Horror en Metroidvania’s: niet bepaald een onafscheidelijk duo, maar de twee elementen werden vaker gecombineerd dan dat je eerst zou denken. Kijk maar eens naar de Metroid-serie alvorens Nintendo met actie à volonté begon te flirten, het monsterlijke gespuis in Castlevania of het duistere uiterlijk van Hollow Knight. Natuurlijk zijn sommige van deze voorbeelden op zich niet zó angstaanjagend, maar het is sowieso een aanpak die in het verleden veel persoonlijkheid aan het genre gaf. Een idee dat in de smaak viel bij Plot Twist, de ontwikkelaars van een nieuwe game die ze van kop tot teen met een griezelig voorkomen bekleedden. Hierdoor viel The Last Case of Benedict Fox voor mij meteen op na diens oorspronkelijke onthulling, en het feit dat puzzels even belangrijk zouden zijn voor diens identiteit, maakte mij alleen des te nieuwsgieriger. Hoe dan ook, de game is inmiddels verkrijgbaar, waardoor ik recent de kans kreeg om een oordeel te vellen!
Protagonist Benedict Fox kunnen we niet omschrijven als een doodgewone detective uit de jaren 1920, want zijn leven zit ter vergelijking anders in elkaar. Hij heeft namelijk een symbiotische relatie met een demonische figuur (The Companion), waardoor een religieuze, fascistische organisatie hem op de hielen zit. Tegelijkertijd neemt hij de taak op zich om een moordzaak omtrent een koppel te behandelen, wat tevens inhoudt dat hij antwoorden hieromtrent moet opsporen. Niet via traditionele methoden, want Benedict kan dankzij de krachten van The Companion het bewustzijn (of eerder de restanten die overblijven) van het koppel betreden, waardoor jij als speler alternatieve dimensies exploreert. Het zijn deze gebieden waar de ‘Eldritch horror’ invloeden meteen opvallen en simultaan een goede eerste indruk achterlaten, omdat ze één van de sterkste punten van het spel uitbundig demonstreren. Mijn interesse werd althans in een mum van tijd aangewakkerd!
Behoorlijk jammer, want ik had aanvankelijk veel zin om Benedict doorheen de kromgetrokken omgevingen (die het banale met degoutante of thematisch donkere elementen fuseren) te navigeren. Dit is echter niet het enige waar Plot Twist op concentreerde, want ze bedachten daarnaast een heleboel puzzels om zo hun project te differentiëren. In tegenstelling tot de gameplay waar ik net over klaagde, geeft dit aspect gelukkig wél enige voldoening, omdat je oplossingen gradueel in elkaar moet steken of eventueel met creatief denkwerk moet uitpluizen. In zekere mate is dit onderdeel van The Last Case of Benedict Fox vergelijkbaar met klassieke Resident Evil-titels (of ter verlenging SIGNALIS), deels omdat je locaties regelmatig zal herbezoeken, hoewel je hier een tikkeltje meer weerstand mag verwachten. Ik voltooide het spel alvast zonder de optionele in-game hints, en de figuurlijke sleutel voor een puzzel kan je meestal met logica afleiden, indien het examineren van de individuele items of nabije middelen niet volstaat. Het obscure La-Maluna gaat veel verder met deze ingeving voor zij die hogere complexiteit of taaiere uitdagingen verlangen, maar The Last Case of Benedict leverde in ieder geval een respectabele poging.
