De muren van een verlaten gevangenis brokkelen af, enkel versierd met graffiti en wat duivenpoep. De mensen die hier ooit verbleven, onder dwang of uit keuze, lieten enkel woorden achter. Wat is hier gebeurd? En wie is verantwoordelijk?
In The Imaginary Circle verkent de speler een verlaten gevangenis. Doorheen de tocht krijgt de speler de tijd om na te denken, niet enkel over wat er op deze plaats gebeurd is, maar ook hoe hij of zij die gebeurtenissen filosofisch interpreteert. Al spelend vindt de speler objecten en notities. Die kunnen gecombineerd en bekeken worden in hun inventaris, waar zich ook een geweer en één kogel bevinden ...
Ruimte om te reflecteren
Met weinig aanhef laat The Imaginary Circle je vallen in de hoek van een hoog en complex appartementsgebouw. Hoe je je auto daar hebt kunnen parkeren is een mysterie, maar niet zo'n groot mysterie als waar je je bevindt en wat je hier moet doen. In de autokoffer vind je een bowlingbal. Op zich niet zo handig, maar die zou wel als een krachtige hamer kunnen dienen als je iets in een van de gaten zou kunnen steken als hendel. Zo introduceert de klassieke genreconventie zich waar je in adventure games objecten moet combineren om iets met het nieuwe object te kunnen doen. Via notities die te vinden zijn en omgevingsaanwijzingen kom je al snel te weten dat deze plaats een gevangenis is. Een van de eerste objecten die je kan vinden is een pistool. Even verderop vind je een kogel, de enige die je in het spel zal vinden. In dit verhaal is het aan jou om te beslissen wat je met die ene kogel doet.
Het gebouw waar je rondwandelt lijkt kafkaësk complex en hoog. De muren zijn kaal naast wat schade, wat graffiti en wat vogelpoep. Het enige teken van leven naast het speelbaar personage zijn het dozijn aan duiven die rondfladderen. Je voetstappen weergalmen met gravitas als de percussie waar de vogels soms wat onverwachte hoge zangnoten aan toevoegen. Niet-diëgetische muziek is schaars. The Imaginary Circle geeft je genoeg stimulatie om een beklijvende atmosfeer te ontwikkelen, maar ook genoeg visuele simpliciteit en stilte om jezelf te horen nadenken.
Is het de isometrische gestileerde artstyle, de poëtisch geschreven filosofische teksten over menselijke waarden, of gewoon het feit dat de wereld van Disco Elysium mijn gedachten en leven hebben overgenomen sinds ik dat speelde? Mijn brein kon het niet helpen om al in de eerste minuten naar vergelijkingen te happen met Disco Elysium. Circle is te kort om even diepgaand of even divers te zijn als die game, maar slaat wel de nagel op de kop met een vergelijkbare contemplatieve focus. Met een paar veranderingen zou The Imaginary Circle zelfs als een kort DLC-hoofdstuk van Disco Elysium kunnen dienen, een groot compliment voor zo'n kleinschalige productie.
De kost van het handelen
Dit rustig avontuur schiet zichzelf op verscheidene kleine manieren wat in de voet. Zo is het rondwandelen de voornaamste actie die je zal ondernemen, maar is dat wat onhandig door de complexe omgeving. Je moet klikken naar waar je wil gaan, maar soms moet je achter een muur of in de duisternis wandelen. In dat geval wordt het vaste cameraperspectief een probleem, want daardoor moet je als speler wat lukraak rondklikken om de juiste plaats te vinden om naar te wandelen. Het ding dat je naast wandelen het meest zal doen is lezen. Stilistisch gezien zijn de teksten mooi en doeltreffend geschreven, maar een scala aan spel- en grammaticale fouten in het Engels doen het spel wel wat minder gepolijst aanvoelen.
Een gameplay-element dat prominent naar voren komt is dat van de 'ene kogel'. Zo zou het spel errond draaien dat je maar één kogel hebt om te gebruiken, maar dat je als speler op elk moment de beslissing moet maken om deze al dan niet te gebruiken, met cruciale gevolgen. Het is op zich niet fout dat je in het spel maar één kogel krijgt, maar zo cruciaal is dit element helemaal niet. Althans, die kogel kan uiteraard een grote impact hebben op je ervaring van het einde als je kiest hem doorheen het spel te conserveren. Het probleem is dat het spel zelf je nooit in een situatie plaatst waar je je gedwongen voelt om de kogel te gebruiken: deze kan eigenlijk gebruikt worden als een eenmalige 'skip puzzel' functionaliteit, maar de puzzels in The Imaginary Circle zijn helemaal niet uitdagend genoeg om je ooit te verleiden om de kogel te gebruiken. Als je die kogel doorheen het spel toch zou gebruiken, maakt dat het einde zelfs bijna betekenisloos. Al heb ik respect voor het idee dat met deze mechanic nagestreefd werd, had wat verder workshoppen toch voordelig geweest voor de ervaring.
