Ik lees meer dan ik game en ik ben fan van detectives en mysteries. Tegenwoordig gaat dankzij BeyondGaming mijn wereld op dat vlak meer open en probeer ik al eens sneller iets uit. Als er dan iets op mijn pad komt dat aansluit bij mijn eerste grote liefde, dan is dat dubbel feest. Of toch dubbel zo interessant. The Case of the Golden Idol trekt me meteen aan, want gewoon de stijl op zich lijkt ons al dertig jaar in de tijd terug te willen sturen. Dat verdient verder onderzoek, dus Detective Squidward op het appel!
The Case of the Golden Idol is nu te spelen op pc en ik speelde via Steam.
Back to basics, basically
The Case of the Golden Idol is een game die iedereen in zijn bibliotheek zou moeten hebben. Want elke gamer heeft wel eens nood aan iets dat wat minder zwaar op de zintuigen weegt, maar toch even engagerend blijft. Daarvoor is een spel als dit ideaal. Idol is een point & click game, wat zoveel wil zeggen als ‘je loopt met je muis het scherm af en je klikt op alle mogelijke dingen’. Dat betekent in ieder geval niet dat dit gelijk is aan een eenvoudig spel, verre van! Je kan je soms blind staren met de volle overtuiging alles toch gezien te hebben en daarna tot de conclusie komen dat het antwoord je regelrecht aankeek. Soms frustrerend, maar op een leuke, motiverende manier. Veertig jaar geleden waren spelletjes van dit genre bij het coolste wat je kon spelen. Oké, toegegeven, ze waren ook zowat het enige dat je toen kon spelen.
Het begon eigenlijk met Colossal Cave Adventure van Will Crowther, een spelletje dat volledig via tekst verliep en de speler op schattenjacht stuurde door een complex systeem van tunnels. Het duurde niet lang voor men de teksten ging begeleiden met eenvoudige tekeningen. We hebben ze allemaal nog gezien, opgemaakt uit lijnen en ascii. Toen nog een game later kleur aan de mix werd toegevoegd, was aan het begin van de jaren tachtig een monstersucces geboren. De games waren doodeenvoudig, maar mensen waren verkocht (en de games uitverkocht). Alleen was zelfs toen al regel één (of de hoeveelste regel dan ook, ik weet weinig over game design behalve dat dit absoluut een regel is) dat je moest blijven innoveren. Stilstaan was achteruit gaan en dat lot was ook de text-based games beschoren. De consument had honger naar meer, en zo werd point & click geboren. Met Enchanted Scepters en daarna Déjà Vu kwamen we voor het eerst in aanraking met een (quasi) stilstaand beeld waar door klikken verschillende informatie naar boven kwam en de speler voor verschillende acties kon kiezen. In één klap was dit al een heel stuk interactiever. Er werd aan een razende vaart op voortgebouwd: politie, aliens, exotische locaties en zelfs de eerste games gebaseerd op populaire films stonden op elk verlanglijstje voor verjaardagen of Kerstmis. Ook hier werd innovatie echter uiteindelijk meer dooddoener dan bonus. Graphics werden beter, immersive spellen kwamen en wonnen het hart van bijna alle gamers, en klikspellen werden gezien als hopeloos achterhaald. Pas toen gaming een bepaald aantal jaren op de teller had en mensen begonnen met het verzamelen van ‘historische’ spellen, kwam er weer interesse in klassiekers van het eerste uur. Toen de eerste generaties spelers ouder werden, zorgden nostalgische opwellingen ervoor dat veel spellen terug vanonder het stof werden gehaald. En tegenwoordig is retro weer helemaal hip en zijn pointers met een vette knipoog terug van weggeweest.
Zie ik daar eenen snoodaard?
