een duister, complex verhaal van menselijke emoties en bovennatuurlijke krachten. Dat je echter tegen de grote finale sympathie kan opbrengen voor The Phantom, is tekenend voor de kracht van de verhaalvertelling en het acteerwerk. Simon Whitaker, die gestalte gaf aan de titelfiguur, zorgde ervoor dat het monster gehumaniseerd werd en je de tweestrijd tussen waanzin en kwetsbare emoties kon voelen. Het is geen makkelijke klus om het publiek niet af te stoten wanneer je personage eigenlijk een jaloerse stalker is, maar de manier waarop Whitaker het personage tot leven brengt met breekbare pathos werkte enorm om de mens achter het masker te zien.De emoties die de cast in hun personages legt, zorgen voor het grootste spektakel.
The Phantom is een intimiderend figuur, maar het personage laat genoeg momenten van kwetsbaarheid zien om het publiek niet af te stoten. Je voelt gewoon de pijn van een man die zijn hoop verpletterd zag. De tweestrijd tussen waanzin en kwetsbare emoties is dan ook voelbaar in het acteerwerk van Whitaker. Daartegenover staat uiteraard Christine, die anno 2025 een stuk complexer voelt dan ze oorspronkelijk deed. Georgia Wilkinson geeft haar iets kwetsbaars, maar ze is niet weerloos. Je snapt ook waarom ze zich aangetrokken voelt tot een figuur die anderen angst inboezemt. Christine ziet, net als het publiek, achter de maskerade. Ook de rest van de cast is nagenoeg perfect, met een jongensachtig charmante Dougie Carter als Raoul en personages als Carlotta en de managers, die voor momenten van nodige luchtigheid en humor zorgen in de duistere vertelling.
Ouderwetse klasse straalt grandeur uit
Uiteraard is The Phantom Of The Opera naast sterke verhaalvertelling ook een vrij spectaculaire musical. Dat zorgt ervoor dat je een productie krijgt die zelfs in afgeslankte vorm nog vrij opulent is. Het podium voelt alsof je daadwerkelijk via een teletijdmachine naar de overdadige grandeur van de Parijse opera bent getransporteerd, waar zelfs olifanten het podium op krijgen geen onoverkomelijk euvel was. The Phantom Of The Opera is dan ook een musical die erop gebrand is de toeschouwer te overdonderen, en daar heeft het niet noodzakelijk vallende kroonluchters voor nodig. De sterke choreografie van het ensemble, of de snelle manier waarop het decor verandert door gebruik te maken van een roterende schijf op het podium, is genoeg om voor het nodige visuele spektakel te zorgen.Ook de muziek staat nog steeds als een huis. De nummers zijn gecomponeerd in de jaren tachtig, wanneer ook stukken als Cats en Miss Saigon furore maakten, wat ervoor zorgt dat de occasionele elektrische gitaar en synth al eens de kop opsteken, maar ze blijven nog steeds overeind. Het is theatraal met hoofdletter T, maar het heeft simultaan ook iets tijdloos. Dit is een stuk dat gaat over de grote emoties, tegen de achtergrond van de opera; theatrale nummers horen er dan ook bij. De getalenteerde cast gaf dan ook het beste van zichzelf om ervoor te zorgen dat evergreens als "The Phantom Of The Opera" en "The Music of the Night" indruk maakten bij een tot de nok gevulde Antwerpse Schouwburg. Het einde van het stuk blijft na al die jaren uiteraard een bitterzoet afscheid en geen exuberante showstopper, maar mondde wel uit in een verdiende staande ovatie voor de cast. The Phantom Of The Opera is dan ook na al die jaren nog steeds een klassieke musical die een publiek weet te begeesteren.
The Phantom Of The Opera loopt nog tot zondag 2 maart. De laatste tickets zijn nu te koop via phantomoftheopera.be.
Conclusie
The Phantom Of The Opera straalt na al die jaren nog steeds klassieke grandeur uit. Het is theatrale podiumkunst, emotionele pathos en indrukwekkende effecten. De productie in Antwerpen is misschien een ietwat afgeslankte versie van het origineel, maar de emoties blijven hoog oplopen tijdens The Phantom Of The Opera. Ga dus zeker kijken als je fan bent van klassieke musicals, want de pionier van het genre staat nog steeds overeind.
Alle foto's zijn afkomstig van ©The Phantom Of The Opera.
Alle foto's zijn afkomstig van ©The Phantom Of The Opera.
Pro
- Is nog steeds een sterke klassieker
- De cast bestaat uit toppers in hun vak
- De nummers en momenten als de vallende kroonluchter hebben nog niks aan kracht ingeboet
Con
- De productie is iets kleiner dan je gewoon bent van het podium op Broadway of West End
- Kennis van het Engels is een must, want de ondertiteling is niet ideaal
8
Over dit theaterstuk
Beschikbaar vanaf
6 februari 2025
Genre
- Musical
Speelduur
130 minuten
Regie
Hal Prince
Script
Charles Hart, Richard Stilgoe
Muziek
Andrew Lloyd Webber
Cast
Simon Whitaker, Georgia Wilkinson, Dougie Carter, Lara Martins, Nicholas Garrett ...
Productiehuis
- Broadway Entertainment Group
- MB Presents
- The Really Useful Group
