Toen het avonturenspel Tchia aangekondigd werd, drong zich onmiskenbaar voor velen de vergelijking met Zelda: Breath of the Wild op. Het grote aantal gelijkenissen zit daar natuurlijk voor iets tussen. De ietwat kinderlijk ogende personages, een open wereld, de emotionele muziek, het levendige kleurenpalet, een hoofdthema waarbij de planeet weer eens gered moet worden van een of andere verschrikking …
Maar toch, Tchia heeft zeker zijn uniciteit. Zowel de soundtrack, cultuur, ingesproken taal (afwisselend in het Frans en in het Drehu) als spelwerelden blijken namelijk geïnspireerd op Nieuw-Caledonië, een archipel ten noordoosten van Australië. Sommige locaties uit de game bestaan zelfs echt, maar dan onder een andere naam, en veel van de muziek werd ingezongen door traditionele artiesten en koren van ginds. En dan moet je weten dat dit spel ontwikkeld werd door Awaceb, een gamestudio waar slechts twaalf mensen actief zijn. Deze review gaat over de pc-versie, welke momenteel enkel via de Epic Games Store te verkrijgen is. Later lanceert het spel nog op Steam en daarnaast bestaat er een versie voor PlayStation 4 en 5, waarbij je de game gratis kunt spelen als onderdeel van PlayStation Plus Extra en Premium.
Mooie liedjes duren niet lang
Tchia begint luchtig, precies zoals je het verwacht, en voor heel even blijft dat ook zo. Samen met haar vader en Tre, vriend van de familie, woont ze op het idyllische eiland Lja Nöj. Als speler pik je tijdens deze introductie - naast een stukje folklore en wat nevenopdrachten die zullen terugkeren - vooral de basis van de gameplay op. Je leert er hoe te schieten met Tchia’s katapult, hoe parels in de zee te spotten, wat de verschillende functies zijn van je ukelele en de vele kampvuren, hoe te vliegen met je paraglider zolang je stamina het toelaat, op welke manier je interessante locaties op de kaart kunt markeren, enzoverder.
Voor een poosje oogt de stemming zo vreedzaam als de setting, maar mooie liedjes duren nooit lang natuurlijk. Dat wordt helemaal duidelijk wanneer je vader om onbekende reden ontvoerd wordt door Pwi Dua, handlanger van de al even boosaardige Meavora. Omdat Tre zelf het eiland niet kan verlaten, schenkt hij zijn vlot aan Tchia, waarna het avontuur pas echt van start gaat. Koste wat kost wil ze haar vader proberen te bevrijden uit de klauwen van die twee gemeneriken en hun stoffen handlangers, gekend als de Maano.
Soul-Jump en Soul-Throw als meerwaarde voor de gameplay
In elk geval belooft het een uitdagende reis te worden die Tchia allerhande zaken over zichzelf doet ontdekken. Zo achterhaalt ze dat ze kan warpen naar de objecten én dieren in de nabije omgeving: het zogenaamde Soul-Jump. De gebruiksduur van deze superhandige magische kracht wordt initieel beperkt via een meter die, sneller dan je wenst, terug leegloopt. Gelukkig zijn er in de spelwereld allerhande upgrades te vinden die deze Soul-Meter zullen verlengen. Wanneer Tchia eenmaal in het object of beest is getransformeerd, kan ze ook een Soul-Throw uitvoeren om zichzelf, als een vorm van aanval, in een bepaalde richting af te vuren.
Beide blijken mechanics die de gameplay verrassend genoeg een aantal verfrissende mogelijkheden bieden. Vooral wanneer we het hebben over het vermijden of het verslaan van vijanden. Als object is het immers makkelijker om aan hun hoedzame blikken te ontsnappen. Daarnaast heeft elk dier dat je overneemt zijn specifieke vaardigheid. Via Soul-Jump kun je plots tijdelijk sprinten als een hert, graven als een everzwijn, bijten als een haai en vliegen als een duif. Dit gevoel van totale vrijheid zorgde ervoor dat ik allerhande scenario’s wilde gaan uittesten, en bewust voor even de focus op de hoofdopdracht opzijschoof. Eigenlijk exact zoals een ontspannende game hoort te zijn.