Playstack Games heeft een uitgebreid repertoire. Ze proberen de beste indie games naar spelers te brengen en doen dat over alle gangbare platforms heen. In het geval van Case of the Golden Idol geven ze ons de eersteling van het Poolse Colour Gray Games en dat lijkt direct een gesmaakt succes te zullen worden. In deze game gaat de speler terug naar de achttiende eeuw, ergens in New England, VS. Hier zijn twaalf vreselijke moorden gepleegd, die allemaal op het eerste zicht enkel een geheimzinnig gouden beeldje gemeen hebben. Het is aan ons om te onderzoeken wat er precies aan de hand is en dat doen we door het kijken en klikken. Elke zaak bestaat uit statische taferelen, die in een heel eigen stijl getekend zijn. Het uitzicht van de illustraties alleen al neemt je direct mee in de heel aparte, ietwat duistere sfeer van je locatie. Dit is tenslotte hetzelfde New England waar rond die periode de paardrijder-zonder-hoofd van Sleepy Hollow rondreed.
Het spel op zich is erg eenvoudig, zoals we van dit genre verwachten. Iedereen kan zonder enige voorkennis van gaming hiermee aan de slag. Voor je begint, kan je zelfs kiezen of je wil dat benodigde info of klikbare plaatsen al aangeduid zijn, of je liever zonder hulp aan het pointen gaat en zo alles ontdekt. Ik gebruik schaamteloos het aangeboden achterpoortje. Voor mijn eerste zaak zie ik een welstellend uitziend persoon die een ander gegoed figuur van een rots lijkt te duwen. Dat is niet pluis en vormt nog maar het begin van het verhaal. Curse of the Golden Idol neemt de detective mee doorheen maar liefst veertig jaar in de geschiedenis van een rijke maar schijnbaar vervloekte familie.
Elke zaak bestaat uit een tweedelig vignet. Ten eerste heb je de feitelijke plaats van de misdaad, waar je als detective (ongezien en onbenoemd, maar dit stoort helemaal niet) aankomt terwijl de dierbare overledene nog warm is. Daarna heb je de scrolls (nog geen kekke Moleskine boekjes toen) waar je alle informatie die je kan opduikelen kan opslaan. Alle bewijsstukken, namen, tips en voorwerpen komen in je scroll terecht en hier moet je ook aan het puzzelen. Geef de personages de correcte namen, en probeer uit te vissen ‘wie’ ’waar’ ‘wat’ met ‘wie’ deed en ‘hoe’. De scroll is zo vriendelijk van aan te geven in hoeverre je correct bent (maar wel niet waar je eventueel fout zit, eens te meer geen probleem want het moet ook niet te eenvoudig worden). Doorheen de veertig jaar leer je veel leden van de familie en hun entourage beter kennen, maar de zaken worden er allesbehalve eenvoudiger op. Ik was tevreden met mijn opmerkingsvermogen bij de initiële moorden, zag mijzelf al als heuse Miss Marple om dan toch af en toe met mijn deductief vermogen in de clinch te gaan naarmate het spel vorderde. Goed om weten is dat er wel een optie is om een hint te vragen: soms zit je een poosje naar je verzameling bewijs te staren en dan is de hint een dankbaar geschenk. Het brein (mijn brein? Nee, elk brein) is na een paar uur niet meer scherp en al had ik dan wel een ‘ah!’ moment wanneer de hint mij het licht toonde, ik kan niet zeggen of ik het met een frisser hoofd zou gevonden hebben. Uiteindelijk is er maar één oplossing voor al het onheil dat je veertig jaar achterna gelopen hebt, dus kan je in wezen maar die ene keer met vol effect The Case of the Golden Idol spelen. Natuurlijk kan je wel eens terug gaan en zonder aanwijzingen spelen, maar gewoon over de schouder van de volgende dappere speurder meekijken, kan ook al leuk zijn.
The Case of the Golden Idol is nu te spelen op pc en ik speelde via Steam.
Back to basics, basically
The Case of the Golden Idol is een game die iedereen in zijn bibliotheek zou moeten hebben. Want elke gamer heeft wel eens nood aan iets dat wat minder zwaar op de zintuigen weegt, maar toch even engagerend blijft. Daarvoor is een spel als dit ideaal. Idol is een point & click game, wat zoveel wil zeggen als ‘je loopt met je muis het scherm af en je klikt op alle mogelijke dingen’. Dat betekent in ieder geval niet dat dit gelijk is aan een eenvoudig spel, verre van! Je kan je soms blind staren met de volle overtuiging alles toch gezien te hebben en daarna tot de conclusie komen dat het antwoord je regelrecht aankeek. Soms frustrerend, maar op een leuke, motiverende manier. Veertig jaar geleden waren spelletjes van dit genre bij het coolste wat je kon spelen. Oké, toegegeven, ze waren ook zowat het enige dat je toen kon spelen.