Waar The Imaginary Circle dan wel positief mee uitpakt is zijn inventarissysteem. Objecten die je in het spel vindt kunnen hier bestudeerd of aangepast worden. Naast het combineren van objecten is het ook mogelijk om het omgekeerde te doen: objecten ontbinden in aparte elementen. Daarboven wordt een interessante dimensie toegevoegd door het feit dat de teksten die je in het gebouw vindt ook als objecten dienen. Zo is het mogelijk de betekenis van verschillende documenten te combineren om aan een nieuw 'idee" te komen. Dat had wel wat verder genomen mogen worden, maar het is een zeer welkom idee die perfect past in een ervaring die je aan het denken wil zetten over een onderwerp.
Dat er wat imperfecties te vinden zijn in de individuele gameplayelementen neemt niet weg dat ze allemaal sterk naar eenzelfde doel streven: de speler doen nadenken, en dat specifiek over het idee van collectieve schuld. Wie is 'schuldig' in grootschalige systemen van geweld? Wat betekent schuld zelfs? De trage pas, minimalistische audio, en puzzels die niet veel meer dan bezigheidstherapie inhouden, zijn het perfecte medium om te reflecteren tussen elk stuk tekst dewelke aan de speler een vraag stelt. Ook het inventarissysteem, dat filosofische gedachten positioneert als objecten om te analyseren, samen nemen en gebruiken, draagt zijn steentje bij aan het denkwerk. Alles leidt naar een conclusie die wel slim gebruik maakt van de simpele mechanics, en evenzeer goed geschreven is, maar uiteindelijk toch wat teleurstelt omdat het einde zelf, net als de opbouw, zo kort is. Een halfuur of uur langer in de oven had spelers meer tijd gegeven om de ideeën en het verhaal van The Imaginary Circle echt te doen inzinken, wat ook het einde impactvoller had gemaakt. Dat gezegd zijnde is The Imaginary Circle ondanks zijn korte speelduur zeer succesvol in zijn hoofddoel om de speler aan het denken te zetten. Al is het niet zo krachtig als het had kunnen zijn onder andere omstandigheden, blijft The Imaginary Circle voor wat het is een bescheiden triomf.
In The Imaginary Circle verkent de speler een verlaten gevangenis. Doorheen de tocht krijgt de speler de tijd om na te denken, niet enkel over wat er op deze plaats gebeurd is, maar ook hoe hij of zij die gebeurtenissen filosofisch interpreteert. Al spelend vindt de speler objecten en notities. Die kunnen gecombineerd en bekeken worden in hun inventaris, waar zich ook een geweer en één kogel bevinden ...
Ruimte om te reflecteren
Met weinig aanhef laat The Imaginary Circle je vallen in de hoek van een hoog en complex appartementsgebouw. Hoe je je auto daar hebt kunnen parkeren is een mysterie, maar niet zo'n groot mysterie als waar je je bevindt en wat je hier moet doen. In de autokoffer vind je een bowlingbal. Op zich niet zo handig, maar die zou wel als een krachtige hamer kunnen dienen als je iets in een van de gaten zou kunnen steken als hendel. Zo introduceert de klassieke genreconventie zich waar je in adventure games objecten moet combineren om iets met het nieuwe object te kunnen doen. Via notities die te vinden zijn en omgevingsaanwijzingen kom je al snel te weten dat deze plaats een gevangenis is. Een van de eerste objecten die je kan vinden is een pistool. Even verderop vind je een kogel, de enige die je in het spel zal vinden. In dit verhaal is het aan jou om te beslissen wat je met die ene kogel doet.
The Imaginary Circle geeft je genoeg stimulatie om een beklijvende atmosfeer te ontwikkelen, maar ook genoeg visuele simpliciteit en stilte om jezelf te horen nadenken.
Het gebouw waar je rondwandelt lijkt kafkaësk complex en hoog. De muren zijn kaal naast wat schade, wat graffiti en wat vogelpoep. Het enige teken van leven naast het speelbaar personage zijn het dozijn aan duiven die rondfladderen. Je voetstappen weergalmen met gravitas als de percussie waar de vogels soms wat onverwachte hoge zangnoten aan toevoegen. Niet-diëgetische muziek is schaars. The Imaginary Circle geeft je genoeg stimulatie om een beklijvende atmosfeer te ontwikkelen, maar ook genoeg visuele simpliciteit en stilte om jezelf te horen nadenken.
Is het de isometrische gestileerde artstyle, de poëtisch geschreven filosofische teksten over menselijke waarden, of gewoon het feit dat de wereld van Disco Elysium mijn gedachten en leven hebben overgenomen sinds ik dat speelde? Mijn brein kon het niet helpen om al in de eerste minuten naar vergelijkingen te happen met Disco Elysium. Circle is te kort om even diepgaand of even divers te zijn als die game, maar slaat wel de nagel op de kop met een vergelijkbare contemplatieve focus. Met een paar veranderingen zou The Imaginary Circle zelfs als een kort DLC-hoofdstuk van Disco Elysium kunnen dienen, een groot compliment voor zo'n kleinschalige productie.