Veel vrijheid, maar steeds moeilijker
Het spel bevat trouwens wel een lijst met de uit te voeren missies, maar gaat je op geen enkel moment op een lineaire manier in die welbepaalde richtingen duwen. Je kunt veel van de opdrachten dus gerust in een willekeurige volgorde afwerken. Wanneer je echt niet slaagt in een opdracht of deze eerder vervelend vindt, kun je dat stukje ook overslaan. Daarnaast hoef je tijdens geen enkele missie de confrontatie met vijanden aan te gaan, waardoor je dit kunt voorbehouden voor wanneer het echt niet lukt via stealth of Soul-Jump.
Doordat de eilanden die je in het spel bezoekt gigantisch uitgestrekt zijn, dien je weliswaar veelvuldig gebruik te maken van het kompas en van de eigen markeringen op de kaart. Het liefst zul je eerst de verschillende dokken vrijspelen, aangezien je er het vlot steeds kunt terugvinden en, vooral, omdat je enkel daar een fast travel kunt lanceren. Anders verlies je gewoon veel te veel tijd. De vijanden slaan je ook meteen tot moes wanneer je niet beschikt over olielampen of jerrycans om ze in lichterlaaie te zetten. En meer dan een keer zul je met je paraglider te pletter storten wanneer je het vertikt om upgrades voor je stamina te gaan zoeken. Kortom, wie progressie maakt in het spel, zal tegelijk merken dat de moeilijkheidsgraad steeds opgedreven wordt, tot op een niveau waar er echte precisie en koelbloedigheid vereist wordt.
Technisch prima, minder geschikt voor de allerjongste spelers
De vorige paragraaf bevat de eerste, voorzichtig afgaande alarmen die me deden twijfelen of dit spel eigenlijk wel geschikt is voor de jongere spelers. Een twijfel die, naarmate de game vorderde, door een aantal nieuwe elementen alleen maar toenam. Tchia mag er dan wel een schattige en zorgeloze game uitzien, naar mijn mening komen er een aantal zaken in beeld welke geschikter zijn voor volwassenen. Standaard wordt bloed niet geschuwd bijvoorbeeld. Hierdoor hoef je niet verbaasd te zijn om eens een afgehakte hand te zien, of een rondlopende kip zonder kop waarbij een rood goedje uit de doorgesneden keel spuit. Gelukkig is er de speloptie Family Mode om bepaalde zaken te verhullen. Daarnaast verzacht de No-Failure Mode ietwat de moeilijkheidsgraad, maar volgens mij onvoldoende voor de jongsten onder ons. Tenslotte behoort het Nederlands helaas ook niet tot de taalopties.
Zoals ik al vermeldde, bevat Tchia een bijzondere, folkloristische soundtrack. In combinatie met de oneindige uitgestrektheid van de open wereld en de prachtige beelden van de Unreal Engine, levert dit de speler een intense, knappe totaalervaring op. De performantie van de game bleek ook gewoon top, met over de honderd frames per seconde op de 4K Epic preset met Nvidia DLSS op Quality. Ook wat het aantal bugs betreft, gespreid over een twaalf uur durende playthrough, valt er niet echt te klagen. Toch zeker niet voor een openwereldspel van deze omvang. De zeldzame keren waarop ik echt vast kwam te zitten in de omgeving, kon ik mijn savegame gewoon herladen en bleken de manuele en automatische opslag bij deze ook prima te werken.