Op grafisch en artistiek niveau ziet The Last Case of Benedict Fox er zonder twijfel mooi uit, zodanig zelfs dat een competent alternatief zoals Bloodstained: Ritual of the Moon op beide vlakken relatief lelijk oogt. Dit voordeel werd echter massaal teniet gedaan door de technische problemen die ik op de Xbox Series X beleefde. De game is alles behalve geoptimaliseerd: Quality Mode activeert betere textures, maar het gestotter van de framerate (wanneer je tussen locaties reist) verergert hierdoor aanzienlijk. Dit kon Plot Twist enigszins verhelpen met een vaste frequentie van dertig frames per seconde, maar daar koos men raar genoeg niet voor, wat de stabiliteit zuur opbreekt. Performance Mode daarentegen beschouw ik niet eens als een geldige uitweg, want het worstelt eveneens met een framerate die frequent hapert, zelfs met de teruggeschroefde textures die nu te wazig in beeld werden gebracht. Dat die instelling weinig effect heeft, merkte ik vooral op bij de fast travel-portaal van de besneeuwde bibliotheek, waar het spel in het ergste geval tegen tien frames (of minder) per seconde draait! Daarnaast lijdt het spel aan houterige animaties, wat onder andere het herkennen van vijandelijke patronen durft te bemoeilijken, een wiebelige camera en een resem bugs die gezamenlijk te lang zijn om op te noemen. Nogmaals bewijs dat men dit spel helaas veel te vroeg op de markt gooide …
Protagonist Benedict Fox kunnen we niet omschrijven als een doodgewone detective uit de jaren 1920, want zijn leven zit ter vergelijking anders in elkaar. Hij heeft namelijk een symbiotische relatie met een demonische figuur (The Companion), waardoor een religieuze, fascistische organisatie hem op de hielen zit. Tegelijkertijd neemt hij de taak op zich om een moordzaak omtrent een koppel te behandelen, wat tevens inhoudt dat hij antwoorden hieromtrent moet opsporen. Niet via traditionele methoden, want Benedict kan dankzij de krachten van The Companion het bewustzijn (of eerder de restanten die overblijven) van het koppel betreden, waardoor jij als speler alternatieve dimensies exploreert. Het zijn deze gebieden waar de ‘Eldritch horror’ invloeden meteen opvallen en simultaan een goede eerste indruk achterlaten, omdat ze één van de sterkste punten van het spel uitbundig demonstreren. Mijn interesse werd althans in een mum van tijd aangewakkerd!
Call of The Darkness
Die positieve impressie vervliegt jammer genoeg al gauw wegens een varia aan redenen, beginnende met de slordige gameplay. In diens huidige conditie garandeert The Last Case of Benedict Fox dat de gemiddelde speler automatisch zal sukkelen met zowel het platforming-gedeelte als de combat, omdat je de werking van zulke standaard systemen in één woord kan samenvatten. Deze facetten zijn kortom “onplezierig,” wat ik cru gezegd als een afleidende verdoemenis beschouw voor een atmosferische ervaring zoals dit spel. Benedict zelve voelt bijna nooit goed aan om te besturen: specifieke mechanics hebben inconsistente doeltreffendheid – welke bovendien nogal buggy functioneren – en we kunnen over de algemene lijn spreken over een gebrek aan fundamentele polish. Gevechten tegen eindbazen of doorsnee vijanden kampen regelmatig met verscheidene mankementen, en van punt A naar punt B springen is veel te houterig tegenover de imposante concurrentie in het genre. Plot Twist implementeerde reeds een paar patches die excessieve stoornissen elimineerden, zoals softlocks die een playthrough vroegtijdig konden beëindigen, maar zelfs nu heeft deze game nog dringend nood aan meer van zulke corrigerende updates …De setting wist me te interesseren wegens een passende stemming en ontwerpen die regelmatig tot de verbeelding spreken.
Behoorlijk jammer, want ik had aanvankelijk veel zin om Benedict doorheen de kromgetrokken omgevingen (die het banale met degoutante of thematisch donkere elementen fuseren) te navigeren. Dit is echter niet het enige waar Plot Twist op concentreerde, want ze bedachten daarnaast een heleboel puzzels om zo hun project te differentiëren. In tegenstelling tot de gameplay waar ik net over klaagde, geeft dit aspect gelukkig wél enige voldoening, omdat je oplossingen gradueel in elkaar moet steken of eventueel met creatief denkwerk moet uitpluizen. In zekere mate is dit onderdeel van The Last Case of Benedict Fox vergelijkbaar met klassieke Resident Evil-titels (of ter verlenging SIGNALIS), deels omdat je locaties regelmatig zal herbezoeken, hoewel je hier een tikkeltje meer weerstand mag verwachten. Ik voltooide het spel alvast zonder de optionele in-game hints, en de figuurlijke sleutel voor een puzzel kan je meestal met logica afleiden, indien het examineren van de individuele items of nabije middelen niet volstaat. Het obscure La-Maluna gaat veel verder met deze ingeving voor zij die hogere complexiteit of taaiere uitdagingen verlangen, maar The Last Case of Benedict leverde in ieder geval een respectabele poging.
