Review: The Forest Cathedral

De naam Rachel Carson zal wellicht enkel bij onze meest milieubewuste lezers bekend in de oren klinken. Tijdens de jaren 50 leverde deze Amerikaanse wetenschapster immers met haar boeken een aantal onontbeerlijke bouwstenen af voor de fundamenten van hetgeen we nu kennen als de klimaatbeweging. Haar meest invloedrijke werk is ongetwijfeld Silent Spring, welke handelt over haar onderzoek en navenant de onheilspellende conclusies rond het gebruik van pesticiden in de natuur. Het leidde uiteindelijk ook tot een wereldwijd verbod op het beruchte DDT en andere schadelijke chemicaliën. Zelf heeft de veelgeprezen biologe echter die overwinning niet meer kunnen meevieren, want ze was toen al overleden aan de gevolgen van kanker. Maar nu, bijna zestig jaar na haar dood, bestaat er dus als eerbetoon een game over haar verwezenlijkingen, namelijk The Forest Cathedral.

In The Forest Cathedral worden enkele belangrijke fasen van het bijzondere levensverhaal van Rachel Carson verteld, weliswaar aangedikt met flink wat fictie. Het spel is zowel verkrijgbaar voor de pc als op de Xbox Series en presenteert zich enerzijds als een typische psychologische first-person thriller die zich situeert in de jaren 50. Uniek is echter dat de gameplay anderzijds ook stoelt op de integratie met een pixelated retroplatformer, welke in 2D-formaat in de hoofdgame vervat zit.

20230309222225_1.jpg


Warrig begin, uitmuntende stemmen

De game begint in ieder geval heel schuchter met een paar mini-levels. Eerst volgt de camera een lieveheersbeestje tijdens zijn vlucht naar een boomtak, terwijl een griezelige toon steeds dreigender weerklinkt. Voor een seconde of tien krijg je daarna de controle over het diertje. In een momentopname moest ik terugdenken aan Bad Mojo, de klassieker van eind de jaren 90 waarin je een kakkerlak bestuurt. Maar dan sproeit er al snel iemand, net buiten het zicht van de camera, genadeloos een paar giftige wolken op de boomtak en wordt het perspectief doorgeschoven. Hierna controleer je plots zelf die boosaardige man met dat beschermende pak en die duivelse druksproeier. Vervolgens komt er alweer een wat vreemde fase, welke vooral bedoeld lijkt om de basiselementen van de besturing aan te leren. Na wat zwermen irritant zoemende muggen in de verschillende uithoeken van een moeras te verdelgen, wordt het beeld alweer zwart.

Zowel de soundtrack als stemacteurs zijn uitmuntend.


Pas daarna begint het verhaal van Rachel Carson. De speler verneemt hoe ze als wetenschapster door Mr. Muller aangenomen wordt om tijdens de zomer onderzoek te voeren naar het ecosysteem op Science Island. Even hebben beiden nog een misverstand of het nu Science Island of Silence Island betreft, maar het gaat in elk geval over een onbewoond eiland waar Rachel voor drie maanden behoorlijk geïsoleerd van de buitenwereld zal moeten vertoeven. Gewapend met haar notitieblok én met de Iris RGB-scanner, een toestel waarmee ze de omgeving kan afspeuren via een soort van röntgenstraling, gaat Rachel de bijzondere uitdaging aan. Op het eiland beschikt ze slechts over twee communicatielijnen. Eentje naar Mr. Muller voor de vele statusupdates en eentje voor de minder formele gesprekken, namelijk met haar vriendin Dorothy. Deze gesprekken worden steevast afgebeeld via twee schermen waarop het gezicht van beide gesprekspartners weergegeven wordt op een pixelated manier. Al klopt de lipsync op die momenten van geen kanten en lijkt de audio hier en daar nog aan een extra normalisatie of remaster toe, toch houdt de storytelling de boel recht. Misschien komt dat gewoon omdat deze game bewust anders dan de hedendaagse standaard is? Ofwel is het dat retrosfeertje? Het staat wél als een paal boven water dat de uitmuntende voice acting er voor iets tussen zit.