Maar toch, Tchia heeft zeker zijn uniciteit. Zowel de soundtrack, cultuur, ingesproken taal (afwisselend in het Frans en in het Drehu) als spelwerelden blijken namelijk geïnspireerd op Nieuw-Caledonië, een archipel ten noordoosten van Australië. Sommige locaties uit de game bestaan zelfs echt, maar dan onder een andere naam, en veel van de muziek werd ingezongen door traditionele artiesten en koren van ginds. En dan moet je weten dat dit spel ontwikkeld werd door Awaceb, een gamestudio waar slechts twaalf mensen actief zijn. Deze review gaat over de pc-versie, welke momenteel enkel via de Epic Games Store te verkrijgen is. Later lanceert het spel nog op Steam en daarnaast bestaat er een versie voor PlayStation 4 en 5, waarbij je de game gratis kunt spelen als onderdeel van PlayStation Plus Extra en Premium.
Mooie liedjes duren niet lang
Tchia begint luchtig, precies zoals je het verwacht, en voor heel even blijft dat ook zo. Samen met haar vader en Tre, vriend van de familie, woont ze op het idyllische eiland Lja Nöj. Als speler pik je tijdens deze introductie - naast een stukje folklore en wat nevenopdrachten die zullen terugkeren - vooral de basis van de gameplay op. Je leert er hoe te schieten met Tchia’s katapult, hoe parels in de zee te spotten, wat de verschillende functies zijn van je ukelele en de vele kampvuren, hoe te vliegen met je paraglider zolang je stamina het toelaat, op welke manier je interessante locaties op de kaart kunt markeren, enzoverder.
Voor een poosje oogt de stemming zo vreedzaam als de setting, maar mooie liedjes duren nooit lang natuurlijk. Dat wordt helemaal duidelijk wanneer je vader om onbekende reden ontvoerd wordt door Pwi Dua, handlanger van de al even boosaardige Meavora. Omdat Tre zelf het eiland niet kan verlaten, schenkt hij zijn vlot aan Tchia, waarna het avontuur pas echt van start gaat. Koste wat kost wil ze haar vader proberen te bevrijden uit de klauwen van die twee gemeneriken en hun stoffen handlangers, gekend als de Maano.
Soul-Jump en Soul-Throw als meerwaarde voor de gameplay
In elk geval belooft het een uitdagende reis te worden die Tchia allerhande zaken over zichzelf doet ontdekken. Zo achterhaalt ze dat ze kan warpen naar de objecten én dieren in de nabije omgeving: het zogenaamde Soul-Jump. De gebruiksduur van deze superhandige magische kracht wordt initieel beperkt via een meter die, sneller dan je wenst, terug leegloopt. Gelukkig zijn er in de spelwereld allerhande upgrades te vinden die deze Soul-Meter zullen verlengen. Wanneer Tchia eenmaal in het object of beest is getransformeerd, kan ze ook een Soul-Throw uitvoeren om zichzelf, als een vorm van aanval, in een bepaalde richting af te vuren.
Tchia is exact zoals een ontspannende game hoort te zijn.
Beide blijken mechanics die de gameplay verrassend genoeg een aantal verfrissende mogelijkheden bieden. Vooral wanneer we het hebben over het vermijden of het verslaan van vijanden. Als object is het immers makkelijker om aan hun hoedzame blikken te ontsnappen. Daarnaast heeft elk dier dat je overneemt zijn specifieke vaardigheid. Via Soul-Jump kun je plots tijdelijk sprinten als een hert, graven als een everzwijn, bijten als een haai en vliegen als een duif. Dit gevoel van totale vrijheid zorgde ervoor dat ik allerhande scenario’s wilde gaan uittesten, en bewust voor even de focus op de hoofdopdracht opzijschoof. Eigenlijk exact zoals een ontspannende game hoort te zijn.
Veel vrijheid, maar steeds moeilijker
Het spel bevat trouwens wel een lijst met de uit te voeren missies, maar gaat je op geen enkel moment op een lineaire manier in die welbepaalde richtingen duwen. Je kunt veel van de opdrachten dus gerust in een willekeurige volgorde afwerken. Wanneer je echt niet slaagt in een opdracht of deze eerder vervelend vindt, kun je dat stukje ook overslaan. Daarnaast hoef je tijdens geen enkele missie de confrontatie met vijanden aan te gaan, waardoor je dit kunt voorbehouden voor wanneer het echt niet lukt via stealth of Soul-Jump.
