Kijk niet weg van de koelkast ...
Deze indiehorrorgame van Slavische ontwikkelaars 5word Team gebruikt net als hun vorige game, Death Crown, een verouderde grafische stijl en werd ondersteund door productiestudio tinyBuild, die ook Hello Neighbour, Hellpoint en Pathologic 2 onder hun riem heeft. Doe de lichten uit, zet je headphones op en vergeet niet ... kijk nooit weg van de rode koelkast.
Waar ben je?
Vanaf het begin heeft The Fridge Is Red je onder zijn beangstigende spreuk. Het eerste hoofdstuk, waarrond de rest van het spel gebouwd is, is simpel maar sterk: verzamel objecten rondom je, maar houd je ogen nooit te lang weg van de rode koelkast in het midden van de kamer. Intieme geluidseffecten slagen erin je doorheen dit kort hoofdstuk op het puntje van je stoel te houden.
The Fridge Is Red is in zes hoofdstukken opgedeeld, en elk hebben ze een andere setting en een kleine twist op de speler zijn activiteiten. Zo spelen de beste hoofdstukken (naast het eerste) zich af in een lift in een bedrijfsgebouw, en in de auto op een besneeuwde nacht in niemandsland. Of je nu bevroren naar het scherm zit te staren uit doodsangst, of je je wat ongemakkelijk voelt omdat er iets niet juist aanvoelt, de atmosfeer in elke setting zit goed. The Fridge Is Red is op zijn best wanneer het je een vage zin van gevaar geeft om je zorgen over te maken: Er zit iets in de koelkast, maar je weet niet wat. Iemand kijkt uit zijn raam en kijkt recht naar jou. Je ziet schimmen en doffe lichten ver weg op de straat, waar je koplampen nog niet aankunnen. De PS1-achtige graphics voegen een gevoel van onzekerheid en wereldvreemdheid toe (en doen in bepaalde hoofdstukken denken aan de originele Silent Hill). Ook heeft het spel zeker een stijlvolle zin voor framing, waar onconventionele kleurencombinaties en de achtergrond van de omgeving zo gevormd zijn om een uniek en intrigerend beeld te creëren, dat door de lage resolutie van de graphics bijna op het pointillisme gaat lijken. Alle spraak in het spel wordt ook door een mechanische mannenstem ingesproken. De mismatch tussen die stem en het personage dat de woorden zou moeten zeggen, heeft net als de mismatch tussen het gesproken woord en de frequent-foutieve ondertitelingen een verontrustend effect dat onder je huid kruipt.
De aparte hoofdstukkenstructuur vindt een mooie balans tussen diversiteit en samenhang. Zo apprecieer ik dat je als speler in elk hoofdstuk ietsje anders met de wereld interageert. Al blijft The Fridge Is Red uiteindelijk een walking simulator, zijn elementen van stealth, puzzels, exploratie en autorijden welkome aanvullingen. Toch kan je elk hoofdstuk de verschijning van een rode koelkast die niet in het plaatje hoort, verwachten. Zo wordt het al snel duidelijk dat deze aparte vignettes tezamen een verhaal vertellen.
Waar ben ik?
Alleen jammer dat dat verhaal best afgezaagd, voorspelbaar en onsubtiel is. Zo had de game zeker zonder de cutscenes gekunnen die na elk hoofdstuk afspelen om zonder ambiguïteit de realiteit van de situatie voor te stellen. Het einde, dat wel een net strikje om de pastiches als een pakket windt en de ware horror van de rode koelkast onthult, kan al geraden worden voor je halfweg het spel bent, en is afhankelijk van je preferenties in griezelverhalen best smaakloos. Maar dat is geen ramp. The Fridge Is Red vindt het belangrijker dat de ervaring lekker griezelig is dan dat het verhaal je bijblijft, dus dat dit verhaal zo slecht is, doet niet al teveel schade.