20230309225134_1.jpg


The Little Man is The Big Man

Zoals mijn intro al wat kon doen vermoeden, komt Rachel tijdens haar biologisch onderzoek op dat desolate eiland natuurlijk iets op het spoor dat even baanbrekend als huiveringwekkend is. De manier hoe het doorgaans ernstige verhaal zichzelf geregeld een vers bordje variatie voorschotelt of bewust de pauzeknop indrukt voor een luchtiger momentje, doet zeker wonderen. In die optiek moet ik nu zeker nog wat vertellen over The Little Man.

Zonder twijfel legt The Forest Cathedral met deze donkerrode retrowereld van The Little Man zijn beste troefkaart op tafel.


Met dit brave mannetje dien je allerhande steeds uitdagendere 2D-levels te voltooien op de verschillende terminals die her en der verspreid staan over het eiland. De opdrachten bestaan onder meer uit het verzamelen van sleutels op lastig te bereiken locaties, het ontwijken van dodelijke stekels en het verslaan van moordzuchtige skeletten, waar later timing als cruciaal gameplayelement nog aan toegevoegd wordt. Ons knaapje kan overigens wel een paar moderne trucjes uit zijn mouw schudden, waaronder wall jump, wall slide en zelfs dash met een cooldown. Zonder twijfel legt The Forest Cathedral met deze donkerrode retrowereld van The Little Man zijn beste troefkaart op tafel. In ruil voor succes op die bloedrode schermen, kun je telkens nieuwe onderzoeksapparatuur bedienen of krijg je toegang tot relevante wetenschappelijke informatie en aldus progressie in het verhaal.

20230310130315_1.jpg


Memorabele platenspeler in een rasechte indie

Niet enkel wat de gesprekken betreft blijkt het sound design best knap uitgewerkt. De soundtrack die je kunt afspelen via de platenspeler in Rachels huis werd door volstrekte vreemden (voor mij althans) verzorgd, maar is, naast uitermate passend, kwalitatief gewoon geweldig. Ook over de geluidseffecten werd er grondig nagedacht. Zo hoor je al tijdens het introductielevel constant die vervelende muskieten in alle richtingen om je oren zoemen. Een audiovisuele metafoor, die voor mij de symboliek van de afkeer van de verdelger ten opzichte van die parasietdragers uitbeeldt. Om maar te zeggen hoe diep je de beleving zelf kan maken, zolang je hiervoor maar de voor jou geschikte prikkels krijgt.

Toch schreeuwt alles wat technische uitvoering aangaat in The Forest Cathedral "indie!", en vooral de haperingen en vele onzichtbare muren kunnen zeker storen. De interface blijkt daarnaast nogal inconsistent, want soms blijven je opdrachten linksboven in de weg staan, terwijl ze een andere keer wel netjes zoals het hoort in je notitieboek terechtkomen. Vreemd is ook die pop-in van de achtergronden, waaronder van de vegetatie en het gebergte. En dan zijn er nog die irrealistische stroming in de rivier en die houterig uitziende personages die hun mond niet eens openen wanneer ze spreken. Maar goed, de speler op het grafische vlak imponeren stond natuurlijk nooit op de to-do van deze verhalende game, en fortuinlijk genoeg onthult het spel beetje bij beetje meer van dat mysterieuze eiland.

Conclusie

Deze vier uur durende game komt zowel met een emotioneel eerbetoon als met een duidelijke klimaatboodschap. Alleen dit verdient al respect. Het spel werd daarnaast ontwikkeld door een klein team van enthousiasten met beperkte middelen. Toch slaagden zij er met dit verhaal in om mij te blijven boeien, tot ik wist hoe het afliep. Ik ga me vooral de biografie van Rachel Carson en de soundtrack van deze game herinneren, maar minstens even verrassend was ook die gameplay met The Little Man in 2D. Al had het finale spel natuurlijk altijd technisch wat meer verzorgd, iets moeilijker en wat langer mogen zijn.

Pro

  • Soundtrack en stemacteurs
  • Emotioneel verhaal met een mondiaal relevante boodschap, gebaseerd op waargebeurde feiten
  • The Little Man als The Big Man

Con

  • Technisch, zowel grafisch als qua performantie, niet altijd imposant
  • Erg kort
  • Te makkelijk
6.5

Over

Beschikbaar vanaf

14 maart 2023

Gespeeld op

  1. PC

Beschikbaar op

  1. PC
  2. Xbox Series X|S

Genre

  1. Adventure
  2. Platformer

Ontwikkelaar

  1. Brian Wilson

Uitgever

  1. Whitethorn Digital
 
Terug
Bovenaan