Doordat de eilanden die je in het spel bezoekt gigantisch uitgestrekt zijn, dien je weliswaar veelvuldig gebruik te maken van het kompas en van de eigen markeringen op de kaart. Het liefst zul je eerst de verschillende dokken vrijspelen, aangezien je er het vlot steeds kunt terugvinden en, vooral, omdat je enkel daar een fast travel kunt lanceren. Anders verlies je gewoon veel te veel tijd. De vijanden slaan je ook meteen tot moes wanneer je niet beschikt over olielampen of jerrycans om ze in lichterlaaie te zetten. En meer dan een keer zul je met je paraglider te pletter storten wanneer je het vertikt om upgrades voor je stamina te gaan zoeken. Kortom, wie progressie maakt in het spel, zal tegelijk merken dat de moeilijkheidsgraad steeds opgedreven wordt, tot op een niveau waar er echte precisie en koelbloedigheid vereist wordt.
Technisch prima, minder geschikt voor de allerjongste spelers
De vorige paragraaf bevat de eerste, voorzichtig afgaande alarmen die me deden twijfelen of dit spel eigenlijk wel geschikt is voor de jongere spelers. Een twijfel die, naarmate de game vorderde, door een aantal nieuwe elementen alleen maar toenam. Tchia mag er dan wel een schattige en zorgeloze game uitzien, naar mijn mening komen er een aantal zaken in beeld welke geschikter zijn voor volwassenen. Standaard wordt bloed niet geschuwd bijvoorbeeld. Hierdoor hoef je niet verbaasd te zijn om eens een afgehakte hand te zien, of een rondlopende kip zonder kop waarbij een rood goedje uit de doorgesneden keel spuit. Gelukkig is er de speloptie Family Mode om bepaalde zaken te verhullen. Daarnaast verzacht de No-Failure Mode ietwat de moeilijkheidsgraad, maar volgens mij onvoldoende voor de jongsten onder ons. Tenslotte behoort het Nederlands helaas ook niet tot de taalopties.
Een intense, knappe totaalervaring.
Zoals ik al vermeldde, bevat Tchia een bijzondere, folkloristische soundtrack. In combinatie met de oneindige uitgestrektheid van de open wereld en de prachtige beelden van de Unreal Engine, levert dit de speler een intense, knappe totaalervaring op. De performantie van de game bleek ook gewoon top, met over de honderd frames per seconde op de 4K Epic preset met Nvidia DLSS op Quality. Ook wat het aantal bugs betreft, gespreid over een twaalf uur durende playthrough, valt er niet echt te klagen. Toch zeker niet voor een openwereldspel van deze omvang. De zeldzame keren waarop ik echt vast kwam te zitten in de omgeving, kon ik mijn savegame gewoon herladen en bleken de manuele en automatische opslag bij deze ook prima te werken.
Conclusie
Tchia heeft mij persoonlijk op heel wat vlakken verrast. De Nieuw-Caledonische wereld is groter, mooier, uitdagender geworden dan ik ooit had kunnen dromen en wist mij zodanig te bekoren dat ik zijsporen begon te betreden. Alleen ietwat jammer dat het spel minder geschikt is voor de jonge gamertjes. Vooral door de moeilijkheidsgraad en het ontbreken van Nederlands als taaloptie, maar ook wel omwille van bepaalde beelden. Wat de graphics, de soundtrack en performantie betreft heb ik echter niks op aan te merken, die zijn echt top voor een indie.
Pro
- Uitdagender dan het lijkt
- Mooie muziek, mooie beelden
- Veel content te beleven naast het hoofdverhaal, inclusief na het uitspelen
Con
- Niet voor erg jonge gamers
8
Over
Beschikbaar vanaf
21 maart 2023
Gespeeld op
- PC
Beschikbaar op
- PC
- PlayStation 4
- PlayStation 5
Genre
- Action
- Adventure
Ontwikkelaar
- Awaceb
Uitgever
- Kepler Interactive