Wat wel de ervaring schaadt is de games zin voor richtinggeving, en specifieker de beslissing om van de meeste hoofdstukken een doolhof te maken. Al staat je objectief altijd in de linkerbovenhoek van het scherm, zullen die woorden je meestal niet verder helpen. Er kon net zo goed "Zoek het uit!" staan, want op zich zal wegens de makkelijkheid en schaarsheid van de puzzels je grootste obstakel in het spel zijn dat je gewoon geen idee hebt welke richting op te gaan. Het is prijzenswaardig dat de ontwikkelaars probeerden niveaus te maken die niet volledig lineair zijn, maar daar zijn ze te ver de andere richting in gegaan. Vooral in hoofdstuk drie en vier heb ik haast evenveel tijd verspild in bijna-identieke doolhofgangen als ik aan de rest van het eigenlijke spel gespendeerd heb.
Daarnaast waren onhandige auto-controls en slechte communicatie van het gebruik van een broodnodige zaklamp wat schoonheidsfouten die nog een tikje frustratie aan de ervaring toevoegden. Ook is het jammer dat de game in zijn middelste twee hoofdstukken iets minder eng is en nooit meer de piek van het eerste hoofdstuk evenaart. Maar al bij al zijn zowel deze problemen, het verhaal en de verwarrende niveaus makkelijk vergeeflijk door het pure succes van zijn griezelgehalte wanneer The Fridge Is Red op zijn best is. Als je deze Halloweenperiode dus op zoek bent naar een korte game om je de stuipen op het lijf te jagen, kijk niet weg van The Fridge Is Red.
Deze indiehorrorgame van Slavische ontwikkelaars 5word Team gebruikt net als hun vorige game, Death Crown, een verouderde grafische stijl en werd ondersteund door productiestudio tinyBuild, die ook Hello Neighbour, Hellpoint en Pathologic 2 onder hun riem heeft. Doe de lichten uit, zet je headphones op en vergeet niet ... kijk nooit weg van de rode koelkast.
Waar ben je?
Vanaf het begin heeft The Fridge Is Red je onder zijn beangstigende spreuk. Het eerste hoofdstuk, waarrond de rest van het spel gebouwd is, is simpel maar sterk: verzamel objecten rondom je, maar houd je ogen nooit te lang weg van de rode koelkast in het midden van de kamer. Intieme geluidseffecten slagen erin je doorheen dit kort hoofdstuk op het puntje van je stoel te houden.
Vanaf het begin heeft The Fridge Is Red je onder zijn beangstigende spreuk.
The Fridge Is Red is in zes hoofdstukken opgedeeld, en elk hebben ze een andere setting en een kleine twist op de speler zijn activiteiten. Zo spelen de beste hoofdstukken (naast het eerste) zich af in een lift in een bedrijfsgebouw, en in de auto op een besneeuwde nacht in niemandsland. Of je nu bevroren naar het scherm zit te staren uit doodsangst, of je je wat ongemakkelijk voelt omdat er iets niet juist aanvoelt, de atmosfeer in elke setting zit goed. The Fridge Is Red is op zijn best wanneer het je een vage zin van gevaar geeft om je zorgen over te maken: Er zit iets in de koelkast, maar je weet niet wat. Iemand kijkt uit zijn raam en kijkt recht naar jou. Je ziet schimmen en doffe lichten ver weg op de straat, waar je koplampen nog niet aankunnen. De PS1-achtige graphics voegen een gevoel van onzekerheid en wereldvreemdheid toe (en doen in bepaalde hoofdstukken denken aan de originele Silent Hill). Ook heeft het spel zeker een stijlvolle zin voor framing, waar onconventionele kleurencombinaties en de achtergrond van de omgeving zo gevormd zijn om een uniek en intrigerend beeld te creëren, dat door de lage resolutie van de graphics bijna op het pointillisme gaat lijken. Alle spraak in het spel wordt ook door een mechanische mannenstem ingesproken. De mismatch tussen die stem en het personage dat de woorden zou moeten zeggen, heeft net als de mismatch tussen het gesproken woord en de frequent-foutieve ondertitelingen een verontrustend effect dat onder je huid kruipt.