Cthulhu Saves the World?
Soms krijg je door middel van items (ten dienste voor diezelfde puzzels) eveneens meer inzicht over het lugubere universum. Het algemeen scenario zorgt hier niet voor een hoogstaand narratief, maar de setting wist me niettemin te interesseren wegens een passende stemming en ontwerpen die regelmatig tot de verbeelding spreken. Het vinden van abnormale voorwerpen hebben de ontwikkelaars meestal met intrigerende teksten verbonden, laat staan dat deze zelfs toepasselijke dialogen kunnen veroorzaken tussen Benedict en de sluwe Companion, wie zowel hier als elders een vermakelijke doch ingetogen dynamiek weergeven. Plot Twist is dus met andere woorden bekwaam in het scheppen van een fascinerende wereld, evenals het schrijven van karakters met aanvaardbaar acteerwerk, inclusief de NPC’s.Hetgeen dat echter iedereens plezier gaat verzieken, zal vooral de zwakke actie en de net zo ruwe performantie zijn ...
Op grafisch en artistiek niveau ziet The Last Case of Benedict Fox er zonder twijfel mooi uit, zodanig zelfs dat een competent alternatief zoals Bloodstained: Ritual of the Moon op beide vlakken relatief lelijk oogt. Dit voordeel werd echter massaal teniet gedaan door de technische problemen die ik op de Xbox Series X beleefde. De game is alles behalve geoptimaliseerd: Quality Mode activeert betere textures, maar het gestotter van de framerate (wanneer je tussen locaties reist) verergert hierdoor aanzienlijk. Dit kon Plot Twist enigszins verhelpen met een vaste frequentie van dertig frames per seconde, maar daar koos men raar genoeg niet voor, wat de stabiliteit zuur opbreekt. Performance Mode daarentegen beschouw ik niet eens als een geldige uitweg, want het worstelt eveneens met een framerate die frequent hapert, zelfs met de teruggeschroefde textures die nu te wazig in beeld werden gebracht. Dat die instelling weinig effect heeft, merkte ik vooral op bij de fast travel-portaal van de besneeuwde bibliotheek, waar het spel in het ergste geval tegen tien frames (of minder) per seconde draait! Daarnaast lijdt het spel aan houterige animaties, wat onder andere het herkennen van vijandelijke patronen durft te bemoeilijken, een wiebelige camera en een resem bugs die gezamenlijk te lang zijn om op te noemen. Nogmaals bewijs dat men dit spel helaas veel te vroeg op de markt gooide …
Conclusie
The Last Case of Benedict Fox geeft me achteraf bekeken een wrang gevoel: het beschikt over aanlokkelijke kwaliteiten zoals de opbouw van de wereld, diens esthetische stijl en de leuke nadruk op puzzels, maar ze worden allemaal overheerst door dramatische tekortkomingen die vóór de eigenlijke release heel wat extra aandacht nodig hadden. Misschien kunnen we dit (gedeeltelijk) aan de Unity Engine wijten, welke niet bepaald een goede reputatie op consoles heeft, maar dat verklaart niet waarom onder andere de combat (plus het platforming) zo pover werd uitgevoerd. Soms is het ook ietwat onduidelijk hoe je juist vooruitgang moet boeken, wat het optionele hint-systeem kan verhelpen, mits dit genre je geduld uittest. Hetgeen dat echter iedereens plezier gaat verzieken, zal vooral de zwakke actie en de net zo ruwe performantie zijn, omdat deze minpunten momenteel de actuele staat van het spel domineren. The Last Case of Benedict Fox stelt dus teleur en ik hoop ten zeerste dat het team bij Plot Twist diens talloze oneffenheden uiteindelijk kan rechtzetten, want ze hebben potentieel.
Pro
- Intrigerend universum
- Degelijke puzzels
- Lugubere 'Eldritch horror' met weinig jump scares
Con
- Technisch erg onstabiel
- Povere actiegameplay
- Heeft op dit moment veel algemene verfijning nodig
5.5
Over
Beschikbaar vanaf
27 april 2023
Gespeeld op
- Xbox Series X|S
Beschikbaar op
- PC
- Xbox One
- Xbox Series X|S
Genre
- Horror
- Platformer
Ontwikkelaar
- Plot Twist
Uitgever
- Rogue Games