Het begon eigenlijk met Colossal Cave Adventure van Will Crowther, een spelletje dat volledig via tekst verliep en de speler op schattenjacht stuurde door een complex systeem van tunnels. Het duurde niet lang voor men de teksten ging begeleiden met eenvoudige tekeningen. We hebben ze allemaal nog gezien, opgemaakt uit lijnen en ascii. Toen nog een game later kleur aan de mix werd toegevoegd, was aan het begin van de jaren tachtig een monstersucces geboren. De games waren doodeenvoudig, maar mensen waren verkocht (en de games uitverkocht). Alleen was zelfs toen al regel één (of de hoeveelste regel dan ook, ik weet weinig over game design behalve dat dit absoluut een regel is) dat je moest blijven innoveren. Stilstaan was achteruit gaan en dat lot was ook de text-based games beschoren. De consument had honger naar meer, en zo werd point & click geboren. Met Enchanted Scepters en daarna Déjà Vu kwamen we voor het eerst in aanraking met een (quasi) stilstaand beeld waar door klikken verschillende informatie naar boven kwam en de speler voor verschillende acties kon kiezen. In één klap was dit al een heel stuk interactiever. Er werd aan een razende vaart op voortgebouwd: politie, aliens, exotische locaties en zelfs de eerste games gebaseerd op populaire films stonden op elk verlanglijstje voor verjaardagen of Kerstmis. Ook hier werd innovatie echter uiteindelijk meer dooddoener dan bonus. Graphics werden beter, immersive spellen kwamen en wonnen het hart van bijna alle gamers, en klikspellen werden gezien als hopeloos achterhaald. Pas toen gaming een bepaald aantal jaren op de teller had en mensen begonnen met het verzamelen van ‘historische’ spellen, kwam er weer interesse in klassiekers van het eerste uur. Toen de eerste generaties spelers ouder werden, zorgden nostalgische opwellingen ervoor dat veel spellen terug vanonder het stof werden gehaald. En tegenwoordig is retro weer helemaal hip en zijn pointers met een vette knipoog terug van weggeweest.
Zie ik daar eenen snoodaard?
Playstack Games heeft een uitgebreid repertoire. Ze proberen de beste indie games naar spelers te brengen en doen dat over alle gangbare platforms heen. In het geval van Case of the Golden Idol geven ze ons de eersteling van het Poolse Colour Gray Games en dat lijkt direct een gesmaakt succes te zullen worden. In deze game gaat de speler terug naar de achttiende eeuw, ergens in New England, VS. Hier zijn twaalf vreselijke moorden gepleegd, die allemaal op het eerste zicht enkel een geheimzinnig gouden beeldje gemeen hebben. Het is aan ons om te onderzoeken wat er precies aan de hand is en dat doen we door het kijken en klikken. Elke zaak bestaat uit statische taferelen, die in een heel eigen stijl getekend zijn. Het uitzicht van de illustraties alleen al neemt je direct mee in de heel aparte, ietwat duistere sfeer van je locatie. Dit is tenslotte hetzelfde New England waar rond die periode de paardrijder-zonder-hoofd van Sleepy Hollow rondreed.
Voor mijn eerste zaak zie ik een welstellend uitziend persoon die een ander gegoed figuur van een rots lijkt te duwen
Het spel op zich is erg eenvoudig, zoals we van dit genre verwachten. Iedereen kan zonder enige voorkennis van gaming hiermee aan de slag. Voor je begint, kan je zelfs kiezen of je wil dat benodigde info of klikbare plaatsen al aangeduid zijn, of je liever zonder hulp aan het pointen gaat en zo alles ontdekt. Ik gebruik schaamteloos het aangeboden achterpoortje. Voor mijn eerste zaak zie ik een welstellend uitziend persoon die een ander gegoed figuur van een rots lijkt te duwen. Dat is niet pluis en vormt nog maar het begin van het verhaal. Curse of the Golden Idol neemt de detective mee doorheen maar liefst veertig jaar in de geschiedenis van een rijke maar schijnbaar vervloekte familie.