De kost van het handelen
Dit rustig avontuur schiet zichzelf op verscheidene kleine manieren wat in de voet. Zo is het rondwandelen de voornaamste actie die je zal ondernemen, maar is dat wat onhandig door de complexe omgeving. Je moet klikken naar waar je wil gaan, maar soms moet je achter een muur of in de duisternis wandelen. In dat geval wordt het vaste cameraperspectief een probleem, want daardoor moet je als speler wat lukraak rondklikken om de juiste plaats te vinden om naar te wandelen. Het ding dat je naast wandelen het meest zal doen is lezen. Stilistisch gezien zijn de teksten mooi en doeltreffend geschreven, maar een scala aan spel- en grammaticale fouten in het Engels doen het spel wel wat minder gepolijst aanvoelen.
Een gameplay-element dat prominent naar voren komt is dat van de 'ene kogel'. Zo zou het spel errond draaien dat je maar één kogel hebt om te gebruiken, maar dat je als speler op elk moment de beslissing moet maken om deze al dan niet te gebruiken, met cruciale gevolgen. Het is op zich niet fout dat je in het spel maar één kogel krijgt, maar zo cruciaal is dit element helemaal niet. Althans, die kogel kan uiteraard een grote impact hebben op je ervaring van het einde als je kiest hem doorheen het spel te conserveren. Het probleem is dat het spel zelf je nooit in een situatie plaatst waar je je gedwongen voelt om de kogel te gebruiken: deze kan eigenlijk gebruikt worden als een eenmalige 'skip puzzel' functionaliteit, maar de puzzels in The Imaginary Circle zijn helemaal niet uitdagend genoeg om je ooit te verleiden om de kogel te gebruiken. Als je die kogel doorheen het spel toch zou gebruiken, maakt dat het einde zelfs bijna betekenisloos. Al heb ik respect voor het idee dat met deze mechanic nagestreefd werd, had wat verder workshoppen toch voordelig geweest voor de ervaring.
Het inventarissysteem, die filosofische gedachten positioneert als objecten om te analyseren, samennemen en gebruiken, draagt ook zijn steentje bij aan het denkwerk.
Waar The Imaginary Circle dan wel positief mee uitpakt is zijn inventarissysteem. Objecten die je in het spel vindt kunnen hier bestudeerd of aangepast worden. Naast het combineren van objecten is het ook mogelijk om het omgekeerde te doen: objecten ontbinden in aparte elementen. Daarboven wordt een interessante dimensie toegevoegd door het feit dat de teksten die je in het gebouw vindt ook als objecten dienen. Zo is het mogelijk de betekenis van verschillende documenten te combineren om aan een nieuw 'idee" te komen. Dat had wel wat verder genomen mogen worden, maar het is een zeer welkom idee die perfect past in een ervaring die je aan het denken wil zetten over een onderwerp.
Dat er wat imperfecties te vinden zijn in de individuele gameplayelementen neemt niet weg dat ze allemaal sterk naar eenzelfde doel streven: de speler doen nadenken, en dat specifiek over het idee van collectieve schuld. Wie is 'schuldig' in grootschalige systemen van geweld? Wat betekent schuld zelfs? De trage pas, minimalistische audio, en puzzels die niet veel meer dan bezigheidstherapie inhouden, zijn het perfecte medium om te reflecteren tussen elk stuk tekst dewelke aan de speler een vraag stelt. Ook het inventarissysteem, dat filosofische gedachten positioneert als objecten om te analyseren, samen nemen en gebruiken, draagt zijn steentje bij aan het denkwerk. Alles leidt naar een conclusie die wel slim gebruik maakt van de simpele mechanics, en evenzeer goed geschreven is, maar uiteindelijk toch wat teleurstelt omdat het einde zelf, net als de opbouw, zo kort is. Een halfuur of uur langer in de oven had spelers meer tijd gegeven om de ideeën en het verhaal van The Imaginary Circle echt te doen inzinken, wat ook het einde impactvoller had gemaakt. Dat gezegd zijnde is The Imaginary Circle ondanks zijn korte speelduur zeer succesvol in zijn hoofddoel om de speler aan het denken te zetten. Al is het niet zo krachtig als het had kunnen zijn onder andere omstandigheden, blijft The Imaginary Circle voor wat het is een bescheiden triomf.
Conclusie
The Imaginary Circle is een interessante verkenning van collectieve schuld in een stijlvol interactief jasje. Het beloofde hoofdidee achter de gameplay, namelijk het hebben van slechts één kogel om doorheen de hele game te gebruiken, is onderbenut, maar een knap inventarissysteem, hypnotische presentatie en meeslepende teksten houden je aandacht toch vast doorheen het verhaal van een uurtje lang.
Pro
- Conceptueel goed geschreven
- Stijlvolle visuals
- Interessant hoofdthema
- Vers inventarissysteem
Con
- Hoofdidee niet zo impactvol als bedoeld
- Heel wat spel- en grammaticale fouten
- Iets te kort om het onderwerp recht te doen
- Onhandig om te wandelen op bepaalde locaties
7
Over
Beschikbaar vanaf
23 september 2022
Gespeeld op
- PC
Beschikbaar op
- PC
Genre
- Adventure
Ontwikkelaar
- RMTeam
Uitgever
- RMTeam