De aparte hoofdstukkenstructuur vindt een mooie balans tussen diversiteit en samenhang. Zo apprecieer ik dat je als speler in elk hoofdstuk ietsje anders met de wereld interageert. Al blijft The Fridge Is Red uiteindelijk een walking simulator, zijn elementen van stealth, puzzels, exploratie en autorijden welkome aanvullingen. Toch kan je elk hoofdstuk de verschijning van een rode koelkast die niet in het plaatje hoort, verwachten. Zo wordt het al snel duidelijk dat deze aparte vignettes tezamen een verhaal vertellen.
Waar ben ik?
Alleen jammer dat dat verhaal best afgezaagd, voorspelbaar en onsubtiel is. Zo had de game zeker zonder de cutscenes gekunnen die na elk hoofdstuk afspelen om zonder ambiguïteit de realiteit van de situatie voor te stellen. Het einde, dat wel een net strikje om de pastiches als een pakket windt en de ware horror van de rode koelkast onthult, kan al geraden worden voor je halfweg het spel bent, en is afhankelijk van je preferenties in griezelverhalen best smaakloos. Maar dat is geen ramp. The Fridge Is Red vindt het belangrijker dat de ervaring lekker griezelig is dan dat het verhaal je bijblijft, dus dat dit verhaal zo slecht is, doet niet al teveel schade.
Wat wel de ervaring schaadt is de games zin voor richtinggeving, en specifieker de beslissing om van de meeste hoofdstukken een doolhof te maken. Al staat je objectief altijd in de linkerbovenhoek van het scherm, zullen die woorden je meestal niet verder helpen. Er kon net zo goed "Zoek het uit!" staan, want op zich zal wegens de makkelijkheid en schaarsheid van de puzzels je grootste obstakel in het spel zijn dat je gewoon geen idee hebt welke richting op te gaan. Het is prijzenswaardig dat de ontwikkelaars probeerden niveaus te maken die niet volledig lineair zijn, maar daar zijn ze te ver de andere richting in gegaan. Vooral in hoofdstuk drie en vier heb ik haast evenveel tijd verspild in bijna-identieke doolhofgangen als ik aan de rest van het eigenlijke spel gespendeerd heb.
Je grootste obstakel is dat je geen idee hebt welke richting op te gaan.
Daarnaast waren onhandige auto-controls en slechte communicatie van het gebruik van een broodnodige zaklamp wat schoonheidsfouten die nog een tikje frustratie aan de ervaring toevoegden. Ook is het jammer dat de game in zijn middelste twee hoofdstukken iets minder eng is en nooit meer de piek van het eerste hoofdstuk evenaart. Maar al bij al zijn zowel deze problemen, het verhaal en de verwarrende niveaus makkelijk vergeeflijk door het pure succes van zijn griezelgehalte wanneer The Fridge Is Red op zijn best is. Als je deze Halloweenperiode dus op zoek bent naar een korte game om je de stuipen op het lijf te jagen, kijk niet weg van The Fridge Is Red.
Conclusie
The Fridge Is Red maakt effectief gebruik van zijn PS1-achtige graphics om een gespannen atmosfeer en bloedstollende momenten te creëren, maar heeft een groot deel van zijn korte speeltijd te danken aan onnodig verwarrende niveaus. Zijn simpele en voorspelbare verhaal is niets indrukwekkends, maar verbindt wel de zes diverse hoofdstukken met elk andere griezelideeën mooi tezamen. Aangeraden als je van enge, korte walking sims houdt.
Pro
- Vreemde, verontrustende atmosferen
- Sommige hoofdstukken zijn ijzingwekkend eng
- Variëteit tussen de hoofdstukken
- Effectieve PS1 graphics en geluidseffecten
Con
- Vervelende, verwarrende doolhoven
- Hoogtepunt in het eerste hoofdstuk, bergaf vanaf daar
- Voorspelbaar en absurd verhaal zonder subtiliteit
7
Over
Beschikbaar vanaf
27 september 2022
Gespeeld op
- PC
Beschikbaar op
- PC
Genre
- Horror
- Walking simulator
Ontwikkelaar
- 5WORD Team
Uitgever
- tinyBuild