Elke zaak bestaat uit een tweedelig vignet. Ten eerste heb je de feitelijke plaats van de misdaad, waar je als detective (ongezien en onbenoemd, maar dit stoort helemaal niet) aankomt terwijl de dierbare overledene nog warm is. Daarna heb je de scrolls (nog geen kekke Moleskine boekjes toen) waar je alle informatie die je kan opduikelen kan opslaan. Alle bewijsstukken, namen, tips en voorwerpen komen in je scroll terecht en hier moet je ook aan het puzzelen. Geef de personages de correcte namen, en probeer uit te vissen ‘wie’ ’waar’ ‘wat’ met ‘wie’ deed en ‘hoe’. De scroll is zo vriendelijk van aan te geven in hoeverre je correct bent (maar wel niet waar je eventueel fout zit, eens te meer geen probleem want het moet ook niet te eenvoudig worden). Doorheen de veertig jaar leer je veel leden van de familie en hun entourage beter kennen, maar de zaken worden er allesbehalve eenvoudiger op. Ik was tevreden met mijn opmerkingsvermogen bij de initiële moorden, zag mijzelf al als heuse Miss Marple om dan toch af en toe met mijn deductief vermogen in de clinch te gaan naarmate het spel vorderde. Goed om weten is dat er wel een optie is om een hint te vragen: soms zit je een poosje naar je verzameling bewijs te staren en dan is de hint een dankbaar geschenk. Het brein (mijn brein? Nee, elk brein) is na een paar uur niet meer scherp en al had ik dan wel een ‘ah!’ moment wanneer de hint mij het licht toonde, ik kan niet zeggen of ik het met een frisser hoofd zou gevonden hebben. Uiteindelijk is er maar één oplossing voor al het onheil dat je veertig jaar achterna gelopen hebt, dus kan je in wezen maar die ene keer met vol effect The Case of the Golden Idol spelen. Natuurlijk kan je wel eens terug gaan en zonder aanwijzingen spelen, maar gewoon over de schouder van de volgende dappere speurder meekijken, kan ook al leuk zijn.
Conclusie
Verfrissende game-ervaring! Point & click zien we behoorlijk vaak op mobiele platforms in de vorm van de generische ‘verborgen voorwerpen’ spellen, maar Case of the Golden Idol bewijst dat je er veel meer mee kan doen en dat het, hoewel begrijpelijk, ook jammer is dat er niet zo heel vaak een geslaagde p&c’er meer op de markt komt. Doorheen de twaalf moordzaken in dit spel mag je als speler behoorlijk met je hersenpan aan het puzzelen, maar er is geen (oké, weinig) frustratie of tijdsdruk (iets waar ik bij het gamen me bijvoorbeeld overbewust van en vatbaar voor ben). Bij het correct analyseren van je gegevens vallen alle stukjes mooi in elkaar en heb je een erg langlopende zaak opgelost. Het is aan de ene kant een beetje jammer dat er maar één oplossing is, maar er zijn natuurlijk enorm veel verhaalgedreven games die ook gewoon ‘the end’ als einde hebben. Mocht Colour Gray Games beslissen zich toe te leggen op nog meer van dit, is er absoluut een markt die daar wat blij mee zou zijn. Origineel, aanschaffen die handel!
Pro
- Mooie illustraties
- Ondergewaardeerd genre
- Best wat denkwerk
Con
- Slechts één keer te spelen met vol effect
8
Over
Beschikbaar vanaf
14 oktober 2022
Gespeeld op
- PC
Beschikbaar op
- PC
Genre
- Puzzle
- Retro
Ontwikkelaar
- Color Gray Games
Uitgever
- Playstack
